ความรักของมารดา

จางเหว่ยกับเสี่ยวเอ๋อได้นั่งกินข้าวด้วยกัน ตอนแรกนางก็มิกล้าที่จะนั่งร่วมโต๊ะกับองค์รัชทายาทผู้สูงส่งแต่ทว่าเขากลับเอาเรื่องเมื่อครู่ให้นางนั่งลงกินกับเขาเพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจ ส่วนหยางหยางก็ได้ไปนั่งกินอีกโต๊ะกังองครักษ์

"เจ้าจะไปที่ใดกันเหตุใดถึงเดินทางมากันเพียงสองคนหลินเฟิ่งทำไมถึงกล้าปล่อยเจ้าออกมา"

เมื่อจางเหว่ยถามหาหลินเฟิ่งเสี่ยวเอ๋อก็ชะงักและหยุดกินทันที นางวางตะเกียบลงพร้อมดื่มน้ำ จางเหว่ยก็ได้เห็นท่าทีและสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปของเสี่ยวเอ๋อก็ฉุดคิด

"ข้าถามอะไรผิดไปหรือไม่"

"ไม่เจ้าค่ะ ข้าอิ่มแล้วข้าต้องเดินทางต่อ ขอบคุณท่านอีกครั้ง''

เสี่ยวเอ๋อเตรียมจะลุกขึ้นจางเหว่ยจึงได้จับมือนางไว้

"เจ้ายังไม่ตอบข้าเลยว่าเจ้าจะไปที่ใดกัน"

"ข้าจะกลับบ้านของข้าเจ้าค่ะ ท่านชายโปรดปล่อยมือข้าด้วย" จางเหว่ยจึงรีบปล่อยมือเล็กๆของนางทันที

"ข้าจะผ่านทางนั้นพอดี เดี๋ยวข้าจะเดินทางไปพร้อมกับเจ้าเผื่อระหว่างทางคนพวกนั้นดักทางเจ้าอยู่เจ้าจะเป็นอันตรายได้"

"ข้ามิอาจรบกวนท่านหรอกเจ้าค่ะ แค่นี้ก็มากพอแล้ว"

"เฒ่าแก่เก็บโต๊ะด้วย" จางเหว่ยไม่ฟังคำพูดของเสี่ยวเอ๋อ เขาให้เฒ่าแก่โรงเตี้ยมมากินค่าอาหารและเดินจับมือของเสี่ยวเอ๋อออกมา

"เกี้ยวของเจ้าจอดอยู่นั้นใช่มั้ย "

"เจ้าค่ะ ท่านปล่อยข้าเถิด ข้าเป็นสตรีที่แต่งออกเรือนไปแล้วท่านมาจับมือข้าเช่นนี้มันดูไม่ดี"

"แต่ตอนนี้ชาวบ้านก็ไม่ได้รู้จักเจ้าหรือข้าสักหน่อย ข้าเป็นห่วงเจ้าถ้าเกิดจู่ๆชายพวกนั้นกลับมากระชากเจ้าไปข้าจะได้ช่วยเจ้าทันนะสิ"

"ท่านคิดเช่นนั้นจริงหรือเจ้าค่ะ"

เสี่ยวเอ๋อขมวดคิ้วก่อนถามออกไปด้วยความใสซื่อ

"จริงนะสิ"

จางเหว่ยตอบนางก่อนจะฉีกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

จางเหว่ยขึ้นบนเกี้ยวของเสี่ยวเอ๋อพร้อมนาง ส่วนหยางหยางได้ขึ้นม้าไปกับองครักษ์

เมื่ออยู่ในเกี้ยวเสี่ยวเอ๋อก็ถามด้วยความสงสัยเหตุใดเวลาที่นางไปที่ใดมักจะเจอเขาอยู่ข้างนอกเสมอ

"ท่านเป็นถึงรัชทายาทข้าขอถามท่านได้หรือไม่ เหตุใดข้ามักพบท่านอยู่นอกวังตลอดเลย หรือว่าองค์รัชทายาทไม่มีอะไรทำกันหรือเจ้าค่ะ" จางเหว่ยมองดูเสี่ยวเอ๋ออย่างเอ็นดู ทำไมนางถึงใสซื่อเช่นนี้

"เจ้านี้ช่างเหมือนเด็กเสียจริง ข้าเป็นรัทายาทก็จริงแต่ที่เจ้าเห็นข้าอยู่นอกวังไม่ใช่ว่าข้าจะออกมาเที่ยวเล่นเสียหน่อยข้าเองก็มีเรื่องที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้เช่นกัน.ว่าแต่หลินเฟิ่งสหายข้าทำไมเขาถึงไม่มาส่งเจ้าด้วยตนเอง"

เสี่ยวเอ๋อนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนที่นางจะตอบออกไปไม่งั้นจางเหว่ยก็จะคอยถามหาเขาอยู่เช่นนั้น

"ท่านพี่หลินเฟิ่งวันนี้มีธุระ เขาเลยมาส่งข้าไม่ได้" 

"แต่ถ้าเป็นข้าที่มีภรรยาแสนสวยเช่นเจ้าต่อให้มีธุระเร่งด่วนข้าก็จะออกมาส่งเจ้าด้วยตัวของข้าเองอยู่ดี"

"ข้าอิจฉาผู้หญิงที่อยู่ในใจของท่านนะเจ้าค่ะ ที่ท่านใส่ใจเช่นนี้ " พูดจบเสี่ยวเอ๋อจึงเปิดหน้าต่างดูภายนอกนางไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้วนางมาบ้านเพื่อพักใจ คนนอกอาจจะคิดว่าหลินเฟิ่งรักนางมากแต่จะมีใครรู้บ้างว่าทั้งหมดนั้นเพียงแค่ละครตบตา ผู้ใดบ้างจะรู้ถึงความเจ็บช้ำภายในหัวใจของนางทุกวันนี้นางแทบไม่เคยเห็นความห่วงใยหรือความใส่ใจของเขาเลย ยิ่งเกิดเหตุการณ์ขึ้นเมื่อคืนยิ่งทำให้นางตัดใจที่จะออกจากจวนของหลินเฟิ่งโดยเร็ว นางเพียงเฝ้ารอเวลาเท่านั้น

ฝั่งด้านหลินเฟิ่งเขาได้เข้ามาหาท่านพ่อของเขาที่ห้องและปรึกษาเรื่องที่ได้ยินมา เกี่ยวกับการเก็บส่วยของชาวบ้านที่เสนบาดีฝั่งซ้ายได้ลุกลามมาเก็บของแคว้นต่งฉี่ที่พวกเขาปกครองอยู่

"ท่านพ่อมีความคิดเช่นใดกัน จะให้ข้านำเรื่องนี้ไปทูลฮ่องเต้หรือไม่"

"เจ้าอย่าพึ่งผลีผลาม พวกเรายังมีหลักฐานไม่เพียงพอถ้าเจ้าเอาทูลฮ่องเต้ได้ก็ไม่เกิดผลอันใดแถมเจ้ายังจะชักศึกเข้าบ้านอีกด้วย งั้นข้าจะให้งานเจ้าไปสืบหาหลักฐานที่สามารถมัดตัวของคนพวกนั้นได้อย่างชัดเจนก่อน เราค่อยแจ้งต่อฮ่องเต้ตอนไหนก็ได้ เจ้าอย่าใจร้อนทำอะไรผิดพลาดเป็นอันขาด""

"ขอรับท่านพ่อ " เมื่อพูดกับท่านพ่อเสร็จหลินเฟิ่งก็ได้เดินออกมาจากห้องของท่าพ่อก็มาเจอกับซูหมิงกับคนใช้นางกำลังเดินไปที่ห้องพักของท่านแม่ 

หลินเฟิ่งทำได้เพียงถอนหายใจ เขาจะแก้ไขเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างไร ตอนนี้เสี่ยวเอ๋อก็หลบหน้าเขาไป ไหนจะต้องมาปวดหัวกับท่านแม่ที่จะหาเมียอีกคนให้กับเขา ถ้าเกิดเสี่ยวเอ๋อท้องกับเขาก็คงจะดี 

 จางเหว่ยมาส่งเสี่ยวเอ๋อจนถึงหน้าจวนเขาก็ขอตัวกลับโดยไม่ได้เข้าไปดื่มน้ำชาตามที่เสี่ยวเอ๋อชักชวน

"เสี่ยวหลินขอให้ท่านเดินทางปลอดภัย" 

เมื่อจางเหว่ยออกไปแล้วเสี่ยวเอ๋อจึงเดินเข้าไปในจวนของนาง ภาพของพี่สาวก็พุดขึ้นมาในหัว ใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใสตลอดเวลาชวนให้นางคิดถึง 

"หยางหยางข้าจะไปพบท่านพี่ก่อนจะเข้าไปหาท่านแม่ เจ้าไปบอกให้คนงานไปทำความสะอาดห้องของข้าด้วย"

"คุณหนูจะไปผู้เดียวหรือเจ้าคะ"

"ใช่นะสิ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ที่นี่เป็นบ้านของข้าไม่มีใครมาทำอะไรข้าได้เจ้ารีบไปเถอะ ไปบอกท่านแม่ด้วยว่าข้าจะมาพักที่นี่สักสองสามวัน"

"เจ้าค่ะ คุณหนู"

เสี่ยวเอ๋อเดินเข้าไปที่หลังจวนเป็นสวนของตระกูลนาง นางมาถึงหลุมฝังศพพี่สาวของนาง เสี่ยวเอ๋อนั่งลงข้างๆพร้อมลูบไปที่หลุมดินนั้นอย่างอ่อนโยนเสมือนนางลูบใบหน้าของพี่สาวนางอยู่

"ท่านพี่อยู่ที่นี่เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ หนาวหรือไม่ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน ข้าต้องขอโทษด้วยที่ทำตามคำขอของท่านพี่ไม่ได้ เขาไม่เคยสนใจใยดีข้าเลย มีแต่ทำร้ายน้ำใจของข้า เมื่อถึงเวลาข้าจะกลับมาใช้ตัวตนของข้า ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านพี่ผิดหวัง" เสี่ยวเอ๋อพูดพร้อมน้ำตาไหลล่วงลงดิ้น ลมพัดโบยสะบัดใบไม้ไหวปลิ้วไปตามแรงลมเปรียบเสมือนเสี่ยวหลินรับรู้ความทุกข์ใจของน้องสาว ลมพัดเข้าสู่ร่างกายของเสี่ยวเอ๋อจนนางรู้สึกขนลุกเมื่อจู่ๆลมก็ได้พัดแรงขึ้น 

"ท่านพี่ข้ารับรู้ว่าท่านพี่ยังอยู่ข้างๆข้า แต่ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้า ตอนนี้ข้าขอตัวไปพบท่านแม่ก่อน วันหน้าข้าจะมาเยี่ยมท่านอีกครั้ง" เสี่ยวเอ๋อปาดน้ำตาลุกขึ้นก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตนเอง 

"เสี่ยวเอ๋อ เจ้ามีเรื่องอันใดถึงกลับมาที่นี่หรือ'' ยังไม่ทันที่เสี่ยวเอ๋อจะเดินมาถึงห้องท่านแม่ของนางก็ได้มารอนางที่ห้องแล้ว 

"ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ สบายดีหรือไม่ ข้าคิดถึงท่านแม่เลยมาเยี่ยมเจ้าค่ะ" นางมิอาจเล่าเรื่องที่ตนทุกข์ใจให้แม่ของนางฟังได้ 

"แม่สบายดี ทำไมเจ้าดูเหมือนผอมไป หยางหยางเจ้าไปบอกพ่อครัวสิให้ทำอาหารที่คุณหนูเสี่ยวเอ๋อชอบมาทุกอย่าง"

"ได้เจ้าค่ะ" เมื่อฮูหยินใหญ่บอกหยางหยางนางจึงรีบเดินไปที่ครัวทันที

"ลูกไม่ผอมสักหนน่อยท่านแม่ ไม่ต้องจัดเตรียมอะไรมากมายหรอกเจ้าค่ะ"

"ไม่ผอมได้อย่างไร ดูใบหน้าที่ซูบโซมของเจ้านี่สิ พ่อครัวของตระกูลหลินทำอาหารไม่ถูกใจเจ้าใช่มั้ย เดี๋ยวแม่จะส่งพ่อครัวจากจวนเราไปให้ทำอาหารให้เจ้ากินดีหรือไม่"  

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าแค่พักผ่อนน้อยมิใช่อาหารไม่อร่อย แล้วท่านพ่ออยู่ที่ใดหรือเจ้าคะ"

"ท่านพ่อของเจ้าก็ออกไปปรึกษาหารือกับท่านเสนาบดีหลินพ่อสามีเจ้าอย่างไรล่ะเจ้าเดินทางมาเหนื่อยๆพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวแม่จะเข้าไปดูอาหารในครัวกลัวพ่อครัวทำให้เจ้าไม่ถูกปาก"

แม่ของนางได้เดินออกไป เสี่ยวเอ๋อมองดูห้องของนางที่จากไปนานหวนให้คิดถึงวันเวลาเก่าๆ ที่ได้ใช้ร่วมกับพี่สาว ทำไมโชคชะตาถึงได้แกล้งนางเช่นนี้ เสี่ยวเอ๋อเจอเรื่องราวมาทั้งวันเมื่อนางนอนลงบนที่นอนก็ทำให้นางนอนหลับไปในทันที ความสงบและกลิ่นอายที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กทำให้นางหลับลึกและหลับสบายตั้งแต่ย้ายไปอยู่ที่จวนของหลินเฟิ่ง