สั่นกลัว

แววตาที่เจ็บปวดมองชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก หลินเฟิ่งปลดเสื้อของนางออกอย่างไร้ความปราณี เสี่ยวเอ๋อนอนสั่นเพราะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้ชายตรงหน้าได้ นางไม่คิดเลยว่าคนที่นางเคยคิดจะมอบรักให้จะมาทำกับนางเช่นนี้ 

แต่ไม่ทันที่หลินเฟิ่งจะทำอะไรนางต่อเหมือนเขาจะดื่มมากไปทำให้เขาเกิดอาการอาการมึนหัว เขานั่งลงข้างๆนางก่อนที่จะล้มตัวลงนอนสลบไป ดั่งสวรรค์จะรู้ถึงความไม่ยุติธรรมต่อนาง เสี่ยวเอ๋อทำอะไรไม่ถูก นางดีใจที่เขาไม่ทันได้ขืนใจนาง นางรีบจับเสื้อมาสวมใส่ก่อนที่จะไปจับตัวของหลินเฟิ่งเพื่อให้แน่ใจว่าเขาเมาหลับไปแล้วจริงๆ 

"คุณชายเฟิ่ง ท่านหลับไปจริงๆใช่หรือไม่" แม้นางจะดูว่าเขาหลับแต่นางก็ยังคงกลัวเขาอยู่ดี นางค่อยๆใช้นิ้วเขี่ยๆที่แขนของเขาแต่ร่างกายหลินเฟิ่งไม่ได้ตอบสนองต่อการแตะตัวของนาง เสี่ยวเอ๋อรีบลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปที่ห้องพักของหยางหยางทั้งๆที่ยังสั่นอยู่ 

"หยางหยาง เปิดประตูให้ข้าที" เสี่ยวเอ๋อมาเคาะประตูห้องของหยางหยาง เมื่อนางได้ยินก็รีบมาเปิดประตูดูว่าคุณหนูของนางมาทำอะไรในเวลาเยี่ยงนี้

"คุณหนู นี่มันก็ดึกมากแล้วคุณหนูมีอะไรให้หยางหยางรับใช้เจ้าคะถึงมาหาข้าที่ห้องเช่นนี้หรือว่าคุณหนูไม่สบาย" หยางหยางเปิดประตูก็ถามคุณหนูของนางทันที เสี่ยวเอ๋อเมื่อเห็นหน้าของหยางหยาง นางเก็บความรู้สึกหวาดกลัวและความเสียใจไว้ไม่อยู่ นางจึงปล่อยน้ำตาไหลหลินออกมาต่อหน้าหยางหยาง จนนางเองก็ต้องตกใจรีบพาคุณหนูของนางมานั้งที่เตียง

"หยางหยางขะ..ข้า ฮือ ๆ..." 

"เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะคุณหนูใครมาทำอะไรคณหนูหรือเจ้าคะ เข้ามาข้างในก่อนเถอะทำไมคุณหนูถึงตัวสั่นแบบนี้ละ" หยางหยางโอบกอดคุณหนูของนางมานั่งที่เตียงพร้อมลูบหลังปลอบนางเบาๆ

"คุณชายหลินเฟิ่ง..เขาช่างน่ากลัวยิ่งนักข้าอยากกลับบ้านไปหาท่านแม่"

"คุณชายหลินเฟิ่งทำอะไรคุณหนูเจ้าคะ"

"เขา...จะขืนใจข้า ตั้งแต่ข้ามาอยู่ที่นี่ข้าไม่เคยมีความสุขเลยหยางหยาง คุณชายหลินเฟิ่งเขายังมองข้าเป็นเพียงตัวแทนพี่เสี่ยวหลินเท่านั้น ข้าเจ็บตรงนี้ข้าปวดตรงนี้เหลือเกินหยางหยาง ฮื้อ...." เสี่ยวเอ๋อทุบไปที่หน้าอกข้างซ้ายของนาง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลรินออกมาไม่ขาดสาย 

"คุณหนูเจ้าคะ หยางหยางข้าใจคุณหนูดีแต่คุณหนูมาอยู่ที่จวนของคุณชายแล้วคุณหนูก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของคุณชาย สามีภรรยานอนด้วยกันมิใช่เรื่องใหญ่นี่เจ้าคะ " หยางหยางนางก็ได้ตอบตามความคิดของนาง

"ถึงข้าจะเป็นภรรยาของคุณชายแต่ข้าเป็นเพียงในนามเมื่อถึงฤดุหนาวข้าก็จะจากที่นี่ไป ข้าทนอยู่ที่นี่กับคนไร้หัวใจเช่นคุณชายหลินเฟิ่งไม่ได้หรอกนะหยางหยาง ไม่อาจจจะเป็นตัวแทนให้ใครได้" 

'' คุณหนูนอนพักสักหน่อยเถอะเจ้าคะ วันนี้คุณหนูคงเหนื่อยมามากพอแล้ว เดี๋ยวข้าจะจุดธูปหอมให้นะเจ้าคะ คุณหนูจะได้รู้สึกสบายใจขึ้น" หยางหยางจับคุณหนูของนางนอนลงบนที่นอนและห่มผ้าให้ ก่อนจะลุกออกไปเอาธูปหอมมาจุดเพื่อทำให้นอนหลับสบาย 

รุ่งสางหลินเฟิ่งตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนหัวเขามองไปรอบๆห้องก็ต้องแปลกใจนี่มันห้องของเสี่ยวเอ๋อนี่หน่า เขาจำได้ว่ามื้อวานเขานั่งดื่มอยู่ที่ห้องของเขาทำไมเขาถึงมาอยู่ที่ห้องของเสี่ยวเอ๋อได้ เขานึกย้อนไปก็มีภาพแทรกเข้ามาในหัวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ย้อนกลับมาอยู่ในสมองของเขา เขารีบหันมองข้างๆก็ไม่เห็นเสี่ยวเอ๋อแล้ว หลินเฟิ่งรีบลุกขึ้นทันที 

"นี่ข้าทำอะไรลงไป...นางคงจะเสียใจมากจนทนเห็นหน้าข้าไม่ได้ เลยตื่นนอนก่อนข้าสินะ เหตุใดข้าถึงได้ยำยีนางเช่นนี้" 

หลินเฟิ่งเขาคิดว่าเมื่อคืนนี้เขาได้ย่ำยีนางและนางก็ได้เป็นภรรยาของเขาเต็มตัวมิใช่ ภรรยาในนาม

"เจ้าเห็นเสี่ยวหลินหรือไม่นางออกไปไหน" เขาได้ถามคนใช้ที่ถูพื้นอยู่หน้าห้องของเสี่ยวเอ๋อ

"ข้าไม่เห็นคุณหนูเลยเจ้าค่ะ" คนใช้ได้ถูพื้นต่อส่วนหลินเฟิ่งเขาก็ได้เดินกลับไปที่ห้องของเขา

"คุณชายฮูหยินใหญ่มาขอรับ. " หลินเฟิ่งที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์อยู่คนใช้ก็ได้เดินเข้ามาบอก

"ให้ท่านแม่เข้ามาได้ เดี๋ยวข้าจะออกไป เจ้าเตรียมน้ำชาให้ข้าด้วย"

"ได้ขอรับคุณชาย" 

เมื่อหลินเฟิ่งแต่งตัวเสร็จแล้วก็ได้เดินออกมาหาแม่ของเขาที่นั่งจิบน้ำชารอ

"ท่านแม่มาหาข้าแต่เช้ามีเรื่องอันใดรึเจ้าค่ะ"

"ก็ภรรยาของเจ้านะสิไปหาข้าตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน นี่เจ้ามีเรื่องอันใดกันหรือไม่ทำไมนางถึงมาขอข้าจะกลับไปเยี่ยมท่านพ่อกับท่านแม่ที่จวนของนาง" หลินเฟิ่งได้ยินก็รู้สึกผิดนี่เขาทำร้ายนางจนนางได้หนีหน้าเขากลับไปที่จวนแต่เขาเองก็ไม่กล้าจะบอกความจริงกับท่านแม่จึงโกหกนางไป

"ไม่มีเรื่องอันใดหรอกเจ้าค่ะ นางคงคิดถึงบ้านของนาง ท่านแม่ไม่ต้องคิดมาก"

"ข้าไม่คิดมากเรื่องนี้หรอก เรื่องที่ข้าคิดมากน่าจะเรื่องเกี่ยวกับบุตรของเจ้าต่างหากเมื่อไหร่เสี่ยวหลินจะมีหลานให้ข้าได้ ถ้าอีกหนึ่งเดือนนางยังไม่ตั้งท้องข้าจะรับซูหมิงเข้ามาอยู่ที่จวนในฐานะภรรยาของเจ้าอีกคน เจ้าก็รู้ใช่หรือไม่ว่าซูหมิงนางก็รักเจ้ามาตั้งแต่เด็กพวกเจ้าเติบโตมาด้วยกัน นางเฝ้ามองแต่เจ้าเพียงผู้เดียวขนาดเจ้าแต่งกับแม่นางเสี่ยวหลินนางก็ยังมาหาเจ้าที่จวนอยู่บ่อยครั้ง."

"ท่านแม่แต่ว่า...." หลินเฟิ่งเขามิได้มองซูหมิงในฐานะอื่นเขามองนางเป็นเพียงน้องสาวที่คลานตามกันออกมา 

"เจ้าไม่ต้องพูดในเมื่อภรรยาของเจ้าทำหน้าที่ไม่ได้ก็ต้องให้คนอื่นทำแทนเจ้าอย่าเอาความรักของเจ้ามาอ้างกับข้า ฟางเมิงกลับห้อง"

ฮูหยินเดินสะบัดออกไปโดยไม่ได้สนใจความคิดของบุตรชายตนเอง เธอก็ไม่ได้แต่งเข้าจวนอองด้วยความรักเช่นกันทุกอย่างอยู่ที่ผลประโยชน์นางโชคดีมีบุตรชายให้ตระกูลหลินนางจึงเชิดหน้าชูตาอยู่ได้ถึงทุกวันนี้ 

"เฮ้อ!!! ข้าเคยทำอะไรได้ดั่งใจบ้างมั้ยนะ เสี่ยวเอ๋อเจ้าทำไมต้องหลบหน้าข้าด้วย ข้าว่าจะไปขอโทษเจ้าแต่เจ้ากลับหนีหน้าข้า " หลินเฟิ่งพูดอยู่คนเดียวก่อนจะตัดสินใจไปหาท่านพ่อของเขา เมื่อวานก่อนเขาไปสืบและได้รู้มาเรื่องแผนการของเสนาบดีฝ่ายซ้าย ส่วนเรื่องของเสี่ยวเอ๋อเขาคิดว่ารอนางกลับมาเขาค่อยไปขอโทษนางทีหลัง 

ฝั่งด้านของเสี่ยวเอ๋อที่กำลังเดินทางไปหาท่านแม่ที่จวนของนางก็ได้แวะพักทานอาหารเช้าที่โรงเตี้ยม

"คุณหนูข้าหิวจัง ทำไมต้องเดินทางออกมาแต่เช้าด้วยเจ้าคะตอนนี้ท้องของข้าร้องออกมาเสียงดังจนคนควบม้าได้ยินไปหมดแล้ว" หยางหยางบนพรางใช้มือลูบที่ท้อง เสี่ยวเอ๋อนางยังไม่พร้อมที่จะพบหน้าของคุณชายหลินเฟิ่งนางเลยตื่นแต่เช้าและได้ไปขอฮูหยินใหญ่มาเยี่ยมท่านแม่ที่บ้าน 

"งั้นเจ้าก็บอกคนควบม้าให้เขาแวะพักที่โรงเตี้ยมก่อนก็ได้ " หยางหยางยิ้มออกมาอย่างดีใจและตะโกนบอกคนควบม้าให้แวะโรงเตี้ยมก่อน 

"นี่เจ้าคุณหนูของข้าบอกให้เจ้าแวะที่โรงเตี้ยมด้านหน้า"

"ได้ขอรับ" เมื่อถึงโรงเตี้ยมคนควบม้าก็ได้ทำให้ม้าหยุดวิ่งรถเกี้ยวก็หยุดลงทันที