ข้ามันก็แค่ตัวแทนของพี่สินะ

เสี่ยวเอ๋อเดินกลับมาที่ห้องของนางโดยมีหยางหยางเดินตามมาด้วย หลินเฟิ่งจึงเดินมาจับข้อแขนเล็กของนางให้หยุดเดินและหันมาคุยกับเขา

"ข้าบอกให้เจ้าหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับข้าเดี๋ยวนี้" เสี่ยวเอ๋อนางไม่อยากคุยกับเขาในตอนนี้ เพราะนางยังโกรธเรื่องที่เขาต่อว่านาง

"ท่านมีเรื่องอันใดจะคุยกับข้าหรือเจ้าคะ "

"เจ้าไปไหนทำไมถึงไม่แจ้งข้าหรือบอกกล่าวคนที่จวนนี่บ้าง"

"ท่านเคยบอกข้าว่าท่านจะไม่สนใจตัวข้า แล้วทำไมตอนนี้ท่านถึงมาถามเรื่องนี้เล่าเจ้าคะ ข้าเหนื่อยปล่อยข้าข้าจะไปพักผ่อน หยางหยางกลับห้อง" เมื่อหลินเฟิ่งได้ยินคำพูดของเสี่ยวเอ๋อเขาจึงต้องปล่อยมือนางไปโดยละอายแก่ใจ แถมยังต้องกลืนน้ำลายของตนเองอีกด้วย แม้วันนั้นเขาจะต่อว่านางก็จริง แต่ทว่าตอนนั้นเขายังไม่รู้เรื่องว่าแม่ของเขาต้องการให้นางท้องบุตรของเขา หลินเฟิ่งจึงปล่อยให้เสี่ยวเอ๋อกลับไปห้องพักพร้อมสาวใช้ เขาจะรอให้นางใจเย็นก่อนจะเข้ามาขอโทษนางอีกครั้ง

"เจ้าค่ะ "หยางหยางรีบพาคุณหนูของนางเดินไปที่ห้อง หลินเฟิ่งทำได้แค่เพียงถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนที่เข้าจะเดินไปที่ห้องของเขาเช่นกัน

"เจ้าไปเอาเหล้าหมักมาให้ข้าที " หลินเฟิ่งก็ได้บอกบ่าวรับใช้ของเขาให้ไปนำเหล้ามาให้เขาดื่มในคืนนี้ หลินเฟิ่งก็ไม่เข้าใจตนเองเช่นกันในเมื่อเขาบอกว่าตนเองว่าใจของเขาจะเป็นของเสี่ยวหลินเพียงผู้เดียว แต่เหตุใดเวลาเขานึกภาพเสี่ยวเอ๋ออยู่กับชายอื่นเขาถึงร้อนรุ่มจิตใจถึงเพียงนี้ แล้ววันนี้นางก็ยังไปเที่ยวเล่นกับองค์รัชทายาทอีกด้วย ทำให้เขานอนไม่หลับเพราะอยากรู้เรื่องราวทั้งหมดจึงหาเหล้ามาดื่มให้เมาจะได้ไม่คิดเรื่องของเสี่ยวเอ๋อ

"ขอรับคุณชาย" บ่าวรับใช้จึงรีบวิ่งไปเอาเหล้า เขากลับมาพร้อมเหล้าไหใหญ่และกับแกล้มสองสามอย่าง

หลินเฟิ่งจับไหเหล้ารินใส่จอกก่อนจะบอกให้คนใช้ไปพักผ่อน

"เจ้าไปพักผ่อนได้แล้ว ข้าจะดื่มเหล้าแล้วก็จะพักผ่อน"

"ขอรับ"

เมื่อหลินเฟิ่งนั่งดื่มอยู่เพียงลำพังน้ำเมาได้วิ่งเข้าสู่ร่างกายความเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวภายในใจก็ก่อตัวขึ้นมา เขาจึงดื่มไปอีกหลายจอก จนตอนนี้หลินเฟิ่งเริ่มเมา สายตาเริ่มฟ่าฟางเรือนรางเห็นสตรีที่เขารักมานั่งอยู่ตรงหน้า พร้อมเพ้อรำพันหานาง

"เสี่ยวหลินข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกินทำไมเจ้าต้องจากข้าไปเช่นนี้ " เขามองไปยังเบื้องหน้าภาพของเสี่ยวหลินที่ยืนยิ้มให้เขาอยู่ๆก็จางหายไป ทำให้หลินเฟิ่งเริ่มกุมสติไม่อยู่

"เจ้าหายไปไหน อยู่กับข้าก่อนเจ้าไม่รักข้าแล้วหรือ" เขาลุกขึ้นคว้าอากาศว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าจนทำให้เขาล้มลงกับพื้น ด้วยความเจ็บเขาจึงนึกได้ว่าเสี่ยวหลินไม่ได้จากเขาไปไหนแถมยังแต่งเข้ามาอยู่ที่จวนของเขาอีกด้วย

"ใช่เจ้าไม่ได้ไปไหน เจ้าแต่งงานกับข้าแล้ว ข้าจะไปหาเจ้า" เมื่อพูดจบหลินเฟิ่งรีบลุกขึ้นแล้วเดินโซเซไปหาเสี่ยวเอ๋อที่ห้องของนาง

ฝั่งเสี่ยวเอ๋อเมื่อกลับมาถึงห้องนางจึงให้หยางหยางกลับไปพักผ่อน นางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่เตรียมใส่นอน นางนอนตัวลงบนฟูกที่หนานุ่มพร้อมหลับตาเข้าสู่หวงนิททราแต่ไม่ทันที่นางจะได้ฝันก็ได้ยินเสียงโวยวายอยู่ข้างนอกห้อง นางจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูดูก็พบกับคุณชายหลินเฟิ่งที่ตอนนี้เขาแทบไม่เหมือนเดิม เขายืนแทบไม่ไหวต้องใช้มือค้ำประตูห้องเอาไว้เมื่อเห็นเสี่ยวเอ๋อเปิดประตูให้ เขาก็คิดว่าเป็นเสี่ยวหลินสตรีที่เขาคิดถึงมากๆในตอนนี้ เขาเข้าไปโอบกอดนางด้วยความคิดถึง เสี่ยวเอ๋อที่ไม่ทันตั้งตัวนางเองก็เกือบล้มเพราะน้ำหนักของหลินเฟิ่งนั้นมากกว่านางมากโข

"เสี่ยวหลิน ข้าคิดถึงเจ้ายอดหญิงของข้า"

"ทำไมท่านถึงเมาเช่นนี้เจ้าคะ เมื่อครู่ท่านยังปกติอยู่เลย" เสี่ยวเอ๋อรีบพยุงหลินเฟิ่งเข้ามาที่ห้องของนางก่อนจะปิดประตูและพาตัวของหลินเฟิ่งไปนอนลงบนเตียงนอนของนาง

"เพราะว่าเจ้าไงละ ข้าคิดถึงเจ้าข้าอยากมาอยู่กับเจ้าอย่าจากข้าไปที่ใดอีกนะเสี่ยวหลิน" หลินเฟิ่งลูบใบหน้าของเสี่ยวเอ๋ออย่างอ่อนโยน แต่ทว่าเสี่ยวเอ๋อนางไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด เขาแค่มองเป็นตัวแทนของพี่หญิงเท่านั้น ภายในใจของนางต้องเจ็บปวดอีกมากเท่าไหร่กว่าจะถึงฤดูหนาว

"ข้ามิใช่ท่านพี่เสี่ยวหลิน ท่านปล่อยข้าเถอะเจ้าคะ ท่านเมามากแล้วนอนพักอยู่ที่นี่เถอะเดี๋ยวข้าจะไปนอนกับหยางหยางเอง" เสี่ยวเอ๋อลุกขึ้นแต่ก็ต้องถูกหลินเฟิ่งดึงเข้ามากอดไว้ในอ้อมอกอีกครั้ง

"เจ้าจะทิ้งข้าไปอีกแล้วสินะ เจ้าคิดว่าข้าจะให้เจ้าหนีข้าไปอีกครั้งหรือเสี่ยวหลิน" คุณชายหลินเฟิ่งได้เปลี่ยนไปเพราะเหล้าแถมยังมีร่างกายที่แข็งแรงจนทำให้เสี่ยวเอ๋อดิ้นหนีหรือออกจากอ้อมอกของเขาได้ 

"ท่านดูดีๆสิเจ้าคะ ข้าเสี่ยวเอ๋อมิใช่พี่เสี่ยวหลิน..." หลินเฟิ่งไม่ทันให้นางพูดจบเขาก็ประกบปากจุมพิตปากอวบอิ่มสีชมพูคล้ายดอกซากุระ เสี่ยวเอ๋อเมื่อนางโดนหลินเฟิ่งจู่โจมแทบไม่ทันตั้งตัวทำให้นางแทบหายใจไม่ทันและรู้สึกอ่อนแรงทุกสิ่งอย่างในร่างกายของนางคล้ายจะคล้อยตามการกระทำของหลินเฟิ่ง แต่ใจของนางรีบขัดขืนทันที นางผลักเขาออกสุดแรง 

"เจ้าผลักข้าทำไมกันตอนนี้ข้าเป็นสามีเจ้าหรือว่าเจ้ารังเกียจข้าหรือเสี่ยวหลิน" 

เสี่ยวเอ๋อนางรับไม่ได้ถ้าเขายังจะจำนางและพี่สาวของนางผิดแบบนี้นางจึงตบใบหน้าของหลินเฟิ่งเพื่อเรียกสติ แต่ทว่ามันกลับไปกระตุ้นอารมณ์ของเขาเสียมากกว่า 

เพี๊ยะ""!!! 

"ตั้งสติสิเจ้าคะ "

"เจ้า... เจ้าไม่รักข้าแล้วหรือ แต่ข้าไม่สนในเมื่อตอนนี้เจ้าเป็นฟูเหรินของข้าคืนนี้ข้าจะแสดงความรักที่ข้ามีต่อเจ้า ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าข้ารักเจ้ามากเพียงใดเสี่ยวหลิน" พูดจบหลินเฟิ่งผลักตัวของนางให้นอนลงบนฟูกนุ่มก่อนจะกระชากเสื้อชั้นนอกออก เผยให้เห็นผิวกายที่นวลขาวของเสี่ยวเอ๋อ เขาอยากรู้เหลือเกินว่าภายใต้เสื้อตู้โตวแดงกำมะหยี่นี้จะขาวอวบอิ่มเพียงใด 

เสี่ยวเอ๋อรีบใช้มือปิดอกน้ำตาแห่งความอับอายก็ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของนางแค่ถูกมองว่าเป็นตัวแทนของเสี่ยวหลินนางก็เจ็บปวดใจเกินต้านยังต้องมาเจอเหตุการณ์เช่นนี้นางปวดร้าวในใจจนไม่อาจจะเก็บความเจ็บปวดนี้ไว้ได้ทำได้เพียงนอนหันหน้าหนีหลินเฟิ่ง บัดนี้ท่านชายผู้นี้เสมือนสัตว์ป่าที่ดุร้ายแถมยังหิวโยนกว้างน้อยที่นอนตัวสั่นอยู่ตรงหน้าพร้อมให้เขาเขมือบกลืนกินได้ทุกเวลา