เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 830
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 831
วันรุ่งขึ้น จ้านเป่ยว่าง เลิกงานดึก เลยซื้อเม็ดซืนเจียวไม่ได้ เลยฝากนางหมินไปซื้อเม็ดซืนเจียวที่ร้านขายยาเย่าหวังแปดเม็ดในวันพรุ่งนี้ จากนั้นช่วยคัดเลือกแม่นมและผดุงครรภ์ด้วยนางหมินรับปาก เพราะก็ต้องเตรียมยาดันเสวี่ยล่วงหน้าให้กับท่านแม่ด้วยแม้ว่านางก่อนหน้านี้นางอ้างว่าตนเองไม่สบายเลยไม่ได้ดูแลงานในบ้าน แต่ก็รู้ว่าจริงๆ แล้ว จวนแม่ทัพที่ดูยิ่งใหญ่นั้นมีเงินในบัญชีไม่เท่าไร ดังนั้นก่อนที่นางจะออกไปซื้อยาในวันรุ่งขึ้น จึงไปเบิกเงินที่ห้องบัญชี แต่กลับพบว่ามีเงินเพียงสิบตำลึงเท่านั้นนางรู้ว่าไม่มีเงิน แต่ไม่รู้ว่ามีเงินเหลือเพียงสิบตำลึงในจวนแม่ทัพเท่านั้น ซึ่งทำให้นางตกใจมากนางคิดว่าน่าจะมีอย่างน้อยสองสามร้อยตำลึงในบัญชี เพราะบ้านรองไม่ได้แยกออกไป และรายได้ส่วนใหญ่จากบ้านรองก็จะมอบให้บัญชีส่วนกลางเช่นกัน บวกกับเงินเดือนของสามีนาง ท่านพ่อด้วยและน้องรองจ้านเป่ยว่าง บวกกับทองคำหนึ่งร้อยตำลึงที่เป็นรางวัลนั้น ไม่ว่ายังไงก็ต้องมีเงินเหลืออยู่สองสามร้อยตำลึงกระมัง?แต่แล้วกลับมีเงินเพียงสิบตำลึงเท่านั้นนางตรวจสอบบัญชีทีละรายการและพบว่าได้ใช้เงินไปกับสินเดิมของน้องสามวไปบ้าง ยี่ฝางม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 832
นางพาสาวใช้ไปที่ร้านขายยาเย่าหวัง และราคาของเม็ดซืนเจียวนั้นไม่ถูกเลย ราคาเม็ดละห้าตำลึง ยังคงต้องซื้อแปดเม็ด วันนี้หนาวจัดมาก นางปาดเหงื่อที่หน้าผากและกลั้นน้ำตาไว้ ทว่าตัดสินใจไม่ได้สักทีพนักงานที่ร้านขายยาเย่าหวังก็จำนางได้ และรู้สถานการณ์ของนาง จึงชักชวนว่า "ฮูหยิน เม็ดซืนเจียวนี้ถูกใช้โดยสตรีที่มีชี่และเลือดไม่เพียงพอเมื่อคลอดบุตร โดยทั่วไป หากต้องการปรับปรุงชี่และเลือด สามารถซื้อยากลับไปต้มเองมันจะถูกกว่าเยอะ อีกอย่างในเมื่อใช้กับคลอดบุตร ใช้เม็ดเดียวก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องซื้อจำนวนมากนัก มันก็ไม่ใช่ว่าคนแปดคนจะคลอดด้วยกัน"นางหมินเช็ดน้ำตาแล้วถามอย่างใจร้อนว่า "เม็ดเดียวก็พอเหรอ?""ยาเม็ดเดียวก็เพียงพอแล้ว หากเจ้าไม่สบายใจงั้นก็สาองเม็ด ยานี้ก็ไม่ได้รับประกันว่าผู้หญิงจะได้คลอดอย่างสบายๆ แล้ว ใช้เฉพาะสำหรับผู้ที่มีชี่และเลือดบกพร่องอย่างรุนแรงหรือเมื่อถึงกระบวนการคลอดมันกินเวลานานเกินไปค่อยกินยาหนึ่งเม็ดเพื่อให้นางมีแรงคลอดลูกต่อไป"นางหมินยื่นเงินให้เขา "ก็ได้ งั้นข้าเอาสองเม็ด และยาดันเสวี่ยสองเม็ด"หนักงานพยักหน้า ชั่งน้ำหนักก่อนที่จะคำนวนเงิน และทอนเหรียญทองแดงจำนวนหนึ่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 833
นางหมินมองหน้าแม่สามีที่โกรธเคืองและดุร้ายด้วยดวงตาเบิกกว้าง คำว่าจดหมายหย่าแล้วออกจากบ้านซึ่งทำให้สมองของนางว่างเปล่าไป นางลุกขึ้นอย่างมึนงง จากนั้นเดินออกไปอย่างช้าๆ"กลับมาเดี๋ยวนี้ ข้ายังด่าไม่พอ กล้าดียังไง เจ้ากล้าดียังไงมาให้แม่สามีขายเครื่องประดับ เจ้ารู้จักอายบ้างไหม นังตัวดี" ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านเห็นนางลุกขึ้นเดินจากไปก็โกรธมากจึงตะโกนต่อไปว่า "กลับมาเดี๋ยวนี้ จับนางไว้"บางทีอาจเป็นเพราะว่าตอนนี้ร่างกายของนางหมินกำลังสั่นเทา และฝีเท้าก็เหลื่อมล้ำ เหมือนแจกันที่แตกร้าว ไม่มีใครกล้าจับนางจริงๆ แต่แค่พูดโน้มน้าวว่า "ฮูหยินใหญ่อย่าเพิ่งไป"ดูเหมือนนางหมินจะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น นางเดินกลับไปที่ลานบ้านของตนเองทีละก้าว แต่เมื่อถึงสุดทางเดินก็เห็นหวังชิงหลูมาพร้อมกับหงเอ๋อร์นางหมินก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวเมื่อนึกถึงนางยื่นกรรไกรให้ นางหมินก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวและหวาดกลัวมาก"พี่สะใภ้ใหญ่หมายความว่าไง? แค่ซื้อยาสองเม็ดเหรอ? ไม่ได้บอกให้ซื้อเจ็ดแปดเม็ดเหรอ?" หวังชิงหลูถามอย่างไม่พอใจ "อย่าบอกนะว่าไม่มีเงิน ข้าก็หารือกับเป่ยว่างเมื่อคืนนี้ นับจากนี้ไปให้เจ้าดูแลบ้าน เงินเดือนของเป่ย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 834
ความหวังสุดท้ายในใจของนางถูกดับลง วันเวลาที่เหนื่อยล้า แม่สามีและน้องสะใภ้ที่เอาแต่หาเรื่องไม่หยุด ทำให้นางหายใจแทบไม่ออก และพวกผู้ชายที่นิ่งเฉย และยี่ฝาง นังชั่วที่ขังตนเองอยู่ในเรืองมงคล จะออกมาแย่งของเป็นครั้งคราว บ้านนี้ไม่ใช่บ้านแล้ว แต่เป็นนรกนางถูกลากเข้าไปในห้องฮูหยินผู้เฒ่า และบังคับให้คุกเข่าข้างเตียง นางเงยหน้าขึ้นมองที่พ่อสามีและจ้านเป่ยว่างด้วยสีหน้ามึนงง พวกเขามีสีหน้าตำหนิ พอมองดูสามีจ้านเป่ยชิง เขากำลังโกรธจัด จากนั้นก็ตบหน้านางอย่างแรง แล้วกล่าวขอโทษกับฮูหยินผู้เฒ่าว่า "ท่านแม่อย่าโกรธไปเลยนะ ลูกได้สอนบทเรียนให้นางแล้ว นางจะไม่กล้าทำเช่นนั้นอีกเลย"เมื่อเห็นว่าบุตรชายของตนเองกตัญญู ฮูหยินผู้เฒ่าจึงยกโทษให้นาง "ช่างเถอะ จะว่าไปนางก็ไม่ได้มาจากครอบครัวที่ชั้นสูง ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่นางจะตระหนี่ไปหน่อย"แก้มของนางหมินเจ็บมากแต่ก็สู้ความเจ็บปวดในใจไม่ได้ แต่หลังจากปวดใจแล้วก็รู้สึกตายใจแล้ววันรุ่งขึ้น ฟ้ายังไม่สว่าง คนรับใช้ที่จัดซื้อของก็ลุกขึ้นกำลังเตรียมจะออกไปซื้อเนื้อสัตว์และผัก แต่เห็นประตูหลังเปิดอยู่ และมีลมหนาวพัดเข้ามา"เมื่อคืนทำไมไม่ปิดประตูหลัง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 835
เมื่อป้าซุนได้ยินนางพูดเช่นนั้น งั้นฮูหยินใหญ่คงไม่ได้อยู่ในนั้น ได้แต่กลับไปรายงานเมื่อได้ยินดังนั้น จากนั้นก็คิดเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวาน ฮูหยินผู้เฒ่าอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ "อาจเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ นางรู้สึกไม่พอใจสินะ นางนี่กล้ามากจริงๆ ไม่ต้องสนใจนาง นางจะไปไหนได้อีกล่ะ ตอนนี้ครอบครัวพ่อแม่ของนาไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง พ่อของนางทำงานเป็นข้าราชการในตำแหน่งเล็กๆ มานานแต่ไม่สามารถย้ายกลับเมืองหลวงได้สีกที ต่อให้กลับมาเมื่องหลวง มีแม่เลี้ยงของนางอยู่ นางกล้าจะสร้างปัญหาอะไรได้?"ป้าซุนเป็นห่วงเล็กน้อย "แล้ว... ไม่งั้นส่งคนไปตามหาล่ะ? ฮูหยินใหญ่จะออกไปโดยไม่บอกใคนแบบนี้มันไม่ค่อยมีเลย"ฮูหยินผู้เฒ่าขมวดคิ้วด้วยความโกรธ "ไม่ต้อง หากไปตามหาแล้วนางคงจะคิดว่าตนเองสำคัญมาก มันเป็นความผิดของนางอยู่แล้วที่ดูแลบ้านไม่ดีเอง ยังกล้าให้ข้าไปขายเครื่องประดับเพื่ออุดหนุนให้ครอบครัว เงินทั้งหมดหายไปไหนหมด?"ป้าซุนรู้ว่านางโกรธแต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอะไรแทนนางหมิน "ช่วงนี้ฮูหยินใหญ่ทำงานหนักจริงๆ ทุ่มเทความพยายาม ดูแลท่านข้างกายทุกวัน ยังต้องดูแลคุณหนูคุณชายด้วย""ที่นางมาดูแลข้ามิใช่หน้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 836
ก่อนหน้านี้ เนื่องจากฝ่าบาทให้ความสำคัญกับคดีดบฏของเซี่ยอวี้นเป็นอย่างมาก ซ่งซีซีจึงไม่ได้เข้าการประชุมที่ราชสำนักวันนี้เป็นครั้งแรกที่ซ่งซีซีเข้าร่มการประชุมที่ราชสำนักหลังจากเสร็จสิ้นคดี ดังนั้นเมื่อเฉินฟูมาถึงจวนอ๋อง ซ่งซีซีและเซี่ยหลูโม่ก็เข้าวังแล้วเฉินฟูไม่เจอคุณหนู เขาจึงเล่าให้เรื่องให้อาจารย์หยูฟังอาจารย์หยูไม่ได้เพิกเฉยเพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับจวนแม่ทัพ เขาเชิญเฉินฟูเข้าไปดื่มชาและคุยเล่นกับแม่นมเหลียงไปก่อน จากนั้นให้ใคนไปตามหาเสิ่นว่านจือมาถามเขารู้ว่าพระชายาให้คนของคุณหนูเสิ่นช่วยจับตาดูว่าจ้านเป่ยว่างได้ไปมาหาสู่กับอ๋องเยี่ยนต่อหรือไม่ ดังนั้นเรื่องของจวนแม่ทัพ นางอาจจะรู้บ้างแต่หลังจากที่เสิ่นว่านจือมาถึง นางหาวพลางพูดว่า "ไม่รู้สิ ไม่ได้จับตาดูจวนแม่ทัพ แค่แอบส่งคนจับตาดูการเคลื่อนไหวของอ๋องเยี่ยนเท่านั้น เขาติดต่อกับใครบ้างข้ารู้ แต่เกิดอะไรขึ้นในจวนแม่ทัพ ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ""นี่มันแปลกจริงๆ" อาจารย์หยูกล่าว"เจ้าไปสนใจเรื่องของจวนแม่ทัพทำไม" เสิ่นว่านจือไม่สนใจ แม้ว่านางจะไม่มีความเกลียดชังต่อนางหมิน แต่ก็ไม่มีความประทับใจที่ดีเช่นกัน"เราไม่สนใจเรื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 837
หงเชวี่ยกล่าวว่า "แม้ว่าท่านอาจารย์จะไม่ยอมไปรักษาให้ยายแก่ตระกูลจ้าน แต่ก็กินยาดันเสวี่ยอยู่ ดังนั้นทุกครั้งที่นางหมินมาซื้อยา เขาจะสั่งให้เด็กใช้ถามเกี่ยวกับสถานการณ์บ้าง นางหมินรู้จักกับเด็กใช้แล้ว ก็จะบ่นเรื่องไม่สบอารมณ์ด้วย เมื่อวานไม่ได้พูดอะไร แค่เห็นนางเคยร้องไห้ ก่อนหน้านี้นางได้บอกว่าทุกอย่างที่บ้านล้วนต้องให้นางมารับผิดชอบ ยังต้องดูแลแม่สามีด้วย หวังชิงหลูรับผิดชอบทางบัญชี แค่ให้เงินนางเล็กๆ น้อยๆ เอง นางไม่มีเงินใช้ก็ต้องขายของมี่ค่าหรือเอาของของตนเองไปจำนำ ดูเหมือนใช้ชีวิตค่อนข้างหดหู่ใจ"เมื่อมาถึงห้องแม่นมเหลียง เฉินฟูก็อยู่ที่นั่นด้วย ทั้งสองคนกำลังคุยเล่นกัน ส่วนเป่าจูอยู่เคียงข้างแม่นมเหลียงมีสีหน้าไม่ดี เมื่อได้ยินพวกนางพูดถึงนางหมิน แม่นมเหลียงถอนหายใจ "นางอ่อนแอเกินไป ไม่มีความคิดเห็นของตนเองและพึ่งพาตนเองไม่ได้ ครอบครัวพ่อแม่ของนางก็ยิ่งไม่ต้แงพูดถึงเลย พ่อเป็นขุนนางเล็กๆ อยู่ต่างเมือง บอกว่าอยู่ต่างเมืองจริงๆ แล้วถูกไล่ออกไป จวนแม่ทัพจะอยู่ยาก แต่นางก็ไม่มีที่พึ่งพาในครอบครัวพ่อแม่ พ่อเป็นพ่อแท้ๆ แต่แม่เป็นแม่เลี้ยง งั้นพ่อแท้ก็จะกลายเป็นพ่อเลี้ยง ดังนั้นไม่ว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 838
ซ่งซีซีนึกถึงนางหมินเคยเป็นพี่สะใภ้ของตนเอง ค่อนข้างรู้จักนิสัยใจคอของนางนางขี้ขลาดและอ่อนแอ ถือเป็นคนที่ถูกรังแกได้ง่ายที่สุดในจวนแม่ทัพตอนนี้จวนแม่ทัพอยู่ในสถานการณ์เช่นไร นางพอจะรู้บ้าง ฮูหยินผู้เฒ่าแห่งตระกูลจ้านคนนั้นยังไม่หายจากอาการป่วย หวังชิงหลูตั้งครรภ์จะไม่ไปดูแลผู้ป่วย ยี่ฝางยิ่งเป็นไปไม่ได้ นางเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในเรืองมงคลไม่ออกไปไหน ดังนั้นคนที่ดูแลผู้ป่วยก็มีแต่นางหมินเท่านั้นตอนที่นางอยู่ในจวนแม่ทัพ นางเป็นคนที่คอยดูแลคนไข้ แม้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะเรื่องมากแต่ก็ไม่หาเรื่องนางอย่างตามอำเภอใจ เพราะนางมีสินเดิมเป็นจำนวนมากมายและนี่ก็คือสิ่งที่ทำให้นางมีความมั่นใจแต่นางหมินแตกต่างออกไป"น่าจะถูกรังแกแล้วแหละ?" ซ่งซีซีกล่าวเสิ่นว่านจือกล่าวว่า "ได้ถูกรังแกอย่างแน่นอน แค่ดูว่าถูกรังแกมากแค่ไหนที่ทำให้นางออกไปกลางดึก ได้ยินแม่นมเหลียงพูดว่าถ้านางอยู่ในจวนแม่ทัพไปต่อไม่ได้ งั้นนางก็ไม่มีทางอื่นแล้ว อาจารย์หยูได้ส่งคนออกไปค้นหาแล้ว และข้าก็ให้หงเซียวไปสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ตระกูลจ้าน และดูว่ามีได้ส่งคนไปตามหาหรือไม่ คิดว่าฮูหยินใหญ่หายตัวไป พวกเขาก็คงร้อนใจมาก"ซ่งซ
บทล่าสุด
