LOGINShare
บทที่ 838
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 839
ฮูหยินผู้เฒ่ารองถอนหายใจ "ตอนแรกข้าก็ไม่รู้เรื่องนี้ ตอนนี้ข้าจะไม่ยุ่งกับเรื่องบ้านใหญ่เท่าที่จะทำได้ ข้าอยากจะแยกครอบครัวออกจาพวกเขามานานแล้ว แต่กลัวอยู่เสมอว่าทำให้คนนอกคิดว่าตระกูลจ้านของเราไม่สามัคคีกัน ก็เลยไม่ได้ทำ ช่วงนี้ที่จวนแม่ทัพก็เกิดเรื่องวุ่นวายมากมาย หลังจากที่หวังชิงหลูตั้งครรภ์ จะดูเหมือนว่านางเป็นผู้ดูแลบ้าน แต่จริงๆ แล้วยังคงเป็นฮูหยินใหญ่ที่รับผิดชอบเรื่องนี้ เพียงแต่เมื่อเบิกเงินต้องถามหวังชิงหลูก่อน ในช่วงนี้ อาการของฮูหยินผู้เฒ่ายังคงกำเริบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฮูหยินใหญ่ยังคอยดูแลอยู่ข้างกาย เจ้าก็รู้นิสัยของคนนั้นด้วย นางดูถูกฮูหยินใหญ่ในทุกๆ ด้าน นางก็ไม่พอใจกับทุกสิ่งที่นางทำ"ซ่งซีซีพยักหน้า "ข้าพอจะเดาสถานการณ์ของฮูหยินใหญ่ได้""เช้าตรู่วันนี้ ฮูหยินใหญ่หายตัวไป พวกเขาค้นหาจวนแม่ทัพไปทั่ว มาหาข้าด้วย ยังบอกว่าข้าซ่อนนางไว้ ข้าบอกว่าไม่มี พวกเขาไม่เชื่อ จนกระทั่งข้าต้องขึ้นอารมณ์ใส่พวกเขาถึงยอมเชื่อ ต่อมาข้าสอบถามกับเรื่องนี้ถึงรู้ว่าฮูหยินใหญ่ทะเลาะกับหวังชิงหลู โดยบอกว่าเพราะเรื่องดูแลบ้าน หวังชิงหลูให้ฮูหยินใหญ่ดูแลบ้านแต่เงินเดือนของจ้านเป่ยว่างแค่ยอมให้สามส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 840
เด็กใช้จากร้านขายยาเย่าหวังรู้สึกกับนางหมินเป็นอย่างดี จึงเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ตามที่เขาคาดการณ์ว่า "นางน่าจะมาที่นี่หลังจากจำนำเครื่องประดับของนางเสร็จ เพราะตอนที่นางมา นางยังอยู่ในสภาพมึนงงและมีตั๋วจำนำในมือด้วย ข้าน้อยได้เหลือบมองแวบหนึ่ง และเห็นว่ามันเป็นตั๋วจำนำจากร้านว่านเป่า เมื่อนางมาบอกว่าต้องการซื้อเม็ดซืนเจียวเจ็ดแปดเม็ด ข้าน้อยได้แนะนำให้ซื้อสองเม็ดก็พอ เม็ดหนึ่งกินตอนคลอดบุตร อีกเม็ดหนึ่งกินตอนการอยู่ไฟ ในเวลาอื่นไม่จำเป็นกิน""เห็นออกว่านางเคยร้องไห้มาใช่ไหม""ร้องไห้มาก่อน ได้ร้องไห้แน่ๆ เมื่อเข้ามาน้ำตาฉันไม่แห้งเลย""เอาล่ะ ขอบคุณมาก" ซ่งซีซีไม่ได้ถามมากความ จากนั้นนำซ่งซีซีไปที่ร้านว่านเป่าเนื่องจากนางสวมเครื่องแบบข้าราชการ ตอนถามถึงการจำนำของเมื่อวานโดยฮูหยินใหญ่ของจวนแม่ทัพ พนักงานในร้านจึงหยิบของที่นางจำนำออกมา ซ่งซีซีมองดูและเห็นว่าเป็นของที่นางให้นางหมินในก่อนหน้านี้"นางบอกว่าจะมาไถ่ถอน ไม่ใช่ขายเลย" พนักงานในร้านบอกกับซ่งซีซีกล่าวอีกนัยหนึ่งเมื่อนางจำนำมัน นางยังคงมีความหวังอยู่ในใจโดยคิดว่านางจะไถ่ถอนเครื่องประดับเหล่านี้กลับมา หมายความว่าหลั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 841
ซ่งซีซีมีสีหน้าดีใจ "เจอแล้วเหรอ อยู่ไหน?"ปี้หมิงก้มตัวลงและเอามือค้ำหัวเข่า หายใจเฮือกใหญ่ "อยู่... อยู่ที่สะพานวิญญาณ ท่านรีบไปเถอะ นางกำลังจะกระโดดลงจากสะพาน เราพูดโน้มน้าวแล้วแต่ไม่ได้ผล และไม่กล้าไปช่วยนางอย่างไม่วางแผนก่อน นางร้องขอว่าต้องการพบท่าน แต่ต้องไปเร็วหน่อย ลมมันแรงมาก นางยืนไม่มั่นคง""อ๊า?" จ้านเป่ยว่างผงะและถามด้วยความสับสน "ทำไมต้องกระโดดลงจากสะพานเล่า?"ซ่งซีซีวิ่งออกไปทันทีและตะโกนว่า "เตรียมม้า!"สะพานวิญญาณตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองหลวง ใต้สะพานวิญญาณมีแม่น้ำไหลเชี่ยวที่เรียกว่าแม่น้ำถงหลินการไหลของแม่น้ำถงหลินในบริเวณสะพานวิญญาณจะเชี่ยวกรากมากเพราะด้านบนกว้างและด้านล่างแคบ มีทางลาดชันอีกด้วย น้ำที่ไหลผ่านบริเวณนี้จะเชี่ยวกรากมาก หากตกลงจากสะพานนี้ก็สามารถบอกได้ว่าไม่รอดเลยสะพานนี้เดิมที่ถูกตั้งชื่อว่าสะพานตงหลินที่สอง แต่ด้วยเหตุนี้ ชาวบ้านจึงนิยมเรียกว่าสะพานวิญญาณหลังจากที่จ้านเป่ยว่างตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ฝากให้ปี้หมิงส่งคนไปที่จวนแม่ทัพเพื่อแจ้งให้พี่ชายของเขาทราบ จากนั้นเขาก็ขี่ม้าติดตามตรงไปที่สะพานวิญญาณเสิ่นว่านจือถึงที่นั่นแล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 842
หนึ่งในกองกำลังเมืองหลวงรีบไปหาคบเพลิง เสิ่นว่านจือเห็นนางหลับตาราวกับว่าง่วงนอนและหนาวมาก ตัวสั่นเทาไปหมด "นางหมิน เจ้าอย่าเพิ่งหลับตา ไม่ใช่อยากเจอซีซีหรือ นางจะมาแล้ว อย่าเพิ่งหลับตานะ"นางหมินลืมตาขึ้นและมองไปที่แม่น้ำที่ไหลเชี่ยวเบื้องล่าง นางขี้ขลาดมาตลอดชีวิต และเวลานี้นางก็กลัวเช่นกัน แต่การยืนอยู่ที่นี่ นางรู้สึกมันดีกว่าการยืนอยู่จวนแม่ทัพเสียอีกนางแค่กระโดดลงและทุกอย่างก็จะจบลงนางจำไม่ได้ว่าทำไมมาที่นี่ สมองของนางไม่ทำงานแล้ว นอกจากรู้สึกหนาว นางไม่มีความรู้สึกอะไรอีกนางยังมีตั๋วจำนำอยู่กับตัว นางต้องการคืนตั๋วจำนำให้กับซ่งซีซี โดยกล่าวขอโทษกับนาง และกล่าวขอบคุณอีกทีขอโทษเพราะตอนที่จ้านเป่ยว่างบอกว่าจะไล่ภรรยาออกไปนั้น นางอยู่ห่างๆ โดยไม่กล้าพูดอะไรสักคำกล่าวขอบคุณเพราะตอนที่ซ่งซีซีอยู่ในจวนแม่ทัพ ปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจเครื่องประดับที่นางเอาไปจำนำนั้น นางไม่มีโอกาสไปไถ่ถอนกลับมาแล้ว งั้นให้ซ่งซีซีไปไถ่ถอนแล้วกัน มันเป็นของของนาง แต่น่าเสียดายที่นางใช้เงินไปจนหมดแล้ว หวังว่านางจะไม่โกรธตนเองเสียงกีบม้าทะลุเสียงลมมุ่งตรงไปที่สะพานซ่งซีซีมาถึงก่อน และเสิ่นว่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 843
จู่ๆ หัวใจของซ่งซีซีก็เต้นไม่เป็นจังหวะ จ้านเป่ยว่างกำลังจะรีบพุ่งเข้าไปแต่ถูกเสิ่นว่านจือเตะไปที่เข่า "เจ้าอย่าไปกระตุ้นอารมณ์ของนางอีกเลย"จ้านเป่ยว่างคุกเข่าลงข้างหนึ่ง เสิ่นว่านจือกดหัวของเขาแล้วตะโกนกับนางหมินว่า "เขาคุกเข่าลงแล้ว เขามาขอโทษเจ้า หากเจ้าไม่พอใจอะไรก็พูดมาได้เลย จะว่าจะด่าก็ได้หมด""ไร้ประโยชน์!" นางหมินคร่ำครวญและบ่นไปพร้อมๆ กัน "ไร้ประโยชน์หรอก เหมือนกันแหละ พวกเขาจะไล่ข้าออกไป ข้าไม่มีบ้านพ่อแม่ให้กลับ ข้าไม่มีเงินแล้ว สินเดิมของข้าล้วนขายหมดแล้ว หลังจากหย่าแล้ว ข้าจะอดอาหารตาย งั้นก็สู้ให้ตายตอนนี้จะดีซะกว่า""อย่าโง่นัก ลองคิดถึงเด็กของเจ้าสิ" ซ่งซีซีขยิบตาให้เสิ่นว่านจือ และให้เสิ่นว่านจือจับจ้านเป่ยว่างไว้ไม่ให้เขาพูดต่อ "เจ้าบอกว่าพวกเขาตบเจ้า ทำไมถึงตบเจ้า เจ้าบอกข้าเลย ข้าแก้แค้นให้เจ้า"ขณะที่นางพูดก็ก้าวไปข้างหน้าโดยเงียบๆตามความเร็วปัจจุบัน ถ้านางบินไปมันเทียบความเร็วที่นางหมินกระโดดลงไปไม่ได้ หากนางกระโดดลงไป งั้นนางก็ไม่แน่ใจจะช่วยนางในแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวได้"ไม่มีเงิน" นางหมินร้องไห้ น้ำเสียงมีแต่ความสิ้นหวัง "ข้าทำอะไรก็ผิดหมด ซื้อยาดันเสวี่ยไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 844
ซ่งซีซีหันหลังกลับแล้วบินไปอีกฝั่งของสะพาน จากนั้นบินลงไป เหยียบน้ำเพื่อตามหานางหมิน แต่ไม่พบนางหมินในน้ำที่มืดมิดทุกคนบนฝั่งต่างก็ตกตะลึง รวมคนสี่คนของตระกูลจ้านต่างก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านางกระโดดจริงๆโดยเฉพาะจ้านเป่ยชิง เขารู้จักนิสัยของภรรยาของเขาดีที่สุด นางอ่อนแอมาก อย่าว่าแต่กระโดดลงแม่น้ำ แม้แต่ให้นางไปเล่นน้ำที่แม่น้ำก็ไม่กล้าด้วยซ้ำเขาแค่เห็นว่ามีผู้คนจำนวนมากเฝ้าดูและทำให้ซ่งซีซีและกองกำลังเมืองหลวงต่างก็มาเข้าร่วมด้วย เขารู้สึกอับอาย ถึงกับดุนาง เขาไม่เคยคิดว่านางจะกระโดดจริงๆเขารู้ว่านางไม่กล้า แต่ทำไมนางถึงกล้าในตอนนี้?ก็แค่ดูแลแม่สามีเท่านั้น? ก็แค่ดูแลบ้าน? ผู้หญิงอื่นๆ สามารถทำได้หมด ทำไมนางถึงบอบบางขนาดนั้น?ในขณะที่พวกเขาตะลึงพรึงเพริดมากนักนั้น ซ่งซีซีก็ลงไปตามกระแสน้ำ ส่วนเสิ่นว่านจือก็วิ่งไปตามริมฝั่งแม่น้ำเช่นกัน การตกลงไปในน้ำนั้นอันตรายมาก ดังนั้นการช่วยเหลือจะต้องเร่งด่วนมากหลังจากที่จ้านเป่ยว่างรู้ตัวได้ เขาก็ลุกขึ้น กระโดดลงไปฝั่งแล้ววิ่งตามเสิ่นว่านจือ แต่เสิ่นว่านจือก็วิ่งออกไปไกลมากแล้วในตอนนี้เขาถึงตระหนักถึงความแตกต่างระหว่างเขากับซ่งซีซีแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 845
ส่งไปยังร้านขายยาเย่าหวัง ซ่งซีซีขอให้ร้านขายยาเย่าหวังหยุดคนของตระกูลจ้าน หากไม่ได้รับความยินยอมจากนางหมิน ตระกูลจ้านก็ไม่สามารถเข้าไปเยี่ยมเยียนได้ตระกูลจ้านติดตามมา แต่คนจากร้านขายยาเย่าหวังห้ามไว้ข้างนอกโดยบอกว่าพวกเขากำลังรักษาให้คนไข้ และห้ามไม่อนุญาตบุกรุกเข้าร้านขายยาเย่าหวังในตอนกลางคืน และขอให้พวกเขากลับไปจ้านเป่ยชิงยืนกรานที่จะพบนาง แต่หลังจากที่ชักชวนอยู่นานก็ไม่ได้ผล ผู้คุ้มกันทรงพลังทั้งสี่จากร้านขายยาเย่าหวังก็เข้าหน้าเพื่อขับไล่พวกเขาออกไป และจ้านเป่ยว่างไม่กล้าที่จะลงมือ และคนอื่นๆ ก็ไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะลงมือจ้านจี้ในฐานะพ่อจึงสั่งว่า "เรากลับก่อนเถอะ อยู่ในร้านขายยาเย่าหวังนางจะปลอดภัยดี"จ้านจี้ในจวนแม่ทัพแทบจะไร้ตัวตนเลยก็ว่าได้ เมื่อเจอปัญหาหรือเหตุการณ์ใดๆ เขามักจะเลือกที่จะซ่อนตัวเอาไว้ และไม่เคยออกความคิดเห็นให้ เมื่อเจอกับเรื่องนี้ เขาออกหน้าพูดแบบนั้นจ้านเป่ยชิงย่อมต้องเชื่อฟังด้วย เพราะมันเข้าไม่ได้จริงๆ...เขาบีบตั๋วจำนำใบนั้นและเดินจากไปอย่างขวัญหนีดีฝ่อ นอกจากงุนงงและทำอะไรไม่ถูกนั้น ยังโกรธเล็กน้อย น้องรองเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ที่นางหมิน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 846
จวนแม่ทัพ นอกจากคนบ้านรองและยี่ฝาง เกือบทุกคนในบ้านใหญ่ก็รวมตัวอยู่ในห้องของฮูหยินผู้เฒ่าฮูหยินผู้เฒ่าโกรธมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว "นางกระโดดลงแม่น้ำงั้นเหรอ ยังถูกซ่งซีซีช่วยชีวิตกลับมา หากนางอยากตายทำไมไม่ตายอย่างเงียบๆ ทำไมนางถึงทำให้เรื่องไปกันใหญ่ ทั้งๆ ที่รู้ชัดเจนว่ามีคนจะช่วยนางถึงแกล้งทำแบบนั้น นางจะบ่นจะนักหนา ทางจวนแม่ทัพเคยปฏิบัติต่อนางอย่างไม่ดีที่ไหนกัน นางทั้งไร้ความสามารถทั้งดูแลบ้านไม่ดี และยังไม่มีครอบครัวพ่อแม่ให้เป็นที่พึ่งพา แค่ให้นางมาดูแลข้าเองทำเหมือนถูกทรมานร้ายแรงเอาเสีย ยังกล้าฆ่าตัวตาย หากแพร่ออกไปก็จะหาว่าข้าเป็นแม่สามีใจร้าย นางนี่ฆ่าตัวตายที่ไหนกัน นางอยากจะให้ข้าตายมากกว่า คนที่อยากจะตายจริงๆ มันจำเป็นต้องทำให้คนอื่นมากมายรู้ด้วยไหม? ได้กระโดดลงไปตั้งแต่แต่ไหนแต่ไรแล้ว"จ้านเป่ยชิงยังไม่ดึงสติ เขารู้สึกหวาดกลัวจริงๆ ทันทีที่เขาเห็นภรรยากระโดดลง มันไม่ได้แค่แกล้งทำท่าอย่างที่ท่านแม่พูดแน่นอน แม้ว่าข้างล่างน้ำจะมืดมาก ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายช่วยอย่างไร แต่ถ้าเป็นเขาที่กระโดดลงไป งั้นก็คงไม่มีโอกาสกลับมาอีกฮูหยินผู้เฒ่าจ้านยังคงสาปแช่งต่อไปว่า
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1603
ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1602
ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1601
เพียงแต่ ข้ากับซีซีพบกันแทบทุกวัน หากนางไม่มาหาข้าที่สถาบันชื่อเยียน ข้าก็จะไปหานางที่สำนักว่านซง ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงยังคงได้พบหวังเยว่จางอยู่เสมอทว่า ทุกคราที่เขาเห็นข้า ก็จะส่งสายตาเคียดแค้นมาให้ ราวกับข้าเป็นผู้ล่วงเกินเขากระนั้นครั้งหนึ่งข้าทนไม่ไหว เอ่ยถามเขาว่าจะมองเขม่นข้าไปถึงไหน เขากลับว่าข้าเป็นคนแพร่ข่าวลือ ว่าเขาไปเที่ยวหอนางโลมข้าก็โกรธแทบขาดใจ! เขาประพฤติเสียเอง ไม่รู้จักสำนึก กลับมาโทษคนที่บริสุทธิ์ ข้าไม่ได้แพร่ข่าวลือเสียหน่อย!ข้าแค่เล่าเรื่องนี้ให้สหายสนิทของข้าฟัง แล้วจะนับว่าแพร่ข่าวลือได้อย่างไร?ข้าโมโหจนต่อยเขาไปหนึ่งหมัด แล้วก็ประกาศตัดขาดกับเขาเสียเลยต่อมา ซีซีกลับบ้าน ข้าคิดว่าไม่นานนางก็คงกลับมาเช่นเคย แต่ครานี้ นางกลับหายไปเนิ่นนาน มิได้กลับสำนักภูเขาเหม่ยชานอีกเลยข้าไปที่สำนักว่านซงเพื่อถามหา แต่มิมีผู้ใดยอมปริปากแม้แต่คนเดียวด้วยความร้อนใจ ข้าคิดจะพาเฉินเฉินกับมันโถวออกเดินทางไปเมืองหลวงตามหานาง ก่อนออกเดินทาง หวังเยว่จางก็มาหาเราครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเขามีสีหน้าเคร่งขรึม เขาบอกพวกเราว่า ซีซีมีเรื่องในบ้าน บิดาและพี่ชายล้วนเสียชีวิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1600
แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1599
ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
