พวกเขาทั้งสองขึ้นไปข้างหน้าเพื่อคารวะ "ข้าจ้านเป่ยว่างคารวะท่านผู้บังคับบัญชาขอรับ!""ข้ายี่ฝาง คารวะผู้บังคับบัญชาเจ้าคะ!"เซี่ยหลูโม่เงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "พวกเจ้ามาสักที"จ้านเป่ยว่างกล่าวว่า "ถนนถูกปิดกั้นด้วยหิมะ ข้าเลยมาช้า โปรดผู้บังคับบัญชาลงโทษให้ขอรับ""ธรรมชาติไม่ยอมให้ความร่วมมือ มันไม่เกี่ยวอะไรกั แม่ทัพจ้าน ยี่" เซี่ยหลูโม่เหลือบมองที่ซ่งซีซี และเห็นว่านางแค่เงยหน้ามองแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้เดินเข้าไปเลย เขาจึงรู้สึกว่าพวกเขาสองคนต้องเกิดปัญหาอะไรแล้วในทางกลับกัน ฟางเทียนสวีและแม่ทัพหลิน อดีตสมาชิกสองคนของกองทัพตระกูลซ่งเห็นจ้านเป่ยว่างมา เลยอดไม่ได้ที่จะมองพิจารณาเขา เมื่อเห็นว่าเขาหล่อและมีอ่อร่าเป็นลูกผู้ชาย พวกเขาก็รู้สึกพึงพอใจขึ้นมาถึงยังไงเขาเป็นลูกเขยที่ซ่งฮูหยินเลือกกับมือเอง ต้องไม่ผิดเลย?ฟางเทียนสวีก้าวไปข้างหน้าตบไหล่จ้านเป่ยว่าง และหัวเราะเสียงดัง "แม่ทัพจ้าน ในที่สุดข้าก็ได้เจอเจ้าแล้วในวันนี้ เจ้านี่โชคดีมากจริงๆ ที่ได้ภรรยาที่ดีคนหนึ่ง"แม่ทัพหลินยังยิ้มและกล่าวว่า "ยังไม่ได้แสดงความยินดีกับแม่ทัพจ้านเลย เจ้าและภรรยาของเจ้าร่วมมือสร้างผลงานทา
ซ่งซีซีไม่โกรธเมื่อได้ยินคำถามของนาง นางแค่ยิ้มเบาๆ และพูดว่า "นั่นเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สำคัญเลย เลยไม่เห็นจำเป็นต้องพูดถึง"ฟางเทียนสวีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "หย่าโดยสันติ? ทำไมถึงหย่าโดยสันติด้วยเล่า?"ยี่ฝางกล่าวว่า "หลังจากชัยชนะอันยิ่งใหญ่ที่ชายแดนเฉิงหลิง ฝ่าบาทได้พระราชทานข้าแต่งงานกับแม่ทัพจ้านในฐานะภรรยาที่เท่าเทียมของเขา คุณหนูซ่งทนไม่ไหว ดังนั้นนางจึงขอพระราชกฤษฎีกาเพื่อหย่าโดยสันติ"ประโยคนี้เป็นจริง แต่ไม่ใช่ความจริงทั้งหมดนางไม่เอ่ยถึงเรื่องที่พวกเขาใช้ผลงานทางทหารเพื่อขอกฤษฎีกาพระราชทานอภิเษกสมรส โดยอยากให้ทุกคนในนั้นได้คิดว่าซ่งซีซีขี้อิจฉาและทนไม่ได้กับพระราชทานอภิเษกสมรสจากฮ่องเต้ เลยขอพระราชโองการเพื่อหย่าโดยสันติเพราะถึงแม้ว่าซ่งซีซีจะเป็นบุตรีของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดีกั๋วกง แต่ในแง่ของสถานะในสนามรบเขตหนานเจียงแล้ว ซ่งซีซีไม่มีค่าอะไรเลยซ่งซีซีมองตรงไปที่นาง แล้วพูดว่า "ทั้งสองท่านประสบความสำเร็จอย่างยิ่งที่ชายแดนเฉิงหลิง ยังใช้ผลงานของตัวเองไปขอฝ่าบาทพระราชทานอภิเษกสมรส สิ่งแรกที่แม่ทัพจ้านพูดกับข้าเมื่อเขากลับมาคือ อยากให้ข้าเติมเต็มความสนองของเขาพวก ข้า
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น รวมถึงเซี่ยหลูโม่ต่างก็ตกใจกับคำพูดนี้ทันใดนั้น เซี่ยหลูโม่ก็มองไปที่ซ่งซีซี ดวงตาของซ่งซีซีแดงก่ำเล็กน้อย นางสบตากับเซี่ยหลูโม่ และพยักหน้าเล็กน้อยฟางเทียนสวี แม่ทัพหลินและลูกน้องเก่าคนอื่นๆ ของซ่งฮวยอันต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินข่าวร้ายนี้ "เป็นไปได้อย่างไร"ซ่งซีซีพูดเบาๆ "แปดเดือนก่อน สายลับทั้งหมดที่ซุ่มซ่อนอยู่ในเมืองซีจิงรวมตัวกันลงมือ ที่จวนข้า... นอกจากคนที่ติดตามข้าไปอยู่จวนแม่ทัพพวกนั้น ที่เหลือล้วนเสียชีวิตไปหมด""แม่เจ้า"แม่ทัพทุกคนแทบไม่อยากเชื่อข่าวร้ายนี้ ผู้บังคับบัญชาซ่งพาลูกชายทั้งหกของเขาเสียชีวิตในสนามรบ และครอบครัวของเขาก็ถูกสังหารหมู่อีก นี่เป็นเรื่องน่าเศร้าสิ้นดีจริงๆแต่สายลับของเมืองซีจิงเป็นบ้าหรือเปล่า? ทำไมทำเช่นนี้?"ซ่งซีซี แม้แต่เรื่องนี้เจ้าก็ปกปิดไว้ ตกลงเจ้าอยากจะทำอะไรกันแน่?" ยี่ฝางยังไม่ลืมที่จะยั่วยุ"พอแล้ว!" เซี่ยหลูโม่ตะโกนด้วยเสียงทุ้ม "พวกเจ้าสองคนพาทหารและม้ามาได้กี่นาย รายงานตามความจริงมา"จ้านเป่ยว่างนวดแก้มของเขาแล้วพูดว่า "เรียนผู้บังคับบัญชาขอรับ ข้าได้นำกองกำลังหลวงมาหนึ่งแสนคน ทหารค่ายทหารวิเศษหนึ่งหมื่นคน
จ้านเป่ยว่างจูงมือของยี่ฝาง แล้วพูดว่า "ผู้บังคับบัญชาใจเย็นๆ นะ แม่ทัพยี่แค่หุนหันพลันแล่นไปชั่วขณะ ไม่มีเจตนาที่จะขัดแย้งกับผู้บังคับบัญชา"เซี่ยหลูโม่พูดอย่างเย็นชา "หากไม่ยอมรับคำสั่งทางทหาร ให้ออกจากเขตหนานเจียงเดี๊ยวนี้เลย ข้าต้องการแค่ลูกน้องที่เชื่อฟังเท่านั้น"แม้ว่าในใจยี่ฝางจะไม่ยอม แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก นางเพียงมองไปที่ซ่งซีซีอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง ลูกสาวผู้สูงศักดิ์ของจวนเสนาบดีกั๋วกง แน่นอนว่าได้รับการยกย่องอย่างมากโดยธรรมชาติจากทุกคนนาง ซึ่งเป็นแค่ลูกสาวของแม่ทัพชั้นต่ำจะเทียบกับความมั่งคั่งโดยกำเนิดของอีกฝ่ายได้อย่างไร? แต่นางยังรู้สึกภูมิใจในตัว เพราะทุกอย่างที่นางมีอยู่ในทุกวันนี้นางหามาด้วยความสามารถของตัวเองไม่เหมือนซ่งซีซี แม้แต่ผลงานยังถูกส่งมอบให้นางนางออกจากค่ายพร้อมกับจ้านเป่ยว่างอย่างไม่เต็มใจ ก่อนออกไป นางกล่าวอีกว่า "ข้าน้อยมีตำแหน่งต่ำ ไม่ได้มาจากตระกูลสูงศักดิ์ ข้าไม่มีสิทธิ์มาทวงความยุติธรรม คำสั่งของผู้บังคับบัญชาแน่นอนว่าข้าต้องเชื่อฟัง"เห็นได้ชัดว่าประโยคนี้กำลังประชดประชนซ่งซีซีอยู่นางยังหวังว่าซ่งซีซีจะเข้ามาเพื่อโต้เถียงกับนาง ทว่าซ่งซีซีย
ไม่น่าแปลกใจนัก นางรู้ว่าชาวซีจิงปลอมตัวเป็นคนชาวแคว้นซาไปรบที่เขตหนานเจียง นางเดินทางหลายพันไมล์ไปยังเขตหนานเจียงเพียงลำพังเพื่อแจ้งข่าวต่อเขา"สงบสติอารมณ์แล้วค่อยมาบอกข้า" เซี่ยหลูโม่นั่งลงข้างกายนาง รูปร่างสูงใหญ่นั้นราวกำแพงมหึมาซ่งซีซีสงบลงมาก “ผู้บังคับบัญชายังต้องการทราบเรื่องอะไรอีกบ้างคะ”ดวงตาของเซี่ยหลูโม่เต็มไปด้วยความสับสนมืดมิด "ทั้งหมด ทำไมถึงแต่งงานอย่างกะทันหัน เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดหลังจากแต่งงาน เรื่องราวทั้งหลายที่สายลับเมืองซีจิงสังหารหมู่จวนโหวทั้งตระกูล"ซ่งซีซีไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากรู้เรื่องการแต่งงาน แต่เธอยังคงเล่าตามความเป็นจริง และพยายามอธิบายอย่างตรงไปตรงมา เพื่อรักษาระดับอารมณ์ตัวเองให้คงที่ “หลังจากที่ฉันกลับมาจากสถาบันว่านซงเหมินที่ภูเขาเหม่ยชาน ฉันถึงรู้ข่าวการเสียสละของท่านพ่อและท่านพี่ ฉันบอกท่านแม่ว่าจะไปรบที่เขตหนานเจียง แต่ท่านแม่ไม่อนุญาต การเสียสละของท่านพ่อและท่านพี่ทั้งหลายสร้างความกระทบกระเทือนใจต่อนางอย่างใหญ่หลวง นางร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด นางบังคับให้ฉันตกลงที่จะอยู่เมืองหลวงต่อเพื่อสร้างครอบครัว มีชีวิตที่มั่นคง แต่ฉันอยู
ซ่งซีซีกล่าวว่า "นี่ไม่นับว่าเป็นข่มเหงรังแก ตอนสุดท้ายต่างหาก"นางเล่าเรื่องราวที่ตระกูลจ้านวางแผนแย่งสินสอดของนาง ใส่ร้ายนางว่าอกตัญญูไร้คุณธรรม และเล่าเรื่องราวที่พยายามไล่เธอออกจากบ้านทั้งหลายออกมา นางกล่าวว่า “เรื่องเหล่านี้ต่างหากที่เป็นการข่มเหงรังแก เพียงแต่ไม่คาดคิดว่าฮ่องเต้จะออกกฤษฎีกายึดคืนตำแหน่งย้อนหลังเสนาบดีเจิ้นกั๋วกงท่านพ่อของฉัน อนุญาตให้ฉันกับจ้านเป่ยว่างหย่าขาดต่อกันและสามารถเอาสินสอดทั้งหมดไปได้”ดวงตาของเซี่ยหลูโม่เต็มไปด้วยความโกรธ "พวกเขากล้ารังแกเจ้าแบบนี้ เอารัดเอาเปรียบเจ้าถึงเพียงนี้?"“ฉันไม่รู้สึกว่าถูกเอาเปรียบ” ซ่งซีซีวางมือทั้งสองลงบนเข่า หันข้างมองไปยังเซี่ยหลูโม่ สาวงามข้างหน้าสดใสราวกับเลือด “หากฉันมีความรู้สึกต่อเขาสักนิดฉันคงรู้สึกถูกเอาเปรียบ แต่ไม่ใช่ สำหรับฉันแล้ว การออกจากจวนแม่ทัพถือว่าเป็นการปลดปล่อย สิ่งที่พวกเขาวางแผนกันก็ไม่สำเร็จลุล่วง ดังนั้นผู้บังคับบัญชาถึงได้เห็นว่ายี่ฝางโกรธฉันมากขนาดนั้น และฉันก็ไม่สนใจบุรุษที่นางชอบด้วยซ้ำ นางต่างหากที่ไม่มีความสุข”ยี่ฝางต้องการทำให้นางอับอายขายหน้า แต่นางกลับเล่าได้อย่างไม่สะทกสะท้าน แม้แต่น
กำลังพลสามหมื่นของกองทัพซวนเจียในเมืองหลวงล้วนได้รับการฝึกฝนจากเซี่ยหลูโม่ มีหน้าที่รับผิดชอบปกป้องเมืองหลวง กองทัพซวนเจียทั้งสามหมื่นนายล้วนเป็นชนชั้นสูง และถูกนำมาใช้เพื่อป้องกันไม่ให้กษัตริย์ประเทศราชหรือหรือกบฏบุกเข้าไปในเมืองหลวงโดยทั่วไปแล้วกองทัพซวนเจียจะไม่ออกรบเว้นแต่หลีกเลี่ยงไม่ได้ขณะนี้ถึงเวลาจำเป็นต้องมีการฟื้นฟูเขตหนานเจียง เนื่องจากการระดมกำลังทหารของฮวายโจวจะทำให้แคว้นเยว่คิดคด ดังนั้นกองกำลังพิทักษ์ฮวายโจวจึงไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ความจริงที่ว่ากองทัพซวนเจียไม่ออกรบไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่เคยออกรบ ในทางกลับกัน กองทัพซวนเจียทั้งสามหมื่นนายได้รับการคัดเลือกจากผู้ที่ผ่านการรบและได้รับการฝึกฝนเพิ่มเติมมีทหารรักษาพระองค์ซวนเจียหนึ่งหมื่นนายในกองทัพซวนเจียซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบด้านความปลอดภัยของฮ่องเต้และดูแลความสงบเรียบร้อยของเมืองหลวงมีผู้ควบคุมเรือนจำหนึ่งหมื่นนาย สามารถจับกุมผู้ต้องสงสัยได้โดยตรงรวมทั้งสมาชิกราชวงศ์ และไม่จำเป็นต้องทำการไต่สวนอย่างเปิดเผย เพียงแค่รายงานต่อฮ่องเต้เป่ยหมิงอ๋องเท่านั้นที่เหลืออีกหนึ่งหมื่นนาย คือเจ้าหน้าที่ติดตามและกำกับดูแล ส
จ้านเป่ยว่างตามไป “เจ้าไม่ยอมบอกข้ามาโดยตลอด ย้อนกลับไปที่เมืองลู่เปินเอ่อร์ในตอนนั้น ข้ามีหน้าที่นำกองทหารไปเผายุ้งฉาง เจ้าทำให้ซูลันจีผู้บังคับบัญชาเมืองซีจิงลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพกับเจ้าได้อย่างไร?”ยี่ฝางแสดงสีหน้าอย่างหมดความอดทน “ข้าบอกท่านแล้วมิใช่รึ? ข้าตะโกนไปทั่วเมืองลู่เปินเอ่อร์ว่าเป่ยหมิงอ๋องได้รับชัยชนะในเขตหนานเจียงแล้ว และกำลังเดินทางมาที่สนามรบชายแดนเฉิงหลิง กอปรด้วยยุ้งฉางถูกเผา พวกเขาได้ยินดังนั้นก็โกลาหลอลหม่านขึ้นมายกใหญ่ ดังนั้นจึงเลือกที่จะยอมจำนน”ใช่ คำอธิบายนี้เคยพูดไปหลายครั้งแล้วเมื่อก่อนจ้านเป่ยว่างไม่เคยคิดว่ามีอะไรผิดปกติมาก่อนจนกระทั่งเขาและยี่ฝางแต่งงานกัน ยี่ฝางเรียกพี่น้องนับร้อยคนมา แม่ทัพหลินถึงกับตำหนินางในภายหลังเกี่ยวกับเรื่องนี้ ความจริงปรากฏว่านางได้โยกย้ายทหารนับร้อยนายออกจากค่ายทหารโดยไม่มีการแจ้งล่วงหน้าอย่างไรก็ตาม นางสามารถบอกเขาได้โดยไม่ละอายใจว่าเธอได้แจ้งเรื่องนี้ไปแล้วและแม่ทัพหลินก็ได้อนุญาตแล้ว นางสามารถโกหกได้อย่างตาใสเมื่อมองย้อนกลับไปคิดถึงชัยชนะที่ชายแดนเฉิงหลิง มักจะรู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติจนกระทั่งทหารเม