เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 80
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 81
ได้แต่งตั้งตำแหน่งแม่ทัพชั้นห้าก่อน จากนั้นยังสัญญาว่าจะได้แต่งตั้งเป็นชั้นสี่ให้อีก เห็นได้ชัดว่า ความหวังที่จักรพรรดิ์ซูชิงมีต่อซ่งซีซีนั้นมันสูงมากเพียงใดเสนาบดีไม่ได้คัดค้านกับการตัดสินใจนี้ การเลื่อนตำแหน่งพิเศษเช่นนี้เป็นเพราะซ่งซีซีมีความสามารถจริงๆเสนาบดีมู่กล่าวว่า "ว่าแต่กำลังเสริมจนถึงบัดนี้แล้วยังไม่ถึง และเวลาที่แม่ทัพยี่ฝางสัญญาไว้ได้ผ่านไปแล้ว"จักรพรรดิ์ซูชิงไม่พอใจเล็กน้อย แต่เขาก็ช่วยพูดแทนว่า "การเดินทางในวันที่หิมะตกเป็นเรื่องยากมาก"หลี่เต๋อฮวยกล่าวว่า "ฝ่าบาท ซ่งซีซีได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นแม่ทัพอู๋เต๋อชั้นห้า ส่วนแม่ทัพจ้านและแม่ทัพยี่ฝางเป็นแค่แม่ทัพอู๋เล่ชั้นห้า ยศของพวกเขายังน้อยกว่าแม่ทัพซ่งไปหนึ่งระดับ"ตามหลักแล้ว จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางประสบความสำเร็จอย่างมากโดยลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพกับเมืองซีจิง หยุดสงครามและสร้างแนวเขต ผลงานนี้ต้องยิ่งใหญ่กว่าที่ซ่งซีซีช่วยเป่ยหมิงอ๋องยึดเมืองแห่งหนึ่งกลับมาดังนั้น หลี่เต๋อฮวยจึงพูดเช่นนี้ออกมาจักรพรรดิ์ซูชิงตรัสว่า "มีปัญหาอะไรหรือ ผลงานที่ทั้งสองได้มานั้น ก็มาขอข้าพระราชทานอภิเษกสมรสให้แล้วมิใช่หรือ?"หลี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 82
พวกเขาทั้งสองขึ้นไปข้างหน้าเพื่อคารวะ "ข้าจ้านเป่ยว่างคารวะท่านผู้บังคับบัญชาขอรับ!""ข้ายี่ฝาง คารวะผู้บังคับบัญชาเจ้าคะ!"เซี่ยหลูโม่เงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "พวกเจ้ามาสักที"จ้านเป่ยว่างกล่าวว่า "ถนนถูกปิดกั้นด้วยหิมะ ข้าเลยมาช้า โปรดผู้บังคับบัญชาลงโทษให้ขอรับ""ธรรมชาติไม่ยอมให้ความร่วมมือ มันไม่เกี่ยวอะไรกั แม่ทัพจ้าน ยี่" เซี่ยหลูโม่เหลือบมองที่ซ่งซีซี และเห็นว่านางแค่เงยหน้ามองแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้เดินเข้าไปเลย เขาจึงรู้สึกว่าพวกเขาสองคนต้องเกิดปัญหาอะไรแล้วในทางกลับกัน ฟางเทียนสวีและแม่ทัพหลิน อดีตสมาชิกสองคนของกองทัพตระกูลซ่งเห็นจ้านเป่ยว่างมา เลยอดไม่ได้ที่จะมองพิจารณาเขา เมื่อเห็นว่าเขาหล่อและมีอ่อร่าเป็นลูกผู้ชาย พวกเขาก็รู้สึกพึงพอใจขึ้นมาถึงยังไงเขาเป็นลูกเขยที่ซ่งฮูหยินเลือกกับมือเอง ต้องไม่ผิดเลย?ฟางเทียนสวีก้าวไปข้างหน้าตบไหล่จ้านเป่ยว่าง และหัวเราะเสียงดัง "แม่ทัพจ้าน ในที่สุดข้าก็ได้เจอเจ้าแล้วในวันนี้ เจ้านี่โชคดีมากจริงๆ ที่ได้ภรรยาที่ดีคนหนึ่ง"แม่ทัพหลินยังยิ้มและกล่าวว่า "ยังไม่ได้แสดงความยินดีกับแม่ทัพจ้านเลย เจ้าและภรรยาของเจ้าร่วมมือสร้างผลงานทา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 83
ซ่งซีซีไม่โกรธเมื่อได้ยินคำถามของนาง นางแค่ยิ้มเบาๆ และพูดว่า "นั่นเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สำคัญเลย เลยไม่เห็นจำเป็นต้องพูดถึง"ฟางเทียนสวีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "หย่าโดยสันติ? ทำไมถึงหย่าโดยสันติด้วยเล่า?"ยี่ฝางกล่าวว่า "หลังจากชัยชนะอันยิ่งใหญ่ที่ชายแดนเฉิงหลิง ฝ่าบาทได้พระราชทานข้าแต่งงานกับแม่ทัพจ้านในฐานะภรรยาที่เท่าเทียมของเขา คุณหนูซ่งทนไม่ไหว ดังนั้นนางจึงขอพระราชกฤษฎีกาเพื่อหย่าโดยสันติ"ประโยคนี้เป็นจริง แต่ไม่ใช่ความจริงทั้งหมดนางไม่เอ่ยถึงเรื่องที่พวกเขาใช้ผลงานทางทหารเพื่อขอกฤษฎีกาพระราชทานอภิเษกสมรส โดยอยากให้ทุกคนในนั้นได้คิดว่าซ่งซีซีขี้อิจฉาและทนไม่ได้กับพระราชทานอภิเษกสมรสจากฮ่องเต้ เลยขอพระราชโองการเพื่อหย่าโดยสันติเพราะถึงแม้ว่าซ่งซีซีจะเป็นบุตรีของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดีกั๋วกง แต่ในแง่ของสถานะในสนามรบเขตหนานเจียงแล้ว ซ่งซีซีไม่มีค่าอะไรเลยซ่งซีซีมองตรงไปที่นาง แล้วพูดว่า "ทั้งสองท่านประสบความสำเร็จอย่างยิ่งที่ชายแดนเฉิงหลิง ยังใช้ผลงานของตัวเองไปขอฝ่าบาทพระราชทานอภิเษกสมรส สิ่งแรกที่แม่ทัพจ้านพูดกับข้าเมื่อเขากลับมาคือ อยากให้ข้าเติมเต็มความสนองของเขาพวก ข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 84
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น รวมถึงเซี่ยหลูโม่ต่างก็ตกใจกับคำพูดนี้ทันใดนั้น เซี่ยหลูโม่ก็มองไปที่ซ่งซีซี ดวงตาของซ่งซีซีแดงก่ำเล็กน้อย นางสบตากับเซี่ยหลูโม่ และพยักหน้าเล็กน้อยฟางเทียนสวี แม่ทัพหลินและลูกน้องเก่าคนอื่นๆ ของซ่งฮวยอันต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินข่าวร้ายนี้ "เป็นไปได้อย่างไร"ซ่งซีซีพูดเบาๆ "แปดเดือนก่อน สายลับทั้งหมดที่ซุ่มซ่อนอยู่ในเมืองซีจิงรวมตัวกันลงมือ ที่จวนข้า... นอกจากคนที่ติดตามข้าไปอยู่จวนแม่ทัพพวกนั้น ที่เหลือล้วนเสียชีวิตไปหมด""แม่เจ้า"แม่ทัพทุกคนแทบไม่อยากเชื่อข่าวร้ายนี้ ผู้บังคับบัญชาซ่งพาลูกชายทั้งหกของเขาเสียชีวิตในสนามรบ และครอบครัวของเขาก็ถูกสังหารหมู่อีก นี่เป็นเรื่องน่าเศร้าสิ้นดีจริงๆแต่สายลับของเมืองซีจิงเป็นบ้าหรือเปล่า? ทำไมทำเช่นนี้?"ซ่งซีซี แม้แต่เรื่องนี้เจ้าก็ปกปิดไว้ ตกลงเจ้าอยากจะทำอะไรกันแน่?" ยี่ฝางยังไม่ลืมที่จะยั่วยุ"พอแล้ว!" เซี่ยหลูโม่ตะโกนด้วยเสียงทุ้ม "พวกเจ้าสองคนพาทหารและม้ามาได้กี่นาย รายงานตามความจริงมา"จ้านเป่ยว่างนวดแก้มของเขาแล้วพูดว่า "เรียนผู้บังคับบัญชาขอรับ ข้าได้นำกองกำลังหลวงมาหนึ่งแสนคน ทหารค่ายทหารวิเศษหนึ่งหมื่นคน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 85
จ้านเป่ยว่างจูงมือของยี่ฝาง แล้วพูดว่า "ผู้บังคับบัญชาใจเย็นๆ นะ แม่ทัพยี่แค่หุนหันพลันแล่นไปชั่วขณะ ไม่มีเจตนาที่จะขัดแย้งกับผู้บังคับบัญชา"เซี่ยหลูโม่พูดอย่างเย็นชา "หากไม่ยอมรับคำสั่งทางทหาร ให้ออกจากเขตหนานเจียงเดี๊ยวนี้เลย ข้าต้องการแค่ลูกน้องที่เชื่อฟังเท่านั้น"แม้ว่าในใจยี่ฝางจะไม่ยอม แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก นางเพียงมองไปที่ซ่งซีซีอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง ลูกสาวผู้สูงศักดิ์ของจวนเสนาบดีกั๋วกง แน่นอนว่าได้รับการยกย่องอย่างมากโดยธรรมชาติจากทุกคนนาง ซึ่งเป็นแค่ลูกสาวของแม่ทัพชั้นต่ำจะเทียบกับความมั่งคั่งโดยกำเนิดของอีกฝ่ายได้อย่างไร? แต่นางยังรู้สึกภูมิใจในตัว เพราะทุกอย่างที่นางมีอยู่ในทุกวันนี้นางหามาด้วยความสามารถของตัวเองไม่เหมือนซ่งซีซี แม้แต่ผลงานยังถูกส่งมอบให้นางนางออกจากค่ายพร้อมกับจ้านเป่ยว่างอย่างไม่เต็มใจ ก่อนออกไป นางกล่าวอีกว่า "ข้าน้อยมีตำแหน่งต่ำ ไม่ได้มาจากตระกูลสูงศักดิ์ ข้าไม่มีสิทธิ์มาทวงความยุติธรรม คำสั่งของผู้บังคับบัญชาแน่นอนว่าข้าต้องเชื่อฟัง"เห็นได้ชัดว่าประโยคนี้กำลังประชดประชนซ่งซีซีอยู่นางยังหวังว่าซ่งซีซีจะเข้ามาเพื่อโต้เถียงกับนาง ทว่าซ่งซีซีย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 86
ไม่น่าแปลกใจนัก นางรู้ว่าชาวซีจิงปลอมตัวเป็นคนชาวแคว้นซาไปรบที่เขตหนานเจียง นางเดินทางหลายพันไมล์ไปยังเขตหนานเจียงเพียงลำพังเพื่อแจ้งข่าวต่อเขา"สงบสติอารมณ์แล้วค่อยมาบอกข้า" เซี่ยหลูโม่นั่งลงข้างกายนาง รูปร่างสูงใหญ่นั้นราวกำแพงมหึมาซ่งซีซีสงบลงมาก “ผู้บังคับบัญชายังต้องการทราบเรื่องอะไรอีกบ้างคะ”ดวงตาของเซี่ยหลูโม่เต็มไปด้วยความสับสนมืดมิด "ทั้งหมด ทำไมถึงแต่งงานอย่างกะทันหัน เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดหลังจากแต่งงาน เรื่องราวทั้งหลายที่สายลับเมืองซีจิงสังหารหมู่จวนโหวทั้งตระกูล"ซ่งซีซีไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากรู้เรื่องการแต่งงาน แต่เธอยังคงเล่าตามความเป็นจริง และพยายามอธิบายอย่างตรงไปตรงมา เพื่อรักษาระดับอารมณ์ตัวเองให้คงที่ “หลังจากที่ฉันกลับมาจากสถาบันว่านซงเหมินที่ภูเขาเหม่ยชาน ฉันถึงรู้ข่าวการเสียสละของท่านพ่อและท่านพี่ ฉันบอกท่านแม่ว่าจะไปรบที่เขตหนานเจียง แต่ท่านแม่ไม่อนุญาต การเสียสละของท่านพ่อและท่านพี่ทั้งหลายสร้างความกระทบกระเทือนใจต่อนางอย่างใหญ่หลวง นางร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด นางบังคับให้ฉันตกลงที่จะอยู่เมืองหลวงต่อเพื่อสร้างครอบครัว มีชีวิตที่มั่นคง แต่ฉันอยู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 87
ซ่งซีซีกล่าวว่า "นี่ไม่นับว่าเป็นข่มเหงรังแก ตอนสุดท้ายต่างหาก"นางเล่าเรื่องราวที่ตระกูลจ้านวางแผนแย่งสินสอดของนาง ใส่ร้ายนางว่าอกตัญญูไร้คุณธรรม และเล่าเรื่องราวที่พยายามไล่เธอออกจากบ้านทั้งหลายออกมา นางกล่าวว่า “เรื่องเหล่านี้ต่างหากที่เป็นการข่มเหงรังแก เพียงแต่ไม่คาดคิดว่าฮ่องเต้จะออกกฤษฎีกายึดคืนตำแหน่งย้อนหลังเสนาบดีเจิ้นกั๋วกงท่านพ่อของฉัน อนุญาตให้ฉันกับจ้านเป่ยว่างหย่าขาดต่อกันและสามารถเอาสินสอดทั้งหมดไปได้”ดวงตาของเซี่ยหลูโม่เต็มไปด้วยความโกรธ "พวกเขากล้ารังแกเจ้าแบบนี้ เอารัดเอาเปรียบเจ้าถึงเพียงนี้?"“ฉันไม่รู้สึกว่าถูกเอาเปรียบ” ซ่งซีซีวางมือทั้งสองลงบนเข่า หันข้างมองไปยังเซี่ยหลูโม่ สาวงามข้างหน้าสดใสราวกับเลือด “หากฉันมีความรู้สึกต่อเขาสักนิดฉันคงรู้สึกถูกเอาเปรียบ แต่ไม่ใช่ สำหรับฉันแล้ว การออกจากจวนแม่ทัพถือว่าเป็นการปลดปล่อย สิ่งที่พวกเขาวางแผนกันก็ไม่สำเร็จลุล่วง ดังนั้นผู้บังคับบัญชาถึงได้เห็นว่ายี่ฝางโกรธฉันมากขนาดนั้น และฉันก็ไม่สนใจบุรุษที่นางชอบด้วยซ้ำ นางต่างหากที่ไม่มีความสุข”ยี่ฝางต้องการทำให้นางอับอายขายหน้า แต่นางกลับเล่าได้อย่างไม่สะทกสะท้าน แม้แต่น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 88
กำลังพลสามหมื่นของกองทัพซวนเจียในเมืองหลวงล้วนได้รับการฝึกฝนจากเซี่ยหลูโม่ มีหน้าที่รับผิดชอบปกป้องเมืองหลวง กองทัพซวนเจียทั้งสามหมื่นนายล้วนเป็นชนชั้นสูง และถูกนำมาใช้เพื่อป้องกันไม่ให้กษัตริย์ประเทศราชหรือหรือกบฏบุกเข้าไปในเมืองหลวงโดยทั่วไปแล้วกองทัพซวนเจียจะไม่ออกรบเว้นแต่หลีกเลี่ยงไม่ได้ขณะนี้ถึงเวลาจำเป็นต้องมีการฟื้นฟูเขตหนานเจียง เนื่องจากการระดมกำลังทหารของฮวายโจวจะทำให้แคว้นเยว่คิดคด ดังนั้นกองกำลังพิทักษ์ฮวายโจวจึงไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ความจริงที่ว่ากองทัพซวนเจียไม่ออกรบไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่เคยออกรบ ในทางกลับกัน กองทัพซวนเจียทั้งสามหมื่นนายได้รับการคัดเลือกจากผู้ที่ผ่านการรบและได้รับการฝึกฝนเพิ่มเติมมีทหารรักษาพระองค์ซวนเจียหนึ่งหมื่นนายในกองทัพซวนเจียซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบด้านความปลอดภัยของฮ่องเต้และดูแลความสงบเรียบร้อยของเมืองหลวงมีผู้ควบคุมเรือนจำหนึ่งหมื่นนาย สามารถจับกุมผู้ต้องสงสัยได้โดยตรงรวมทั้งสมาชิกราชวงศ์ และไม่จำเป็นต้องทำการไต่สวนอย่างเปิดเผย เพียงแค่รายงานต่อฮ่องเต้เป่ยหมิงอ๋องเท่านั้นที่เหลืออีกหนึ่งหมื่นนาย คือเจ้าหน้าที่ติดตามและกำกับดูแล ส
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1431
จักรพรรดิ์ซูชิงดูเหมือนจะทรงได้สติขึ้นมากกว่าตอนที่อยู่ในวัง ไม่ได้ทรงเลื่อนลอยเหมือนก่อนหน้านี้ พระองค์ทรงแย้มพระสรวล “ไม่ต้องเคร่งครัดนัก ทำตัวตามสบาย เฮ้อ ข้าเพียงรู้สึกอึดอัดในใจเลยอยากมาที่จวนอ๋องเพื่อสนทนากับอาจารย์เสิ่น” ซ่งซีซีจึงกล่าว “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น กระหม่อมคงไม่ขัดพระองค์และศิษย์พี่ ขออนุญาตกลับไปพักผ่อน” “ไม่ต้องรีบไป ในเมื่อมาแล้วก็มาร่วมพูดคุยกันเถิด” จักรพรรดิ์ซูชิงทรงมองนางด้วยสายพระเนตรที่ดูเป็นห่วง “อาการบาดเจ็บของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ซ่งซีซีที่เพิ่งยันตัวลุกขึ้นต้องวางมือลงอีกครั้ง ตอบว่า “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงห่วงใย กระหม่อมดีขึ้นมากแล้ว เพียงแต่หมอหลวงกำชับให้พักฟื้นบนเตียงสักระยะ” “อืม” จักรพรรดิ์ซูชิงพยักพระพักตร์ “บาดเจ็บกล้ามเนื้อและกระดูก ควรต้องพักรักษาให้ดี” แม้พระองค์จะตรัสเช่นนั้น แต่ก็ไม่ได้ทรงอนุญาตให้นางกลับไป ทั้งห้องจึงมีทั้งผู้ที่นั่งและยืนอยู่เงียบๆ เพื่อรอพระราชดำรัส ผ่านไปสักพัก จักรพรรดิ์ซูชิงทรงทำลายความเงียบขึ้นก่อน “มีอาหารว่างหรือไม่? ข้าหิวแล้ว” อู๋ต้าปั้นเมื่อได้ยินรีบกล่าว “ฝ่าบาทยังมิได้เสวยอาหารค่ำ รีบจัดเตร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1430
ข่าวคราวเรื่องราวในห้องหนังสือและตำหนักฉือหนิงได้ถูกนำขึ้นกราบทูลถึงพระกรรณของจักรพรรดิ์ซูชิง ทำให้พระองค์ทรงรู้สึกกระวนกระวายและอึดอัดพระทัยยิ่งนัก รวมทั้งการวางแผนงานตลอดหลายวันที่ผ่านมา ยิ่งทำให้พระอาการปวดศีรษะรุนแรงขึ้นจนแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ พระองค์ทรงยกเลิกการกักบริเวณฮองเฮา โดยแท้จริงแล้วก็เพื่อเตรียมตัวให้องค์ชายใหญ่ หากจะทรงแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท ตำแหน่งนี้ย่อมไม่อาจมีมารดาที่ถูกกักบริเวณได้ ตอนแรกทรงคิดว่า ช่วงเวลากักบริเวณนี้ ฮองเฮาคงจะได้สำนึกผิด ทราบดีว่าการตามใจบุตรไม่ต่างอะไรกับการผลักดันบุตรไปสู่ความตาย แต่ใครจะคาดคิดว่าฮองเฮาไม่เพียงไม่สำนึกผิด กลับยิ่งเชื่อว่าการมีพระโอรสอยู่ใกล้ตัวจะช่วยเสริมความมั่นคงให้ตำแหน่งพระมเหสีของนาง เนื่องจากไม่ค่อยอยากอาหาร พระกระยาหารค่ำในวันนั้น พระองค์เสวยได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพื่อประทังพระอุทร ก่อนเสวยยา พระองค์จำเป็นต้องเสวยยา เพราะแต่ละวันผ่านไปนับเป็นกำไร แต่ด้วยวันสุดท้ายของพระชนม์ชีพที่นับถอยหลังเข้ามาใกล้ หลังจากทรงวางแผนการ พระทัยกลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น พระองค์ทรงทราบดีว่าทุกคนล้วนต้องผ่านความตายนี้ แต
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1429
ฮองเฮาเลือกเวลาอย่างเหมาะสม ไปยังห้องหนังสือเพื่อรับองค์ชายใหญ่ แล้วจึงพากันกลับไปยังตำหนักฉือหนิงเพื่อถวายพระพรไทเฮา กลุ่มคนที่ตามหลังมานั้นอลังการยิ่งนัก แม้แต่องค์ชายใหญ่ยังถูกข้ารับใช้ตัวน้อยอุ้มกลับมา พอมาถึงประตูตำหนักจึงวางเขาลง ฮองเฮาจัดระเบียบอาภรณ์ให้เรียบร้อย แล้วจูงมือองค์ชายใหญ่เข้าไปด้านใน ทำความเคารพด้วยการคุกเข่าตามธรรมเนียม ถวายพระพรไทเฮาอย่างครบถ้วน แต่ไทเฮากลับมิทรงอนุญาตให้นางลุกขึ้นทันที เพียงเรียกองค์ชายใหญ่เข้าไปใกล้ "วันนี้ไทฟู่ชมเจ้าหรือไม่?" องค์ชายใหญ่หดคอเล็กน้อย มองไทเฮาอย่างระมัดระวัง ก่อนตอบเสียงเบา "วันนี้ไทฟู่ลืมชมขอรับ" ฮองเฮาที่ยังคุกเข่าอยู่รีบเสริมว่า "เสด็จแม่ ไทฟู่เข้มงวดนัก มิชมผู้ใดง่ายๆ" แน่นอนว่าฮองเฮาหาได้ทราบไม่ว่า ไทเฮาเคยตกลงกับไทฟู่ว่าหากองค์ชายใหญ่ประพฤติดีและตั้งใจเรียน ไทฟู่จะกล่าวชมเมื่อตอนเลิกเรียน หากมิใช่ก็จะเงียบเสีย ด้วยเหตุนี้ ไทเฮาจึงทรงทราบถึงความประพฤติขององค์ชายใหญ่ในแต่ละวันโดยง่าย ไทเฮามิทรงตอบคำของฉีฮองเฮา เพียงตรัสกับองค์ชายใหญ่อย่างเรียบๆ ว่า "ยังจำกฎเกณฑ์ได้หรือไม่?" องค์ชายใหญ่หน้าซีด รีบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1428
สองแม่ลูกพูดคุยกันในห้องทรงพระอักษรเกือบสองชั่วโมง หลังจากไทเฮาเสด็จกลับ จักรพรรดิ์ซูชิงมีพระราชโองการให้ปลดโทษกักบริเวณของฮองเฮา แต่ยังไม่คืนสิทธิ์การบริหารวังหลังให้ ฉีฮองเฮาเมื่อได้ยินคำประกาศจากอู๋ต้าปั้น ก็แทบไม่เชื่อหูตัวเอง ไฉนถึงยกเลิกโทษกักบริเวณอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ในทันใดนั้น นางก็คิดได้ว่าคงเป็นเพราะคำพูดที่ให้นักเลงปากมอมแพร่ออกไปก่อนหน้านี้ได้ผล ฮองเฮายังมีชีวิตอยู่ แต่จะส่งรัชทายาทไปเลี้ยงดูในวังไทเฮา เช่นนี้ไม่สมเหตุสมผล ดังนั้น หลังจากนางได้รับการปลดโทษ นางไม่ได้รีบไปขอบคุณพระมหากษัตริย์ แต่เลือกไปที่โรงเรียนหลวงเพื่อเยี่ยมองค์ชายใหญ่ เมื่อองค์ชายใหญ่เห็นฮองเฮา ทรงดีพระทัยจนสุดขีด ไม่สนใจว่าไทฟู่ยังสอนอยู่ รีบลุกขึ้นพุ่งตัวราวกับนกที่พ้นกรง กระโจนเข้าสู่อ้อมอกของฉีฮองเฮา "เสด็จแม่ ลูกคิดถึงท่านเหลือเกิน ท่านจะพาลูกกลับไปเมื่อไหร่พ่ะย่ะค่ะ?" ฮองเฮาก้มลงจับบ่าของพระองค์ ลูบเส้นผม แล้วสังเกตดูอย่างถี่ถ้วน เมื่อเห็นว่าไม่ได้สวมเสื้อขนสัตว์ และตัวผอมลงมาก คางแหลม นางก็อดปวดใจไม่ได้ "เหตุใดเจ้าผอมเช่นนี้? ที่วังเสด็จย่าไม่ได้เลี้ยงดูอย่างดีหรือ?" องค์
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1427
รุ่งขึ้น เสนาบดีมู่มาถึงสำนักหมอหลวง บรรดาหมอหลวงทั้งหมด รวมทั้งเจ้าสำนักอยู่พร้อมหน้า เสนาบดีมู่ประทับนั่งลงก่อนมองพวกเขาด้วยแววตาหนักอึ้ง "ข้าถามพวกเจ้าเพียงคำเดียว โรคของฝ่าบาท พวกเจ้ามีความมั่นใจหรือไม่?" เหล่าแพทย์เงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่อู๋ย่วนเจิ้งจะเงยหน้าที่ตาแดงก่ำเพราะอดหลับอดนอนขึ้นมองเสนาบดีมู่แล้วส่ายหน้า "ไม่มีขอรับ" "ไม่มีเลยหรือ?" เสนาบดีมู่ถามด้วยท่าทีเหมือนไม่ยอมแพ้ "แม้แต่ความหวังเล็กๆ หรือวิธีการสักนิด?" ในความเงียบงันอีกครั้ง ดวงตาของเสนาบดีมู่ค่อยๆ หมองลงจนไร้แสง เขาถอนหายใจยาว "หากระดมกำลังจากสำนักหมอหลวงทั้งหมด จะยืดเวลาออกไปได้ถึงสองปีหรือไม่?" อู๋ย่วนเจิ้งมีสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ท่านเสนาบดี โรคปอดทรุดนี้กำเริบอย่างรุนแรง อย่าว่าแต่สองปีเลย เพียงหนึ่งปีก็...ยากมากพ่ะย่ะค่ะ" ครั้งนี้ถึงคราวเสนาบดีมู่เงียบไปนาน ก่อนทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง "ระวังคำพูดของพวกเจ้าด้วย" เขาค่อยๆ เดินออกจากสำนักหมอหลวง พลางกระชับเสื้อคลุมให้แน่น ฤดูหนาวผ่านเข้ามาเร็วนัก อากาศยิ่งหนาวจนแทงกระดูก ไทเฮาดูเหมือนจะไม่ยุ่งเกี่ยว แต่แสงไฟในสำนักหมอหลวงสว่างตล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1426
คืนนี้ เสนาบดีมู่พักอยู่ในวัง จักรพรรดิ์ซูชิงยังคงไม่ได้เสด็จไปยังฝ่ายใน หรือแม้แต่ห้องบรรทมของพระองค์เอง แต่กลับพักผ่อนอยู่บนเตียงลั่วฮั่นในห้องทรงพระอักษร เสนาบดีมู่มองพระองค์เสวยยาเสร็จ แล้วหยิบขนมหวานมอบให้ จักรพรรดิ์ซูชิงรับมาแต่ยังไม่เสวย ทรงยิ้มด้วยสายตา "จำได้ว่าเมื่อครั้งยังเยาว์ เสด็จพ่อเคยทรงลงโทษข้าในห้องทรงพระอักษร พอออกมา ท่านเสนาบดีจะให้ขนมหวานข้าหนึ่งชิ้น พร้อมคำให้กำลังใจ" เสนาบดีมู่มองพระองค์ "ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมก็ยังจำได้ ฝ่าบาทเคยตรัสกับกระหม่อมว่า จะทรงเป็นจักรพรรดิ์ผู้ทรงธรรม" "ข้าทำให้ท่านผิดหวังหรือไม่?" จักรพรรดิ์ซูชิงเสวยขนมหวานเข้าไป น้ำเสียงจึงพร่ามัว เสนาบดีมู่กล่าว "ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ ในใจของกระหม่อม ฝ่าบาททรงเป็นจักรพรรดิ์ผู้ทรงธรรม" "ข้าไม่ใช่" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสด้วยความเศร้าหมอง "ข้ายังมีปณิธานอีกมาก แต่เกรงว่าจะไม่มีโอกาสทำได้" "สำนักหมอหลวงยังไม่ได้ลงความเห็นแน่ชัด ฝ่าบาทไม่ควรทรงหมดกำลังใจ" เสนาบดีมู่กล่าวปลอบ แม้ถ้อยคำจะดูแห้งแล้ง "ข้าเพียงมีเรื่องให้เสียใจอยู่บ้าง แต่ยิ่งกว่านั้น ข้าคิดการณ์ใหญ่" จักรพรรดิ์ซูชิงเอนกายลงบน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1425
เรื่องนี้ใหญ่เกินไป ทำให้ซ่งซีซีสมองมึนงง คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ หากฝ่าบาทเสด็จสวรรคต องค์ชายใหญ่แทบไม่มีข้อกังขาว่าจะขึ้นเป็นฮ่องเต้ และคาดว่าไม่นานตำแหน่งองค์รัชทายาทจะถูกแต่งตั้ง เมื่อฮ่องเต้หนุ่มเยาว์ขึ้นครองราชย์ จำเป็นต้องมีคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และไม่ใช่เพียงคนเดียว ซึ่งจะทำให้ราชสำนักแบ่งพรรคแบ่งฝ่าย สถานการณ์ในราชสำนักจะวุ่นวาย หากไม่มีการแต่งตั้งคณะผู้สำเร็จราชการ อาจเป็นไทเฮาหรือฉีฮองเฮาที่ปกครองราชสำนักแทน ฮองเฮาเป็นคนทะเยอทะยาน แม้ตอนนี้ถูกกักบริเวณก็ยังคงวางแผนเพื่อองค์ชายใหญ่ ตระกูลฉีมีอำนาจใหญ่โต แม้ช่วงนี้จะถูกฝ่าบาทกดดัน แต่หากฝ่าบาทเสด็จสวรรคต และองค์ชายใหญ่ขึ้นครองราชย์ ตระกูลฉีก็จะกลับมาผงาดอีกครั้ง ใครจะไม่อยากได้อำนาจ? เสนาบดีมู่ชราภาพและมีความคิดที่จะวางมือ แม้เขาอยากจะช่วยค้ำจุนฮ่องเต้พระองค์ใหม่ แต่สถานการณ์ในตอนนั้นอาจไม่เอื้ออำนวย นี่เป็นเรื่องในอนาคต สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ หากฝ่าบาทเหลือเวลาเพียงหนึ่งปี พระองค์ย่อมจะกวาดล้างอุปสรรคและภัยคุกคามทั้งหมดเพื่อเปิดทางให้องค์ชายใหญ่ก่อนเสด็จสวรรคต และจวนเป่ยหมิงอ๋องก็คือภัยคุกคามที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1424
ผู้ที่ควรมาเยี่ยมก็มาเยี่ยมกันครบแล้ว ซ่งซีซีจึงสามารถพักฟื้นได้อย่างสบายใจ มีเพียงหมอหลวงหลินที่ยังมาเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว พร้อมนำยารักษาและยาลดรอยแผลเป็นมาให้ อาจารย์หยูมักจะคอยอยู่ข้างๆ คอยกล่าวขอบคุณหมอหลวงหลิน และฝากให้ช่วยกราบทูลขอบพระทัยฝ่าบาท วันหนึ่ง หมอหลวงหลินมาพร้อมกับอู๋ต้าปั้น อาจารย์หยูเห็นว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยาก จึงเชิญหมอหลวงหลินออกไปอ้างว่าขอคำแนะนำเรื่องรอยแผลเป็น เพื่อเปิดโอกาสให้พระชายาได้พูดคุยกับอู๋ต้าปั้นตามลำพัง ซ่งซีซีเชิญอู๋ต้าปั้นนั่งลงแล้วถามว่า "ฝ่าบาททรงส่งท่านมาหรือ?" อู๋ต้าปั้นถือพัดขนนกวางไว้ที่ข้อศอก มองไปที่องครักษ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักแล้วกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงส่งข้ามา และข้าก็อยากมาเอง พระชายาบาดเจ็บดีขึ้นบ้างหรือไม่?" ซ่งซีซีลังเลเล็กน้อย ก่อนมองเขาตรงๆ แล้วถามว่า "ท่านคิดว่า บาดแผลข้าหายดีแล้วหรือ?" อู๋ต้าปั้นถอนหายใจ "พระชายาโปรดอภัย บาดแผลดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังไม่สามารถเดินได้" ซ่งซีซีฝืนยิ้ม "อย่างที่ท่านว่ามา ดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังเดินไม่ได้" "พระชายาอย่าใจร้อน รีบพักฟื้นเถิด" อู๋ต้าปั้นกล่าว ซ่งซีซีพูดเบาๆ "ข้าก็ใจร้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1423
หยานหรูอวี้ย่อตัวคำนับ "เช่นนั้นข้าคงไม่รบกวนพวกท่าน ขอตัวเจ้าค่ะ" "เดินทางดีๆ นะ!" จีซูเซิ่นยิ้มส่งด้วยความอบอุ่น หลังจากหยานหรูอวี้จากไป จีซูเซิ่นหันไปมองหวังชิงหรู เห็นแววตาของนางที่เคยสดใสกลับมืดมนและเต็มไปด้วยความเศร้าใจ จีซูเซิ่นรู้ว่านางกำลังเสียใจอีกครั้งจึงกล่าวว่า "เรื่องที่ผ่านมาแล้วคิดไปก็ไร้ประโยชน์ เข้าไปข้างในเถอะ" การที่หวังชิงหรูมาหาซ่งซีซีในวันนี้ ต้องใช้ความกล้าอย่างมหาศาล เพราะนางติดค้างซ่งซีซีทั้งคำขอโทษและคำขอบคุณ ที่บอกว่ามากับพี่สะใภ้ในวันนี้ ที่จริงแล้วคือการเผชิญหน้ากับเรื่องราวในอดีต แต่ทว่านางอาจจะประเมินตัวเองสูงเกินไป แม้จะสามารถโน้มน้าวใจตัวเองให้เผชิญหน้ากับซ่งซีซีได้ แต่ในวินาทีที่เห็นหยานหรูอวี้ นางก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก เหมือนโดนบางสิ่งกระแทกอย่างแรงจนสมองโล่งว่างเปล่า รอยยิ้มที่ยกขึ้นมาก็ดูฝืนเหลือเกิน นางกลัวเหลือเกินว่าจะร้องไห้ออกมา นางเดินตามพี่สะใภ้ทั้งสองเข้าไปในห้องรับรองอย่างไร้ชีวิตชีวา และเมื่อได้พบซ่งซีซี น้ำตาก็เอ่อท้นอยู่ในดวงตา ซ่งซีซีมองนางแวบหนึ่ง ก่อนเชื้อเชิญทุกคนให้นั่งลงพร้อมรอยยิ้ม และรินชาให้ จีซูเซิ่นมองดู
