เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1246
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1247
เมื่อซ่งซีซีได้รับคำสั่งเรียกจากฮองเฮา นางก็รู้สึกงุนงงมากทำไมถึงให้นางไปหาอาจารย์ฉี? หากต้องการเอาเรื่องให้ถึงที่สุด เช่นนั้นก็ออกคำสั่งเรียกให้นางเข้าวังก็ได้ ทำไมต้องไปเจออาจารย์ฉีที่ตระกูลฉีด้วย?ตอนนี้อาจารย์ฉีป่วยหนัก หากเขาจะดุด่านาง นางก็คงไม่สามารถเถียงกลับได้จริงๆ ไม่เช่นนั้นถ้าตายต่อหน้านาง แม้นางพูดอะไรไปก็ไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจนอยู่ดีเสิ่นว่านจือเล่าสถานการณ์ปัจจุบันของอาจารย์ฉีให้นางฟัง ซึ่งก็ไปได้ยินมาภายในสองวันนี้ บอกว่าเขาไม่กินไม่ดื่ม เป็นเหมือนตะเกียงน้ำมันที่ใกล้จะดับมอด เพียงถูกใครกระตุ้นก็สามารถสิ้นแรงไปได้ตอนนั้นเลย“อาจารย์ฉีคงไม่ได้อยากให้เจ้าไปส่งเขาเป็นครั้งสุดท้ายกระมัง? ตาแก่นี่ใจคอโหดร้ายจริงๆ” เฉินเฉินก็รู้เรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้น นางเป็นคนปากคอเราะรายมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ประกอบกับที่นางรู้มาว่าอาจารย์ฉีเคยวิจารณ์ซ่งซีซี ดังนั้นจึงพูดจาไม่ไว้หน้าเลย“อย่าไป อย่างมากก็แค่ฝ่าฝืนคำสั่ง” หมั่นโถวที่อยู่ข้างๆ ก็พูดเช่นกัน “คำสั่งของฮองเฮาไม่สำคัญ แค่ไม่ฝ่าฝืนฝ่าบาทก็พอ”ส่วนเสิ่นว่านจือมีวุฒิภาวะมาก “หากไม่ทำตามพระประสงค์ของฮองเฮา ดูเผินๆ ฝ่าบาทอาจไม่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1248
เสนาบดีมู่ประกบมือคำนับ “คำสั่งของฮองเฮา กระหม่อมไม่กล้าฝ่าฝืน ถึงอย่างไรท่านก็เป็นเจ้านาย กระหม่อมเป็นขุนนาง กษัตริย์และข้าเป็นรัฐมนตรี แต่พระชายามาที่นี่เพื่อเยี่ยมไข้ และทั้งสองคนไม่มีความแค้นส่วนตัวใน คิดว่าคงไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ เกิดขึ้นอีก”ต่อหน้าสุนัขจิ้งจอกพันปี ฮองเฮาฉีเป็นเพียงพังพอนตัวน้อย แม้จะมีเจตนาร้ายแต่ก็ใช้วิธีการที่ซ้ำซากจำเจอาศัยสถานะฮองเฮา ใส่ร้ายป้ายสีอย่างเปิดเผย แม้จะรู้ว่ามันอาจจะถึงแก่ชีวิตของปู่ แต่นางก็ไม่สนใจเสนาบดีมู่ยินดีที่จะมา แต่จริงๆ แล้วมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่ซ่งซีซีคิดเลย เขาจะให้การเป็นพยานและโต้แย้งด้วยเหตุผลนอกจากนี้เขายังมองหน้าคนตระกูลฉีด้วยสีหน้าเย็นชา “ดีนักนะ ลูกหลานกตัญญูทั้งกลุ่ม อาจารย์ฉีคงจะไม่เสียใจเลย”ทุกคนที่เข้าใจในใจก็ก้มหน้าลง ไม่กล้ามองตรงไปที่เสนาบดีมู่ก่อนที่ซ่งซีซีจะพูดอะไร ฉีฮูหยินใหญ่ก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ใต้เท้าซ่ง ขอบคุณท่านมากที่เชิญหมอมหัศจรรย์ดันมารักษานายท่านผู้เฒ่า ใต้เท้าเป็นคนใจดีมีเมตตา ข้ารู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง”ฮองเฮาฉีดูเหมือนจะไม่คาดคิดว่ามารดาจะพูดแบบนี้ ทันใดนั้นสีหน้าก็มืดมนลงพลัน “ท่านแม่ มีแค่หม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1249
ม่านแยกห้องโถงด้านในของห้องนอน ซ่งซีซีเปิดม่านลูกปัด ได้ยินเสียงกริ๊งของลูกปัดกระทบกันว่ากันว่าห้องหลังเล็กบำรุงพลังชี่ บ้านของผู้สูงอายุไม่ควรเปิดกว้างเกินไป เพื่อไม่ให้พลังหยางกระจายตัวและเป็นอันตรายต่อสุขภาพดังนั้นห้องนอนจึงไม่ใหญ่นัก เตียงไม้จันทน์แกะสลักขนาดใหญ่วางอยู่ทิศตะวันออก และมีเตียงอรหันต์อยู่ทิศใต้ มีตู้เสื้อผ้าเล็กๆ อยู่ แต่ห้องโถงด้านในเมื่อครู่ก็ยังเห็นตู้เสื้อผ้าอยู่อีกตู้ จะเห็นได้ว่าตู้เสื้อผ้านี้ทำแยกจากกันซ่งซีซีเหลือบมอง เห็นว่าทุกสิ่งที่นางเห็นในห้องนั้นมีค่าและสง่างาม“นายท่านผู้เฒ่า!” ซ่งซีซีเรียกออกมาอย่างอบอุ่น เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เมื่อใคร่ครวญดูแล้วพวกเขาก็ไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวเลย แค่บังเอิญเผชิญหน้ากันเท่านั้นอาจารย์ฉีลืมตาขึ้น จ้องมองนางด้วยดวงตาที่มืดมนและขุ่นมัว จากนั้นถอนหายใจช้าๆ หลังจากแน่ใจว่ามีแค่นางคนเดียว จึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาเขาอ่อนแอมาก ลมหายใจรวยริน อยู่ในบั้นปลายชีวิตแล้วจริงๆมีชามยา ชามโจ๊ก และน้ำอยู่บนโต๊ะ ซึ่งยังอุ่นอยู่ ดูเหมือนว่ามีคนอยากป้อนเขา แต่เขาไม่กินเขาชี้มือ “โจ๊ก”ซ่งซีซีหันกลับมามอง “อยากกินโจ๊ก? ข้าจะ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1250
อาจารย์ฉีไม่ได้พูดสักพัก แต่การหายใจของเขาค่อยๆ เร็วขึ้น ราวกับว่าเขากำลังจะโกรธฮองเฮาฉีซึ่งกำลังฟังอยู่ข้างนอก รู้สึกว่าหัวข้อกำลังผิดเพี้ยน ต้องการเข้ามาแทรก แต่กลับได้ยินเสียงหายใจของปู่หยุดนิ่งในทันใดนางรู้สึกว่าการคาดเดาของตัวเองไม่ผิด ปู่ถูกทำให้กระทบกระเทือนอารมณ์อย่างหนักเช่นนี้ เขารู้สึกเสียหน้า คิดว่านี่คือการหมิ่นเกียรติอย่างที่สุด เขาต้องการตามตัวซ่งซีซีมาเพื่อแก้แค้นแน่ๆถึงอย่างไรเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ ดังนั้นทำไมไม่ใช้การตายของตัวเอง แก้แค้นอย่างสาสมล่ะ?แต่หลังจากนางรออยู่ครู่หนึ่ง ก็ไม่ได้ยินเสียงโกรธของปู่ มีเพียงเสียงเบาหวิวของเขา “บางทีเจ้าอาจพูดถูก แต่ในจวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงนั้นเจ้าพูดไม่ถูกต้อง ความพยายามไร้ผล เช่นเดียวกับที่เจ้ากำลังทำอยู่ตอนนี้ เปล่าประโยชน์ทั้งหมด”ซ่งซีซียิ้มแล้วพูดว่า “นายท่านผู้เฒ่า กล้าเดิมพันกับข้าไหม?”“เดิมพัน?” อาจารย์ฉียิ้มแล้ว แต่รอยยิ้มนั้นกลับเศร้า “เจ้าคิดว่าตัวเองจะชนะได้อย่างไร? เจ้าจะคำนวณว่าเจ้าชนะได้อย่างไร?”“อีกไม่กี่ปี ท่านจะได้เห็นโรงงานและสถาบันการศึกษาสตรีในหลายแห่ง นี่ถือว่าข้าชนะหรือเปล่า?”
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1251
จนกระทั่งซ่งซีซีจากไป ฮองเฮาฉีก็ยังไม่หายโกรธนางนั่งข้างๆ เฝ้ามองปู่ที่ดื่มยาสมุนไพรและน้ำแกงโสมด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เขายังขอให้หมอหลวงฝังเข็มเปิดจุดฝังเข็ม เพื่อให้เลือดลมหมุนเวียน แถมยังกินยาที่หมอมหัศจรรย์ดันเอาไว้ให้ด้วยภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม สีหน้าของเขาก็ค่อยๆ ดีขึ้นหมอหลวงวินิจฉัย บอกว่าเขามีกำลังใจที่จะต่อสู้ ยังมีความหวังทุกคนในตระกูลฉีมีความสุข แต่ฮองเฮาฉีรู้สึกผิดหวังอย่างมาก ใบหน้าซีดเซียว ไม่ผิดไปจากตอนที่อาจารย์ฉีแต่หน้าปลอมตัวเพื่อไปที่หอหนานเฟิงเลยแม้แต่น้อยนางรู้ว่าครั้งนี้ตัวเองเดิมพันด้วยทุกอย่างที่มี ทั้งล่วงเกินครอบครัวของตัวเอง และล่วงเกินฝ่าบาทแต่ซ่งซีซีเป็นภัยคุกคามครั้งใหญ่ มีแต่ต้องให้ชื่อเสียงของนางถูกทำลายย่อยยับเท่านั้น นางในฐานะฮองเฮาถึงจะเปิดตัวได้อย่างชัดเจน นางสามารถทำอย่างที่ซ่งซีซีทำ ก่อตั้งสถาบันการศึกษาสตรี รับสมัครบุตรีขุนนางเจ้าหน้าที่เข้าเรียน รวมอำนาจของตระกูลขุนไว้ด้วยกัน เพื่อผนึกกำลังให้องค์ชายใหญ่ สิ่งที่นางเคยดูหมิ่นเหยียดหยาม ตอนนี้นางสามารถทำได้ เพราะนางสังเกตเห็นท่าทีที่ลังเลของบิดา ฝากความหวังไว้กับตระกูลฉีอย่างเดียว หาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1252
อ๋องฮวยรวบรวมของมีค่าออกจากเมืองหลวง แต่ของมีค่าจำพวกเงินทองเหล่านั้นถูกสับเปลี่ยนไปหมด เขาค้นพบเมื่อมาถึงครึ่งทาง จากนั้นก็โกรธมากจนเป็นบ้าน่าเสียดายที่ถึงจะบ้าคลั่งไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่กล้ากลับเมืองหลวงอีกเพียงแต่ว่าเขาไม่มีเส้นสายหรือสิ่งของมีค่าใดๆ มาที่นี่ มีเพียงสถานะท่านอ๋องเปล่าๆ เท่านั้น เขาไม่ได้รับการยอมรับจากคนจำนวนมาก สถานการณ์ของเขาก็น่าอายมากแต่ก็โชคดี ที่เขาพบทางออกที่ดี เพียงแต่ สำหรับพี่สามแล้ว ทางออกนี้อาจไม่ใช่ทางที่ดีถ้าคนไม่เห็นแก่ตัวก็จะไม่ถูกฟ้าดินลงโทษ ที่เขาซ่อนตัวเงียบๆ ไม่ใช่แค่การสร้างที่ทางที่ดีในอนาคตเท่านั้นคนผู้นั้นซ่อนตัวอยู่ลึก ไม่ถูกสงสัยมาหลายปีแล้ว และที่สำคัญคือค่อยๆ แทรกซึมเข้าไป นำสิ่งของหรือความสามารถของผู้อื่นมาใช้เพื่อตนเอง นี่ต่างหากที่เป็นนักวางแผนที่แท้จริงแน่นอนว่าคนผู้นี้รับมือได้ยากกว่าพี่สาม หากเขาประสบความสำเร็จในอนาคต เขาอยากจะช่วงชิงผลงานมาเป็นของตน จะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยอย่างไรก็ตาม เมื่อเปรียบเทียบระหว่างพี่สามกับคนผู้นั้น คนผู้นั้นมีโอกาสชนะมากกว่า ดังนั้นเขาจึงต้องการติดตามผู้ที่มีโอกาสชนะมากกว่าอยู่แล้วยิ่งไปก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1253
แม้ว่าเจ้ากรมฉีจะปฏิเสธผู้มาเยี่ยม แต่กลับพาฮูหยินใหญ่ไปเยี่ยมเยียนซ่งซีซีด้วยตัวเองซ่งซีซีต้อนรับตามปกติ ไม่มีอะไรจะพูดกับเจ้ากรมฉีมากนัก อาจารย์หยูอยู่สนทนาเป็นเพื่อนเขา ส่วนนางก็เชิญฮูหยินใหญ่ไปดื่มชาที่เรือนด้านข้างในปีที่ผ่านมาฮูหยินใหญ่ไม่ค่อยได้ออกไปไหนมาไหน ร่างกายผ่ายผอมลงไปมาก เพียงแต่ลักษณะนิสัยค่อนข้างสงบเงียบมากเช่นกันนางไม่รวนเรเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วก่อนหน้านี้นางจำได้ว่าตัวเองเป็นผู้ดูแลกิจการภายในของจวนเจ้ากรม ในฐานะภรรยาของประมุขตระกูล นางต้องมีคุณสมบัติของภรรยาที่เป็นประมุขของตระกูล แม้ว่าจะไม่ชอบ แต่ก็จะไม่แสดงมันออกมาบนใบหน้านางทำให้ตัวเองลำบากมาโดยตลอด ตอนนี้ดูเหมือนนางจะเปิดใจกว้างขึ้นมาก มีบางสิ่งที่ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติก็พอ ไม่ล้ำเส้น แต่ก็ไม่จำเป็นจะต้องสมบูรณ์แบบที่สุดนางขอโทษซ่งซีซี ที่ไม่ได้อบรมสั่งสอนลูกสาวให้ดีนางบอกว่าตัวนางสามารถทำทุกอย่างในชีวิตได้อย่างสมบูรณ์แบบ ในความเป็นจริงสิ่งที่ทำได้ดีจริงๆ มีน้อยมากแต่นางบอกว่ามันไม่สำคัญ ชีวิตคนเราแม้ทำได้ดีแค่เรื่องหนึ่ง ทำให้ตัวเองพอใจได้ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วซ่งซีซียิ้มแล้วพูดว่า “ใครบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1254
ในฐานะเจ้าสำนัก ซ่งซีซีไม่สามารถสอนวิชาอื่นได้ แต่ก็พอจะสอนการต่อสู้ได้บ้างได้ จึงถามพวกนางว่ามีใครอยากเรียนการต่อสู้บ้าง ซึ่งสามารถนำไปใช้ป้องกันตัวได้ด้วยเมื่อนางเสนอ ก็มีนักเรียนมากกว่าครึ่งที่อยากเรียนแต่การเรียนการต่อสู้นั้นต้องดูที่พรสวรรค์ด้วย แม้จะเต็มใจเรียนรู้ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะเรียนรู้ได้อย่างไรก็ตาม ซ่งซีซีเห็นว่ามีคนสนใจมากมาย นางจึงตัดสินใจเพิ่มวิชาเรียน เพื่อฝึกฝนความแข็งแกร่งและความคล่องตัว รวมถึงการป้องกันตัวเองและสมรรถภาพทางกายโดยเฉพาะสำหรับการเรียนการต่อสู้จริงๆ นั้น นางจำเป็นต้องเลือกให้ดี บังเอิญว่าเฉินเฉินได้ยินว่าเสิ่นว่านจือสอนกองทัพซวนเจียพวกเขาอยู่ นางจึงอยากมาสอนที่สถาบันการศึกษาสตรีเช่นกัน รบเร้าซ่งซีซีให้นางได้มาเป็นหัวหน้าผู้ฝึกหญิงซ่งซีซีทำตามที่นางต้องการ ทั้งสองก็ผลัดกันสอน สำหรับชั้นเรียนประจำวัน เฉินเฉินก็สามารถสอนได้เช่นกัน เพราะไม่ยากเกินไปคัดเลือกผู้เรียนการต่อสู้ออกมาสิบคน พวกนางทั้งหมดเป็นลูกสาวชาวนา พวกนางไม่มีความคิดอื่นใดเลย บอกว่าหากวันหน้าเอาตัวไม่รอด ก็สามารถไปเป็นผู้คุ้มกันของคุณหนูผู้ดีก็ยังดี ไม่ต้องขายตัวเป็นทาส แถมยังได้
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1603
ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1602
ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1601
เพียงแต่ ข้ากับซีซีพบกันแทบทุกวัน หากนางไม่มาหาข้าที่สถาบันชื่อเยียน ข้าก็จะไปหานางที่สำนักว่านซง ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงยังคงได้พบหวังเยว่จางอยู่เสมอทว่า ทุกคราที่เขาเห็นข้า ก็จะส่งสายตาเคียดแค้นมาให้ ราวกับข้าเป็นผู้ล่วงเกินเขากระนั้นครั้งหนึ่งข้าทนไม่ไหว เอ่ยถามเขาว่าจะมองเขม่นข้าไปถึงไหน เขากลับว่าข้าเป็นคนแพร่ข่าวลือ ว่าเขาไปเที่ยวหอนางโลมข้าก็โกรธแทบขาดใจ! เขาประพฤติเสียเอง ไม่รู้จักสำนึก กลับมาโทษคนที่บริสุทธิ์ ข้าไม่ได้แพร่ข่าวลือเสียหน่อย!ข้าแค่เล่าเรื่องนี้ให้สหายสนิทของข้าฟัง แล้วจะนับว่าแพร่ข่าวลือได้อย่างไร?ข้าโมโหจนต่อยเขาไปหนึ่งหมัด แล้วก็ประกาศตัดขาดกับเขาเสียเลยต่อมา ซีซีกลับบ้าน ข้าคิดว่าไม่นานนางก็คงกลับมาเช่นเคย แต่ครานี้ นางกลับหายไปเนิ่นนาน มิได้กลับสำนักภูเขาเหม่ยชานอีกเลยข้าไปที่สำนักว่านซงเพื่อถามหา แต่มิมีผู้ใดยอมปริปากแม้แต่คนเดียวด้วยความร้อนใจ ข้าคิดจะพาเฉินเฉินกับมันโถวออกเดินทางไปเมืองหลวงตามหานาง ก่อนออกเดินทาง หวังเยว่จางก็มาหาเราครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเขามีสีหน้าเคร่งขรึม เขาบอกพวกเราว่า ซีซีมีเรื่องในบ้าน บิดาและพี่ชายล้วนเสียชีวิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1600
แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1599
ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
