เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1172
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1173
เซี่ยหรูหลิงเข้ารับตำแหน่ง ในตอนแรกเขากลัวจริงๆ ว่าจะมีคนถามถึงเรื่องพ่อของเขา แต่เมื่อผ่านไปหลายวัน เขาไม่เห็นหน้าของเซี่ยหลูโม่ด้วยซ้ำ และไม่มีใครถามเขาสักคน เขาก็ค่อยๆ กังวลน้อยลงกลับเป็นเส้าชิงเฉินยี่แห่งหอต้าหลี่ที่เข้ามาพูดคุยกับเขา เส้าชิงเป็นคนใจดี ให้คำแนะนำแก่เขาทุกเรื่อง ซึ่งเขาก็ซาบซึ้งยิ่งนัก หากไม่เข้าใจตรงไหนเข้าก็จะเข้าไปถามเฉินยี่เขาโตจนป่านนี้แล้ว ไม่เคยทำงานจริงมาก่อน เขาหวังว่าจะได้เป็นหัวหน้าผู้คุมเรือนจำ ดังนั้นเขาจึงต้องเรียนรู้มากมาย และยังต้องจัดการผู้คุมให้ดีด้วย ดังนั้นจึงยุ่งทุกวันเซี่ยหลูโม่บอกเฉินยี่ว่าอย่าเพิ่งถามเขา แต่ให้เขาตั้งใจทำงานอย่างจริงจังก่อน หากเขาไม่เข้าใจก็ช่วยเขา ให้เขารู้สึกถึงความสำเร็จ จากนั้นให้เขาชั่งน้ำหนักว่าต้องเลือกทางใด ตั้งแต่วันเหมายัน แม่สื่อก็เริ่มแห่กันไปที่บ้านตระกูลฝางซึ่งปกติลู่ซูเหรินก็เร่งรัดอยากหาภรรยาให้เจ้าสิบเอ็ดฝางเร็วๆ ยังไม่ต้องพูดถึงการลูกหลาน ถึงอย่างไรเขาต้องมีคนอยู่ข้างกายคอยดูแลใส่ใจเขานับตั้งแต่ลูกชายรอดพ้นจากความตาย ลู่ซูเหรินก็ไม่สนใจเรื่องทายาทเท่าใดนัก ตราบใดที่เขามีชีวิตที่ราบรื่น นั่นก็ดีกว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1174
เหลียนกงกงเก็บตั๋วเงิน หยิบชาไป แต่ดูเหมือนจะถูกเย็บปากไว้ “เข้าวังไปพบฮองเฮา ก็จะทราบแล้วไม่ใช่หรือ? ฮูหยินเป็นฮูหยินตราตั้ง จะเสียมารยาทไปได้อย่างไร?”พ่อบ้านยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ๆ ท่านกงกงพูดมีเหตุผล”แม้ว่าเขาจะยิ้ม แต่ก็สาปแช่งอยู่ในใจ เว้นแต่จะเป็นอันตรายถึงชีวิต ทำไมถึงไม่ยอมเปิดเผยอะไรเลย?เดิมทีซ่งซีซีจะไปสถาบันการศึกษาสตรี ฉีซี่หลี่คนนั้นเริ่มก่อปัญหาอีกแล้ว กั๋วไท่ฮูหยินส่งคนไปแจ้งนางเมื่อคืนนี้ ขอให้นางไปช่วยจัดการให้สงบบ้างแต่ทันทีที่นางออกไป ก็เห็นเกี้ยวของตระกูลฝางมาถึงแล้ว คนแบกเกี้ยววิ่งเร็วมาก ราวกับว่ามีเรื่องสำคัญ นางจึงรีบเข้าไปถามว่า “มาจากตระกูลฝางหรือเปล่า”ฮูหยินฝางเปิดม่านแล้วพูดอย่างเร่งรีบ “พระชายา ฮองเฮาเชิญอาสะใภ้เข้าวัง เกรงว่าจะเป็นเรื่องการแต่งงานระหว่างฉีซี่หลี่ของบ้านสี่ฉีกับเจ้าสิบเอ็ด อาสะใภ้บอกว่ากลัวว่าฮองเฮาจะออกพระราชเสาวนีย์ให้สมรสโดยตรง”ซ่งซีซียังไม่รู้เรื่องนี้ นางตกตะลึงเล็กน้อย “ฉีซี่หลี่? ฉีซี่หลี่จากสถาบันการศึกษาสตรีหญ่าจวิน?”“เรียนที่สถาบันการศึกษาสตรีหญ่าจวิน” ฮูหยินฝางพูดอย่างกังวล “เมื่อวานส่งคนมาคุยเรื่องแต่งงาน แต่อาสะใภ้ไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1175
ฮองเฮายิ้มและพูดว่า “ไทเฮาจำชื่อของนางได้ ช่างวเป็นวาสนาของนางโดยแท้ ปีนี้น้องสาวหลี่ถึงวัยปักปิ่นจริง ตอนนี้นางอายุสิบห้าปีครึ่ง จริงสิ อาสะใภ้กำลังจะหางานแต่งงานให้นาง จึงมาหาหม่อมฉันเพคะ”“อื้ม ข้าก็ได้ยินมาว่า อาสะใภ้เจ้าพอใจลูกชายคนที่สามของตระกูลโหวกวางหลิง ข้าส่งคนไปสอบถามเป็นพิเศษ เขามีความสามารถ ประพฤติตนดี เป็นลูกเขยที่ดีได้ นอกจากนี้พวกเขายังอายุไล่เลี่ยกัน จึงเหมาะสมมาก”ทันใดนั้นสีหน้าของฮองเฮาก็เปลี่ยนไป ภายใต้สายตาอันคมกริบของไทเฮา นางรู้สึกว่าความคิดทั้งหมดของตัวเองถูกเปิดโปง ทว่านางยังคงพยายามแก้ไขสถานการณ์ พูดอ้อมแอ้ม “การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่จะเร่งรีบไม่ได้ ต้องให้น้องสาวหลี่ชอบถึงจะเหมาะสม”ไทเฮาพยักหน้า “นั่นก็มีเหตุผล ดังนั้นข้าจะไม่ให้ประทานสมรสให้นางแล้ว ให้นางตัดสินใจด้วยตัวเอง ถ้ามีคนที่ชอบจริงๆ ก็มาขอจากข้าได้ ข้าเห็นแก่หน้าฮองเฮา จึงยินดีจะประทานสมรสให้”ใบหน้าของฮองเฮาบิดเบี้ยวเหยเก แบบนี้ก็หมายความว่านางไม่อนุญาตให้ประทานสมรสใช่ไหม?ใครกันแน่ที่เป็นคนมาฟ้อง? เรื่องนี้เพิ่งส่งไปยังตระกูลฝางเมื่อวาน เช้าวันนี้ก็เรียกลู่ซูเหรินเข้าวัง ยังไม่ได้พูดอะไร ไท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1176
นางโกรธจนทุบแก้วใบหนึ่ง “นางช่างขวางมือขวางเท้าจริงๆ มักสร้างปัญหาให้ข้า”ป้าหลานเจี่ยนอยู่ด้านข้างกล่าว “เหนียงเหนียง ตั้งแต่นางสร้างสถาบันการศึกษาสตรีตามพระประสงค์ของไทเฮา ก็ได้รับการยกย่องจากสตรีน้อยใหญ่ในเมืองหลวง ตอนนี้เกรงว่ามีครอบครัวผู้มีอำนาจครึ่งหนึ่งของเมืองหลวงเคารพนางอยู่หลายส่วน จัดการได้ไม่ง่ายเลย”ฮองเฮาฉีนึกถึงวันเหมายันวันนั้น สนมของฮ่องแต้เหล่านั้นยกย่องซ่งซีซีอย่างมาก ไม่ใช่ยกย่องพวกเขาสามีภรรยารักใคร่ แต่เป็นยกย่องที่นางมีความสามารถ เป็นตัวอย่างที่ดีงามของสตรีนางเป็นตัวอย่างที่ดีงามของสตรี แล้วฮองเฮาอย่างนางเป็นสิ่งใด?คิดถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเกลียดชังเพิ่มหลายส่วน“ไทเฮาเคยตรัสว่ายี่ฝางผู้นั้นเป็นตัวอย่างของสตรี แต่ตอนนี้นางได้ชื่อเสียงนี้แล้ว นางไม่รู้สึกรังเกียจหรือ?”ป้าหลานเจี่ยนกล่าว “เหนียงเหนียง นางตอนนี้คุ้นเคยกับการเป็นจุดสนใจ จุดสนใจกำลังรุ่งเรืองเต็มที่ อย่าจงใจไปยั่วโมโหนางในเวลานี้ เพียงแต่ ทุกเรื่องเมื่อถึงจุดสูงสุดก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลง เมื่อถึงวันที่เวลาย้อนกลับมาทำร้าย จุดสนใจก็จะกลายเป็นหายนะ บวกกับไทเฮาปกป้อง ท่านอย่าไปยั่วโมโหนางตอนน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1177
หลังจากซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือออกจากวัง เสิ่นว่านจือไปโรงงาน ซ่งซีซีไปสถาบันการศึกษาสตรีก่อนหน้านี้ได้เตือนฉีซี่หลี่ ให้นางอย่าได้เล่นเล่ห์เหลี่ยมอีก มิฉะนั้นจะขับไล่นางออกจากสถาบันการศึกษาสตรี นึกไม่ถึงหยุดไปได้ไม่นาน ก็กลับมาอีกครั้งแล้วกั๋วไท่ฮูหยินพบซ่งซีซี รู้ว่านางจัดการปัญหาของฉีซี่หลี่ จึงกล่าว “นางไม่มีใจเรียนรู้ ไม่สู้เกลี่ยกล่อมนางให้ถอนตัวเถอะ นางถอนตัวเอง ก็ไม่ถึงขั้นก่อเรื่องจนไม่น่าดู ถึงเช่นไรก็เป็นแม่นางที่ต้องดูตัวแต่งงาน”กั๋วไท่ฮูหยินไม่ได้หวาดกลัวตระกูลฉี แต่คิดเพื่อฉีซี่หลี่ด้วยความด้วยความจริงใจ หากถูกสถาบันการศึกษาหย่าจวินขับไล่ออกไป จะส่งผลกระทบไม่ดีต่อชื่อเสียงของนางกั๋วไท่ฮูหยินเห็นอกเห็นใจเด็กๆ รู้ว่าเด็กสาวต้องดูตัวแต่งงาน หากไม่ได้จับคู่กับคนดี นั่นเป็นเรื่องทั้งชีวิตซ่งซีซีกล่าว “กั๋วไท่ฮูหยินไม่ต้องรีบร้อน นางถามให้ชัดเจนว่านางทำสิ่งใด ค่อยไปคุยกับนาง” กั๋วไท่ฮูหยินกล่าว “หากบอกว่าเป็นเรื่องใหญ่ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพียงแต่นางและเด็กสาวผู้นั้นก่อกวนห้องเรียนตลอดทั้งวัน โดยเฉพาะตอนที่หรูอวี้ฮูหยินสอนบรรยาย นางส่งเสียงดังอยู่ด้านล่าง ทำให้ทุกคนคับ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1178
ซ่งซีซีก้าวขาเข้าไป กวาดมองด้วยสายตาเย็นชา พวกนางสามคนล้วนก้มศีรษะ ไม่กล้าสบตาซ่งซีซีหยานหรูอวี้เห็นนางมาแล้ว ถอนหายใจโล่งออกออกมาราวมกับเจอดาวช่วยชีวิตซ่งซีซีตะโกนสั่ง “ยังไม่ไปอีก? จะต้องให้เพิ่มขึ้นหรือว่าจะไปจากสถาบันการศึกษาสตรี? หากไม่เรียน ก็อย่าใช้อิทธิพลครอบครองพื้นที่ พวกเจ้าไม่เรียนก็มีคนที่อยากมาเรียน”เซี่ยงฮวยอวี้และจูช่างอวีตกใจ รีบร้อนดึงแขนเสื้อของฉีซี่หลี่ สายตาส่งสัญญานลับ ไปเถอะ รีบไปเดิมทียี่สิบครั้ง ตอนนี้ต้องตีสามสิบครั้งแล้ว หากยังไม่ไปคงเป็นสี่สิบห้าสิบครั้งแล้วฉีซี่หลี่เป็นคนอายุน้อยใจร้อน แล้วก็เป็นคุณหนูที่ถูกเอาอกเอาใจของตระกูลฉี ไหนเลยจะรับเรื่องเกินขอบเขตนี้ได้?นางใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่จึงสามารถเก็บสายตาคุกกรุ่นไม่ยอมแพ้ได้ ก่อนที่ซ่งซีซีจะกล่าวคำว่าสี่สิบครั้งออกมาจากปาก นางพาสองคนหมุนตัวเดินไปออกจากประตู นางโกรธจนหน้าแดงแล้ว หากไม่ใช่เพราะพี่สาวฮองเฮากำชับเอาไว้ นางก็ไม่อยากอยู่ในสถานที่ผีเช่นนี้ต่อไปสตรีรู้อักษรก็พอแล้ว เรียนเยอะแยะไปก็ไม่ได้ใช้ ไม่สู้เรียนรู้วิธีดูแลบ้านและดูแลคนดีกว่า วันหน้าแต่งออกไปจะได้ไม่เสียเปรียบหยานหรูอวี้ลุกขึ้น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1179
ฮูหยินสี่รีบปิดปากนาง “เจ้าอย่าเอะอะโวยวาย วัวแก่กินหญ้าอ่อนไม่น่าฟังก็พูดออกมาได้ หากกลับไปลอยเข้าหูของท่านลุงเจ้า คงสั่งสอนเจ้าสักรอบ”ตระกูลฉีกฎเกณฑ์เข้มงวด ลูกหลานในตระกลูต้องพูดีทำดีฉีซี่หลี่สะบัดศีรษะ สะบัดมือของท่านแม่ กล่าว “ท่านลุงร่างกายไม่ปกติ ยังกล้าว่าพวกเรา?” วันนี้ไม่กลัวเขา”“เอาล่ะ หุบปากซะ” ฮูหยินสี่ตำหนิ “นิสัยเด็กจริงๆ คนนอกกัดเรื่องนั้นของท่านลุงเจ้าไม่ปล่อย พวกเราทำการปิดบังอำพรางยังไม่ทัน ไม่ว่าเช่นไร เขายังควบคุมกรมขุนนาง ลูกเขยของเขาวันนี้เป็นฝ่าบาท อนาคตคนมากมายอยู่ในมือเขา”ฉีซี่หลี่สูดจมูก เบ้ปาก ไม่กล้าพูดถึงเรื่องของผู้ใหญ่ “ถึงเช่นไรข้าก็ไม่ชอบเจ้าสิบเอ็ดฝางคนนั้น ไร้ความสามารถ ขี้ขลาดตาขาว ภรรยาของตัวเองถูกคนอื่นขโมยไป เกิดเรื่องฉาวโฉ่ดังไปทั่ว แม้แต่พายลมเขายังไม่กล้าผาย”“นี่คือความต้องการของเหนียงเหนียง เจ้าฟังนางไม่ผิด” นางใส่ยาให้ลูกสาว ค่อยๆ วิเคราะห์ในนางฟัง ความแตกต่างระหว่างแต่งานกับเซี่ยงซานหลางและเจ้าสิบเอ็ดฝางฉีซี่หลี่เลื่อมใสฮองเฮาฉีเสมอมา แต่เรื่องนี้ นางไม่มีทางตกลง อีกทั้งวันนั้นเหนียงเหนียงเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1180
ประโยคว่าลงโทษอย่างหนัก พวกเซี่ยงฮวยอวี้กลัวแล้ว พากันถอยไปด้านหลัง คิดจะดึงระยะห่างออกจากฉีซี่หลี่ฉีซี่หลี่ร้องได้อย่างน้อยเนื้อต่ำใจอย่างยิ่ง คิดว่าหวังจืออวี่ไม่ควรพูดเพื่อเจ้าสิบเอ็ดฝาง “ข้าไม่ได้ตั้งใจ ใครใช้ให้นางปากเสีย? ท่านป้านางทำเรื่องฉาวโฉ่นั่น นางยังร่วมวงช่วยเจ้าสิบเอ็ดฝางพูดจา นางไม่รู้สึกอับอายหรือ?”หวังจืออวี่ตอนที่ถูกตียังไม่ร้องไห้ เมื่อได้ฟังประโยคนี้ น้ำตานางไหลแหมะๆ ออกมา หันหน้าไป ซบไหล่เพื่อนร่วมชั้นอีกครั้งร้องไห้ออกมาเหล่าอาจารย์ถูกเชิญมาจัดการเรื่องนี้ แม้แต่ซ่งซีซีก็ถูกเชิญมาด้วยนักเรียนที่ร่วมทะเลาะเบาะแว้งต่างก็กังวล เป็นห่วงว่าตัวเองจะถูกลงโทษเพราะเหตุนี้ ทั้งหมดต่างก็ยืนอยู่ด้านข้างเงียบๆ ไม่ส่งเสียง สองคนที่สร้างสถานการณ์ตึงเครียดเมื่อครู่ ตอนนี้ไม่มีทิฐิแม้แต่น้อยเพื่อเข้าใจเหตุการณ์ก่อนหลังแล้ว บนใบหน้าหยานหรูอวี้ที่ใจเย็นเสมอมาเผยสีหน้าเย็นชา “ก่อนหน้านี้นางก่อเรื่องตลอดเวลา วันนี้นึกไม่ถึงว่าจะกล้าลงมือตีคน ดูท่าทางคงไม่ได้มาเพื่อเรียน ข้าแนะนำให้เขาไล่นางออกจากสถานบันการศึกษา เพื่อป้องกันไม่ใช้ทำลายชื่อเสียงของสถานบันการศึกษาพวกเรา”ฉีซี
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1409
เส้าปู้เข้ามาในเมืองพร้อมกับคนเพียงสิบกว่าคน แต่ละคนล้วนกำยำล่ำสัน มีมีดโค้งคาดอยู่ที่เอว ดูท่าทางน่าเกรงขามราวกับเทพเจ้าสงคราม แต่เมื่อได้นั่งดื่มสุรากินเนื้อ ใบหน้าสีเข้มของพวกเขากลับเปื้อนรอยยิ้มสดใสอย่างไม่น่าเชื่อ หลางจู่เส้าปู่อายุห้าสิบกว่าปี ผิวสีเข้มเป็นประกายเหมือนพวกเขา ดวงตาเต็มไปด้วยพลังและความคมกล้า เขาเป็นคนฉลาดเป็นพิเศษและมีจิตใจรอบคอบ หรืออาจกล่าวได้ว่า เขาระแวงอยู่เสมอและไม่กล้ามอบความไว้วางใจให้เป่ยหมิงอ๋องอย่างเต็มที่ เขามีเพียงข้อเรียกร้องเดียว คือการร่วมมือกันครั้งนี้จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว หลังจากขับไล่คนของแคว้นซาได้สำเร็จ พวกเขาต้องถอนกำลังออกจากทุ่งหญ้าอย่างรวดเร็ว และห้ามเข้าสู่เขตหลักของทุ่งหญ้าโดยไม่ได้รับอนุญาต เซี่ยหลูโม่ตอบรับข้อเรียกร้องและลงนามในข้อตกลงทันที หลังจากลงนามในข้อตกลง พวกเขาก็ไม่รั้งรอและจากไปทันที ชนเผ่าทุ่งหญ้าไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อแคว้นซางนัก เพราะสงครามที่เกิดขึ้นต่อเนื่องทุกปีล้วนส่งผลกระทบถึงพวกเขาไม่มากก็น้อย อย่างไรก็ตาม ชนเผ่าทุ่งหญ้ามีหลายเผ่าและไม่เป็นหนึ่งเดียวกัน จึงไม่สามารถต่อต้านทั้งแคว้นซางหรือแคว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1408
หลังจากกลับมาที่จวนอ๋องจากงานเลี้ยงที่ครึกครื้น ซ่งซีซีรู้สึกว่าลานเหมยฮวานั้นเงียบเหงาเป็นพิเศษ นางคิดถึงศิษย์น้อง แต่เขาอยู่ไกลถึงหนานเจียง แม้จะไม่ได้คำนวณวันเวลาที่แยกจากกัน แต่นางรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเหลือเกิน เมื่อนางคิดจะออกไปยังตึกว่างจิงเพื่อหาอาจารย์เหมือนเดิม นางก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอาจารย์ได้กลับไปที่ภูเขาเหม่ยชานแล้ว หัวใจของนางรู้สึกเหงาหงอยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางคิดถึงหยานหรูอวี้ในค่ำคืนนี้ ถึงได้เข้าใจว่าหญิงสาวในยามแต่งงานนั้นเต็มไปด้วยความสุข ความคาดหวัง และความเขินอายจนความสุขล้นเอ่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่สำหรับตัวนาง การแต่งงานทั้งสองครั้งกลับเงียบสงบเกินไป หลังจากที่เป่าจูช่วยนางล้างเครื่องสำอางและเตรียมน้ำสำหรับอาบ ซ่งซีซีก็ส่ายหน้าและดึงนางให้นั่งลงข้างกัน "เป่าจู ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดกับเจ้าว่า เรื่องแต่งงานของเจ้าควรจะเริ่มพูดคุยกันแล้ว เจ้าพอจะมีคนที่ชอบหรือยัง?" เป่าจูมองนางแวบหนึ่งและกล่าว "คุณหนูไปกินเลี้ยงแต่งงานแล้วติดใจหรือเจ้าคะ ถึงได้รีบเร่งให้มีอีกงาน?" ซ่งซีซีหัวเราะ "ข้าเป็นคนตะกละขนาดนั้นหรือ? ข้าทำเพื่อเจ้านะ ถ้ายังอยู่แบบนี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1407
งานแต่งงานของเจ้าสิบเอ็ดฝางกับหยานหรูอวี้ที่ถูกเลื่อนมาหลายครั้ง ในที่สุดก็ได้เลือกวันมงคลจัดขึ้น งานแต่งไม่ได้จัดอย่างเอิกเกริก แต่เมื่อเป็นหลานสาวของไท่ฟู่ สิ่งที่สมควรมีเพื่อความสง่างามก็จัดเตรียมไว้อย่างครบถ้วน ไทเฮาทรงเป็นผู้นำในการมอบของขวัญ ตามด้วยบรรดามเหสีที่ต่างมอบรางวัลและเพิ่มสินเดิมให้หยานหรูอวี้ นักเรียนจากโรงเรียนสตรีหย่าจวินต่างพากันทำของขวัญแสดงความยินดีด้วยมือของพวกนางเองให้กับหยานหรูอวี้ นักเรียนหญิงในโรงเรียนส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของครอบครัวชาวบ้านธรรมดา แม้ของขวัญจะไม่ล้ำค่า แต่สิ่งที่พวกนางปักเย็บหรือทำด้วยมือเอง ล้วนแสดงถึงน้ำใจอันบริสุทธิ์ที่สุด ชุดเจ้าสาวของหยานหรูอวี้ถูกสั่งทำล่วงหน้าโดยโม่เหนียงจื่อจากโรงงานฝีมือ ชุดนี้เคยถูกนำไปจัดแสดงในร้านผ้าปักของโรงงานมาก่อน ทำให้หญิงสาวที่กำลังรอแต่งงานหลายคนหลงใหลและใฝ่ฝันอยากสวมชุดสวยเช่นนี้ในวันแต่งงานของพวกนาง โม่เหนียงจื่อที่มีชื่อเสียงอยู่แล้ว เมื่อหลานสาวของไท่ฟู่ยังสวมชุดเจ้าสาวที่นางทำ จะมีใครอีกที่คิดว่าอดีตของนางเป็นเรื่องโชคร้าย? ในเวลาไม่นาน ร้านผ้าปักของโรงงานก็คึกคักจนประตูแทบทรุดจากการเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1406
จักรพรรดิ์ซูชิงได้เรียกตัวหัวหน้าตระกูลเสิ่นเข้าเฝ้าในวังหลวง หัวหน้าตระกูลเสิ่นเตรียมตัวมาอย่างดี แม้ในครั้งนี้เขาจะนำคนในคุ้มภัยและทหารองครักษ์เข้าปราบปรามกบฏ แต่เพราะตระกูลเสิ่นสาขาย่อยมีความเกี่ยวข้องกับหนิงจวิ้นอ๋อง แม้ว่าฮ่องเต้จะกล่าวว่าให้ชดเชยความผิดด้วยความชอบ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะลบล้างไปได้ง่ายๆ จักรพรรดิ์ซูชิงปฏิบัติต่อเขาอย่างอ่อนโยน และยังชมเขาด้วยว่าเป็นผู้จงรักภักดีต่อกษัตริย์และรักชาติ เป็นดั่งลักษณะของบิดาในอดีต หัวหน้าตระกูลคนก่อนมีความเอื้อเฟื้อต่อราชสำนักมาก และในช่วงสงครามก็ได้บริจาคเงินจำนวนไม่น้อย หัวหน้าตระกูลเสิ่นเข้าใจสถานการณ์ จึงกล่าวทันทีว่า หนานเจียงและชายแดนเฉิงหลิงยังคงมีสงครามอยู่ ตระกูลเสิ่นยินดีที่จะบริจาคเงินจำนวนสองแสนตำลึงเพื่อช่วยจัดหาเสื้อผ้าสำหรับฤดูหนาวและปรับปรุงอาหารสำหรับทหาร จักรพรรดิ์ซูชิงแสดงความพอใจอย่างมาก พลางยิ้มและกล่าวว่า "ดี ด้วยเงินบริจาคสามแสนตำลึงจากหัวหน้าตระกูลเสิ่น ข้าเชื่อว่าทหารชายแดนของเราจะสามารถป้องกันศัตรูจากภายนอกได้ และเร่งรัดให้สงครามยุติลงโดยเร็ว" หัวหน้าตระกูลเสิ่นรีบตอบรับอย่างราบรื่น "ฮ่องเต้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1405
เหรินหยางอวิ๋นอยู่ที่เมืองหลวงมาได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่ก่อนเขาหมกมุ่นอยู่กับการค้นคว้าอาวุธเทพเจ้า ไม่มีเวลาว่าง บัดนี้เมื่อมีเวลาว่าง เขาจึงอ้างว่าธุรกิจในเมืองหลวงยังไม่เรียบร้อย อยากอยู่ต่ออีกสักระยะ ที่จริงแล้ว สิ่งที่เขาเป็นห่วงคือซ่งซีซี เมื่อครั้งที่เขาวิจัยอาวุธเทพเจ้า เขายังส่งคนไปยังเป่ยถังเพื่อขอคำชี้แนะและเก็บสูตรลับ ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะหนานเจียง เพราะซ่งหวยอัน และสุดท้ายก็เพราะเซี่ยหลูโม่กับซ่งซีซี ในฐานะอาจารย์ เขารู้ว่าลูกศิษย์แต่ละคนล้วนมีเส้นทางของตัวเองที่ต้องเดิน เขาไม่อาจขัดขวางพวกเขาได้ ทำได้เพียงช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถและเป็นเบื้องหลังที่คอยสนับสนุน เหรินหยางอวิ๋นมักพูดเสมอว่าเขาไม่เก่งในการเป็นอาจารย์ แต่ศิษย์ทุกคนของเขาล้วนยอดเยี่ยม ทั้งความสามารถและคุณธรรม ไม่มีใครที่เขาต้องเป็นห่วง ยกเว้นลูกศิษย์คนเล็กอย่างซ่งซีซี นางชอบเล่นซนและสนุกสนาน แต่กลับสามารถฝึกฝนวิทยายุทธ์จนถึงขั้นล้ำเลิศ เป็นเครื่องยืนยันถึงพรสวรรค์อันสูงส่งของนาง ทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสและไร้กังวลบนใบหน้าของนาง เหรินหยางอวิ๋นก็รู้สึกมีความสุขในใจ แต่หลังจากนั้น นางถูก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1404
ระหว่างถูกพาเดินประจานรอบเมือง หนิงจวิ้นอ๋องถึงกับเสียสติอย่างสิ้นเชิง เขาสบถด่าชาวบ้านว่าโง่เขลา ถูกทางราชสำนักหลอกลวง เข้าใจผิดว่าฮ่องเต้ผู้โง่เขลาเป็นฮ่องเต้ผู้ทรงคุณธรรม และย้ำว่าตัวเขา เซี่ยทิงเหยียน จะเป็นจักรพรรดิ์ที่แท้จริง เสียงแหบแห้งของเขาถูกกลบด้วยเสียงสาปแช่งของชาวบ้าน ทุกคนตะโกนให้เขาตาย และกล่าวว่าการประหารครึ่งตัวนั้นยังน้อยไป เขาควรถูกประหารด้วยวิธีเชือดเนื้อเป็นพันครั้งและทรมานจนตาย ถึงจะสมกับความเลวของเขา อ๋องเยี่ยนเงียบตลอดทาง แต่ในใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความเกลียดชังต่อเซี่ยทิงเหยียน เขาเชื่อว่าหากเซี่ยทิงเหยียนไม่หักหลังและยุยงคนของเขา เขาก็คงประสบความสำเร็จไปแล้ว เซี่ยทิงเหยียนเปรียบเสมือนงูพิษ แฝงตัวอยู่ในความมืด และเมื่อเขาไม่ทันระวัง เซี่ยทิงเหยียนก็โผล่ออกมากัดเขา และกัดนั้นถึงตาย เพราะเซี่ยทิงเหยียน เขาไม่เพียงแต่เป็นกบฏ ยังเป็นกบฏที่โง่เขลา สิ่งที่เขาบากบั่นสร้างมาด้วยความยากลำบากกลับถูกส่งมอบให้คนอื่น และคนของเขาที่ถูกยุยงยังจับเขามัดส่งให้กองทัพหลวง ในอนาคต เมื่อถูกบันทึกในพงศาวดาร ชื่อเสียงของเขาจะไม่เพียงแต่ถูกสาปแช่ง แต่ยังกลายเป็นที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1403
ผู้คนมาพร้อมกันแล้ว การสะสางครั้งใหญ่จึงเริ่มต้นขึ้นในที่สุด หลังจากการสืบสวนร่วมกันระหว่างหอต้าหลี่และกรมอาญาแห่งเมืองหลวง การกบฏนำโดยอ๋องเยี่ยนและหนิงจวิ้นอ๋องถูกยืนยันว่าเป็นความจริง ความผิดได้รับการยืนยันแน่นอนแล้ว การรอคอยที่ผ่านมาเพื่อจัดเรียงข้อกล่าวหาทั้งหมดของพวกเขา เพื่อประกาศให้โลกรู้ ทั้งครอบครัวของอ๋องเยี่ยน ถูกส่งตัวเข้าคุกหลวง ยกเว้นเซี่ยหรูหลิงที่ให้เบาะแสสำคัญ ชื่อของเซี่ยหรูหลิงถูกลบออกจากทะเบียนราชวงศ์ แม้ว่าเขาจะยังดำรงตำแหน่งหัวหน้าคุกในหอต้าหลี่ แต่ในสิบปีนี้คงไม่มีโอกาสเลื่อนตำแหน่ง เฉินยีให้เขาหยุดพักงานชั่วคราว และให้กลับมาหลังจากเรื่องนี้ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว เฉินยีมีความหวังดี จึงกำชับเขาว่าหากยังต้องการทำงานนี้ต่อ ก็อย่าเข้าใกล้คุกหลวง และให้อยู่บ้านพักฟื้นและทบทวนตัวเอง เฉินยีคิดว่าเขาค่อนข้างซื่อ แต่ข้อดีคือเชื่อฟังและเริ่มมีความคิดเป็นของตนเองมากขึ้น ต่างจากเมื่อก่อนที่ขาดความมั่นใจในตัวเอง ดังนั้นเฉินยีจึงยังยินดีดูแลเขา เฉินยีเคยพูดถึงเซี่ยหรูหลิงกับซ่งซีซี ซึ่งซ่งซีซีกล่าวว่าเขาเติบโตมาด้วยนิสัยขี้ขลาด ไม่กล้าต่อต้านเมื่อเผชิญป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1402
แววตาของชิวเหมิงเป็นประกาย "ดี งั้นข้าจะลองฟังคำพูดที่ดูดีแต่ไร้ความจริงใจดูบ้าง" จักรพรรดิ์ซูชิงมีนิสัยหวาดระแวงเป็นทุนเดิม และหวั่นเกรงต่อสำนักเป่ยหมิงอ๋องมาโดยตลอด วันนี้เมื่อถามนางว่าจะลุกขึ้นต่อสู้เพื่อสตรีหรือไม่ แม้ว่านางจะตอบว่าไม่ จักรพรรดิ์ซูชิงก็ยังต้องเก็บคำถามนี้ไว้ในใจ ซ่งซีซีจะไม่รู้หรือว่าเขามีเจตนาอะไร? ตั้งแต่เขาถามคำถามนั้นออกมา นางก็รู้แล้วว่ามันคือกับดัก เพียงแต่ซ่งซีซียังไม่ทันได้พูดอะไร ชิวเหมิงก็หัวเราะเยาะพลางเสริมว่า "เจ้าก็ลองยกยอจักรพรรดิ์ซูชิงสักหน่อยสิ ว่าภายใต้นโยบายของพระองค์นั้น สตรีได้รับความโปรดปรานเพียงใด หากจิตสำนึกของเจ้ายอมรับได้ ก็เชิญยกยอไปเถอะ" ซ่งซีซีถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ นางจ้องมองดวงตาเสียดสีและท้าทายของเขา "เจ้าอย่าตั้งสมมติฐานเลย มันไม่ใช่เรื่องเดียวกัน เจ้ามองว่าผู้คนโง่เขลาและปิดกั้นความคิด จนไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าชอบ จึงใช้วิธีการสุดโต่งนี้เพื่อให้พวกเขายอมรับเจ้า แต่นั่นคือปัญหาส่วนตัวของเจ้า เจ้าถึงขั้นไม่อาจเป็นตัวแทนของคนที่เหมือนเจ้าได้ เจ้าไม่ได้ทำเพื่อพวกเขาเลย เจ้ากลับดึงความเกลียดชังและความรังเกียจมาให้พวกเขา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1401
อาจารย์ฉีและชิวเหมิงพบกันที่ห้องสอบสวนในหอต้าหลี่ ทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน โดยมีโต๊ะเก่าๆ ตัวหนึ่งคั่นกลางระหว่างพวกเขา ซ่งซีซีเองนั่งอยู่หลังโต๊ะของเจ้าหน้าที่บันทึก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขานัก แม้ทั้งสองจะพูดคุยกันเสียงเบาเพียงใด นางก็ยังสามารถได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน เสียงลมหายใจ เสียงหัวใจเต้น และบางครั้งก็มีเสียงถอนหายใจแผ่วเบา แต่ไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้น แม้แต่การสบตากันของทั้งสองก็มีเพียงไม่กี่ครั้ง ราวกับคนแปลกหน้าที่ถูกบังคับให้นั่งอยู่ด้วยกัน ทั้งห่างเหินและเย็นชา ซ่งซีซีคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะนางอยู่ที่นี่ แต่เพราะนางออกไปไม่ได้ จึงทำได้เพียงอยู่ร่วมกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ ผ่านไปนาน อาจารย์ฉีจึงเอ่ยขึ้นประโยคหนึ่งว่า "ทำไม?" เขารู้สึกสงสัยอย่างแท้จริง ราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนในความทรงจำของเขา ไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็ไม่สามารถเชื่อมโยงทั้งสองเข้าด้วยกันได้ ชิวเหมิงประสานมือทั้งสองแล้วส่ายหน้า "จะค้นหาทำไม? ผู้ชนะคือผู้เป็นใหญ่ ผู้แพ้คือผู้ต่ำต้อย" "ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีที่มาใช่หรือไม่?" อาจารย์ฉีถามด้วยเสียงแหบพร่า ชิวเหมิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง "อย่างไรเสีย
