LOGINShare
บทที่ 1165
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1166
เกากงกงคุกเข่าทั้งน้ำตา เรียกว่าองค์หญิง แล้วทรุดกายลงกับพื้นร้องไห้อย่างขมขื่นเซี่ยอวี้นไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง ราวกับไม่รู้สึกรู้สมอะไรแล้วโดยสิ้นเชิง ไม่ได้ยิน และมองไม่เห็นเกากงกงร้องไห้อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยิบจานขนมออกมาจากกล่องอาหาร หลิวอินอยากจะเข้ามาตรวจสอบ แต่เฟินหวานพูดว่า “ท่านอ๋องบอกว่า ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบขนม สามารถกินได้เลย”เกากงกงคุกเข่าลงกับพื้น ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “องค์หญิง ท่านกินสักคำเถิด แค่คำเดียวเท่านั้น นี่เป็นขนมที่สนมหรงไทเฟยให้บ่าวนำมาให้ท่านโดยเฉพาะ เป็นขนมที่ท่านชอบมาก ยังมีขนมเปี๊ยะอีกด้วย ท่านค่อยๆ กินก็ได้”เซี่ยอวี้นได้ยินชื่อสนมหรงไทเฟย จึงเงยหน้าขึ้นมองเขาใบหน้าดำและซูบผอม สกปรกมาก ขอบตาเป็นสีเทาดำทั้งหมด แต่สามารถมองออกว่าขอบตาของนางเป็นสีแดง“วางลง” นางพูด เพราะนางไม่มีฟัน จึงพูดไม่ชัด แต่ทุกคนก็ได้ยิน“ยังมีเสื้อผ้าชุดหนึ่งด้วย บ่าวจะเปลี่ยนให้ท่าน” เกากงกงเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้า ไม่สนใจว่าร่างกายของเซี่ยอวี้นจะสกปรกอย่างไร เขาดึงนางขึ้นมาด้วยมือเดียว ให้นางพักบนตัวของเขา และค่อยๆ พาเดินไปหลิวอินรู้สึกกัง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1167
ในวันเหมายัน ก่อนงานเลี้ยงในวัง บรรดาสตรีสูงศักดิ์ทั้งภายในและภายนอกก็เข้ามาถวายพระพรในวังด้วยเช่นกันไทเฮามักจะชอบอยู่เงียบๆ แต่ในวันนี้จะรับการคารวะจากทุกคน พูดคุยกับสตรีสูงศักดิ์จากตระกูลต่างๆในตอนแรกฮองเฮามาอยู่กับนางสักพักหนึ่ง แล้วก็กลับไปรอครอบครัวมาที่ตำหนักฉางชุนโดยไม่รู้เลยว่ารอแล้วรอเล่า ก็ไม่เห็นแม่ของตัวเองฉีฮูหยินใหญ่เข้ามาในวัง กลับมีแต่พวกป้าๆ พี่สาวน้องสาวเข้ามาแทนพอถามก็พบว่าที่แม่ไม่มาเพราะไม่สบาย ต้องลมไม่ได้ นอกจากนี้เมื่อเข้าวังก็ต้องไปถวายพระพรไทเฮา ดีไม่ดีจะเอาไข้ไปติดไทเฮา จึงไม่ได้มาซึ่งฉีฮองเฮาย่อมไม่เชื่ออยู่แล้ว ครั้งล่าสุดท่านแม่ยังเล่าเรื่องโรงงานปักเย็บกับนางอยู่เลย พอนางปฏิเสธ ก็เห็นความผิดหวังและตกใจบนใบหน้าของแม่ นางรู้ว่าแม่น่าจะกำลังไม่พอใจอยู่นางผิดหวังเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงออกมา แค่แอบสั่งให้หลานเจี่ยนไปส่งคำพูดและความกตัญญูให้กับแม่ของนางหลังจากพิธีการที่ยุ่งยากซับซ้อนผ่านไป ฮองเฮาก็ทิ้งลูกพี่ลูกฉีซี่หลี่ไปพูดคุยในตำหนักฉีซี่หลี่คนนี้ เป็นคนที่ก่อเรื่องวุ่นวายในสถาบันการศึกษาสตรีกับจูช่างอวีหลานสาวของแม่ทัพจูและเซี่ยงฮวยอวี้บุตรีคน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1168
ฉีฮองเฮาให้นางพาองค์ชายใหญ่และองค์หญิงออกไปเล่น จากนั้นจึงเรียกนางจิ่งแม่ของฉีซี่หลี่เข้ามาพูดคุยเมื่อนางจิงได้ยินชื่อเจ้าสิบเอ็ดฝาง นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ฮองเฮา เขาอายุมากกว่าหลี่เอ๋อร์มาก เกรงว่าจะไม่เหมาะสม แต่ว่าเซี่ยงซานหลางจากตระกูลโหวกวางหลิง เยาว์วัยแต่มากความสามารถ อายุน้อยแต่ก็สอบติดขุนนางแล้ว วันหน้าแม้ไม่สามารถสืบทอดตำแหน่งได้ แต่ด้วยความสามารถของเขาและการสนับสนุนจากตระกูลฉี ก็โอกาสที่จะประสบความสำเร็จแน่นอน”เซี่ยงซานหลางรูปงามสง่า ปีนี้อายุได้สิบเก้าปี เมื่อปีกลายก็ชนะการสอบคัดเลือกจวี่จื่อ รอแค่สอบได้เป็นจิ้นซื่อ ก็จะมีอนาคตไร้ขีดจำกัดเมื่อนางจิงพูดแบบนี้ ป้าหลานเจี่ยนที่อยู่ข้างๆ ก็หัวเราะ “ฮูหยิน ท่านคิดว่าตระกูลฉีมีลูกชายที่โดดเด่นไม่มากกระนั้นหรือ”นางจิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภูมิใจ “แน่นอนว่ามีหลายคน ลูกชายของตระกูลฉีเรา ไม่ใช่คนไร้สาระไร้แก่นสาร มีบ้านสามที่ไม่เอาไหนที่สุด แต่ฉีลิ่วก็ได้แต่งกับองค์หญิง”ฮองเฮายิ้มและกล่าวว่า “แต่อาสามไม่ใช่คนไม่เอาไหน อาสามล้มทำให้สมองเลอะเลือน ก่อนหน้าที่เขาจะล้มจนเลอะเลือน ก็เป็นคนเฉลียวฉลาดเช่นกัน ตระกูลฉีของเราไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1169
ทันทีที่ฮุ่ยไทเฟยเข้ามาในวัง นางก็แทบรอไม่ไหวที่จะไปที่หาเต๋อกุ้ยไทเฟยและฉีกุ้ยไทเฟยเพื่อไปเดินเล่นในสวน ถึงอย่างไรชุดและการแต่งหน้าสีทับทิมก็ขับสีผิวมากจริงๆ ต้องให้ทุกคนได้เห็น ทางที่ดีคือดูให้ชัดเจนเป็นพิเศษเซี่ยหลูโม่กับซ่งซีซีถวายพระพรไทเฮาอยู่ในตำหนัก และอยู่สนทนากับไทเฮา สตรีชั้นสูงทั้งภายในและภายนอกก็รวมตัวกันถวายพระพรไทเฮาบังเอิญว่าลู่ซูเหรินมารดาของเจ้าสิบเอ็ดฝางก็เข้ามาถวายพระพรฮองเฮาในวังเช่นกัน ไทเฮาก็ถามถามถึงการแต่งงานของเจ้าสิบเอ็ดฝางต่อหน้าสตรีชั้นสูงจำนวนมากหัวใจของลู่ซูเหรินเต็มไปด้วยความขมขื่น แต่ไม่กล้าพูดอะไรต่อหน้าไทเฮา แค่แสร้งทำเป็นมีความสุขและพูดว่า “ทูลไทเฮา เรื่องการแต่งงานไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนเพคะ”ไทเฮาก็ถอนหายใจ “ลำบากเขาแล้ว อยู่ดีๆ ก็ถูกลากเข้าไปพัวพัน ตระกูลฝางของเจ้ามีเมตตา กรุณามากที่สุดแล้ว แต่กลับถูกคนกลุ่มหนึ่งทำให้เกิดความวุ่นวายอลหม่าน”จากนั้นลู่ซูเหรินก็รู้ว่าทำไมจู่ๆ ไทเฮาจึงถามคำถามนี้ ที่แท้นางกำลังพยายามชี้แจงแทนเจ้าสิบเอ็ดฝาง และชี้แจงแทนตระกูลฝางฟังนางรู้สึกประทับใจจนน้ำตาคลอเบ้า พูดเสียงสั่นเครือว่า “ดูเหมือนเขาจะไม่มีบุญวาสนาพ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1170
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน หรงไทเฟยผู้ชราก็ส่งคนไปเชิญซ่งซีซีให้หาเป็นการส่วนตัวซ่งซีซีถามไทเฮา เมื่อได้รับอนุญาตจากไทเฮา นางจึงออกไปหรงไทเฟยผู้ชราเป็นพระสนมของจักรพรรดิเหวิน เดิมทีควรติดตามลูกชายออกไปเพลิดเพลินกับความสุข แต่ตอนนี้กลับพักอยู่ตามลำพังในตำหนักอันห่างไกลในพระราชวังเมื่อซ่งซีซีติดตามเกากงกงเข้าไปในตำหนักหนิงโซ่ว นางรู้สึกว่าบรรยากาศที่นี่เย็นชาอ้างว้างอย่างมาก ไม่มีบรรยากาศงานเทศกาลเลย ดูเหมือนไม่เพียงแต่ถูกกั้นไว้ด้วยกำแพงตำหนักไม่กี่แห่งเท่านั้น แต่รวมกับถูกแยกกันคนละโลกหลังจากเข้าฤดูหนาว อาการของหรงไทเฟยผู้ชราแย่ลง เซี่ยหรูหลิงลูกชายของอ๋องเยี่ยนรั้งอยู่ในเมืองหลวง วันนี้เข้าวังมาอยู่กับเสด็จย่าของเขาด้วยเมื่อเห็นซ่งซีซีมาถึง เขาก็ยืนขึ้นและทักทายว่า “พระชายามาแล้ว”ซ่งซีซีเหลือบมองเขานิ่งๆ แล้วพูดว่า “คุณชายใหญ่ก็อยู่ที่นี่ด้วย”“ใช่ มาอยู่กับเสด็จย่า” เมื่ออยู่ต่อหน้าซ่งซีซี เซี่ยหรูหลิงมักรู้สึกอยู่เสมอว่าไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้น ดังนั้นจึงไม่กล้ามองนางเลยซ่งซีซีไม่สนใจเขา ก้าวไปถวายพระพรหรงไทเฟยผู้ชราหรงไทเฟยผู้ชรากำลังเอนกายอยู่บนเตียง โดยมีหมอนผ้านุ่มๆ สอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1171
“หรูหลิง คุกเข่าลง!” จู่ๆ หรงไทเฟยผู้ชราก็ขึ้นเสียง พูดกับเซี่ยหรูหลิงว่า “เจ้าอกตัญญู ขอให้นางอภัยให้เจ้า ในเมื่อนางเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้า และเป็นพี่สะใภ้ของเจ้า หากนางบอกว่าให้อภัยเจ้า เจ้าถึงจะมีคำอธิบายให้วิญญาณแม่ของเจ้าในสวรรค์ได้”เซี่ยหรูหลิงกำลังจะคุกเข่าลง ซ่งซีซีกลับจ้องมองเขาอย่างเย็นชา “เจ้าลองคุกเข่าให้ข้าดูสิ? “คำพูดนั้นเยือกเย็นมาก จนเซี่ยหรูหลิงที่กำลังงอเข่าก็ยืดเข่าขึ้นด้วยความตกใจซ่งซีซียืนขึ้นแล้วพูดว่า “ถ้าไทเฟยไม่มีอะไรแล้ว ข้าก็ขอตัวก่อน”หลังจากพูดจบนางก็เดินออกไป เสียงของไทเฟยชราดังจากด้านหลังอย่างเร่งรีบ “พระชายา ขอร้องล่ะ ไม่ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น ช่วยปกป้องลูกหลานชายหญิงของข้าด้วย”ซ่งซีซียืนนิ่ง จู่ๆ ก็หันกลับมามองนางแล้วพูดอย่างเย็นชา “ไทเฟยช่างมีจิตใจเมตตากรุณาจริงๆ น่าเสียดายที่ป้าของข้าไม่เคยได้รับความเมตตาจากไทเฟย ตอนนี้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ต้องการความสงสารและการปกป้องจากใครอีก”ไทเฮาตะโกนด้วยเสียงร่ำไห้ “พระชายา เห็นแก่ที่ครั้งหนึ่งได้เป็นญาติกัน พวกเขาทั้งหมดเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้า จะไม่สนใจพวกเขาไม่ได้”“พวกเขาดูแลตัวเองได้ ยังต้องใ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1172
คำว่า “หลูโจว” ทำให้เซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีรีบตรงดิ่งกลับจวนอ๋องหลังจากเสร็จสิ้นงานเลี้ยงในห้องประชุม มีการกางแผนที่ หลูโจวตั้งอยู่ทางตอนใต้ของเมียงเจียงหนาน ซึ่งเป็นที่ดินพระราชทานของหลี่อ๋องในขณะนั้น หลี่อ๋องเป็นพี่น้องของจักรพรรดิเหวินแม่ทัพเจิ้นกั๋วเป็นเพียงตำแหน่ง ไม่มีอำนาจทางทหาร ปัจจุบันแม่ทัพเจิ้นกั๋วมีชื่อว่าเซี่ยเทียนหลาน ใช้ราชสกุลของราชวงศ์ กินเงินเดือนหลวง แต่มาถึงรุ่นนี้ สวัสดิการลดลงไปเยอะมากในระหว่างการคัดกรองครั้งก่อน ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้รับการคัดกรอง แค่รู้สึกว่าแม้ว่าหลูโจวจะค่อนข้างมั่งคั่ง แต่ก็ค่อนข้างห่างไกลจากเยี่ยนโจวและอำเภอหยง ในการเคลื่อนย้ายกองทหารไปยังหลูโจว จะต้องใช้ความพยายามอย่างมากนอกจากนี้เซี่ยทิงหลานผู้นี้ไม่มีความทะเยอทะยานมากนัก ทั้งดื่มสุราการพนันค้าประเวณีเขาล้วนทำทุกอย่าง ทรัพย์สมบัติที่สะสมมาจากบรรพบุรุษเกือบจะถูกเขาทำลายหมดจากการสอบสวนคนเหล่านี้ก่อนหน้านี้ เขามีหนึ่งภรรยาและอนุสามสิบสองคน มีสาวงามไม่ต่ำกว่าห้าสิบหรือหกสิบคนในบ้านของเขา ตราบใดที่เขามีข้อมูลของสาวงามได้ บ้างก็จะซื้อมา ไม่ก็หลอกมา ถ้าซื้อหรือหลอกมาไม่ได้ ก็จะปล้นเอามาดัง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1173
เซี่ยหรูหลิงเข้ารับตำแหน่ง ในตอนแรกเขากลัวจริงๆ ว่าจะมีคนถามถึงเรื่องพ่อของเขา แต่เมื่อผ่านไปหลายวัน เขาไม่เห็นหน้าของเซี่ยหลูโม่ด้วยซ้ำ และไม่มีใครถามเขาสักคน เขาก็ค่อยๆ กังวลน้อยลงกลับเป็นเส้าชิงเฉินยี่แห่งหอต้าหลี่ที่เข้ามาพูดคุยกับเขา เส้าชิงเป็นคนใจดี ให้คำแนะนำแก่เขาทุกเรื่อง ซึ่งเขาก็ซาบซึ้งยิ่งนัก หากไม่เข้าใจตรงไหนเข้าก็จะเข้าไปถามเฉินยี่เขาโตจนป่านนี้แล้ว ไม่เคยทำงานจริงมาก่อน เขาหวังว่าจะได้เป็นหัวหน้าผู้คุมเรือนจำ ดังนั้นเขาจึงต้องเรียนรู้มากมาย และยังต้องจัดการผู้คุมให้ดีด้วย ดังนั้นจึงยุ่งทุกวันเซี่ยหลูโม่บอกเฉินยี่ว่าอย่าเพิ่งถามเขา แต่ให้เขาตั้งใจทำงานอย่างจริงจังก่อน หากเขาไม่เข้าใจก็ช่วยเขา ให้เขารู้สึกถึงความสำเร็จ จากนั้นให้เขาชั่งน้ำหนักว่าต้องเลือกทางใด ตั้งแต่วันเหมายัน แม่สื่อก็เริ่มแห่กันไปที่บ้านตระกูลฝางซึ่งปกติลู่ซูเหรินก็เร่งรัดอยากหาภรรยาให้เจ้าสิบเอ็ดฝางเร็วๆ ยังไม่ต้องพูดถึงการลูกหลาน ถึงอย่างไรเขาต้องมีคนอยู่ข้างกายคอยดูแลใส่ใจเขานับตั้งแต่ลูกชายรอดพ้นจากความตาย ลู่ซูเหรินก็ไม่สนใจเรื่องทายาทเท่าใดนัก ตราบใดที่เขามีชีวิตที่ราบรื่น นั่นก็ดีกว
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1429
ฮองเฮาเลือกเวลาอย่างเหมาะสม ไปยังห้องหนังสือเพื่อรับองค์ชายใหญ่ แล้วจึงพากันกลับไปยังตำหนักฉือหนิงเพื่อถวายพระพรไทเฮา กลุ่มคนที่ตามหลังมานั้นอลังการยิ่งนัก แม้แต่องค์ชายใหญ่ยังถูกข้ารับใช้ตัวน้อยอุ้มกลับมา พอมาถึงประตูตำหนักจึงวางเขาลง ฮองเฮาจัดระเบียบอาภรณ์ให้เรียบร้อย แล้วจูงมือองค์ชายใหญ่เข้าไปด้านใน ทำความเคารพด้วยการคุกเข่าตามธรรมเนียม ถวายพระพรไทเฮาอย่างครบถ้วน แต่ไทเฮากลับมิทรงอนุญาตให้นางลุกขึ้นทันที เพียงเรียกองค์ชายใหญ่เข้าไปใกล้ "วันนี้ไทฟู่ชมเจ้าหรือไม่?" องค์ชายใหญ่หดคอเล็กน้อย มองไทเฮาอย่างระมัดระวัง ก่อนตอบเสียงเบา "วันนี้ไทฟู่ลืมชมขอรับ" ฮองเฮาที่ยังคุกเข่าอยู่รีบเสริมว่า "เสด็จแม่ ไทฟู่เข้มงวดนัก มิชมผู้ใดง่ายๆ" แน่นอนว่าฮองเฮาหาได้ทราบไม่ว่า ไทเฮาเคยตกลงกับไทฟู่ว่าหากองค์ชายใหญ่ประพฤติดีและตั้งใจเรียน ไทฟู่จะกล่าวชมเมื่อตอนเลิกเรียน หากมิใช่ก็จะเงียบเสีย ด้วยเหตุนี้ ไทเฮาจึงทรงทราบถึงความประพฤติขององค์ชายใหญ่ในแต่ละวันโดยง่าย ไทเฮามิทรงตอบคำของฉีฮองเฮา เพียงตรัสกับองค์ชายใหญ่อย่างเรียบๆ ว่า "ยังจำกฎเกณฑ์ได้หรือไม่?" องค์ชายใหญ่หน้าซีด รีบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1428
สองแม่ลูกพูดคุยกันในห้องทรงพระอักษรเกือบสองชั่วโมง หลังจากไทเฮาเสด็จกลับ จักรพรรดิ์ซูชิงมีพระราชโองการให้ปลดโทษกักบริเวณของฮองเฮา แต่ยังไม่คืนสิทธิ์การบริหารวังหลังให้ ฉีฮองเฮาเมื่อได้ยินคำประกาศจากอู๋ต้าปั้น ก็แทบไม่เชื่อหูตัวเอง ไฉนถึงยกเลิกโทษกักบริเวณอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ในทันใดนั้น นางก็คิดได้ว่าคงเป็นเพราะคำพูดที่ให้นักเลงปากมอมแพร่ออกไปก่อนหน้านี้ได้ผล ฮองเฮายังมีชีวิตอยู่ แต่จะส่งรัชทายาทไปเลี้ยงดูในวังไทเฮา เช่นนี้ไม่สมเหตุสมผล ดังนั้น หลังจากนางได้รับการปลดโทษ นางไม่ได้รีบไปขอบคุณพระมหากษัตริย์ แต่เลือกไปที่โรงเรียนหลวงเพื่อเยี่ยมองค์ชายใหญ่ เมื่อองค์ชายใหญ่เห็นฮองเฮา ทรงดีพระทัยจนสุดขีด ไม่สนใจว่าไทฟู่ยังสอนอยู่ รีบลุกขึ้นพุ่งตัวราวกับนกที่พ้นกรง กระโจนเข้าสู่อ้อมอกของฉีฮองเฮา "เสด็จแม่ ลูกคิดถึงท่านเหลือเกิน ท่านจะพาลูกกลับไปเมื่อไหร่พ่ะย่ะค่ะ?" ฮองเฮาก้มลงจับบ่าของพระองค์ ลูบเส้นผม แล้วสังเกตดูอย่างถี่ถ้วน เมื่อเห็นว่าไม่ได้สวมเสื้อขนสัตว์ และตัวผอมลงมาก คางแหลม นางก็อดปวดใจไม่ได้ "เหตุใดเจ้าผอมเช่นนี้? ที่วังเสด็จย่าไม่ได้เลี้ยงดูอย่างดีหรือ?" องค์
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1427
รุ่งขึ้น เสนาบดีมู่มาถึงสำนักหมอหลวง บรรดาหมอหลวงทั้งหมด รวมทั้งเจ้าสำนักอยู่พร้อมหน้า เสนาบดีมู่ประทับนั่งลงก่อนมองพวกเขาด้วยแววตาหนักอึ้ง "ข้าถามพวกเจ้าเพียงคำเดียว โรคของฝ่าบาท พวกเจ้ามีความมั่นใจหรือไม่?" เหล่าแพทย์เงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่อู๋ย่วนเจิ้งจะเงยหน้าที่ตาแดงก่ำเพราะอดหลับอดนอนขึ้นมองเสนาบดีมู่แล้วส่ายหน้า "ไม่มีขอรับ" "ไม่มีเลยหรือ?" เสนาบดีมู่ถามด้วยท่าทีเหมือนไม่ยอมแพ้ "แม้แต่ความหวังเล็กๆ หรือวิธีการสักนิด?" ในความเงียบงันอีกครั้ง ดวงตาของเสนาบดีมู่ค่อยๆ หมองลงจนไร้แสง เขาถอนหายใจยาว "หากระดมกำลังจากสำนักหมอหลวงทั้งหมด จะยืดเวลาออกไปได้ถึงสองปีหรือไม่?" อู๋ย่วนเจิ้งมีสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ท่านเสนาบดี โรคปอดทรุดนี้กำเริบอย่างรุนแรง อย่าว่าแต่สองปีเลย เพียงหนึ่งปีก็...ยากมากพ่ะย่ะค่ะ" ครั้งนี้ถึงคราวเสนาบดีมู่เงียบไปนาน ก่อนทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง "ระวังคำพูดของพวกเจ้าด้วย" เขาค่อยๆ เดินออกจากสำนักหมอหลวง พลางกระชับเสื้อคลุมให้แน่น ฤดูหนาวผ่านเข้ามาเร็วนัก อากาศยิ่งหนาวจนแทงกระดูก ไทเฮาดูเหมือนจะไม่ยุ่งเกี่ยว แต่แสงไฟในสำนักหมอหลวงสว่างตล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1426
คืนนี้ เสนาบดีมู่พักอยู่ในวัง จักรพรรดิ์ซูชิงยังคงไม่ได้เสด็จไปยังฝ่ายใน หรือแม้แต่ห้องบรรทมของพระองค์เอง แต่กลับพักผ่อนอยู่บนเตียงลั่วฮั่นในห้องทรงพระอักษร เสนาบดีมู่มองพระองค์เสวยยาเสร็จ แล้วหยิบขนมหวานมอบให้ จักรพรรดิ์ซูชิงรับมาแต่ยังไม่เสวย ทรงยิ้มด้วยสายตา "จำได้ว่าเมื่อครั้งยังเยาว์ เสด็จพ่อเคยทรงลงโทษข้าในห้องทรงพระอักษร พอออกมา ท่านเสนาบดีจะให้ขนมหวานข้าหนึ่งชิ้น พร้อมคำให้กำลังใจ" เสนาบดีมู่มองพระองค์ "ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมก็ยังจำได้ ฝ่าบาทเคยตรัสกับกระหม่อมว่า จะทรงเป็นจักรพรรดิ์ผู้ทรงธรรม" "ข้าทำให้ท่านผิดหวังหรือไม่?" จักรพรรดิ์ซูชิงเสวยขนมหวานเข้าไป น้ำเสียงจึงพร่ามัว เสนาบดีมู่กล่าว "ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ ในใจของกระหม่อม ฝ่าบาททรงเป็นจักรพรรดิ์ผู้ทรงธรรม" "ข้าไม่ใช่" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสด้วยความเศร้าหมอง "ข้ายังมีปณิธานอีกมาก แต่เกรงว่าจะไม่มีโอกาสทำได้" "สำนักหมอหลวงยังไม่ได้ลงความเห็นแน่ชัด ฝ่าบาทไม่ควรทรงหมดกำลังใจ" เสนาบดีมู่กล่าวปลอบ แม้ถ้อยคำจะดูแห้งแล้ง "ข้าเพียงมีเรื่องให้เสียใจอยู่บ้าง แต่ยิ่งกว่านั้น ข้าคิดการณ์ใหญ่" จักรพรรดิ์ซูชิงเอนกายลงบน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1425
เรื่องนี้ใหญ่เกินไป ทำให้ซ่งซีซีสมองมึนงง คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ หากฝ่าบาทเสด็จสวรรคต องค์ชายใหญ่แทบไม่มีข้อกังขาว่าจะขึ้นเป็นฮ่องเต้ และคาดว่าไม่นานตำแหน่งองค์รัชทายาทจะถูกแต่งตั้ง เมื่อฮ่องเต้หนุ่มเยาว์ขึ้นครองราชย์ จำเป็นต้องมีคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และไม่ใช่เพียงคนเดียว ซึ่งจะทำให้ราชสำนักแบ่งพรรคแบ่งฝ่าย สถานการณ์ในราชสำนักจะวุ่นวาย หากไม่มีการแต่งตั้งคณะผู้สำเร็จราชการ อาจเป็นไทเฮาหรือฉีฮองเฮาที่ปกครองราชสำนักแทน ฮองเฮาเป็นคนทะเยอทะยาน แม้ตอนนี้ถูกกักบริเวณก็ยังคงวางแผนเพื่อองค์ชายใหญ่ ตระกูลฉีมีอำนาจใหญ่โต แม้ช่วงนี้จะถูกฝ่าบาทกดดัน แต่หากฝ่าบาทเสด็จสวรรคต และองค์ชายใหญ่ขึ้นครองราชย์ ตระกูลฉีก็จะกลับมาผงาดอีกครั้ง ใครจะไม่อยากได้อำนาจ? เสนาบดีมู่ชราภาพและมีความคิดที่จะวางมือ แม้เขาอยากจะช่วยค้ำจุนฮ่องเต้พระองค์ใหม่ แต่สถานการณ์ในตอนนั้นอาจไม่เอื้ออำนวย นี่เป็นเรื่องในอนาคต สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ หากฝ่าบาทเหลือเวลาเพียงหนึ่งปี พระองค์ย่อมจะกวาดล้างอุปสรรคและภัยคุกคามทั้งหมดเพื่อเปิดทางให้องค์ชายใหญ่ก่อนเสด็จสวรรคต และจวนเป่ยหมิงอ๋องก็คือภัยคุกคามที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1424
ผู้ที่ควรมาเยี่ยมก็มาเยี่ยมกันครบแล้ว ซ่งซีซีจึงสามารถพักฟื้นได้อย่างสบายใจ มีเพียงหมอหลวงหลินที่ยังมาเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว พร้อมนำยารักษาและยาลดรอยแผลเป็นมาให้ อาจารย์หยูมักจะคอยอยู่ข้างๆ คอยกล่าวขอบคุณหมอหลวงหลิน และฝากให้ช่วยกราบทูลขอบพระทัยฝ่าบาท วันหนึ่ง หมอหลวงหลินมาพร้อมกับอู๋ต้าปั้น อาจารย์หยูเห็นว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยาก จึงเชิญหมอหลวงหลินออกไปอ้างว่าขอคำแนะนำเรื่องรอยแผลเป็น เพื่อเปิดโอกาสให้พระชายาได้พูดคุยกับอู๋ต้าปั้นตามลำพัง ซ่งซีซีเชิญอู๋ต้าปั้นนั่งลงแล้วถามว่า "ฝ่าบาททรงส่งท่านมาหรือ?" อู๋ต้าปั้นถือพัดขนนกวางไว้ที่ข้อศอก มองไปที่องครักษ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักแล้วกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงส่งข้ามา และข้าก็อยากมาเอง พระชายาบาดเจ็บดีขึ้นบ้างหรือไม่?" ซ่งซีซีลังเลเล็กน้อย ก่อนมองเขาตรงๆ แล้วถามว่า "ท่านคิดว่า บาดแผลข้าหายดีแล้วหรือ?" อู๋ต้าปั้นถอนหายใจ "พระชายาโปรดอภัย บาดแผลดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังไม่สามารถเดินได้" ซ่งซีซีฝืนยิ้ม "อย่างที่ท่านว่ามา ดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังเดินไม่ได้" "พระชายาอย่าใจร้อน รีบพักฟื้นเถิด" อู๋ต้าปั้นกล่าว ซ่งซีซีพูดเบาๆ "ข้าก็ใจร้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1423
หยานหรูอวี้ย่อตัวคำนับ "เช่นนั้นข้าคงไม่รบกวนพวกท่าน ขอตัวเจ้าค่ะ" "เดินทางดีๆ นะ!" จีซูเซิ่นยิ้มส่งด้วยความอบอุ่น หลังจากหยานหรูอวี้จากไป จีซูเซิ่นหันไปมองหวังชิงหรู เห็นแววตาของนางที่เคยสดใสกลับมืดมนและเต็มไปด้วยความเศร้าใจ จีซูเซิ่นรู้ว่านางกำลังเสียใจอีกครั้งจึงกล่าวว่า "เรื่องที่ผ่านมาแล้วคิดไปก็ไร้ประโยชน์ เข้าไปข้างในเถอะ" การที่หวังชิงหรูมาหาซ่งซีซีในวันนี้ ต้องใช้ความกล้าอย่างมหาศาล เพราะนางติดค้างซ่งซีซีทั้งคำขอโทษและคำขอบคุณ ที่บอกว่ามากับพี่สะใภ้ในวันนี้ ที่จริงแล้วคือการเผชิญหน้ากับเรื่องราวในอดีต แต่ทว่านางอาจจะประเมินตัวเองสูงเกินไป แม้จะสามารถโน้มน้าวใจตัวเองให้เผชิญหน้ากับซ่งซีซีได้ แต่ในวินาทีที่เห็นหยานหรูอวี้ นางก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก เหมือนโดนบางสิ่งกระแทกอย่างแรงจนสมองโล่งว่างเปล่า รอยยิ้มที่ยกขึ้นมาก็ดูฝืนเหลือเกิน นางกลัวเหลือเกินว่าจะร้องไห้ออกมา นางเดินตามพี่สะใภ้ทั้งสองเข้าไปในห้องรับรองอย่างไร้ชีวิตชีวา และเมื่อได้พบซ่งซีซี น้ำตาก็เอ่อท้นอยู่ในดวงตา ซ่งซีซีมองนางแวบหนึ่ง ก่อนเชื้อเชิญทุกคนให้นั่งลงพร้อมรอยยิ้ม และรินชาให้ จีซูเซิ่นมองดู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1422
หลังจากสนมฮุ่ยไทเฟยออกจากวังและกลับจวน นางพารุ่ยเอ๋อร์มาเยี่ยมซ่งซีซี นางเป็นคนพูดไม่หยุด พอรุ่ยเอ๋อร์พูดคุยกับซ่งซีซีเสร็จและเดินออกไป นางก็เล่าทุกเรื่องที่ได้ยินในวัง รวมถึงเรื่องที่ไทเฮาลงโทษอย่างหนัก ซ่งซีซีฟังจบแล้วกลับปลอบใจนางแทนว่า "คนที่ติดอยู่ในวังหลังไม่มีอะไรทำทุกวัน จะเหมือนข้าออกไปเดินเล่นหรือฟังละครไม่ได้ ย่อมชอบแต่งเรื่องเล่าต่างๆ เพื่อผ่านเวลาไป หากไม่ทำเช่นนั้น วันเวลาที่เนิ่นนานจะผ่านไปได้อย่างไร?" สนมฮุ่ยไทเฟยกล่าวด้วยความโกรธ "ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรพูดจาไร้สาระ พูดออกมาน่าเกลียดขนาดนั้น หากทำให้หมอเอ๋อร์ของเราถูกสวมเขาโดยไม่รู้ตัว นี่หรือคำพูดของคน? แล้วนี่เป็นคำพูดที่ผู้ใหญ่ควรพูดหรือ? ช่างไม่สำรวมจริงๆ" ซ่งซีซีถอนหายใจ นางเพียงเสียใจว่าตอนที่เริ่มรู้สึกผิดปกติ นางไม่ได้ "บาดเจ็บ" ในทันที แต่ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์ดื่มน้ำซุปนั้น แม้นางจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าผิดปกติถึงขนาดนั้น นางกลับคิดว่าฝ่าบาทต้องการสืบเรื่องของสถาบันว่านซงเหมิน แต่ในความเป็นจริง ตอนนี้นางก็ไม่แน่ใจว่าฝ่าบาทหมายความว่าอย่างไรกันแน่ พระองค์ทรงมีความคิดล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1421
ไม่นานนัก สนมฮุ่ยไทเฟยก็กลับมาถึงตำหนักฉือหนิงด้วยท่าทางโกรธจัด ไม่สนใจว่าฝูกงกงอยู่ด้วย นางก็กล่าวด้วยความโกรธว่า "จะไม่ให้พูดได้อย่างไรว่าคนที่อยู่ในวังหลวงนั้นมองโลกแคบ ใจคับแคบเหมือนรูเข็ม เห็นใครดีกว่าไม่ได้! ซีซีของพวกเรามีความดีความชอบจนฝ่าบาททรงชื่นชม เรียกให้นางไปเข้าร่วมการปรึกษาหารือเสมอ แต่คนพวกนั้นกลับแอบพูดกระแนะกระแหนเรื่องหญิงชายอยู่ในที่เดียวกัน ว่าอยู่ในห้องทรงพระอักษรด้วยกันไม่เหมาะสม ช่างน่าขำสิ้นดี พวกนางลืมไปแล้วหรือว่าซีซีเป็นขุนนางราชสำนัก? หากไม่ไปห้องทรงพระอักษรเพื่อประชุมราชการ จะให้นางไปแย่งความโปรดปรานในวังหลังหรืออย่างไร?" ไทเฮาทรงจิบน้ำชาอย่างช้าๆ ตรัสถามว่า "พวกนางพูดอย่างนั้นหรือ?" สนมฮุ่ยไทเฟยโกรธจนดวงตาแทบถลนออกมา "ตอนแรกข้าก็ไม่รู้เรื่อง พวกนางชมซีซีอย่างกับว่าเป็นคนใหม่ ว่าช่วงนี้นางมักจะอยู่ในห้องทรงพระอักษรกับฝ่าบาท ข้ายังรู้สึกภูมิใจอยู่พักหนึ่ง แต่ฟังไปฟังมาก็รู้สึกแปลกๆ พวกนางพูดเหมือนกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี แล้วบอกว่าซีซีของเราคิดจะเกาะกิ่งไม้สูงกลายเป็นหงส์ อ๊าก! ข้าโกรธจนแทบตาย พวกนางยังกลั้นหัวเราะพลางปิดปาก เหมือนพวกแม่ค้าในตลาดเ
