ตอนที่ 10

ช้องนางเดินออกมาจากโรงแรมที่พวกตนเองพักอาศัยอยู่ ซึ่งมันก็อยู่ไม่ห่างจากคฤหาสน์หลังงามที่ใหญ่โตและหรูหราอลังการไม่ต่างจากราชวังของชาร์ลีนัก

หล่อนเดินออกมาหน้าโรงแรม มองไปยังถนนที่ทอดยาวตรงหน้า ความลังเลเกิดขึ้นเล็กน้อย แต่ก็สุดท้ายก็เลือกได้ว่าควรจะเดินไปทางซ้ายมือแทน

สองเท้าเดินย่ำมองตึกรามบ้านช่องที่แปลกตาออกไปจากสภาพแวดล้อมที่ตนเองเคยอาศัยอยู่ด้วยความตื่นตาตื่นใจ ก่อนจะเดินไปหยุดร้านดอกไม้เล็กๆ

“สวยจัง...”

หล่อนระบายยิ้มหวานให้กับดอกไม้ในแจกันที่อยู่ด้านในตัวร้านที่เป็นกระจกสีขาว เอียงคอมองด้วยความชื่นชมในความงามอยู่สักพักก็ต้องอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อด้านหลังถูกอะไรบางอย่างที่แข็งแรงปะทะ

ช้องนางรีบหันไปมองด้านหลัง ก่อนจะตกใจระคนเหลือเชื่อ เมื่อพบว่าอะไรแข็งแรงที่มาชนด้านหลังของตนเองนั้นคือผู้ชายที่ชื่อชาร์ลี เฮนเดอร์สัน

“อ๊ะ...คุณ...?”

หล่อนเห็นเขาขยับปากเหมือนกับจะเอ่ยขอโทษขอโพย แต่คำพูดเหล่านั้นมันก็ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอแกร่งทันที เมื่อเขาเห็นว่าเป็นหล่อน

“เธอนั่นเอง... มายืนเกะกะอะไรแถวนี้แม่คุณ”

น้ำเสียงของเขาหงุดหงิด และแสดงความไม่พอใจหล่อนอย่างชัดเจน ช้องนางอยากจะตะโกนถามนักว่าเกลียดอะไรหล่อนนักหนา ทั้งๆ ที่เพิ่งเคยเห็นหน้ากันเอง แต่ก็ไม่ได้ทำอย่างนั้นออกไป เพราะรู้ดีว่าไม่สมควร

“ฉัน... แค่ออกมาเดินเล่นน่ะค่ะ และก็ไม่ได้คิดว่าจะมายืนเกะกะใคร”

ชาร์ลีหรี่ตาแคบมองผู้หญิงชาวต่างชาติตรงหน้า มองตั้งแต่หัวจดปลายเท้าอย่างประเมินราคา

“ยังไม่กลับบ้านไปอีกหรือ”

“ทำไมฉันต้องกลับด้วยล่ะคะ ในเมื่อฉันผ่านการสัมภาษณ์รอบแรกมาแล้ว”

หล่อนไม่ได้อยากจะต่อปากต่อคำกับเขานัก แต่ดูเหมือนว่าจะเลี่ยงไม่ได้ซะงั้น

รอยยิ้มจากริมฝีปากหยักสวยของชาร์ลี ช่างยั่วยุให้หล่อนขุ่นเคืองเหลือเกิน

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า ถึงเธอจะผ่านทุกด่านมาแล้ว แต่ฉันไม่มีทางเลือกเธอ กลับไปซะเถอะ เธอไม่ใช่สเปคของฉัน”

เขาพูดตรงไปตรงมา และไม่คิดจะรักษาน้ำใจของหล่อนเลยแม้แต่น้อย

คนใจร้าย...

หล่อนตัดพ้อเขาในใจ

“แต่ฉันมีสิทธิ์ที่จะเสี่ยงไม่ใช่เหรอคะ”

เอาอีกแล้ว เขามองหล่อนตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมายังศีรษะอีกครั้ง มองราวกับว่าหล่อนเป็นสินค้าชิ้นหนึ่งไม่มีผิด

“เธอพูดถูก เธอมีสิทธิ์จะเสี่ยง แต่ที่ฉันเตือน ก็เพราะฉันไม่อยากให้เธอเสียเวลาน่ะ”

หล่อนเชิดหน้า และมองสบตากับเขานิ่ง “ขอบคุณนะคะที่เมตตาเตือน แต่ฉันจะอยู่จนกว่าจะถึงวันที่คุณคัดเลือกเจ้าสาวค่ะ”

“ก็ตามใจ”

หล่อนไม่ชอบกิริยาไม่แยแสของพ่อเทพบุตรตรงหน้าเลย “ค่ะ งั้นฉันขอตัวนะคะ”

เขายิ้มบางๆ แต่เป็นรอยยิ้มดูแคลน มือใหญ่ผายไปข้างหน้าเล็กน้อย

“เชิญตามสบาย”

หล่อนกัดฟันเดินจากมา แต่ก็อดที่จะหันไปมองด้านหลังไม่ได้ ซึ่งก็ทำให้เห็นว่าชาร์ลีถือช่อดอกไม้เล็กๆ หายขึ้นไปบนรถสปอร์ตสีขาวที่จอดอยู่หน้าร้านดอกไม้

หล่อนอยากรู้จังว่าเขาซื้อดอกไม้ไปให้ใคร...

ช้องนางครุ่นคิด แต่นั่นก็ทำให้เดินเหม่อลอย จนกระทั่งรถสปอร์ตของชาร์ลีขับผ่านหน้าไปด้วยความเร็ว

“ว้ายยยย...”

แอ่งน้ำเล็กๆ บนถนนถูกล้อรถหรูเหยียบเต็มแรง ทำให้น้ำในนั้นกระเซ็นมาโดนร่างของหล่อน แต่หล่อนก็ทำได้แต่ยืนมองตามรถของชาร์ลีไปด้วยความไม่พอใจเท่านั้น

“ทำไมนิสัยของคุณต่างจากหน้าตานักนะ คุณชาร์ลี”

มือเล็กยกขึ้นลูบหยาดน้ำสกปรกออกจากใบหน้า และก็ต้องเปลี่ยนแผนทั้งหมด ย้อนกลับไปยังห้องพักแทน

 “เชิญคุณช้องนาง วัฒนาดิลกค่ะ”

เสียงของเจ้าหน้าที่หน้าห้องสัมภาษณ์ขานชื่อของหล่อนดังขึ้น ช้องนางรีบลุกขึ้นยืน สองมือเล็กที่อยู่ข้างกายกำชายกระโปรงแน่น และภายในอุ้งมือก็เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ

“รีบไปสิช้องนาง เดี๋ยวก็ถูกตัดคะแนนหรอก”

“อาเกส... นาง...”

“ไม่ต้องตื่นเต้น ทำตามที่อาสอนเอาไว้ก็พอ”

“คุณช้องนางอยู่ไหนคะ เชิญที่ห้องสัมภาษณ์ค่ะ”

“เอ่อ... ฉันอยู่นี่ค่ะ”

ช้องนางจำต้องรีบเดินเข้าไปหาคนที่ขานชื่อของตนเอง จากนั้นก็เดินตามเข้าไปในห้องที่ถูกจัดเอาไว้เพื่อสัมภาษณ์สาวสวยทั้งสามสิบคนที่เหลือ

หล่อนก้าวเข้ามาภายในห้องที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างดี โดยที่ด้านหลังโต๊ะไม้ขนาดใหญ่มีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ คนหนึ่งดูมีอายุกว่า แต่ยังคงความงดงามเอาไว้ได้อย่างน่าทึ่ง ในขณะที่อีกคนน่าจะอายุอานามมากกว่าหล่อนไม่กี่ปี แต่ก็สวยจนน่าตะลึงไม่ต่างกัน

“สวัสดีค่ะ ดิฉันช้องนาง วัฒนาดิลกค่ะ”

“เชิญนั่ง”

“ขอบคุณค่ะ”

ผู้หญิงสูงวัยตรงหน้าของหล่อนแนะนำตัวว่าเป็นมารดาของชาร์ลี เอนเดอร์สัน ก่อนจะหันไปหาหญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกายและแนะนำให้หล่อนรู้จัก

“ส่วนคนนี้คือไลลา ลูกสาวบุญธรรมของฉัน”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณไลลา”

“เช่นกันค่ะ”

ไลลาตอบแค่นั้น ก็พยายามนั่งปั้นหน้าให้มีรอยยิ้ม ทั้งๆ ที่ภายในอกเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง หล่อนรู้ดีว่าทำไมแคทเธอรีนถึงพาหล่อนมาที่นี่ คงต้องการให้หล่อนรู้ว่า หล่อนกับชาร์ลีไม่มีทางสมหวังกันได้ แต่แคทเธอรีนกำลังประมาทความรักระหว่างหล่อนกับชาร์ลีเกินไป

“ฉันดูประวัติของเธอคร่าวๆ แล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่อยู่ในกรอบจนน่าทึ่งเลยนะ ยังไม่เคยมีคนรักมาก่อนเลยจริงๆ เหรอ”

“เอ่อ... ใช่ค่ะ”

“ไม่น่าเชื่อนะ”

“เป็นความสัตย์จริงค่ะคุณแคทเธอรีน”

“แล้วทำไมเธอถึงไม่เคยมีคนรักล่ะ ในเมื่อหน้าตาของเธอก็สะสวยมาก”

“นาง... ยังเรียนไม่จบ ก็เลยไม่อยากสนใจเรื่องอื่นที่อาจจะทำให้ผลการเรียนของนางตกต่ำน่ะค่ะ”

“เป็นเด็กดีไม่น้อยเลยนะ”

หล่อนยิ้มตอบแคทเธอรีน

“แล้วทำไมเธอถึงสนใจเข้ามาคัดเลือกเป็นเจ้าสาวของลูกชายฉัน ทั้งๆ ที่เธอบอกฉันเองว่าหากยังเรียนไม่จบ เธอไม่ต้องการที่จะมีคนรัก”

หล่อนสบประสานสายตากับคู่สนทนา ก่อนจะตอบคำถามที่ซักซ้อมเอาไว้กับเกสราอย่างดีออกมา

“เพราะว่าผู้ชายเพียบพร้อมอย่างคุณชาร์ลี เฮนเดอร์สัน หาไม่ได้อีกแล้วในโลกใบนี้ค่ะ ดังนั้นนางจึงต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง และสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับนางก็คือการเป็นภรรยาที่ดีของลูกชายคุณแคทเธอรีนค่ะ”

แคทเธอรีนระบายยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำตอบของเด็กสาวตรงหน้า

“เธอตอบได้ดีนะ”

“นางหวังว่าคุณแคทเธอรีนจะให้โอกาสนางนะคะ”

แม้จะรู้ดีว่า หากผ่านด่านของแคทเธอรีนไปได้แล้ว แต่ก็ยังมีอีกด้านหนึ่งของชาร์ลีรออยู่ แต่หล่อนก็จะพยายามทำหน้าที่ให้สุดความสามารถ ผลมันจะเป็นยังไงก็แล้วโชคชะตา

“เอาล่ะ จบสัมภาษณ์แล้ว เดี๋ยวผลจะแจ้งให้ทราบในวันพรุ่งนี้เช้านะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ช้องนางยกมือไหว้หญิงสาวทั้งสองคน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องสัมภาษณ์ด้วยความโล่งอกโล่งใจ

ผลจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ แต่หล่อนได้ทำเต็มที่แล้ว

ช้องนางยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง

หลังจากที่ช้องนางเดินออกไปแล้ว แคทเธอรีนก็เอ่ยขึ้นเป็นเชิงขอความคิดเห็นกับไลลา

“เด็กคนนี้เข้าท่านะ เธอว่าไหมไลลา”

“เอ่อ... ความคิดความอ่านใช้ได้ค่ะ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่พี่ชาร์ลชอบหรอกค่ะ”

“ทำไมเธอคิดแบบนั้นล่ะ ฉันว่าเด็กคนนี้ดูน่ารักดีออก ยิ่งเวลายิ้มมีเสน่ห์จนละสายตาไม่ได้เลยล่ะ”

ใบหน้าของไลลาเรียบเฉย แต่ในใจเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและอึดอัด

“แต่เท่าที่หนูทราบ พี่ชาร์ลไม่ชอบเด็กสาวค่ะ แต่พี่ชาร์ลชอบหญิงสาว”

“แบบเธอน่ะเหรอ ไลลา”

“เอ่อ... ไม่ใช่ค่ะท่านแม่ หนูแค่เปรียบเทียบให้ฟังน่ะค่ะ”

สายตาที่จ้องมองมาด้วยความไม่พอใจของแคทเธอรีนทำให้ไลลาต้องรีบปฏิเสธ และก้มหน้างุด

“อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอยังไม่ยอมตัดใจจากชาร์ลีลูกชายของฉัน ไลลา”

“หนู... กำลังพยายามค่ะ”

“ไม่ใช่แค่พยายาม แต่เธอต้องทำให้ได้ด้วย ไม่อย่างนั้นเธอลำบากแน่”

มือของไลลาประสานกันบนตักแน่น หยาดน้ำใสๆ เอ่อล้นสองดวงตา ความขุ่นเคืองอัดแน่นเต็มอก