ตอนที่ 9

หน้าของหล่อนชาดิก ความร้อนจัดพุ่งจากลำคอขึ้นมารวมตัวกันที่สองพวงแก้ม และความหล่อเหลาของเขาก็ลดน้อยลงในทันที มือเล็กกำแน่นข้างตัว

“เสียใจด้วยค่ะ ฉันผ่านการสัมภาษณ์เรียบร้อยแล้ว”

แววตาของเขามีความข้องใจ แต่ไม่นานเขาก็ไหวไหล่กว้าง และพูดออกมา

“คนของท่านแม่คงตาลายน่ะ เพราะวันนี้น่าจะสัมภาษณ์ผู้หญิงมาพันกว่าคนแล้ว”

หล่อนไม่คิดจะโต้ตอบอะไรออกไปอีก เพราะดูท่าทางแล้วเขาจะไม่ชอบขี้หน้าหล่อนสักเท่าไร

“แต่ฉันเดาว่าพรุ่งนี้ตอนที่ท่านแม่สัมภาษณ์ด้วยตัวเอง เธอน่าจะไม่ผ่าน”

เขาสบประมาทหล่อนอย่างร้ายกาจ จนหล่อนอดไม่ได้ที่จะอยากเอาชนะ

“ฉันจะผ่านด่านแม่ของคุณให้ได้ค่ะ”

เขายิ้มหยันอีกครั้ง ขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น และเดินไปรอบๆ ตัวของหล่อน มองด้วยสายตาประเมินราคา

“แต่เธอไม่มีวันผ่านด่านของฉัน” เขายิ้มเยาะ “เพราะฉันไม่ชอบเด็กที่ยังโตไม่เต็มตัว”

“ฉันจะสิบเก้าเต็มในเดือนกันยาที่จะถึงนี้ค่ะ”

เขายังคงยิ้มหยัน และมองหล่อนอย่างดูแคลนเหมือนเดิม “ถึงอายุเธอจะผ่านความเป็นเด็กมาแล้ว แต่อะไรๆ ของเธอ ฉันว่าน่าจะยังโตไม่เต็มที่นะ”

ช้องนางหน้าร้อนจัดด้วยความอับอาย กับสิ่งที่ชาร์ลีพูดและสายตาที่เขามองมา

“คุณควรจะมีมารยาทกับผู้หญิงบ้างนะคะ”

“ฉันเลือกคนน่ะ” เขาอมยิ้มหยัน ก่อนจะออกคำสั่งเสียงกระด้าง “ออกไปจากที่ส่วนตัวของฉันได้แล้ว และอย่าเข้ามาอีก ไม่อย่างนั้นเธอเจอดีแน่”

ช้องนางไม่มีทางเลือก จำต้องก้าวออกมาจากสวนสวยซึ่งเพิ่งรู้ว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเทพบุตรตนนั้น

“คนบ้า ทำปากร้ายนักนะ”

ปากของเขาร้ายกาจ ซึ่งแตกต่างจากใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรเหลือเกิน

“ช้องนาง เธอหายไปไหนมาเนี่ย”

เสียงของเกสราดังขึ้น ทำให้หล่อนต้องรีบสลัดเรื่องของชาร์ลีที่ตนเองบังเอิญไปเจอเขาทิ้งอย่างรวดเร็ว

“เอ่อ... นาง... ไปเดินเล่นมาค่ะ”

หน้าของเกสราหงิกงอเล็กน้อย คงเพราะตามหาหล่อนนานนั่นเอง

“ปล่อยให้ฉันรอตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงนะเนี่ย”

“นางขอโทษค่ะอาเกส”

“แล้วผลสัมภาษณ์เป็นยังไงบ้าง ผ่านไหม”

“ผ่านค่ะ”

เกสราฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะถามหล่อนด้วยความแปลกใจ

“เธอผ่านสัมภาษณ์ แล้วทำไมหน้าตาดูอมทุกข์นักล่ะ นี่ไม่ดีใจเลยหรือไง”

หล่อนจะดีใจได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อตอนนี้รู้ชะตากรรมของตัวเองแล้วว่าไม่มีทางได้ตำแหน่งที่เกสราอยากให้หล่อนได้อย่างแน่นอน

ชาร์ลีไม่ชอบขี้หน้าหล่อน...

“ก็... ดีใจค่ะ”

“ดีใจก็ยิ้มสิ”

“ค่ะ” หล่อนฝืนยิ้มออกมา เพราะไม่อยากให้เกสราสงสัย

“ดีมาก งั้นรีบกลับห้องกันเถอะ เธอต้องไปฝึกปรือคำถามที่อาจจะถูกถามในวันพรุ่งนี้”

“ค่ะ อาเกส”

หล่อนถูกเกสราดึงแขนให้ตรงไปยังรถแท็กซี่ที่จอดรออยู่เพื่อกลับห้องพักในที่สุด

 “ท่านแม่ให้คนไปเรียกผมมาพบเรื่องอะไรหรือครับ” ชาร์ลีเอ่ยถามขึ้น เมื่อเข้ามาพบมารดาในห้องทำงานของท่าน

แคทเธอรีนยิ้มให้กับลูกชาย “มานั่งตรงหน้าแม่นี่สิชาร์ล”

“ครับ”

เมื่อลูกชายเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานไม้ตัวใหญ่ตรงหน้าแล้ว แคทเธอรีนก็เลื่อนแฟ้มสีชมพูหนาๆ แฟ้มหนึ่งมาตรงหน้าของเขา

“แฟ้มอะไรหรือครับท่านแม่”

แคทเธอรีนฉีกยิ้มตื่นเต้น “ก็บรรดาสาวสวยที่ผ่านการคัดเลือกจากคนของแม่สามสิบคนยังไงล่ะ”

ชาร์ลีดันแฟ้มคืนให้กับมารดา และไม่ได้มีทีท่าสนใจเลยแม้แต่น้อย

“ผมไม่ดูหรอกครับ”

“อ้าว ทำไมล่ะชาร์ล มีแต่คนสวยๆ ทั้งนั้นเลยนะ”

“ผมรอดูสิบคนหลังจากที่ท่านแม่คัดเลือกแล้วดีกว่าครับ”

“ก็ดูสักนิดสิ เผื่อสนใจคนไหนเป็นพิเศษ แม่จะได้ไม่ให้ตกรอบไงล่ะ” แคทเธอรีนคะยั้นคะยอลูกชาย

ชาร์ลีสบประสานสายตากับมารดา “ผมไม่มีอารมณ์จะดูจริงๆ ครับท่านแม่”

คนเป็นแม่ถอนใจออกมาแรงๆ มองลูกชายอย่างรู้ทัน “แม่รู้นะว่าลูกรู้สึกยังไง แต่นี่มันคือทางออกเดียวที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนในเฮนเดอร์สัน รวมถึงอนาคตของไลลาด้วย”

“ผมทราบครับ และผมก็พร้อมที่จะทำตามคำสั่งของท่านแม่ทุกอย่าง แต่ผมไม่มีกะจิตกะใจจะดูหน้าผู้หญิงพวกนี้จริงๆ ครับ ท่านแม่โปรดเห็นใจผมด้วยครับ”

“ก็ตามใจ งั้นแม่จะคัดเลือกของแม่เอง”

“ครับ” เขาตอบรับมารดาเสียงเรียบ ก่อนจะปลีกตัว “งั้นผมขอตัวกลับห้องพักก่อนนะครับ”

“ไปเถอะ”

“ราตรีสวัสดิ์ครับท่านแม่”

“ราตรีสวัสดิ์ลูกรัก”

เขาฝืนยิ้มตอบให้กับมารดาก่อนจะเดินตรงไปยังประตูห้อง แต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่อคำพูดของมารดาดังแทรกผ่านแก้วหูเข้ามาในสมอง

“คืนนี้แม่จะให้ไลลามานอนกับแม่ พ่อชาร์ลกว่าดีไหม”

เขาหันขวับมามองมารดา กรามแกร่งขบกันเต็มแรง มือใหญ่กำเข้าหากันแน่นเพื่อข่มความผิดหวังรุนแรงเอาไว้ให้มิดจากสายตารู้ทันของมารดา

“ดีครับ”

แคทเธอรีนระบายยิ้มบางๆ

“ไปพักผ่อนเถอะ พ่อชาร์ล แม่ก็แค่บอกเฉยๆ น่ะไม่มีอะไรหรอก”

ลูกชายเดินออกไปจากห้องทำงานเรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของแคทเธอรีนก็ค่อยๆ จางลง

“แม่รู้ทันลูกทุกอย่างนั่นแหละ ชาร์ลี”

เช้าวันต่อมาไม่ใช่วันที่สดใสนักสำหรับช้องนาง เพราะหล่อนรู้สึกอ่อนเพลียเหลือเกิน นั่นคงเป็นเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ มัวแต่คิดถึงคำพูดไม่มีน้ำใจของชาร์ลีทั้งคืน

“ทำหน้าทำตาให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง อย่าลืมสิว่าวันนี้ตอนเย็นเธอต้องเข้าคัดตัวอีกรอบ ซึ่งเป็นรอบสำคัญด้วย” เกสราตำหนิหล่อนแต่เช้าเลยทีเดียว

“เอ่อ... นางไม่ลืมหรอกค่ะอาเกส แต่นางแค่นอนไม่ค่อยหลับน่ะค่ะ ก็เลยรู้สึกมึนๆ หัว”

“อาจจะแปลกที่นอนล่ะมั้ง เดี๋ยวไปหายากินซะ จะได้สดใสตอนที่จะเข้าสัมภาษณ์กับคุณแคทเธอรีน”

เกสราเห็นคิ้วโก่งของหลานสาวเลิกสูง ก็รู้ทันทีว่าเด็กสาวกำลังสงสัย

“คุณแคทเธอรีน คือพระขนิษฐาแท้ๆ ขององค์พระมหากษัตริย์แดเนียล แต่ที่ไม่ได้มียศเจ้าหญิงแล้ว นั่นก็เพราะเธอแต่งงานกับผู้ชายต่างชาติ แต่กิตติศัพท์ความเจ้าระเบียบ ความเนี้ยบของเธอก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนตอนที่อยู่ในวัง ดังนั้นเธอจะต้องเตรียมตัวรับมือให้ดีรู้ไหมช้องนาง”

เพราะมีสายเลือดสีน้ำเงินอยู่ในกายครึ่งหนึ่งสินะ ผู้ชายคนนั้นถึงได้ดูสง่างามเกินกว่าบุรุษทั่วๆ ไป

“นั่งนิ่งอยู่ได้ เข้าใจที่อาพูดไหมเนี่ย”

“เอ่อ ค่ะอาเกส”

หล่อนเห็นอาของตัวเองทำหน้าเหนื่อยหน่ายออกมา ก็อดที่จะรู้สึกสมเพชตัวเองไม่ได้

“อาเกสมีธุระอะไรจะให้นางทำไหมคะ”

“ตอนนี้ไม่มีหรอก ถามทำไม”

“นางจะขอ... เอ่อ... ว่าจะขอออกไปเดินดูแถวๆ นี้น่ะค่ะ”

“จะไปเดินเล่นน่ะก็ไปได้ แต่เดินระวังๆ ล่ะ เดี๋ยวรถมันจะชนเอาแข้งขาพิการ แล้วจะพลาดตำแหน่งดีๆ”

หล่อนอยากจะตะโกนบอกเกสราเหลือเกินว่าตอนนี้โอกาสที่ชาร์ลีจะเลือกหล่อนมันติดลบเสียแล้ว

“ค่ะ”

“แล้วสิบโมงก็รีบกลับมาล่ะ อาจะติวเธออีกรอบหนึ่งเป็นรอบสุดท้าย ก่อนที่จะเข้าสัมภาษณ์กับคุณแคทเธอรีนตอนเย็น”

“ค่ะ อาเกส”

หล่อนฝืนยิ้มให้กับเกสรา ก่อนจะลุกขึ้นยืน และเดินออกไปนอกห้องพักในที่สุด