ตอนที่ 8

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง... วันที่ฝ่าเท้าของหล่อนเหยียบลงบนผืนแผ่นดินของสาธารณรัฐเลแวนต้าเป็นครั้งที่สอง หัวใจของหล่อนเบ่งบานราวกับดอกกุหลาบได้รับหยาดฝน แต่กระนั้นก็ยังอดรู้สึกประหม่ากับสิ่งที่ต้องเจอต่อจากนี้ไม่ได้

“นางพร้อมหรือยัง”

เกสราที่บินตามมาด้วยเอ่ยถามขณะเดินฝ่าฝูงชนที่มากมายอยู่ภายในสนามบินประจำชาติของเลแวนต้า

“ก็... พร้อมค่ะอาเกส”

“ท่องเอาไว้นะ ทำเพื่อพ่อของเธอ และวัฒนาดิลก”

เกสราย้ำกับหล่อนอีกครั้ง ราวกับกลัวว่าหล่อนจะลืมอย่างนั้นแหละ

“ค่ะ อาเกส”

“เยี่ยม”

เกสรากล่าวชมเชยหล่อน ก่อนจะหันไปตอบคำถามของช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมที่บินติดตามมาด้วย

“วันนี้สนามบินคนแน่นมาก และก็มีแต่ผู้หญิงนะคะคุณเกส มาทำไมกันก็ไม่รู้”

คนถูกถามกวาดตามองไปรอบๆ ตัว ก่อนจะคาดการณ์ออกมา “ผู้หญิงพวกนี้ก็น่าจะมีวัตถุประสงค์เดียวกับพวกเรานั่นแหละ”

“ตายแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าคู่แข่งของน้องนางจะมากมายมหาศาลขนาดนี้เลยนะคะ น่ากลัวจังเลยอ่ะ ดูสิคะ... ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก ยังกับนางฟ้าเดินดินแน่ะ”

“อย่าชมคนอื่นนอกจากหลานสาวของฉัน ไม่อย่างนั้นก็บินกลับเมืองไทยไปเลย เชอร์รี่”

สาวประเภทสองถูกเกสราดุเข้าก็ทำหน้าเจื่อนก่อนจะรีบแก้ไขสถานการณ์

“แต่ยังไงซะน้องนางก็สวยที่สุดค่ะ สวยระเบิดระเบ้อ สวยยิ่งกว่านางฟ้าคนเมื่อกี้นี้อีก”

เกสราเบ้ปากมองเชอร์รี่อย่างรู้ทันในความกะล่อน ก่อนจะหันมาพูดกับช้องนาง

“เรารีบไปกันเถอะ จะได้เตรียมตัวสำหรับการสัมภาษณ์ในเย็นวันนี้”

ช้องนางทำได้แค่ตอบรับเบาๆ และก็เดินตามร่างของเกสราไปเท่านั้น หัวใจของหล่อนเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและประหม่า จนอยากจะถอยหลังกลับเหลือเกิน แต่ก็รู้ดีว่าทำอย่างนั้นไม่ได้

ช้องนางถูกเกสราสั่งสอนอย่างหนักเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำและต้องรู้ในประเทศนี้ ซึ่งแม้ว่าหล่อนจะรู้สึกว่าเกสราเคี่ยวเข็ญมากเกินไป แต่สิ่งที่เกสรายัดใส่เข้ามาในหัวของหล่อนในเวลาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง ก็สามารถทำให้หล่อนสอบผ่านด่านแรกไปได้สำเร็จ

“พรุ่งนี้เวลาเดิม แต่คนที่จะคัดเลือกเธอคือคุณแคทเธอรีน ดังนั้นเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”

คนที่สัมภาษณ์หล่อนเตือนล่วงหน้า ก่อนจะสั่งให้หล่อนออกไปจากห้องสัมภาษณ์ และเรียกสาวคนอื่นเข้ามาแทน

“เชิญคุณแพทริเซีย การ์ดอนในห้องสัมภาษณ์ค่ะ”

ผู้หญิงหน้าตาสวยราวกับนางฟ้าที่หล่อนเจอที่สนามบินตอนบ่ายคือคนที่หล่อนต้องมาเรียกให้เข้าไปสัมภาษณ์ต่อจากตัวเอง

“สวัสดี” แพทริเซียเอ่ยทักทายหล่อน

“เอ่อ... สวัสดีค่ะ” หล่อนกล่าวทักทายตอบ

“คนในนั้นถามอะไรเธอบ้างล่ะ พอจะบอกฉันได้ไหม”

“เอ่อ... ก็ถามเรื่องทั่วไปน่ะค่ะ ไม่ได้มีคำถามอะไรซับซ้อนหรอกค่ะ”

พอหล่อนตอบออกไปแล้ว สาวสวยที่ชื่อแพทริเซียก็ฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับยืดอกตูมๆ ของตัวเองให้ตั้งตรงยิ่งขึ้น

“นั่นสินะ คนสวยๆ อย่างฉัน ไม่มีทางตกรอบสัมภาษณ์โง่ๆ นี่อยู่แล้ว ฉันไปล่ะ”

หล่อนทำได้แค่ยิ้มบางๆ ให้กับผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจในตัวเองอย่างแพทริเซีย ก่อนจะเป่าปากเบาๆ เมื่อเดินออกมาภายนอก

หล่อนจะต้องทำยังไงนะ ถึงจะมีความมั่นใจแบบแพทริเซียบ้าง ช้องนางถามตัวเองอย่างท้อแท้ แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด

คงเพราะคิดอะไรเพลินไปมาก ทำให้เผลอเดินเข้ามาในส่วนที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของใครบางคน

“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในนี้”

เสียงห้าวห้วนและกระด้างจัดของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง และมันก็ทำให้หล่อนสะดุ้งตกใจ ต้องกระวีกระวาดหันไปมอง เพื่อจะขอโทษขอโพย แต่...

ลมหายใจของหล่อนสะดุดกึก คล้ายกับหัวใจกำลังจะหยุดเต้นไม่มีผิด เมื่อได้เห็นเจ้าของเสียงกระด้างเต็มตา

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง จ้องมองผู้ชายตัวสูงใหญ่มากๆ ตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง

เขานี่...

ชาร์ลี เฮนเดอร์สัน...!

ช้องนางพยายามควบคุมตัวเอง แต่สติสตังแตกกระจายกระเจิดกระเจิง

เขาหล่อมาก... พระเจ้า... ชาร์ลีหล่อมากกว่าในรูปเป็นล้านๆ เท่าเลยทีเดียว

หล่อนมองเขา มองจ้องราวกับไม่เคยเห็นมนุษย์ผู้ชายหน้าตาดีมาก่อนในชีวิต

ปากของหล่อนแห้งผากจนต้องแลบลิ้นออกมาโลมเลีย สายตาก็ยังไม่อาจละจากใบหน้าหล่อวัวตายควายล้มของชาร์ลี เฮนเดอร์สันได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

มือเล็กยกขึ้นกุมและกดลงบนหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองแรงๆ เพราะเกรงว่าหัวใจจะกระดอนหลุดออกไปนอกอก

นี่หล่อนจะทำยังไงดีนะ ถึงจะสามารถควบคุมสติสัมปชัญญะของตนเองได้

“ฉันถามว่าเข้ามาที่นี่ได้ยังไง”

“เอ่อ... ฉัน...”

เขาก้าวเข้ามาหาใกล้ขึ้น และกลิ่นกายหอมละมุนที่หล่อนไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้มาก่อนก็โชยฟุ้งเข้ามาในจมูก

หอมจัง...

ช้องนางพยายามบอกตัวเองว่าอย่ามองจ้องเขามากเกินไปนัก แต่สายตาราวกับถูกทาปิดด้วยกาวตราช้าง เพราะมันยังคงมองสำรวจผู้ชายตรงหน้าตลอดเวลา

ผู้ชายคนนี้สูงมาก น่าจะราวๆ ร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเห็นจะได้ ผิวพรรณของเขาเป็นสีขาวอมชมพู ใบหน้าขาวสะอาดเป็นรูปสี่เหลี่ยม หน้าผากของเขากว้าง ดวงตาสีอำพันแสนสวยรียาวหวานฉ่ำ ในขณะที่จมูกโด่งเป็นสันสวยงาม คางหยักบุ๋มมีเสน่ห์ และริมฝีปากที่เม้มแน่นอยู่ในขณะนี้ของเขาก็มีสีแดงสดสวยเหลือเกิน

พระเจ้า... หล่อนไม่เคยมองผู้ชายคนไหนนานแบบนี้มาก่อนเลย แต่กับชาร์ลี หล่อนไม่อาจจะแกะสายตาออกจากเขาได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

เขาหล่อเหลา เขาสมบูรณ์แบบ กายหนุ่มองอาจสมส่วน บ่ากว้างทรงพลัง เสื้อเชิ้ตสีดำที่แขนยาวถูกพับขึ้นจนถึงข้อศอกตัดกับสีผิวขาวสะอาด และด้วยเสื้อที่เขาสวมใส่อยู่มันพอดีตัว ทำให้หล่อนสามารถเห็นร่องรอยของกล้ามเนื้องดงามได้ไม่ยาก

เลือดกำเดาของหล่อนแทบไหล สมองวิงวอน และอยากจะกระโจนเข้าใส่เขาเหลือเกิน

นี่หล่อนกำลังเป็นอะไรไป ร่างกายถึงได้ร้อนผะผ่าวแบบนี้ คล้ายกับจะเป็นลมไม่มีผิด

“ถ้าไม่ตอบ ฉันจะให้คนโยนเธอออกไปจากที่นี่”

คำพูดดุดันยิ่งกว่าครั้งก่อนหน้า ทำให้ช้องนางตื่นจากความฝันและกลับมาสู่โลกของความจริงอีกครั้ง หล่อนรีบสลัดศีรษะแรงๆ และตั้งสติ

“ฉัน... เอ่อ... ฉันเดินเล่นน่ะค่ะ ก็เลย... อาจจะหลงเข้ามา...”

“ที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของฉัน คนนอกอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาจุ้นจ้าน ออกไปซะ”

“เอ่อ... ฉัน... ฉันมาสัมภาษณ์น่ะค่ะ”

หล่อนบอกออกไปทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เอ่ยถาม และนั่นก็มีผลทำให้ดวงตาสีอำพันวาววับขึ้น พร้อมกับมุมปากหยักสวยที่ยกสูงขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน

“ฉันว่าเธอไม่น่าจะผ่านการสัมภาษณ์ในครั้งนี้หรอก” สายตาของเขามองหล่อนตั้งแต่หัวจดปลายเท้าอย่างดูแคลน “เพราะท่าทางของเธอต่ำกว่ามาตรฐานเอามากๆ”