ตอนที่ 16

ช้องนางมองผู้ชายตัวสูงราวกับเสาไฟฟ้าที่เพิ่งปรากฏตัวขึ้นภายในห้องโถงหรูด้วยหัวใจที่สั่นไหว หล่อนจ้องมองเขา พวงแก้มนวลระเรื่อ เมื่อพบว่าเขามองมาพอดี

หล่อนอ่อนไหว อ่อนระทวย และอ่อนปวกเปียกทุกครั้งที่สบตากับดวงตาสีอำพันแสนวิเศษของชาร์ลี

หล่อนควรจะเข้มแข็ง แต่มันทำได้ยากเหลือเกิน เมื่อเขาทั้งหล่อและมีเสน่ห์อย่างยากที่จะต้านทาน

ความพยายามมากมายในกายถูกปลุกให้ตื่นเพื่อต่อสู้กับความสมบูรณ์แบบของชายชาตรีเช่นเขา แต่แล้วก็ต้องพ่ายให้กับเสน่ห์อันเร้าใจของชาร์ลีเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา

หล่อนจะต้องแย่แน่ๆ หากต้องใกล้ชิดกับเขาในฐานะภรรยา  และก็จะต้องเจ็บปวดจนเจียนตาย เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นได้แค่เพียงภรรยานอกหัวใจ

กลีบปากอวบอิ่มเป่าลมออกมาแผ่วเบา และก็กัดฟันละสายตาจากเรือนกายสง่างามของชาร์ลีลงมองฝ่ามือขาวสะอาดของตนเองที่กำลังประสานกันอยู่บนตัก

“มานั่งนี่สิพ่อชาร์ล”

เสียงของแคทเธอรีนเอ่ยเรียกลูกชายดังมาเข้าหูของหล่อน ก่อนที่จะรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายเซ็กซี่ระคนอันตรายของชาร์ลี หัวใจสาวเต้นคร่อมจังหวะทันที เมื่อเขาเลือกที่จะมาหย่อนกายใหญ่โตลงนั่งข้างหล่อน

“ฉันดีใจนะที่เห็นเธอวันนี้”

น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยเย็นชา คงพยายามฝืนใจพูดมากเลยทีเดียว

“เอ่อ... ค่ะ...”

“ไปเดินเล่นกันไหม”

“เอ่อ...” หล่อนอ้ำอึ้งพูดไม่ออก

“ไปสิช้องนาง คุณชาร์ลีชวนแล้วน่ะ” เกสราจัดแจงออกตัวแทนหล่อนทันที

“เอ่อ... ก็ได้ค่ะ”

ใบหน้าหล่อเหลาของชาร์ลีเปื้อนรอยยิ้มบางๆ แต่หล่อนไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันคือรอยยิ้มจากใจจริงหรือว่าแค่แสร้งทำมันขึ้นมาเท่านั้น

“ผมขอตัวพาว่าที่เจ้าสาวไปเดินสำรวจทรัพย์สินของตระกูลเราก่อนนะครับ”

หล่อนสะอึกไม่น้อยกับคำพูดของเขา และก็อดหันไปมอง

เกสราไม่ได้ แต่ก็เห็นว่าอาของตัวเองไม่ได้สะทกสะท้านกับคำดูแคลนของชาร์ลีเลยแม้แต่น้อย

“ดูแลน้องให้ดีล่ะ”

“ครับ”

เจ้าของเสียงเย็นชาหลุบตาลงต่ำมองหน้าหล่อน จากนั้นก็ยื่นฝ่ามือที่ใหญ่โตมากๆ ออกมาข้างหน้า

หล่อนนั่งนิ่งทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับดาราเจ้าบทบาทอย่างชาร์ลียังไงดี

“ส่งมือให้พี่เขาสิช้องนาง” เกสราเอ่ยขึ้น ในขณะที่หล่อนกล้าๆ กลัวๆ และเต็มไปด้วยความลังเล

“ส่งมือเธอมาสิ” คราวนี้ชาร์ลีเป็นฝ่ายพูดขึ้นเอง ซึ่งมันก็ทำให้หล่อนไม่มีทางดื้อดึงได้อีก

“เอ่อ... ค่ะ...”

หล่อนค่อยๆ ยื่นมือสั่นเทาของตัวเองไปวางในอุ้งมือใหญ่ และก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านเมื่อได้สัมผัสกับความอบอุ่นจนเกือบร้อนภายในอุ้งมือชาย

เขากระชับอุ้งมือของหล่อนแน่นขึ้น พร้อมกับรั้งให้หล่อนลุกขึ้นยืน ซึ่งหล่อนก็ไม่อาจจะขัดขืนได้

หล่อนจำต้องก้าวเดินเคียงคู่เขาออกไปจากตึกใหญ่ ปล่อยให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายพูดคุยกันต่อไป

เมื่อออกมาจนลับสายตาของแคทเธอรีน มือใหญ่ก็คลายมือของหล่อนออกทันที จากนั้นเขาก็หยุดเดิน และพูดขึ้น

“ต่อหน้าของท่านแม่ และท่านพ่อ ฉันจำเป็นต้องทำเป็นรักเธอ แต่เมื่ออยู่กันตามลำพัง เราก็แค่คนแปลกหน้ากัน เธอเข้าใจความหมายของฉันใช่ไหม ช้องนาง”

หล่อนเจ็บจี๊ดในอก รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเหลือเกิน แต่ก็ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว

เขาต้องการผู้หญิงคนหนึ่งมาเป็นหุ่นเชิด ในขณะที่หล่อนต้องการเงินจากเขา

“ค่ะ”

หล่อนหันหน้าหนี และจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่แขนถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้อีกครั้ง

“จะไปไหน”

“ก็ตอนนี้ไม่มีสายตาของท่านแม่ของคุณมองอยู่ ฉันก็จะไปเดินเล่นของฉันคนเดียวน่ะสิคะ”

เขาลากหล่อนเข้ามาใกล้เกินกว่าความจำเป็นมาก จนช่องว่างระหว่างกันแทบไม่เหลือ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงมาหา และเขาก็มึนเมาหล่อนด้วยความมีเสน่ห์ร้ายกาจจนหล่อนตะลึงตาค้าง

“ถึงไม่มีสายตาของท่านแม่มองมา แต่ฉันมั่นใจว่าคนของท่านแม่กำลังมองพวกเราอยู่”

“คุ... คุณ... จะทำอะไรคะ... อื้อ...”

หล่อนพูดได้แค่นั้น เสียงตะกุกตะกักตกใจก็ถูกริมฝีปากหยักสวยและหวานเอามากๆ ของชาร์ลี เฮนเดอร์ตันกลืนหายไปในลำคอแกร่ง

จูบแรก...

ใช่... มันเป็นจูบแรกของหล่อน ซึ่งกำลังถูกผู้ชายที่หล่อราวกับเทพบุตรชั้นฟ้าปล้นเอาไปหน้าด้านๆ  และหล่อนก็คงไม่รู้สึกแย่สักเท่าไรนัก หากหัวใจของผู้ชายคนนี้ยังไม่มีเจ้าของ

ชาร์ลีขยับปากบดคลึงบนกลีบปากนุ่มเย็นจืดของหล่อนอยู่ไม่นานนักก็ถอนปากออกไป ดวงตาคมกริบสีอำพันมีความเคลือบแคลงสงสัยยามมองจ้องมา

หล่อนยังไม่หายตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย คนตัวโตก็กระซิบถามชิดปากอิ่มที่กำลังเห่อบวมน้อยๆ

“จูบแรกหรือ”

“เอ่อ...”

มือเล็กยกขึ้นปิดเรียวปากเอาไว้ และรีบถอยออกห่างจากคนตัวโตด้วยท่าทางตื่นกลัว

เขายิ้มบางๆ แววตาของเขาเป็นประกายคล้ายกับกำลังตกอยู่ในห้วงความประหลาดใจ

“จากที่ดู... เธอก็หน้าตาพอใช้ได้นะ ทำไมถึงยังไม่เคยถูกจูบเลยล่ะ”

“นี่คุณเลิกพูดเรื่องแบบนี้ได้ไหมคะ”

หล่อนเค้นเสียงขอร้องออกไป พวงแก้มแดงระเรื่อ และตั้งหน้าจะเดินหนีอีกแล้ว ซึ่งคราวนี้เขาเดินตามมาดักหน้าเอาไว้แทน

“จะไปไหน”

“ก็จะไปให้พ้นหน้าผู้ชายชอบฉวยโอกาสอย่างคุณไงคะ” หล่อนมองเขาตาขุ่นไม่พอใจ

เขายิ้มน้อยๆ ท่าทางขบขัน “ที่ฉันจูบเธอน่ะ เพราะฉันต้องการให้คนของท่านแม่เห็น”

หล่อนไม่สนใจคำพูดของเขา เชิดหน้าสูง และเบือนหนีไปทางอื่น หัวใจยังคงเต้นแรงระรัว แถมยังคร่อมจังหวะด้วยในบางครั้ง แล้วมือไม้ก็ยังเย็นเฉียบจนน่าเวทนาอีกต่างหาก

“เพราะถ้าคนของท่านแม่เห็นว่าเราจูบกัน จะต้องนำเรื่องนี้ไปรายงานท่านแม่ และท่านแม่ก็จะได้เลิกสงสัยฉันกับไลลาเสียที”

หล่อนหันขวับจ้องหน้าเขา ก่อนจะกล่าวชมเชยออกมาด้วยเสียงประชดประชัน

“คุณนี่ฉลาดดีนะคะ”

“แน่นอน ถ้าฉันไม่ฉลาด ฉันคงบริหารธนาคารของตระกูลไม่ได้ดีแบบนี้หรอก”

พระเจ้า นี่ชาร์ลี เฮนเดอร์สัน ถ่อมตนไม่เป็นเลยสินะ

หล่อนเม้มปากอวบอิ่มของตนเองแน่นจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

“ถามจริงๆ เถอะค่ะ คุณไม่ละอายใจบ้างเหรอคะที่ทำกับฉันแบบนี้”

“ที่ฉันจูบเธอหรือ” คิ้วเข้มดกข้างซ้ายของชาร์ลีเลิกสูงขึ้นเมื่อเอ่ยถามกลับ

“ไม่ใช่ค่ะ เรื่องที่คุณจะใช้ฉันเป็นหุ่นเชิดต่างหาก”

ไหล่กว้างของชาร์ลีไหวน้อยๆ ท่าทางของเขาไม่ได้มีความเมตตาต่อคู่สนทนาอย่างหล่อนเลย

“คิดเสียว่าเราทำธุรกิจกันก็แล้วกัน”

“ธุรกิจ?”

นี่เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่มองการแต่งงานเป็นธุรกิจแบบนี้

“ใช่ ระหว่างเรามันแค่ธุรกิจ เธอได้เงินเท่าที่เธอต้องการ ฉันยินดีจ่ายไม่อั้น ต้องการเมื่อไหร่บอกได้เลย ส่วนฉันก็ได้สานต่อความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่ฉันรักต่อไป”

“แต่คุณกับคุณไลลาเป็นพี่น้องบุญธรรมกันนะคะ”

“ใช่ เราเป็นพี่น้องบุญธรรมกัน แต่ก็ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน และฉันก็รักไลลามาก”

หล่อนเจ็บจี๊ดในอกอีกครั้ง แต่ก็ต้องพยายามซ่อนความรู้สึกนี้เอาไว้ให้ลึกที่สุด

“แล้วฉันต้องนั่งดูพวกคุณพลอดรักกัน ในขณะที่ฉันติดแหง็ก

อยู่ในกรงวิวาห์ของคุณอย่างโดดเดี่ยวไปแบบนี้ชั่วชีวิต มันไม่ยุติธรรมเลยนะคะ”

“หรือว่าเธอต้องการให้ฉันนอนกับเธอด้วยล่ะ” เขาย้อนถาม สายตาสีอำพันมืดลึกอ่านไม่ออก “ถ้าเธอต้องการ ฉันก็ทำให้ได้นะ เพราะฉันจะคิดเสียว่าเป็นการระบายความใคร่ให้กับผู้มีพระคุณ...”

ความร้อนฉ่าพุ่งจากลำคอขึ้นมารวมตัวกันบนสองแก้มนวลจนมันแดงปลั่ง ความอับอายมากมายอัดแน่นเต็มอก

“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นสักหน่อยค่ะ”

“แล้วเธอหมายถึงอะไรล่ะ”

“ฉันหมายถึงว่า หากเวลาอันเหมาะสมมาถึง เราก็ควรจะหย่าขาดจากกัน”

“เรื่องหย่าไม่มีทางทำได้ ท่านแม่ไม่มีทางยอม” เขาพูดเสียงเคร่งเครียด “เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะ ถ้าเธอพบผู้ชายที่ถูกใจเมื่อไหร่ ฉันยินดีจะให้เธอมีความสัมพันธ์กัน แต่ต้องแบบลับๆ เท่านั้นนะ”

หล่อนกำมือแน่น อยากจะเอาเล็บตะกุยหน้าหล่อๆ ของชาร์ลีแรงๆ ให้เลือดโชกนัก ผู้ชายบ้าอะไร ในหัวมีแต่เรื่องนี้

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่คุณกำลังมโนหรอกนะคะ” หล่อนปั้นเสียงมึนตึงตอบออกไป “เอาเป็นว่าฉันจะยอมเป็นหุ่นเชิดให้กับคุณและคุณไลลาจนกว่าฉันจะทนไม่ไหวก็แล้วกันค่ะ”

“เธอต้องทนให้ไหว เพราะนี่คือคำสั่งของฉัน”

เขาจ้องประสานสายตากับหล่อน ดวงตาสีอำพันแสนสวยของเขาไร้ความผ่อนปรนอย่างเห็นได้ชัด

หล่อนทำได้แค่เพียงเสหลบสายตาคมกริบนั้น และเดินเบี่ยงหนีจากมา

หล่อนเจ็บลึกๆ ภายในอกเหลือเกิน และก็อดที่จะอิจฉาไลลาไม่ได้

ผู้หญิงคนนั้นโชคดีเหลือเกินที่ได้เป็นเจ้าของรอยยิ้มของชาร์ลี แถมยังได้ครอบครองหัวใจของเขาอีก ในขณะที่หล่อนเป็นได้แค่เพียงเจ้าสาวนอกหัวใจเท่านั้น

ดอกไม้ตรงหน้าเบ่งบานและสวยสะพรั่ง แต่มันกลับไม่ได้ทำให้หัวใจของหล่อนสดชื่นแจ่มใสเอาเสียเลย