ตอนที่2

ตอนที่ 2

: วาดดาว :

@ สามปีผ่านไป

@ 24.00 น. เมืองไทย

@ วาดดาว

" วู้...ได้กลับบ้านสักที คิดถึงเมืองไทยจะแย่ " ฉันบ่นออกมาเบาๆทันที ที่เท้าแตะถึงผืนดินของเมืองไทย ฉันหายไปตั้งหลายปี พึ่งเรียนจบและกลับมา ฉันมองสำรวจไปรอบสนามบิน ผู้คนไม่ค่อยหนาแน่นมากนัก ฉันไม่ได้บอกทางบ้านว่าจะกลับมาเร็วขนาดนี้ ที่ฉันกลับมาก่อนก็เพราะ...อยากจะเจอใครบางคน นั้นเองไม่รู้ว่าป่านนี้พี่โม่ จะมีแฟนหรือยังนะ พอคิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึก เจ็บจี๊ดๆที่ตรงหน้าอกข้างซ้ายสะแบบนั้น การแอบชอบหรือแอบรักใครสักคน นี้มันตัดใจอยากจังเลยนะ ฉันรอรับกระเป๋าเดินทางได้ไม่นาน ก็หยิบมันและเดินออกมารอรถแท็กซี่

@ เช้าวันใหม่

@ ณ.สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

ฉันลุกและตื่นแต่เช้า เพื่อที่จะออกมาที่สวนสาธารณะแห่งนี้ ก็เพื่อหวังใว้ลึกๆในใจว่าจะได้เจอใครบางคนที่ฉันเฝ้าคิดถึงมาตลอด ระยะเวลาสามปี และฉันมีเพียงรูปใบเดียว ที่มีใว้ดูต่างหน้านั้นเอง

: รูป ของคอสโม่ในหน้าจอมือถือของ วาดดาว :

ฉันล่วงกระเป๋าหยิบมือถือขึ้นมาดู รูปพักหน้าจออีกครั้ง และไม่ว่าจะกี่ครั้ง มันก็ยังคงเป็นเขามาโดยตลอด ที่เราเจอกันโดยบังเอิญเมื่อหลายปีก่อนนั้นเอง ฉันยืนมองไปรอบๆ บริเวณ ที่เราเคยพบกันโดยบังเอิญที่นี่ ครั้งนั่นนั้นเอง ยามเช้าเช่นนี้ผู้คนก็ยังคงมีอยู่มากมายในสวนสาธารณะแห่งนี้ ฉันเดินเล่นไปเรื่อย ๆ และหันซ้ายแลขวา อยู่แบบนั้น ในใจก็ภาวนาขอให้ได้พบเจอ เขาอีกสักครั้งเถอะ ป่านนี้เขาคงเปลื่ยนไปมากแล้วมั่ง บางทีก็อาจจะมีแฟนหรือมีครอบครัวไปแล้วก็ได้ พอคิดมาถึงจุดนี้ ทีไร หัวใจดวงน้อยๆ มันมักจะเจ็บจี๊ดดๆ เสมอ ฉันมอง มองหาจนเมื่อยและมาหยุดอยู่ตรงม้านั่งหินอ่อน ที่เราเคยนั่งด้วยกันเมื่อครั้งก่อน แต่วันนี้ไม่มีเขาคนนั้นอีกแล้ว พี่คอสโม่ หรือที่ฉันเอง ขอเรียกเขาสั่นๆว่า พี่โม่ นั้นเอง ฉันยังคงนั่งมองรูปพักหน้าจอมือถือของตัวเอง อยู่แบบนี้ และเผลอยิ้มที่มุมริมฝีปากบางๆ อย่างมีความสุข

ฉันเงยหน้าขึ้นมองบริเวณรอบตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะตัดสิ้นใจ ลุกยึดตัวยืนเต็มความสูงและค่อยๆเดินจากไป ด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวและสิ้นหวัง

" เราคงไม่มีโอกาศ เจอกันอีกแล้วซินะ พี่โม่ พรมลิขิตไม่มีอยู่จริงระหว่างเรา

🐇🐇🐇

@ จังหวัดอุบล

@ บ้านอรรถจิระธาดา

" พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูกลับมาแล้วค่ะ!! " ฉันรีบลงจากรถ และวิ่งเข้าบ้าน และยังคงทำตัวเหมือนเด็กเช่นเคย เวลากลับมาจากข้างนอกจะต้องตะโกน เรียกพ่อกับแม่ลั่นบ้านทุกครั้งไป

" นี่!! ยัยวาดดาว เบาๆซิลูก! คุณพ่อมีแขกนะจ๊ะ "

" อ้าว..เหรอค่ะ หึ้มม!! จุ้ฟฟ " ฉันวิ่งไปสวมกอดนางวาดจันทร์ ผู้ที่เป็นมารดา

" คิดถึงจังเลย ยายวาด ใหนแม่ดูหน่อยซิ! อื้ม..ผอมไปเยอะนะเรานะ "

" งือ!! .. อะไรกันค่ะ คุณวาดจันทร์ นี่!! วาดดาว อ้อนขึ้นเยอะมากแล้วนะคะ " ฉันรีบบอกกับมารดาทันที ไม่งั้นมีหวังบังคับ ฉันกินจนอ้อนเป็นหมูแน่นเลย

" ฟอดดด "

" เพลี๊ยะ "

" แม่อ่ะ ตีหนูทำไมค่ะนี่? ดูดิแดงเลย " ฉันทำน้ำเสียงเหง้าผู้เป็นมารดา อย่างรักใคร่นั้นเอง

" พอ พอ ไม่ต้องมาทำสำออย ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าแล้วก็พักผ่อนก่อนเถอะ เดี่ยวเย็นๆ แม่ให้เด็กขึ้นไปตามมาทานข้าว ป่ะ "

" จุ้ฟฟ คร่าา คุณวาดจันทร์ สุดที่เลิฟ " ฉันหันไปจุ้ฟฟ ผู้เป็นมารดาอีกครั้งก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป ในจังหวะ ที่เดินผ่านห้องรับแขก แลเห็นคุณพ่อนั่งพูดคุยกับแขกของท่าน แต่ เอ...คุ้นๆนะเหมือนเคยเห็นที่ใหนนะ ผู้ชายคนนั้นนั่งหันหลังให้ฉัน ดูจากข้างหลังแล้ว เกือบจะเหมือนพี่คอสโม่เลยแหอะ แต่คงไม่ใช่หรอก นี่เรา คิดถึงเขามากจน มองเห็นใครๆเป็นเขาไปหมด หรือไงนะ ฉันสลัดความคิดนั้นทิ้งไป และเดินขึ้นบรรไดเข้าห้องตัวเองนั้นเอง

ลืมไปเลยอ่ะ ขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ

วาดดาว :

ดิฉัน นางสาว วาดดาว อรรถจิระธาดา เป็นลูกสาวคนเดียวของ ตะกูล อรรถจิระธาดา

: สถานะ : โสดจร้า

ยังไม่มีแฟน แต่เคยมีรักแรกพบ กับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ้ง ฉันแอบรักเขาข้างเดียวมานานหลายปีแล้ว เอ..ก็ตังแต่เจอเขาครั้งแรก ที่สถานท่องเที่ยว สามพันโบก นั้นเอง

🕊🕊🕊 ถ้าใครเคยแวะเวียนไปในเรื่อง อ้อนรัก ก็พอจะทราบเหตุกราณ์คร่าว ๆได้บ้างอ่ะ

🕊🕊 ก็ชอบแบบนี้ ..อยากได้ผู้ชายคนนี้นะ...คนที่อยู่หน้าจอมือถือ คริคริ..

ปล. เรื่องราว เมื่องสามปีก่อน สองหนุ่มสาวคู่นี้เจอกันแบบใหน ติดตามได้ใน อ้อนรักนะคะ..

🐇🐇🐇

พอจะรู้จักกันบ้างแล้ว เดี่ยวมาเจอกันในตอนถัดไปนะคะ

🕊🕊🕊