ตอนที่ 5

คอสโม่ :

ตอนที่5

@ คอสโม่

" กะว่า วันนี้ เราจะมาเริ่มงานเลยหรือ? ฮะ " คำถามเรียบๆที่ถามออกไป แต่กลับทำให้คนตรงข้ามถึงกับแกร็งน่าดู

" อ๋อ..ค่ะ " ฉับรีบตอบกลับ พี่เขาไปทันที เวลานี้พี่เขาวางตัวเหมือน บอส หนุ่มไฟแรงจริงจังน่าดู ชักหวั่นๆแล้วซิ

" แล้ว เราละถนัดด้านใหนละ? " ผมยังคงนั่งไขว่ห้างหลังพิงกับพะหนังโฟซา และจ้องมอง เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า ดูดีๆแล้วตัวเธอเอง ก้อเปลื่ยนไปไม่น้อย ดูสวยขึ้น น่ารักและก้อน่ามอง กว่าตอนนั้นเสียอีก

" อ๋อ ค่ะ วาด จบด้านบริหารมาค่ะ " ฉันยังคงบอกพี่เขาทั้งๆที่ยังคงประหม่าอยู่เลย เหมือนโดนสัมภาษณ์งาน ยังงัยยังงั้นแหละ พี่เขายังคงนั่งนิ่งๆและจ้องมองใบหน้าฉันอยู่ มันทำให้ใบหน้าของฉันเริ่มที่จะร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ

" แล้ว เราอยากทำอะไรละ อยากอยู่แผนกใหน บอกมาได้เลย เดี่ยวฉันจับลงให้ " ผมก็ไม่รู้ทำไม จู่ ๆ ถึงชอบมองใบหน้าหวานๆของเด็กคนนี้นะ น่าแปลกยัง ที่ถามออกไป ก้อเเค่หาเรื่องคุยมากกว่า

" เออ..บะ..บอส..คะ..ค่ะ..คะ..คือ.." ทำไม ถึงพูดคิดอ่างแบบนี้นะ ปกติฉันเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูงจะตาย แต่มาอยู่ตรงหน้าพี่โม่ แบบนี้จริงๆ กลับพูด ตะกุตะกะไปได้ น่าอายชะมัดเลย

" เรียกฉันเหมือนเดืม เหมือนเมื่อสามปีก่อนก้อได้ " ผมยังคงจ้องใบหน้าเนียนของหล่อนที่ตอนนี้มันเริ่มที่จะเปลื่ยนสีเป็นสีแดงอมชมพูและชวนมองเข้าไปอีก

" ได้หรือค่ะ " ฉันรู้สึกจะแสดงอาการตื่นเต้นออกมาจนหน้าเกลียดหรือปล่าวนะ แต่ช่างเถอะฉันไม่สนหรอก กว่าจะได้เจอกันและมาอยู่ต่อหน้าพี่เขาแบบนี้ ฉันต้องใช้เวลานานถึงสามปี ถ้ารู้ว่าพี่โม่เป็นคนเดียวกันเมื่อสามปีก่อน ฉันคงไม่หนีไปเรียนต่อที่เมืองนอกหรอก เสียเวลาชะมัด ฉันยังคง นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงห้ามนั้นเอง

" จริง! แล้วตกลง เราอยากจะเริ่มงานจุดใหนละ? " ผมยังคงนั่งนิ่งและมองดูอาการของเด็กตรงหน้าที่ทำท่าทาง ดีอกดีใจอะไรขนาดนั้นก้อไอ้แค่ให้เรียกผมเหมือนเดิมนี่นะ

" วาดขอเป็นผู้ช่วย เออ..พี่..โม่..ได้ใหมค่ะ " ฉันตอนแรก ก้อรีบที่จะตอบ แต่ ประโยคหลังนี่ซิ กลัวพี่เขาไม่ยอม ถ้าพี่เขาไม่ยอมฉันจะทำงัยดีอ่ะ ลุ้น ๆ..คำตอบจากเขาอยู่นะ ทำไมเอาแต่เงียบละ ใจคอไม่ค่อยดีเลย

" ......... " เงียบ ผม ยกมือขึ้นประสานกันระหว่าหน้าอกตัวเอง และยังคงจ้องมอง ใบหน้าของหล่อน และกำลังคิดในสิ่งที่เด็กคนนี้ขอว่า อยากจะทำงานกับเขางั้นเหรอ

" พะ..พี่..โม่..ไม่..สะ..ดวก..ก้อ..ไม่เป็นนะคะ " ฉันก้มหน้างงมองนิ้วหัวแม่มือตัวเองที่ตอนนี้มันหมุนไคว้กันไปมา อยู่แบบนั้นและก้อลุ้นรอคำตอบจากผู้ชายตรงหน้าฉันด้วยนั้นเอง

" หึ้มม!! ถ้าเธอ อยากทำงานกับฉัน ก้อตามใจ " ในที่สุดผมก้อตัดสินใจและยันตัวเองลุกเต็มความสูง และเดินไปเปิดประตูห้อง และบอกกับเลขาหน้าห้องให้หาโต๊ะทำงานเข้ามาใว้ในห้องผมหนึ่งชุด สั่งเสร็จก้อปิดปรดตูหันหลังกลับมาก้อชนเข้ากับหล่อน ที่ยืนอยู่ข้างหลังอย่างแรงจนคนตัวเล็กกว่า ร้องออกมาและเซถลาจะล้มไปดี นะที่ผมรีบคว้าเอาใว้

" โอ้ยย.." ฉันร้องออกมาแต่ไม่ดังมากนัก ที่ตัวเองไม่ทันระวัง ก้อเล่นเดินตามพี่โม่มาติดๆ นี่น่าและไม่คิดว่าพี่โม่จะหันมาเร็วขนาดนี้ โชคดีที่พี่โม่ รีบคว้าร่างบางของฉันใว้ทัน ไม่อย่างนั้นคงจะล้มไปไม่เป็นท่าแน่เลย

" ตึก..ตึก..ตึก.." เสียงหัวใจ ของฉันที่มันเต้นแรง เหมือนจะทะลุออกมานอกอก ก้อใบหน้าพี่เขาอยู่ห่างไม่ถึงคีบนิ ไม่ ไม่ให้สั่นและหวั่นไหว ยังไงไหวนิ แล้วฉัน..ต้องทำไง..อ่ะ เขิลจนหน้าแดงหมดแล้วมั่งนี่

" ...ก้อชอบ..แบบนี้..แววตา แบบนี้..จะเอาคนนี้..โอ้ยยย..เนอะ..ตึก ตั๊ก ตึก ตั๊ก ใจมันเต้นตึกตั๊กอ่ะ.."

" ขอโทษ เป็นอะไรหรือเปล่า? " หลังจากคว้าตัวหล่อนใว้และจ้องมองสำรวจใบหน้าหวานๆอยู่พักนึง จึงรีบปล่อยตัวหล่อนเพราะ มันรู้สึกแปลกๆที่อกข้างซ้าย อาการแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นนานแล้ว และตัวผมเองก้อไม่เคยใกล้ชิดผู้หญิงคนใหนอีก นอกจากน้องกันนาร์นั้นเอง พอคิดมาถึงน้องกันนาร์ ก้อทำให้ผมต้องเจ็บอีกซินะ ถึงมันจะเบาบางลงบ้างแล้วก้อตาม

" มะ..ไม่..เป็นไรค่ะ " ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา พี่เขาค่อยๆ จับตัวฉันให้ยืนตรงๆและปล่อยมือ เขาหันเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน และเงยหน้าขึ้นมามองฉันแวบนึง

" จะให้ฉันเรียกเธอว่าอะไร? วาดดาว หรือ วาด หรือดาวดีละ? " ผมยังคงเท้าคางมอง ดูหล่อนที่ยังยืนเก้อๆกังๆ อยู่ที่เดิม

" เรียกแบบใหนก้อได้ค่ะ แล้วแต่พี่โม่ชอบ " พอความประหม้าบงน้อยถอยลงไป ความกล้าก้อเริ่มที่จะเจ้ามาแทนที ฉันเดินเข้าไปใกล้ที่โต๊ะทำงานพี่โม่ และยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่ม

" อ๋อ!! งั้นเรียกว่า วาด ตามคุณลุงและคุณป้าแล้วค่ะ " ใบหน้าหวานๆ และแววตาที่เริ่มดูสดใสขึ้น มันทำให้บรรยากาศ ในห้องมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

" ค่ะ พี่โม่ " ฉันยังคงยืนยิ้มอยู่แบบนั้นและจ้องมองใบหน้าชายหนุ่มไม่วางตาก้อว่าได้

" ไปนั่งรอที่โซฟาก่อนก้อแล้วกันเดี่ยวเขาคงเอาโต๊ะทำงานเข้ามาให้ " ผมพูดเสร็จก้อก้มลงมองดูเอกสารที่วางบนโต๊ะและไม่ได้สนใจเธออีก ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานมากน้อยแค่ใหน จนลืมไปเลยว่ามีใครบ้างคนอยู่ในห้องด้วย พอนึกถึงตรงนี้ก้อเงยหน้าขึ้นมองหา อ้าว..หายไปใหนแล้วนะ ผมลุกจากเก้าอี้เดินเข้าไปดูที่โซฟา ก้อเห็นหล่อนนอนหลับซะแล้ว แอร์คงจะเย็นมากนั้นเองหล่อนถึงกับนอนขด และนอนกอดอกอยู่แบบนี้ ผมถอดเสื้อสูทและเอามาคลุมให้ อย่างเบามือ และหันไปมองใบหน้า ดวงหน้ารูปไข่ ปากนิดจมูกหน่อย มันช่างกลมกลืนกันแป๊ะ โดยเฉพาะ ริมฝีปากบางๆ ที่แดงระรื่อสมวัย มันช่างน่าสัมผัสไม่ใช่น้อย หึ้มม!! นี่ผมคิดอะไร อยู่ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ผมจะไม่ยอม มีความรู้สึกแบบนี้อีก ผมรีบสลัดความคิดชั่วครู่ทิ้งไป และกลับไปนั่งที่เดิม และพยายามดึงความคิดให้มาหยุดตรงงานตรงหน้านี่แทน

" อื้มม.. " ฉันรีบเอามือปัดไปมาบนใบหน้า ที่เหมือนจะมีอะไรมารบกวนอ่ะ

🐇🐇🐇

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

🕊🕊🕊