ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

ตอสโม่ :

ตอนที่ 4

@วาดดาว

" อ๋อ..คะ..ค่ะ.คุณแม่ ว่าอะไรนะคะ " ฉันหลุดออกจากภวงค์ เมื่อคุณแม่สะกิดแขนและเอ่ยถามบางสิ่งกับฉันนันเอง ฉันหันไปทางคุณแม่แป๊บนึงและยังคงหันมามองพี่เขาอีกที และเอามือขยี้ตาตัวเองเบาๆเพื่อที่จะยืนยันว่าฉันไม่ได้ตาฝาดและฝันไป

" เออ..เออ..พะ..พี่..พี่คอสโม่ จรืงๆด้วยอ่ะ " ฉันยิ้มกว้างออกมาเลยทีเดียว และดีใจสุดๆที่ได้เจอพี่เขาอีกอ่ะ

" ครับ บังเอิญจังเลยนะครับ " ผมยิ้มที่มุมปากนิดๆ ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร แต่ค่อนข้างแปลกใจมากกว่า ที่ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกสาวของคุณลุงกับคุณป้านั้นเอง เพราะทุกครั้งที่เจอกันท่านทั้งสองมักพูดถึงลูกสาวให้ฟังตลอดเวลาก็ว่าได้

" พี่โม่! พี่โม่ จริงๆหรือค่ะ? " ฉันเผลอเดินไปจับแขนของพี่เขาเขย่าเบาๆ จนคนโดนเขย่าถึงกับมาจับแขนของฉันและค่อยๆแกะมือของฉันออกอย่างเบามือนั้นเอง

" ครับ " ผมตอบเธอสั่นๆ และหันไปมองหน้าคุณลุงและคุณป้า

" เอาละ..เอาละ..นั่งลงก่อน แล้วค่อยคุยกัน นะ " ประมุขของบ้าน สรุปจบและเชิญทุกคนนั่งลง

" อ้าว..นี่!! ยัยวาด หนูไปรู้จักมักจี่กับพี่เขาตั้งแต่เมื่อไรละ ลูก? "

" โถ!! คุณแม่ค่ะ หนูแค่เคยเจอพี่โม่ แค่ครั้ง สองครั้งเองนะคะ! ยังไม่คุ้นเคยกัน สักหน่อย " ฉันแย่งผู้เป็นมารดา อย่างช่วยไม่ได้ ตามจริงฉันอยากจะรู้จักให้มากกว่านี้ซะอีก แต่ดูๆพี่เขาไม่ค่อยจะสนใจใครเลย ทำตัวเงียบขรึมและก็เฉยๆตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว จนตอนนี้ก็เหมือนเดิม อารการเฉยๆนิ่งๆนี่แหละที่มันท้าทายฉัน

" รู้จักกันก็ดีแล้ว เดี่ยวอีกหน่อย เราจะต้องไปเรียนรู้เรื่องงาน กับพี่เขาที่โรงงาน พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องกังวล ฝากน้องด้วย คนนะ ตาคอสโม่ "

" ครับ " ผมรับปากกับคุณลุงกำพล และหันไปมองทางหญิงสาว ที่เธอตอนนี้ก็ยังเอา แต่นั่งจ้องหน้าผม และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

" งั้น คุณพ่อค่ะ พรุ่งนี้หนูไปเริ่มงานเลยนะคะ " ฉันรีบตกลงและหันไปบอกคุณพ่อทันที ฉันหันไปส่งยิ้มหวานให้กับพี่โม่ แต่เขาก็ทำได้เพียงแต่ ฉีกยิ้มให้ฉันบางๆ หึ้มมม!!! คอยดูเถอะ ฉันจะจีบพี่โม่ มาเป็นแฟนให้ได้...คอยดู คริคริ..

🐇🐇🐇

" ก้อ..ชอบแบบนี้..ชอบรอยยิ้มแบบนี้..จะเอาคนนี้..อ่ะ "

@ เช้าวันใหม่

@ โรงงานวรธีรนนท์

@ วาดดาว

ฉันหยุดยืนมองอยู่หน้าโรงงานชั่วครู่ และฉันก็ถ อนหายใจแรงๆ และเดินเข้ามาในโรงงาน ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองแห่งนี้ พนักงานมากมายที่เริ่มทะยอยกันเข้างาน ฉันก็เป็นหนึ่งคนในจำนวนนั้น ฉันไม่ได้มาในฐานะหุ้นส่วนทางธุระกิจแต่ฉันอยากมาในฐานะพนักงานคนหนึ่งมากกว่า คุณพ่อให้มาช่วยงานพี่โม่ ฉันก็ต้องมาเป็นผู้ช่วยซินะ

" อุ้ยย..ตื่นเต้น ๆ อ่ะ ที่จะได้อยู่ใกล้พี่เขาทั้งวันแล้ว " ฉันมั่วแต่เดินก้มหน้าก้มตา ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่จนเดินไปชนเข้ากับใครบางคน

" อุ้ย..ขะ..ขอโทษค่ะ " ฉันรีบเอ่ยขอโทษทันทีที่มีสติ

@ เขมราช

: เขมราช เพื่อนรักของครูส :

" มะ..ไม่เป็นไรครับ คุณเจ็บตรงใหนหรือเปล่าครับ? " ผมรีบบอกออกไปเพื่อที่จะไม่ให้อีกฝ่ายต้องกังวล

" เออ..ดิฉันต้องขอโทษจริงๆ นะคะที่เดินไม่ระวังเอง ดิฉันไม่เป็นไรค่ะ " ฉันส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับชายหนุ่มที่พึ่งเจอหน้า

" เออ..คุณ..มาหาใครครับ " ที่ผมต้องถามออกไปเพราะไม่เคยเห็นเธอมาก่อนนั้นเอง

" อ้อ..คะ..คือ.. " ฉันยืนหันซ้ายแลขวา พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับพี่โม่ พอดี จึงชี้นิ้วมือออกไปที่เป้าหมาย เพื่อให้ชายหนุ่มที่ยืนข้างเธอได้รู้และเห็นว่าเธอมาหาใคร

" อ๋ออ.. มาหาบอส นั้นเอง เชิญตามสบายครับ ผมขอตัวก่อนครับ "

" ค่ะ " ฉันรีบก้มศรีษะเป็นเชิง บอกลากับชายหนุ่ม และรีบวิ่งเข้าไปหาพี่โม่ทันที และต้องหยุดชะงักทันที ที่มีพนักงานเดินเข้ามาหาพี่เขาก่อน

คอสโม่

" มีอะไร หรือครับคุณ ปานประดับ? " ผมเอ่ยถามหัวหน้าฝ่ายผลิตทันที ที่เธอเดินเข้ามาถึงและหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของผมนั้นเอง

" เออ..บอสค่ะ ดิฉันมีเรื่องที่จะปรึกษาบอสนิดหน่อยค่ะ "

" เรียกผมว่า คอสโม่ อย่างเดิมก็ได้ ผมไม่ถือ งั้นเราไปคุยต่อที่ห้องผมแล้วกัน ป่ะ " ผมชวนคุณปานประดับไปคุยงานต่อที่ห้อง และก็อด ไม่ได้ที่จะหันมามองหญิงสาว ที่ยืนยิ้มหวานส่งมาให้นั้นเอง

" เรา ก็ไปด้วยกันซิ " ผมเอ่ยชวนเธอด้วยเช่นกัน

" ค่ะ บะ..บอส.. " ฉันรีบรับคำตะกุกตะกะ เพราะไม่รู้จะเรียกพี่เขาอย่างไรดี ก็คนที่นี่ เรียกพี่เขาว่าบอสทุกคนนี่ เวลาใส่สูทโครตเท่ อ่ะ อื้มม..ชอบจังอ่ะ..ฉันเดินตามทั้งสองคนไปติดๆจนมาถึงในห้องทำงาน โอ้..ห้องทำงานสวยจัง จัดตกแต่งเรียบๆ แต่งดูดีมีสไตส์โฮโซชัดๆ ฉันมั่วแต่ยืนชื่นชมบรรยากาศในห้องทำงาน จนคนเป็นเจ้าของห้องถึงกับเอ่ย ให้ไปนั่งรอที่โซฟามุมห้องนั้นเอง

" อ๋อ..คะ..ค่ะ.. "ฉันขานรับและเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาหนานุ่ม เนื้อหนังอย่างดี ฉันมั่วแต่หยิบโทรศัพท์ออกมาดูรูปพักหน้าจอและยิ้มให้จับหน้าจอมือถือตัวเองจนไม่ทันสงเหตุว่าใครบางคนมาหยุดยืนมองดูฉันอยู่ข้างหลังนานแล้วนั้นเอง ถ้าเขาไม่กระแอมคงไม่รู้ตัวเลยซินะ วาดดาว

" ฮะ..ฮึ้มม.. " ผมเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังเด็กคนนี้นานแล้ว และพอที่จะมองเห็นว่าในมือของหล่อนถือโทรศัพท์ และไอ้รูปภาพในนั้นมันก็คือผมเอง นี่เธอยังเก็บมันใว้อีกหรือ คิดว่าลบมันทิ้งไปเสียแล้ว แถมยังมีการเอามาเป็นภาพพักหน้าจอเสียอีก ทันทีที่ผมกระแอมเธอก็รีบเก็บมือถือทันที ผมเดินมานั่งตรงกันข้ามกับเธอ และเอ่ยถามอย่างไม่เป๋นทางการนัก

" กะว่า วันนี้ เราจะมาเริ่มงานเลยหรือ? ฮะ " คำถามเรียบๆที่ถามออกไปแต่กลับทำให้คนตรงข้ามถึงกับแกร็งน่าดู

" อ๋อ..ค่ะ " ฉับรีบตอบกลับ พี่เขาไปทันที เวลานี้พี่เขาวางตัวเหมือน บอส หนุ่มไฟแรงจริงจัง น่าดู

ชักหวั่นๆแล้วซิ

😀😀😀

อิน้องจะหวั่นทำไมค่ะ แบบนี้ จะจีบพี่เขาไหวเหรอ อ่ะ อ่ะ

🐇🐇🐇

ฝากเม้นมาทักทายบ้างนะคะ

🕊🕊🕊