บทที่ 8

มิแปลกใจเลย!

ฮ่องเต้ผู้ไร้ค่าที่เคยมาขอให้เขามอบเชื้อสายให้นั้น ร่างกายนับวันยิ่งเสื่อมโทรม จนกลายเป็นคนป่วยเรื้อรัง ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นผลจากการวางแผนของบิดาและบุตรสาวคู่นี้อย่างหนิงซงและหนิงไต้ซี

ต้องเข้าใจว่า แม้จีจิ่งเหวินจะโหดร้ายและอำมหิต แต่เขามีความรู้ความสามารถในด้านการอ่านตำราและเข้าใจเรื่องราวบ้านเมืองอย่างถ่องแท้ อีกทั้งยังมีความคิดที่ชัดเจนและแน่วแน่ในการปกครองและการทหารอันเป็นเรื่องสำคัญของแผ่นดิน

คำกล่าวที่ว่าองค์ฮ่องเต้ไร้ความรู้ความสามารถทางการเมืองนั้น เป็นเพียงข้ออ้างที่หนิงไต้ซีใช้เพื่อจำกัดอำนาจของเขาเท่านั้น

ทว่ายิ่งมีความคิดที่แน่วแน่ ก็ยิ่งยากที่จะควบคุม ดังนั้นสุนัขเฒ่าอย่างหนิงซงจึงหมดความอดทน และต้องการเปลี่ยนคนแล้ว

เขาต้องการให้องค์ชายจีจิ่งอี้วัยสิบขวบเป็นรัชทายาท เพื่อรอให้ฮ่องเต้สิ้นพระชนม์และสามารถขึ้นครองราชย์ได้ทันที แล้วหนิงซงก็จะสามารถครองอำนาจเหนือราชสำนักได้อย่างมั่นคง ทั้งยังมีไทเฮาหนิงไต้ซีคอยควบคุมฝ่ายใน แผ่นดินต้าอู่นี้ก็จะตกเป็นของตระกูลหนิงโดยสิ้นเชิง

หลินจื่อโม่แสยะยิ้มเย็นชา ในเมื่อพวกเจ้าต้องการชีวิตของข้า เช่นนั้นก็ไม่มีสิ่งใดจะต้องเจรจาอีกต่อไป

เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่รีบร้อน มุมปากเผยรอยยิ้มบาง ๆ อย่างแฝงนัย “โอ้? ให้น้องชายเข้าครองตำหนักบูรพาหรือ?”

หนิงไต้ซีตอบ “ใช่แล้ว”

หลินจื่อโม่ก้าวไปอีกก้าว รอยยิ้มที่มุมปากยิ่งชัดเจนมากขึ้น ทั้งเย้ยหยันและเย็นชา

“ตั้งแต่โบราณมา มีเพียงฮ่องเต้ที่สวรรคตแล้วและไร้รัชทายาทเท่านั้น จึงจะสามารถเลือกองค์ชายมาครองราชย์ได้ แต่ลูกก็ยังมีชีวิตอยู่ เสด็จแม่กลับต้องการให้น้องชายเข้าครองตำหนักบูรพา อย่าว่าแต่จะสอดคล้องกับพระราชประเพณีหรือไม่ หรือว่า...เสด็จแม่คิดว่าลูกจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว?”

หนิงไต้ซีไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เพียงแค่ปรายตามองเขาแล้วกล่าวว่า “อายเจียเพียงแค่พูดถึงเรื่องสืบสันตติวงศ์ ฝ่าบาทอย่าคิดมาก สิ่งนี้เป็นเพียงการป้องกันเหตุไม่คาดฝันเท่านั้น”

“เช่นนั้นหรือ? นั่นหมายความว่าท่านคิดว่าเราจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานสินะ?” หลินจื่อโม่หัวเราะเบา ๆ พลางเปลี่ยนท่าทีอย่างฉับพลัน “ก็จริงอยู่ เสด็จแม่ผู้มีปัญญาหลักแหลม วางแผนการอย่างชาญฉลาด ทั้งจัดการฝ่ายในจนเรียบร้อยเบ็ดเสร็จ และยังควบคุมราชสำนักไว้ในมืออย่างแน่นหนา”

หนิงไต้ซีผงะไปเล็กน้อย มองเขาอย่างงุนงง แต่แล้วใบหน้ากลับเปลี่ยนสี

เพราะนางไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใดที่หลินจื่อโม่ได้ก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้านาง ห่างเพียงคืบเท่านั้น

“แต่ว่า...” หลินจื่อโม่หัวเราะเบา ๆ มองลงมายังหนิงไต้ซีที่นั่งอยู่ด้วยสายตาเย็นชา รอยยิ้มที่มุมปากบิดเป็นเส้นโค้งชวนให้รู้สึกสะท้าน “เสด็จแม่รู้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่กลับไม่เข้าใจเรื่องของบุรุษ ท่านไม่เคยลอง แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าเรือนร่างของเราเสื่อมโทรม จนไม่สามารถมีบุตรสืบสันตติวงศ์ได้?”

ในแสงเทียนที่ไหววูบ หนิงไต้ซีที่อยู่ในตำหนักหรูหรางดงามยิ่งแลดูเจิดจรัส

จากมุมมองของหลินจื่อโม่ ร่างกายอิ่มเอิบภายใต้ฉลองพระองค์หรูหรานั้น ทั้งเย้ายวนและมีเสน่ห์ กลิ่นอายของหญิงสาวและความอ่อนหวานของวัยสาวปะปนกัน ทำให้หลินจื่อโม่รู้สึกถึงความร้อนแรงที่กำลังคุกรุ่นในช่องท้อง

หนิงไต้ซีตกใจ พลางตะคอกออกมา “เจ้า...หยาบช้า!”

หลินจื่อโม่ก้มลงเล็กน้อย เอาใบหน้าเข้าไปใกล้นาง พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “โอ้? เราหยาบช้าตรงไหนหรือ?”

ไม่รู้ว่าเหตุใด หัวใจของหนิงไต้ซีเริ่มเต้นระรัว นางหันหน้าหลบโดยสัญชาตญาณ

นางรู้สึกว่าฮ่องเต้ตรงหน้าราวกับกลายเป็นคนละคน ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความล้อเลียนและความโลภ ไม่เหลือความเกรงกลัวเช่นแต่ก่อนเลย แม้แต่คำเรียกตัวเองก็เปลี่ยนจาก ‘ลูก’ เป็น ‘เรา’

แต่ก่อนนั้น ด้วยการสนับสนุนของราชเลขาธิการหนิงซงและตำแหน่งไทเฮาของตัวนางเอง แม้ฮ่องเต้จะโหดร้ายเพียงใด เมื่อเจอหน้านางก็ต้องแสดงความยำเกรง แต่วันนี้...

“เจ้า...เจ้าจงถอยออกไปให้ห่างจากอายเจีย!”

เสียงของหนิงไต้ซีเริ่มสั่นเครือด้วยความหวาดหวั่น

“อย่าเพิ่งใจร้อน เสด็จแม่ไม่ใช่หรือที่บอกว่าร่างกายของเราเสื่อมโทรม? เราเพียงมาให้ท่านตรวจดูด้วยตัวเองเท่านั้น”

หลินจื่อโม่ยิ้มเย็นชาพลางเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ พร้อมจับมืออันอ่อนนุ่มของนางไปวางบนตัวเขา

“กรี๊ด!”

หนิงไต้ซีร้องออกมาด้วยความตกใจ พยายามจะดึงมือออก แต่กลับถูกจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เสียงร้องทำให้คนหน้าตำหนักตื่นตระหนก เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างเร่งรีบ “ไทเฮา! เกิดเหตุอันใดขึ้น? ท่านจะให้ข้าน้อยเข้าไปหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

เสียงนี้หลินจื่อโม่รู้จักดี มันเป็นเสียงของขันทีที่รับใช้ใกล้ชิดไทเฮา

เขากล่าวเบา ๆ “ท่านเป็นถึงไทเฮาผู้ทรงคุณธรรม หากใครเห็นว่าท่านกำลังล่วงเกินฮ่องเต้ ซึ่งเป็นโอรสของท่าน ท่านคิดว่าเขาจะพูดอย่างไร?”

หนิงไต้ซีตัวสั่นสะท้าน รีบตะโกนออกไปเสียงดัง “อายเจียไม่เป็นไร ห้ามเข้ามา!”

เสียงภายนอกเงียบลงไป ขณะที่หนิงไต้ซีพยายามดึงมือกลับ แต่พละกำลังของหลินจื่อโม่กลับมากกว่าที่นางคาดไว้ ไม่ว่าจะพยายามกี่ครั้ง มือของนางก็ยังคงถูกเขาจับไว้แน่น

“ปล่อยมือ!” หนิงไต้ซีทั้งตกใจและโกรธ ยกมืออีกข้างขึ้นมาตบหน้าเขา แต่ก็ถูกหลินจื่อโม่คว้าจับไว้ได้

หลินจื่อโม่ก้าวขาขึ้นไปบนเก้าอี้ ใช้ร่างกายกดทับหนิงไต้ซีไว้ พลางกล่าว “เห็นไหม ร่างกายของเรายังดีอยู่ ไม่ใช่หรือ?”

“เจ้าประสงค์สิ่งใดกันแน่?!” หนิงไต้ซีทั้งอับอายและเคียดแค้นจนถึงที่สุด แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

“ในเมื่อเสด็จแม่ได้ยืนยันแล้วว่าร่างกายของลูกมิได้ทรุดโทรม เช่นนั้นการที่จะให้น้องเจ็ดขึ้นครองตำหนักบูรพาก็มิจำเป็นอีกต่อไป”

หลินจื่อโม่ยิ้มเยาะด้วยเสียงหัวเราะแผ่วเบา พลางปลดมือของหนิงไต้ซีจากร่างของตน ก่อนจะกดมือทั้งสองข้างของนางไว้บนพนักเก้าอี้

“แต่เดิมการที่อดีตฮ่องเต้ทรงตั้งท่านเป็นฮองเฮา ก็เป็นเพียงการแลกเปลี่ยนเพื่อรักษาความมั่นคงของราชสำนัก อาศัยอำนาจของสุนัขเฒ่าหนิงซง อดีตฮ่องเต้มิเคยสัมผัสท่านเลย ดังนั้นท่านมีเพียงนามว่าไทเฮา แต่ไร้สถานะแท้จริง อย่าได้สำคัญตนเองเกินไป”

หนิงไต้ซีมองเขาด้วยสายตาเหลือเชื่อ นางถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วครู่

“เรารู้ว่าพวกท่านล้วนคอยให้ข้าสิ้นพระชนม์ จากนั้นจะดันองค์ชายเจ็ดขึ้นเป็นหุ่นเชิด แต่ท่านคิดว่าเราจะยอมสิ้นชีวิตง่าย ๆ ตามที่พวกท่านวางแผนไว้หรือ?”

ยังไม่ทันที่คำพูดจะจบสิ้น หลินจื่อโม่ก็ยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว จับคางอันงดงามของนางไว้แน่น

“กรี๊ด!” หนิงไต้ซีร้องออกมาอีกครั้ง พยายามผลักเขาออกไปสุดกำลัง แต่ดั่งมดตัวน้อยที่พยายามเขย่าต้นไม้ใหญ่ ไม่อาจขยับได้เลย

เสียงของขันทีเฒ่าดังขึ้นจากนอกตำหนัก “ไทเฮา! ไทเฮาทรงสบายดีหรือไม่? ข้าน้อยขอเข้าเฝ้าได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

แล้วก็มีเสียงอีกหนึ่งดังขึ้น “ฝ่าบาทกำลังสนทนากับไทเฮาอยู่ ห้ามบุกรุกเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต!”

ขันทีเฒ่ากลับโกรธเกรี้ยว “ไอ้ข้ารับใช้ชั้นต่ำ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาขวางข้า!”

เสียงตบดังขึ้นตามด้วยความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในพริบตา

หลินจื่อโม่โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของหนิงไต้ซี กระซิบอย่างเย็นชา “เรารู้ดีว่าคนข้างนอกล้วนเป็นพรรคพวกของท่าน ท่านสามารถเรียกพวกเขาเข้ามาและปลิดชีวิตเราตรงนี้ได้เลย แต่ตระกูลหนิงของพวกท่านวางแผนมานานปี จะยอมกลายเป็นกบฏที่ฆ่าฮ่องเต้แล้วช่วงชิงบัลลังก์ในเวลานี้หรือไม่? แต่หากเราไม่ตาย เช่นนั้นก็มาดูกันว่าใครจะพ่ายแพ้ก่อน!”

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบและสับสนก็ดังมาจากนอกตำหนัก ตามด้วยเสียงขันทีเฒ่าตะโกนด้วยความตกใจและโกรธเกรี้ยว “พวกเจ้า...พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่? ใครสั่งให้พวกเจ้ามา?”

เสียงที่หลินจื่อโม่คุ้นเคยตอบขึ้น “กระหม่อมเซี่ยอวิ๋น มาอารักขาฝ่าบาทส่งเสด็จกลับตำหนักพ่ะย่ะค่ะ!”