ตอนที่3

"สวัสดีครับน้องฮันนี่^_^น้องฮันนี่สวยมากพี่ตามไอจีน้องมาตลอดเลยนะครับ"พี่น็อตเอ่ยพูดพร้อมจะเอามือข้ามพี่เฮลมาจับมือฉันแต่ก็ถูกพี่ชายจอมขี้หวงของฉันจับมือเขาไว้ซะก่อนพร้อมกับออกแรงบิดข้อมือของพี่น็อตพวกเขายังคงเหมือนเดิมเลยนะ^_^

"โอ๊ย!!!เชี้ยเฮลมึงบิดข้อมือกูทำไมกูแค่จะไปขอจับมือน้องฮันนี่แค่นั่นเอง!!"พี่น็อตโวยวายร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดพลางทำหน้าเหยเกท่าทางแกล้งๆ เขาไม่ได้เจ็บจริงๆอย่างที่เขาบอกล่ะมั้ง

"เยอะแหละมึงไอ้สัสน็อต เดี๋ยวเถอะมึง!"พี่เฮลบอกพี่น็อตด้วยสีหน้าโหดๆปนกวนๆหึๆๆน่ารักจังพี่ชายฉัน

"สวัสดีค่ะพี่ราม"ฉันเลิกสนใจสองคนนั้นและหันไปสนใจผู้ชายหน้าตายที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของพี่เฮลนั่นก็คือพี่ราม ฉันยกมือสวัสดีพี่ราม พร้อมกับเดินไปนั่งลงข้างๆเขาพี่รามมีสีหน้าตกใจนิดนึงก่อนจะพยักหน้ารับคำสวัสดีของฉัน ไม่เจอกันนานเย็นชาขึ้นเยอะเลยนะคะว่าที่สามี^_^

"ฟอด คิดถึงพี่จัง^_^"ฉันหอมแก้มพี่รามไปทีหนึ่งพร้อมกับเอ่ยกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูให้พี่รามได้ยินเพียงแค่คนเดียว พี่รามตกใจลุกขึ้นยืนอย่างไว ฉันหน้าเหวอมองหน้าเขาด้วยความตกใจเช่นกัน

"ฮันนี่!!ไปหอมแก้มไอ้รามทำไม!มานี้เลย"พี่เฮลร้องเสียงดังก่อนจะดึงมือฉันกลับไปหาเขา

"กลับบ้านเลยนะ"พี่เฮลเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงกรุ่นโกรธบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจฉันเป็นอย่างมากที่ฉันไปหอมแก้มพี่ราม ตอนเด็กๆฉันก็แอบขโมยหอมแก้มพี่รามออกบ่อยนะ

"ก็ได้ค่ะฮันกลับก็ได้แต่ขอเวลาฮันแปปหนึ่งนะคะ"ฉันเอ่ยบอกพี่เฮลอย่างรัวเร็วพร้อมกับสะบัดมือพี่เฮลที่จับฉันอยู่ให้หลุดออก แล้วรีบเดินเข้าไปหาพี่รามที่ยืนอยู่ทันที

"พี่รามคิดถึงฮันนี่บ้างไหมคะ?”ฉันไปหยุดยืนตรงหน้าพี่รามและเอ่ยถามคำถามที่ฉันอยากรู้ไป พี่รามเหลือบหางตามามองหน้าฉันพลางกระตุกที่ริมฝีปากขึ้นอย่างเย็นชา ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงเย็นชาได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่แอร์ของที่นี้ก็เย็นยะเยือกอยู่แล้วแต่พอได้มายืนประจันหน้าและสบสายตาคู่สีดำของพี่รามทำให้ฉันหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจมันหนาวไปทั้งใจเพราะในแววตาคู่นั้นไม่ได้สะท้อนภาพของฉันกลับมา แววตาที่เยือนเย็นและเฉยเมยของเขากำลังบีบหัวใจของฉันให้เจ็บปวดรวดร้าวแทบจะขาดใจ

"ไม่อ่ะ ทำไมฉันต้องคิดถึงเธอ"พี่รามค่อยๆกระตุกมุมปากพูดขึ้นเบาๆ ถึงคำพูดของเขาจะเรียบเฉยแต่มันสื่อความหมายให้ฉันรู้ได้เป็นอย่างดี รู้ว่าผู้ชายคนนี้ยังคงเหมือนเดิม ยังไม่เคยมีใจให้ฉันเหมือนเดิม เหอะ!น่าขำสิ้นดี ผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคาสโนวี่อย่างฉัน ต้องมาวิ่งตามผู้ชายให้เขาพูดจาดูถูกมองว่าฉันไม่มีค่าในสายตาของเขา ทั้งๆที่รู้ว่าพี่รามไม่เคยมีฉันอยู่ในสายตา แต่ทำไมฉันยังหวังว่าสักวันเขาจะรักฉันเหมือนที่ฉันรักเขาบ้าง แค่สักนิดในใจของเขามีฉันอยู่สักนิดก็ยังดี

"ก็ดีค่ะ ต่อไปนี้พี่ต้องระวังตัวกับหัวใจของพี่ไว้ให้ดีๆนะคะเพราะฮันนี่จะรุกพี่หนักแล้วนะคะ^_^"ฉันเอ่ยบอกพี่รามไปด้วยท่าทางจริงจัง พี่รามเหลือบแค่หางตามามองฉันก่อนจะทำเสียง หึ!ในลำคอ ฉันจับหน้าพี่รามให้หันมาหาฉันก่อนจะประกบริมฝีปากของฉันเข้าไปหาริมฝีปากอวบอิ่มของพี่รามอย่างดูดดื่มพี่รามไม่ได้จูบตอบฉันแต่เพียงอย่างใด ร่างกายของเขาแข็งทื่อราวกับคนที่ตกใจอะไรมากๆและเกิดอาการช็อคจนขาดสติ

พรึบ

ร่างของฉันถูกแรงกระชากให้ออกจากร่างของพี่รามอย่างแรงจนฉันเซถอยหลังเสียการทรงตัวไปนิดหนึ่ง

"ฮันนี่ทำอะไรเนี่ย? ไปจูบไอ้รามมันทำไม!!!"พี่เฮลตะโกนใส่หน้าฉันเสียงดังจนคนรอบข้างต่างพากันหันมามองที่พวกเราเป็นจุดเดียว พี่น็อตที่ยืนอยู่ข้างพี่เฮลอ้าปากค้างดวงตาเบิกโตขึ้นอย่างคนตกใจ

"ไปเลย กลับบ้าน!!"พี่เฮลชักสีหน้าหงุดหงิดไม่พอใจใส่พี่รามและทำตาดุดันใส่ฉันพร้อมกับลากฉันให้ออกมาจากพี่ราม

"กลับก่อนนะคะว่าที่สามีจ๊วฟๆๆ^_^"ฉันหันไปบอกพี่รามพร้อมกับส่งจูจุ๊ฟไปให้พี่รามอย่างน่ารัก แต่พี่รามก็ยังคงยืนอึ้งตะลึงอยู่อย่างงั้น หึ!นี่แค่เริ่มต้นนะคะ MY BOY