บทที่ 4

งานเปิดตัวสินค้าใหม่ใช้วิธีไลฟ์สดทางออนไลน์ มีสื่อทุกแขนงมาร่วมงานพร้อมหน้า

ฉันเป็นคนกล่าวเปิดงาน มีการเปิดตัวสินค้าใหม่และผู้สืบทอดกิจการคนใหม่ของเราด้วย

เมื่องานจบลงก็ต่อด้วยงานเลี้ยงในเวลากลางคืน ซึ่งทุกปีฉันมักจะออกงานคนเดียวเสมอ แต่ปีนี้ได้พบเด็กหนุ่มหน้าใหม่คนหนึ่งมาด้วย

เป็นน้องชายของเพื่อนสนิทฉันเอง เขาบอกว่าอยากเข้าวงการบันเทิง แต่พ่อแม่ไม่เห็นด้วย

ก็เลยมาลุยด้วยตัวเอง เพื่อนฉันกลัวว่าเขาตัวคนเดียวจะถูกรังแก จึงไหว้วานให้ฉันช่วยดูแลน้องชายหน่อย

ทันทีที่เขาปรากฏตัว สปอตไลท์ของสื่อทุกแขนงก็ไปอยู่ที่เขาหมด

คืนนั้นเขากลายเป็นดาวเด่นของงาน ถึงขั้นมีสื่อบางรายตั้งคำถามว่าเขาเป็นแฟนฉันใช่หรือเปล่า

[ไม่ใช่ แต่เป็นน้องชายของเพื่อนรักฉัน บอกให้ช่วยพามาออกงานหน่อย]

แต่นักข่าวกลับไม่คิดอย่างนั้น วันรุ่งขึ้นข่าวที่ออกมาจึงมีการแซวเล็กๆ ให้คนคิดไปต่างๆ นานา

ผ่านไปหลายวัน ฉันพาเขาไปร่วมงานประมูลสินค้า จนได้ของเก่ามาให้เขาหลายชิ้น แถมยังเปิดบริษัทเอ็นเตอร์เทนเมนต์ให้เขาอีก

รอจนทุกอย่างเรียบร้อย ร่างกายฉันก็แทบไม่ไหวแล้วจริงๆ จนต้องรีบจองตั๋วเครื่องบินเพื่อไปต่างประเทศ

คืนวันหนึ่งฉันแอบไปบ้านที่เคยอาศัย ตั้งใจว่าจะมองดูอยู่ไกลๆ

แต่กลับได้เห็นจี้ชิงหย่วนเข้า เขาถูกเพื่อนหลายคนประคองไว้ ท่าทางคล้ายกับดื่มเหล้าเมา

พอเจอฉันเข้า พวกเขาต่างก็ดีใจนัก

[พี่ครับ เราขอฝากเขาไว้ด้วย หมอนี่เมามากจนจำบ้านตัวเองไม่ได้ บอกว่าบ้านนี้ต่างหากคือบ้านเขา]

ฉันไม่ได้รับตัวจี้ชิงหย่วนมา

[เขาพูดถูก นั่นเคยเป็นบ้านของเราจริงๆ แต่ตอนนี้ฉันขายทิ้งไปแล้ว]

เพื่อนๆ ต่างมีสีหน้าตกใจ จี้ชิงหย่วนพยายามจะดิ้นรน พวกเขาเกือบจะเอาไม่อยู่

[แล้วตอนนี้คุณพักอยู่ไหน ยังไงเขาก็ต้องกลับบ้าน]

ฉันมองหน้าคนกลุ่มนี้ ช่างไม่ยอมเข้าใจอะไรเสียจริงๆ

[ฉันไม่มีอะไรกับเขาอีกแล้ว เขาอยากไปไหนก็แล้วแต่เขา]

ฉันเดินอ้อมทุกคนแล้วขึ้นรถจากไป

เพื่อนๆ ต่างพากันประคองจี้ชิงหย่วนต่อ ได้แต่พาเขากลับไปบ้านตัวเอง

[เมื่อกี้ตอนดื่มเหล้าถามเขาว่านึกเสียใจบ้างไหม เขายังปากแข็งบอกว่าไม่เสียใจ สุดท้ายพอเมาก็จะไปตอแยเค้าอีก]

[เฮ่ย น่าเห็นใจเพื่อนคนนี้จริงๆ มีของดีในมือกลับไม่เห็นค่า สักวันเขาต้องเสียใจแน่]

วันรุ่งขึ้น พระอาทิตย์ออกมา ฉันถือตั๋วเครื่องบินเที่ยวเดียวไว้ในมือ บอกลาเพื่อนรักทั้งหลาย อำลาทุกคนด้วยความอาลัย จากกันวันนี้ ชาตินี้อาจไม่ได้พบเจออีก

เพื่อนร้องไห้เสียจนหน้าตามอมแมม ถามว่าทำไมคนดีมักจะอายุสั้น

[ฉันก็ไม่รู้ แต่สำหรับฉันแล้ว นี่อาจเป็นการหลุดพ้นอย่างหนึ่ง]