บทที่ 3

ตอนนั้นพ่อแม่ฉันทยอยจากไปภายในปีเดียว ฉันรับภาระหนักอึ้งจากพวกท่านมา จู่ๆ วันนั้นรู้สึกเครียดจัด เพื่อนรักเลยชวนไปรีแลกซ์บ้าง เราไปเที่ยวบาร์แห่งหนึ่ง ได้เจอจี้ชิงหย่วนซึ่งถูกผู้จัดการส่วนตัวบังคับให้ดื่มเหล้ากับแขก

หน้าตาเขาตอนนั้นน่าสงสารมาก ฉันรู้สึกใจอ่อนเลยพาเขาออกไป

แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเงื่อนไขซะทีเดียว ฉันบอกให้เขามาเป็นแฟนฉันสามปี

แรกเริ่มเราต่างทำตามสัญญาเคร่งครัด แต่ยิ่งนานวันก็รู้สึกมีใจให้กัน เขาบอกว่าจะพยายามหาเงินให้มาก แล้วมาแต่งงานกับฉัน

แต่มาถึงวันนี้ ฉันอดน้ำตาไหลไม่ได้

เขากลับไปกองถ่ายอีกครั้ง และคุยเรื่องนี้กับผู้กำกับ ผู้กำกับโทรมาหาฉัน สุดท้ายฉันก็ใจอ่อนยอมตามที่เขาขอ

จนกว่าซีรี่ย์เรื่องนี้จะปิดกล้อง จี้ชิงหย่วนถึงกลับบ้านมา นั่นก็ผ่านไปห้าเดือนกว่าแล้ว

เป็นช่วงเวลาที่สุขภาพฉันย่ำแย่เต็มที ฉันส่งต่องานที่ค้างคาให้ผู้บริหารระดับสูงหลายคนในบริษัท และเริ่มรับเด็กใหม่มาฝึกงานในบริษัทมากขึ้น

หลังจากปิดกล้อง จี้ชิงหย่วนกลับมาถึงบ้าน เล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ฉันฟัง พร้อมกับขอโทษฉัน

[ขอเวลาอีกหนึ่งปี ผมสัญญา จะเปิดเผยเรื่องของเรา]

ฉันส่ายหน้า ปล่อยให้เขาพูดไป

มีคนส่งแมซเซสมา ชวนเขาไปเที่ยวต่อ เขาหันมามองฉัน สายตามีความวิงวอน

[ไปเถอะ]

สิ่งที่เขาไม่ได้บอกฉันก็คือ งานเลี้ยงคราวนี้ให้พาญาติพี่น้องไปด้วยก็ได้ แต่เขาไม่พูด

ไป๋จื่อที่ติดต่อกับฉันทางมือถือยังไม่ได้ลบทิ้งไป รุ่งขึ้นพอฉันตื่นมา ก็เห็นคลิปที่หล่อนส่งมา

[พูดความจริงหรือจะเลี่ยงบาลี]

จี้ชิงหย่วนเลือกที่จะพูดความจริง มีคนถามว่าเขาเป็นอะไรกับฉัน

[เป็นแค่พี่สาวข้างบ้านคนหนึ่ง]

มีคนหัวเราะบอกว่าเขาพูดโกหก บังคับให้เขาดื่มเหล้า

เขาเบ้ปากด้วยความไม่พอใจ พร้อมพูดย้ำอีกครั้ง

[ถ้าไม่เพราะหวังไต่เต้า ใครจะสนใจผู้หญิงพรรค์นั้น จืดชืดยังกะอะไร]

[หนอยแน่ ไม่นึกว่านายจะเห็นแก่ตัวแบบนี้ แต่ผู้หญิงคนนั้นดูแก่กว่านายไม่กี่ปี แถมยังดีกับนายมาก นายจะตัดใจได้หรือ]

[ทำไมจะตัดไม่ได้ พวกนายมีใครชอบเขาหรือเปล่า ยกให้ก็ได้นะ]

ฉันดูคลิปที่ไป๋จื่อส่งมา สักพักหล่อนก็แชร์โลเกชั่นมาอีก เพื่อนัดฉันออกไปกินข้าว

เมื่อไปถึงจึงมีเพียงเราสองคน หล่อนมากับแว่นกันแดดอันโต

[คลิปที่ฉันส่งให้ คุณคงได้ดูแล้ว และน่าจะรู้ว่าเขาไม่ได้ชอบคุณจริง เมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมคุณไม่ยอมปล่อยมือจากเขาสักที ถึงเลิกกันไปก็ยังเป็นเพื่อนได้]

[เพราะเขาชอบฉันมากกว่า และเขาก็รักฉันด้วย]

ไป๋จื่อเปิดคอเสื้อตัวเองให้กว้างขึ้น ให้ฉันเห็นรอยจูบที่คอของหล่อน

[เห็นหรือยัง นี่คือผลงานของเขา]

[เธอช่างหน้าด้านจริงๆ มาท้าทายฉันแบบนี้ รู้ไหมว่าจะมีผลยังไงบ้าง]

เธอไม่แคร์สักนิด อาจเพราะคราวก่อนฉันยอมปล่อยหล่อนไป เลยไม่มีความน่าเชื่อถืออีก

ฉันโทรหาเจ้านายของบริษัทเธอเดี๋ยวนั้น รวมถึงบรรดาเอเจนซี่ทั้งหลายด้วย

เพียงอึดใจเดียว ข่าวการถูกยกเลิกสัญญาของเธอก็ถูกส่งมาเป็นระยะ

เธออ่านข้อความในมือถือพร้อมกับตัวสั่นไม่หยุด

[เธอเกมแล้ว]

ฉันรับแก้วน้ำชาจากบริกรคนหนึ่ง แล้วค่อยๆ เทราดหัวเธอลงไป

ทันทีที่ออกมาข้างนอกฉันแทบทนไม่ไหว เอามือกุมหน้าอกตัวเองไว้ มันเต้นเร็วคล้ายกับจะหลุดออกมา

หมอรีบรับตัวฉันเข้าโรงพยาบาล ฉันหมดสติไป

กว่าจะฟื้นมาอีกทีก็คือสองวันให้หลัง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเคลียร์งานและดูว่าการคัดเลือกผู้สืบทอดกิจการไปถึงไหนแล้ว

จากนั้นจึงเห็นข้อความที่จี้ชิงหย่วนส่งมา

[พี่อยู่ไหน พี่ทำอะไรกับไป๋จื่อ? รู้ไหมว่าเขาฆ่าตัวตายน่ะ]

ฉันเปิดอ่านแชทข้อความที่เขาส่งมา เพิ่งจะวางมือ เขาก็โทรเข้ามาอีก

[ทำไมพี่ต้องทำลายเขาอย่างงั้น ถือว่ามีอำนาจมากกว่าหรือไง]

[รู้ไหมว่าเขาฆ่าตัวตาย และพี่ก็คือฆาตกร]

[ผมเกลียดพี่ ทีหลังอย่ามายุ่งกับผมอีก]

ฉันฟังเขาด่าจนจบ ค่อยถามว่าตอนนี้เขาอยู่ไหน เขารีบวางหูไปทันที

ฉันส่งข้อความไปให้เขา ถึงพบว่าเขาบล็อกทุกช่องทางการติดต่อจนหมด

ฉันเหลือเวลาไม่มากนัก แค่อยากให้เขามาอยู่กับฉันหน่อย เรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้ก็ยังทำไม่ได้

ฉันมองดูมือถือ รู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง จึงลบการติดต่อกับเขาทุกช่องทางเช่นกัน กลับถึงบ้านก็รีบขนข้าวของไปอยู่บ้านเก่าของตัวเอง

เอาบ้านที่เราเคยอยู่ด้วยกันขายให้คนอื่นไป

กว่าจะเสร็จงานยุ่งเหยิงเหล่านี้ก็ผ่านไปอีกเจ็ดวัน

ฉันโทรเรียกเพื่อนสนิทให้มาพบ บอกเธอว่าฉันมีแผนการยังไงต่อไป

เธอรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก บอกว่าจี้ชิงหย่วนไม่ใช่คน

ฉันโทษตัวเองว่าเพราะสมัยก่อนอายุยังน้อย ไม่รู้จักดูคนให้ดี

[รอให้บริษัทออกสินค้าใหม่และมีการแถลงข่าวจบ ฉันจะไปทันที]