บทที่ 1

ฉันออกจากโรงพยาบาลมา ในมือถือผลตรวจร่างกายที่หมอให้มา

หมอบอกว่าฉันจะอยู่ได้อีกไม่นาน

เป็นโรคกรรมพันธุ์ประจำตระกูล ไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เผื่อมีใครส่งข้อความมา

[พระเอกคนดังและสาวน้อยหน้าใสแอบเดินควงกลางดึก]

ฉันเลื่อนดูคอมเม้นต์ต่างๆ ที่อยู่ด้านล่าง แฟนคลับบางส่วนสนับสนุนก็จริง แต่ส่วนใหญ่มักเป็นเสียงแอนตี้มากกว่า

รอจนคนขับรถมารับแล้ว ฉันเก็บผลตรวจที่อยู่ในมือ ไว้เคลียร์เรื่องราวทางนี้หมดเมื่อไหร่ ฉันจะไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ

ฉันส่งข้อความไปหาจี้ชิงหย่วน ถามว่าเขาอยู่ไหน พอมีเวลากลับบ้านสักหน่อยไหม

รออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ยังไม่มีวี่แววจะตอบกลับ

ฉันโทรศัพท์ไปหาเขาหลายสาย ไม่ผิดจากที่คิด เขาติดสายอื่นอยู่ทั้งสิ้น

ฉันวางมือถือลง พร้อมนวดขมับเบาๆ

คนขับรถปลอบใจว่าคุณชายชิงหย่วนอาจจะติดงานอยู่ อีกซักครู่คงจะโทรกลับมา

ฉันฟังแล้วอดสมเพชไม่ได้

[ช่างมีงานยุ่งจริงๆ มากกว่าท่านประธานอย่างฉันซะอีก ตั้งนานก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์สักสาย]

ฉันบอกคนขับรถว่าทีหลังไม่ต้องเรียกเขาว่าคุณชายชิงหย่วนอีก ให้เรียกจี้ชิงหย่วนแทน จะได้รู้สภาพแท้จริงของตัวเองซะบ้าง

จนฉันกลับถึงบ้านแล้ว คุณชายที่มีงานรัดตัวจึงได้โทรกลับมา ฉันถามเขาว่าตอนนี้อยู่ไหน เขาบอกว่าอยู่ในงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จ

ฉันได้ยินเสียงอึกทึกที่ปลายสาย และไม่รอให้ฉันพูดจบ เขาก็ชิงวางหูไปเสียก่อน

ฉันนั่งรอเขาที่โซฟาชั้นล่าง จนรุ่งขึ้นอีกวันเขาถึงได้กลับมา

เห็นหน้าก็คิดจะมากอดฉัน แต่ถูกฉันผลักออกไป

[ไปอาบน้ำอาบท่าซะ เนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหล้ากับกลิ่นน้ำหอม ฉันอยากอ้วก]

เขาดมกลิ่นตัวเอง จากนั้นก็รีบไปอาบน้ำ ออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืน ผมยังเปียกอยู่ไม่ได้เช็ดให้แห้ง

เขาโยนผ้าขนหนูมาทางฉัน บอกให้เช็ดผมให้หน่อยได้ไหม

ฉันรู้ว่านี่คือการแสร้งเอาใจ ทุกครั้งที่มีข่าวซุบซิบ พอกลับมาเขาก็จะมาโอ๋ฉันหน่อย บอกว่ารอให้ซีรี่ย์ออนแอร์ก่อน เขาจะออกไปอธิบายให้ทุกคนได้รู้

และบ่อยครั้งที่ฉันยอมรับลูกเล่นของเขาประเภทนี้ จึงไม่เคยโกรธเขาอย่างจริงจังเสียที

แต่ครั้งนี้ฉันปฏิเสธ

เขานั่งลงข้างฉัน พร้อมกอดฉันไว้

[เราอย่างอนกันอีกเลยนะ งานผมเพิ่งจะไปได้ดี มีหลายงานที่ไม่อาจปฏิเสธได้]

ฉันผลักเขาออกไป นั่งเผชิญหน้ากับเขาจริงจัง มีความตั้งใจอยากพูดคุยเรื่องบางอย่างกับเขา

ฉันยังไม่ทันเอ่ยปาก เขาก็เริ่มหาวและบอกว่าง่วงนอน รอให้ตื่นมาแล้วค่อยคุยต่อ

หลังจากเขาขึ้นชั้นบนไปแล้ว ฉันนึกขำกับตัวเอง

[เห็นไหมล่ะ นี่แหละคือคนเนรคุณเลี้ยงไม่เชื่องที่ฉันสร้างมาเองกับมือ]

มือถือของเขาวางอยู่บนโต๊ะ ไม่ได้หยิบขึ้นไปด้วย มีข้อความส่งเข้ามาอีกหลายข้อความ ฉันคิดจะเปิดดู แต่กลับพบว่าเขาเปลี่ยนรหัสล็อคหน้าจอใหม่

ฉันจึงวางมือถือของเขาลง เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ตั้งใจว่าจะขึ้นไปพักผ่อนเสียหน่อย

ไปถึงห้องซักล้างกลับเห็นเสื้อที่เขาเพิ่งถอดเปลี่ยน มีคีย์การ์ดสำหรับเปิดเข้าห้อง ซ้ำยังมีรอยลิปสติกสีแดงประทับไว้อีก

ฉันหยิบคีย์การ์ดใบนั้นออกมา ความโกรธทำให้ขาดสติยั้งคิด วิ่งขึ้นไปชั้นบน ปลุกให้จี้ชิงหย่วนที่กำลังหลับสนิทให้ตื่นขึ้นมา

เขานอนสะลึมสะลืออยู่ ทำท่าเหมือนจะกอดฉันแล้วนอนต่อไป

ฉันบังคับให้เขาตื่นขึ้น ถามเขาว่าเป็นคีย์การ์ดอะไร เขาเริ่มแสดงท่าทีหงุดหงิดให้เห็น

[คีย์การ์ดอะไรอีกเล่า]

ฉันยื่นคีย์การ์ดให้เขาดู

เขารับแล้วโยนทิ้งลงในถังขยะ พร้อมพูดเหมือนไม่ใส่ใจว่า อาจเพราะตอนเล่นเกม มีดาราหญิงคนไหนใส่ลงในกระเป๋าเสื้อของเขาก็เป็นได้

จากนั้นก็รั้งตัวฉันไปกอดเพื่อให้นอนด้วยกัน

ฉันหยิบผ้าห่มของตัวเองแล้วลุกหนีไป