บทที่ 1

“ขอโทษนะหลินเฉิน ฉันคงแต่งงานกับคุณไม่ได้!”

ณ ภายในห้องทำงานประธานบริษัทแห่งซูกรุ๊ป

ซูอวี้เหยา ประธานบริษัทผู้มีสีหน้าเย็นชาสวมชุดเดรสลูกไม้สีดำพูดออกมาอย่างเยือกเย็น

ตรงข้ามกันกับเธอมีชายหนุ่มผู้หน้าตาหล่อเหลาและแต่งกายอย่างเรียบง่ายนั่งอยู่

“อวี้เหยา คุณหมายความว่ายังไง? เราตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

ใบหน้าของหลินเฉินปรากฎความสับสน

ตามที่ตกลงกันไว้ ในวันที่ซูกรุ๊ปเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ ทั้งสองจะยุติการหนีตามกันที่ยาวนานมาถึงสามปีของพวกเขาและจะก้าวเข้าสู่เรือนหอสมรสกันอย่างเป็นทางการ

“ไม่ว่ายังไง เราทั้งคู่ก็เคยอยู่ด้วยกัน งั้นฉันจะพูดตรงๆเลยแล้วกัน”

ซูอวี้เหยาจัดปรอยผมที่ข้างหูให้เรียบร้อย คอขาวดุจหยกและใบหน้าที่สวยงามไร้ที่ติ ในทุกๆการเคลื่อนไหวของเธอล้วนแสดงความสง่างามออกมา

“หลินเฉิน ความแตกต่างระหว่างเราในตอนนี้มันใหญ่เกินไปแล้ว คุณไม่คิดแบบนั้นเหรอ?”

“ถึงขั้นพูดว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวได้เลย การฝืนอยู่ด้วยกันมันไม่ได้เป็นผลดีอะไรกับคุณเลย แล้วก็จะเป็นภาระกับฉันด้วย!”

ภาระเหรอ?

หลินเฉินตกตะลึง คาดไม่ถึงว่าซูอวี้เหยาจะพูดคำพูดเช่นนั้นออกมา

ในอดีต ถ้าไม่ใช่เพราะเขายื่นมือเข้ามาช่วย ตระกูลซูคงล้มละลายไปนานแล้ว ไม่ต้องพูดถึงการจะเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์เฉกเช่นในปัจจุบันเลยด้วยซ้ำ

ความสำเร็จของซูอวี้เหยาในวันนี้ล้วนสร้างขึ้นมาจากน้ำมือของเขา

แต่หลินเฉินไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่เธอร่ำรวยขึ้นมาแล้ว ผลลัพธ์ที่ได้กลับกลายเป็นว่าเธอรังเกียจที่เขาเป็นภาระ

"ฉันรู้ว่าคุณรับไม่ได้กับการตัดสินใจแบบนี้"

“เอางี้ไหม ถือว่าฉันเป็นหนี้คุณ หลังจากยกเลิกการแต่งงานนี้ ฉันจะให้เงินชดเชยค่าแยกทางกับคุณก้อนหนึ่ง แล้วก็คฤหาสน์หนึ่งหลังกับรถหรูหนึ่งคัน ของพวกนี้มันก็คงจะเพียงพอให้คุณใช้ชีวิตได้อย่างสบายๆแล้ว! "

ขณะที่พูด ซูอวี้เหยาก็หยิบปากกาและเช็คออกมาจากกระเป๋าราคาแพงของเธอ

หลินเฉินมองเธอเซ็นตัวเลขจำนวนสี่สิบล้านบาทลงบนเช็คอย่างเงียบๆ เขาเพียงรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้านั้นแปลกประหลาดไปแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“หรือว่า ความรู้สึกหลายปีมานี้ของเรามีค่าเท่าตัวเลขแค่นี้ในสายตาของคุณ?”

ความซับซ้อนปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของซูอวี้เหยา จากนั้นมันก็ถูกแทนที่ด้วยความเย็นชา

"ถ้าคุณคิดว่ามันน้อยไป ฉันเพิ่มให้ได้ ได้จนกว่าคุณจะพอใจ!"

ถึงขั้นคิดว่าเขาคิดว่ามันน้อยไปเหรอ?

หลินเฉินมองไปที่เธออย่างลึกซึ้ง ความเจ็บปวดแวบขึ้นมาในสายตาเล็กน้อย: "ดูเหมือนว่า คุณจะล้มเลิกแต่งงานครั้งนี้ให้ได้เลยใช่ไหม?"

ซูอวี้เหยาเม้มริมฝีปากสีแดงชื้นของเธอแน่น หันหน้ามองออกไปด้านนอกหน้าต่าง: "ถ้าคุณคิดที่จะเข้าใจแบบนี้ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ"

ในตอนนี้เธอเป็นประธานสาวผู้เลอโฉมที่มีค่าตัวมากกว่าห้าพันล้าน อีกทั้งยังเป็นเทพธิดาที่ผู้คนนับไม่ถ้วนในเจียงตงต่างก็หลงใหลและยกย่อง

แต่หลินเฉิน ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ดูเข้ากันกับเธอไม่ได้เลย แม้แต่ในทางจิตวิญญาณก็ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันกับเธอ

การแต่งงานเช่นนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่เธอ ซูอวี้เหยาต้องการ เพราะนั่นน่ะมันธรรมดาๆเกินไป!

"คิดไม่ถึงเลยว่าความรู้สึกตลอดหลายปี หลายวันหลายคืนที่อยู่ด้วยกันมา มื้อเช้าเช้ามื้อเย็นที่กินด้วยกันมาหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับความธรรมดาๆ"

“ใช่สิ ตอนนี้คุณ ซูอวี้เหยาเป็นถึงประธานของซูกรุ๊ป เป็นสาวสวยที่โดดเด่นแห่งเจียงตง คนที่ยกย่องนับถือก็มีมากมาย”

“ส่วนผม หลินเฉิน ก็เป็นแค่คนธรรมดาๆที่ไม่มีชื่อเสียงอะไรเท่านั้นเอง ยังไงก็ไม่คู่ควรกับคนที่เป็นถึงประธานสาวสวยแบบคุณอยู่แล้ว!”

หลินเฉินหัวเราะเยาะตัวเอง รู้สึกหมดหวัง

ซูอวี้เหยาขมวดคิ้วเข้มเล็กน้อย กวาดสายขึ้นมองเขา: "หลินเฉิน ฉันยอมรับว่าคุณทำอะไรให้ฉันมาเยอะมาก แต่พวกนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ..."

“ช่างมันเถอะ ฉันรู้ว่าไม่ว่าฉันจะพูดไปยังไง คุณก็คงไม่เข้าใจในความตั้งใจของฉันหรอก เงินก้อนนี้ คุณเอาไปเถอะ ถือซะว่าเป็นค่าความเหนื่อยในตลอดหลายปีที่ผ่านมาของคุณ!”

ในขณะที่พูด เธอก็ดันเช็คไปตรงหน้าหลินเฉิน

อย่างไรก็ตาม หลินเฉินไม่ได้มองมันเลยด้วยซ้ำ

“สี่สิบล้านสำหรับค่าเลิกลา ประธานซูใจกว้างมากจริงๆนะ แต่น่าเสียดายที่ผม หลินเฉิน ไม่ต้องการ!”

หลินเฉินลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

เมื่อเห็นหลินเฉินเดินออกไปทั้งๆแบบนั้น ซูอวี้เหยาก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้น น้ำเสียงของเธอก็หนักแน่นขึ้นเล็กน้อย

“หลินเฉิน ฉันแนะนำให้คุณเอาเงินนี้ไปจะดีกว่านะ อย่าทำตัวโง่ๆเพียงเพราะหน้าตาและกับศักดิ์ศรีในตัวเอง! เงินพวกนี้ คุณเคยคิดบ้างไหม การที่คุณเป็นแค่หมอธรรมดาๆคนหนึ่ง ทั้งชีวิตคุณก็หาไม่ได้หรอก!”

หลินเฉินทำหูทวนลม

ถ้าจะให้พูดตามตรง มันเป็นเงินแค่สี่สิบล้านเท่านั้น เขาไม่ได้ต้องการเงินเล็กๆน้อยๆแค่นี้จริงๆ

"เดี๋ยวก่อน"

ขณะนั้นเอง หญิงสาวคนหนึ่งที่สวมเครื่องประดับเงินทองเยอะแยะมากมายและแต่งหน้าจัดอย่างไม่ถูกกาลเทศะก็เปิดประตูเดินเข้ามา

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลินเฉินก็ตะโกนขึ้นมาทันที “คุณป้า!”

บุคคลที่มาคือแม่ของซูอวี้เหยา ผู้ซึ่งเดิมทีจะมาเป็นแม่ยายของหลินเฉินในอนาคต จางอ้ายยิง

“หึ ป้าอะไรกัน ฉันเป็นไม่ได้หรอกนะ!”

“ถ้าจะไปน่ะก็ไม่มีปัญหา เอาของของแกไปด้วย คฤหาสน์หรูของตระกูลซูของเราไม่มีที่ไว้สำหรับเก็บขยะพวกนั้นของแกหรอก!”

จางอ้ายยิงส่งเสียง หึ ออกมาอย่างเย็นชา เธอหยิบกล่องและบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋า เธอโยนมันไปทางหลินเฉิน

สีหน้าอันอ่อนโยนที่เพิ่งปรากฏบนใบหน้าของหลินเฉินถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาในทันที

นั่นคือแหวนเพชรและสินสอดที่เขาเตรียมไว้ให้ซูอวี้เหยาด้วยความใส่ใจ

แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะคุยกันไม่สำเร็จ แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องทำลายความตั้งใจของเขาให้เสียเปล่าเช่นนี้ไหม

“คุณป้า ขนาดคุณป้าก็ยังมีท่าทางแบบนี้เลยหรอ? ผม หลินเฉิน ขอถามหน่อยว่าที่ผ่านมาผมเคยทำอะไรให้คุณป้าไม่พอใจหรอครับ?”

จางอ้ายยิงหัวเราะเยาะ เสียงของเธอแหลมคมเป็นพิเศษ

“ทำไมล่ะ หลินเฉิน ฉันพูดจี้ใจดำแกหรอ?”

ซูอวี้เหยาขมวดคิ้วและตะโกนขึ้นมา "แม่ หยุดพูดเถอะ!"

อย่างไรก็ตาม จางอ้ายยิงกลับทำท่าทางหยิ่งผยองขึ้นมา

“หึ ทำไมไม่พูดล่ะ? ฉันแค่อยากจะบอกว่า แกมันก็แค่คางคกที่อยากจะกินเนื้อหงส์ คิดอยากจะปีนขึ้นมาเทียบกับตระกูลซูของเรา ไม่มีทางหรอก!”

“จริงสิ หลินเฉิน มีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกให้แกรู้ไว้ ประธานสาวสวยของเรา อวี้เหยา กำลังจะหมั้นกับคุณชายใหญ่ของตระกูลอู๋เร็วๆนี้ ตอนนี้ก็แค่รอให้คุณชายใหญ่กลับมาจากต่างประเทศ”

“ถ้าเทียบกับคุณชายอู๋แล้ว แกก็เหมือนกับไก่ฟ้ากับนกฟีนิกซ์ เข้าใจไหม?”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของจางอ้ายยิงก็เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

ความเยือกเย็นในสายตาของหลินเฉินแทบจะกลายเป็นสิ่งที่สัมผัสได้ เขาหันไปมองซูอวี้เหยาในทันที

กับคนเก่ายังไม่จบกันเลย แต่กลับหาคนใหม่มาแล้ว

ผู้หญิงคนนี้ เธอทำมันไปได้อย่างไรกัน?

เมื่อต้องเผชิญกับสายตาอันเย็นเยือกของหลินเฉิน ซูอวี้เหยาก็หลบสายตาโดยไม่รู้ตัว แต่คำพูดของเธอก็ยังคงแน่วแน่

“ตระกูลอู๋เป็นตระกูลใหญ่ในเจียงตง อิทธิพลของพวกเขาแผ่ขยายเป็นวงกว้างไปทั่วทั้งในวงการทหาร การเมือง และธุรกิจ! หลังจากผ่านความยากลำบากมาหลายชั่วรุ่น ตอนนี้ก็กลายมาเป็นหนึ่งในตระกูลผู้นำที่แข็งแกร่งและมั่นคงในเจียงตง”

“คุณชายใหญ่ของตระกูลอู๋จะเข้ามาบริหารตระกูลอู๋ในอนาคต มันเป็นโอกาสหายากที่จะได้แต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลซู และสำหรับฉันแล้ว มันจะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!”

ที่ต้องพูดน่ะก็มีเท่านี้แหละ!

หลินเฉินปล่อยวางอย่างสิ้นเชิง เธอยิ้มอย่างสงบ แสดงให้เห็นถึงความสบายอกสบายใจ

“งั้นหรอ? ถ้างั้น ผมที่เป็นแค่คนจนๆก็ขออวยพรล่วงหน้าให้ประธานซูและตระกูลซูขึ้นไปสู่จุดสูงสุด แล้วก็ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่แล้วกันนะ”

หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง ไม่เหลือแม้แต่เพียงเศษเสี้ยวของความอาลัยอาวรณ์

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของหลินเฉิน ซูอวี้เหยารู้สึกสับสนและมีอารมณ์ที่หลากหลาย

เดิมทีเธอคิดว่าเมื่อหลินเฉินได้ยินเรื่องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ของเธอกับคนชายใหญ่ของตระกูลอู๋ เขาคงจะโกรธมากหรือไม่ก็ขอร้องอ้อนวอนเธอ

แต่ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ หลินเฉินกลับสงบมาก และในท้ายที่สุดก็เขาไม่สนใจเลยสักนิด

“แม่ แม่คิดว่าหนูทำแบบนี้มันเกินไปไหม?”

จางอ้ายยิงดุด่าว่ากล่าว "มากเกินไปงั้นหรอ? การที่ไอ้คางคกที่ไม่มีอะไรดีตัวนี้คิดที่จะมาแต่งงานกับลูก อวี้เหยา นั่นแหละที่มากเกินไป!"

“นี่ อวี้เหยา รอให้อู๋เฮ่ากลับมาจากต่างประเทศก่อน พอพวกลูกก็หมั้นกัน ตระกูลซูของเราก็จะก้าวขึ้นไปอีกขั้นและกลายเป็นตระกูลชั้นนำของเจียงตง”

“ส่วนหลินเฉินอะไรนั่น เขาไม่มีอะไรดีสักอย่าง วันนี้เขาจะได้รู้ตัวแล้วก็ให้ความร่วมมือดีๆ ไม่งั้นแม่คงจะต้องจัดการเขา!”

ซูอวี้เหยาไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่รู้สึกว่างเปล่าในใจ

ราวกับว่ามีของสำคัญบางอย่างได้หายไปในพริบตา