บทที่ 7

น้ำเสียงของเขาสงบมาก ไม่ได้แสดงถึงความหยิ่งยโสหรือข่มขู่แต่อย่างใด

ในตอนแรก ชายที่มีรอยแผลเป็นและชายฉกรรจ์หลายๆคนที่อยู่ด้านหลังเขาตกตะลึง จากนั้นก็หัวเราะโพร่งออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า... ขำจะบ้าตาย ไอ้หน้าหล่อนี่เมื่อกี้นี้พูดว่าอะไรนะ? จะให้ฉันไสหัวไปหรอ?”

“ไอ้โง่ ดูละครน้ำเน่ามากไปมั้ง อยากเป็นฮีโร่ที่เข้ามาช่วยสาวสวยสินะ?”

“ลูกพี่ จะไปเสียเวลาคุยกับมันทำไม จัดการมันซะ! ลุยเลย!”

น้องชายที่อยู่ข้างชายที่มีรอยแผลเป็นฟาดท่อเหล็กในมือไปที่ศีรษะของหลินเฉินพร้อมกับร้องคำรามออกมา เขาลงมืออย่างรุนแรง

ซ่งเสวี่ยเฟยถอนหายใจในใจ ดูเหมือนว่าเธอคงต้องออกโรงเพื่อปกป้องผู้ชายคนนี้เสียแล้ว

ความกล้าหาญเป็นสิ่งที่น่านับถือ แต่มันค่อนข้างโง่เขลา เขาช่างไม่เข้าใจสถานการณ์เอาเสียเลย

แต่ในขณะนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่แหลมสูงเข้ามาในหู

หลังจากนั้นก็เห็นเพียงชายฉกรรจ์ที่เป็นฝ่ายเริ่มโจมตีก่อนได้ล้มลงไปกับพื้นและดิ้นพลิกตัวไปมาโดยเอามือกุมท้องเอาไว้

ท่อเหล็กในมือของเขาไปอยู่ในมือของหลินเฉินตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

จากนั้น......

ปัง!ปัง!ปัง!

เสียงกระทบของเหล็กดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ท่อเหล็กในมือของหลินเฉินก็ถูกสะบัดออกไปอย่างรวดเร็ว

ชายฉกรรจ์ที่พุ่งเข้ามาแต่ละคน ยังไม่ทันที่จะเข้าไปใกล้หลินเฉิน พวกเขาก็ล้มลงกับกองพื้นพร้อมคำรามออกมาอย่างเจ็บปวด

ไม่มีใครดูออกเลยว่าเขาใช้ลงมืออย่างไร

เพราะมันรวดเร็วเกินไป เร็วไม่ต่างจากสายฟ้า!

ชายที่มีรอยแผลเป็นคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด เขาเป็นคนสุดท้ายที่พุ่งเข้าไปหาหลินเฉิน กระโดดขึ้นสูงและฟาดขาลงมาอย่างรุนแรง

หลินเฉินโยนท่อเหล็กที่ผิดรูปไปจากเดิมในมือทิ้งไป เขาเพียงยกเท้าขึ้นเตะออกไปโดยไม่มองที่ชายที่มีรอยแผลเป็นด้วยซ้ำ

ชายผู้มีรอยแผลเป็นร้องโหยหวนออกมา ร่างกายของเขาโค้งงอเป็นกุ้งและกระเด็นกลับไปด้วยความเร็วที่มากกว่าตอนที่เขาพุ่งมาเสียอีก

เขากระแทกเข้ากับรถที่ขับมาเสียงดังพลั่ก เลือดพุ่งออกมาจากปาก และไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก

เขาพยายามออกแรงเพื่อเงยหน้าขึ้น มองไปยังหลินเฉินด้วยความหวาดกลัว: "แก...แก..."

หลินเฉินไม่แม้แต่จะมองไปที่เขา จากนั้นหันกลับและเดินเข้าไปหาซ่งเสวี่ยเฟยแล้วพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า: "ไปกันเถอะ คุณหนูซ่ง!"

ภายในดวงตาที่สวยงามของซ่งเสวี่ยเฟยมีเพียงแค่ความตกตะลึง

หมอหลินคนนี้ดูอ่อนโยนและสง่างามเฉกเช่นสุภาพบุรุษ

คิดเลยถึงเลยว่าฝีมือการต่อสู้จะแข็งแกร่งทรงพลังขนาดนี้

ใครกันที่บอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นแมงดา?

ทักษะทางการแพทย์สูงมากขนาดนั้น ทักษะการต่อสู้ก็ยิ่งน่าทึ่งกว่านั้นอีก นี่มันเป็นเสือซ่อนเล็บชัดๆ!

หัวใจของซ่งเสวี่ยเฟยร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด บางทีเธออาจจะพบของดีเข้าแล้วก็ได้!

เธอยิ้มอย่างเสน่ห์ออกมา สตาร์ทรถและมุ่งหน้าไปยังหนานเฉิง

“หมอหลิน ก่อนหน้านี้คุณช่วยเชี่ยนเชี่ยนไว้ แล้วตอนนี้คุณก็ช่วยฉันไว้ด้วย ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงเลยจริงๆ”

ในขณะที่ขับรถ ซ่งเสวี่ยเฟยก็พูดด้วยรอยยิ้ม เธอเริ่มสนใจหลินเฉินมากขึ้นเรื่อยๆ

หลินเฉินยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า "จริงๆแล้วผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ แต่ว่าคุณหนูซ่งควรจะระวังตัวไว้จะดีกว่า คนพวกนี้มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นคนกลุ่มเดียวกันกับคนที่วางยาพิษเชี่ยนเชี่ยนก่อนหน้านี้!"

สีหน้าของซ่งเสวี่ยเฟยเย็นชาลง “ฉันพอเดาได้คร่าวๆว่าใครเป็นคนทำ หึ ตระกูลซ่งของฉันไม่ใช่ตระกูลที่มาหาเรื่องได้ง่ายๆหรอก แค้นนี้น่ะ ฉัน ซ่งเสวี่ยเฟยจะเอาคืนให้สาสม”

ซ่งเชี่ยนเชี่ยนที่นั่งอยู่เบาะหลังพูดขึ้นมาอย่างน่ารักว่า: "พี่คะ พี่หลินช่วยเรามาหลายครั้งแล้ว ไม่ว่ายังไง เราก็ควรตอบแทนเขาหน่อยนะคะ"

ซ่งเสวี่ยเฟยเห็นด้วย “เชี่ยนเชี่ยนพูดถูก ยังไงเราก็ควรจะขอบคุณหมอหลินอยู่แล้ว”

ซ่งเชี่ยนเชี่ยนกลอกตาไปมา และพูดอย่างขี้เล่นว่า "พี่คะ หนูมีคำแนะนำค่ะ"

“คำแนะนำอะไรหรอ?”

“อืม ในเมื่อพี่หลินไม่อยากได้บัตรทองของตระกูลซ่งของเรา ถ้างั้น พี่ก็ให้รางวัลเขาสักครั้งไหมคะ?”

“หา~ ยัยหนูนี่ เธอพูดบ้าอะไรเนี่ย เดี๋ยวปั๊ดฉีกปากเธอซะเลย...”

บทสนทนาของพี่น้องซ่งทำให้หลินเฉินได้ถึงกับกุมขมับ

ใบหน้าอันสวยงามของซ่งเสวี่ยเฟยแดงก่ำ แต่เธอกลับสงวนท่าทีเป็นอย่างมาก เธอกพูดกับหลินเฉินว่า “หมอหลิน อย่าถือสาเลยนะคะ น้องสาวของฉันเป็นแบบนี้แหละ พูดอะไรไม่ค่อยรู้จักกาละเทศะ”

หลินเฉินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เป็นการบอกเป็นนัยว่าเขาเข้าใจ

วินาทีต่อมา ซ่งเสวี่ยเฟยกลับพูดว่า "แต่ที่เชี่ยนเชี่ยนพูด ฉันไม่ถือนะ หมอหลินคิดว่าไงล่ะคะ"

หลินเฉินถึงกับพูดไม่ออก

ที่จริงแล้ว ซ่งเสวี่ยเฟยเป็นผู้หญิงที่มีหน้าตาสวยงามเย้ายวนใจอย่างไม่ต้องสงสัย

เธอเกิดมาในตระกูลที่มีชื่อเสียง มีกิริยามารยาทที่สง่างาม และมีหน้าตาที่งดงามจนอาจถึงขั้นทำให้บ้านเมืองล่มสลายได้

รูปร่างของเธอก็น่าดึงดูดเป็นพิเศษ ซึ่งต่างจากซูอวี้เหยาที่ดูเป็นสาวงามเย็นชาและนิ่งเฉยมากกว่า

อาจกล่าวได้ว่า ซ่งเสวี่ยเฟยเป็นคนที่สุดยอดอีกคนหนึ่ง เธอมีรูปร่างที่ร้อนแรงราวกับไฟ มีริมฝีปากสีแดงอวบอิ่ม ซึ่งทำให้ผู้คนแทบจะเสียสติ

หลินเฉินเคยเห็นสาวงามมามากมาย แต่เสน่ห์ของซ่งเสวี่ยเฟยนั้นมากเกินกว่าที่เขาจะต้านทานได้

เมื่อซ่งเสวี่ยเฟยมองผ่านกระจกหลังและเห็นหลินเฉินที่แสดงท่าทีประหม่าเล็กน้อย เธอก็ยกมือขึ้นปิดปากอมยิ้ม

ผู้ชายคนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ เขินอายเป็นกับเขาเสียด้วย

มีผู้ชายนับไม่ถ้วนหลายประเภทที่ตามจีบเธอ แต่คนที่น่าสนใจขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ซ่งเสวี่ยเฟยได้เคยพบเจอ

ถ้างั้น ลองเปิดใจให้เขาดูสักหน่อยดีไหมนะ?

สถานเด็กกำพร้าหนานเฉิงตั้งอยู่ทางตอนใต้ของเจียงตง ครอบคลุมพื้นที่กว้างขวาง

ที่ดินขนาดใหญ่ขนาดนี้ที่ยังไม่ได้ถูกพัฒนาเป็นที่ต้องการของนักธุรกิจในเจียงตงเสมอมา

โดยงานเลี้ยงระดมทุนครั้งนี้ สถานเด็กกำพร้าจะยกที่ดินของตนให้ ดังนั้นการกระทำในครั้งนี้จึงดึงดูดเหล่าตระกูลที่มีอำนาจในเจียงตง รวมถึงกลุ่มธุรกิจทั้งขนาดใหญ่และขนาดเล็กให้ต้องมาเข้าร่วมอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อค่ำคืนมาถึง แสงไฟสว่างไสว

ที่ลานด้านหน้าสถานเด็กกำพร้าหนานเฉิงถูกปูพรมแดงไว้ สถานที่เต็มไปด้วยบุคคลที่แต่งตัวหรูหราดูดี เหล่าคนที่ประสบความสำเร็จในเจียงตงต่างพากันมาที่นี่พร้อมกับคู่ควงของพวกเขาเพื่อร่วมงานสังสรรค์

"คุณหนูซ่ง ยินดีต้อนรับครับ!"

ผู้อำนวยการสถานเด็กกำพร้าเข้ามาต้อนรับซ่งเสวี่ยเฟยด้วยตนเอง

ขณะที่ซ่งเสวี่ยเฟยกำลังจะพูด ผู้อำนวยการอาวุโสก็ดันแว่นสายตายาวของเขาขึ้น มองไปที่ด้านข้างของเธอ และพูดด้วยความประหลาดใจว่า "หมอหลิน คุณก็มาที่นี่ด้วยเหรอครับเนี่ย? โอ้โห พวกเด็กๆกับผม กำลังรอคุณอยู่เลยครับ"

เด็กๆหลายคนจากสถานเด็กกำพร้าพากันมาล้อมหลินเฉินด้วยความดีอกดีใจและเอาแต่เรียกเขาว่าพี่หลินไม่หยุด

ซ่งเสวี่ยเฟยรู้สึกประหลาดใจ เธอมองไปที่หลินเฉินที่กำลังพูดคุยอยู่กับผู้อำนวยการ คาดไม่ถึงว่าเธอซึ่งเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์และสง่างามแห่งตระกูลซ่งกลับไม่ได้รับการต้อนรับมากเท่าหมอตัวเล็กๆคนหนึ่ง

มีแขกคนสำคัญจำนวนมากเดินผ่านมา พวกเขาทักทายซ่งเสวี่ยเฟย

ซ่งเสวี่ยเฟยยิ้ม พลางคิดในใจ ในที่สุดคุณหนูแบบฉันก็ได้หน้ากลับคืนมาบ้างแล้ว

"เอ่อ หมอหลิน ฉันขอแนะนำให้คุณรู้จักกับเหล่าประธานอาวุโสค่ะ!"

ซ่งเสวี่ยเฟยยิ้ม เธอเตรียมที่จะให้ชายผู้นี้ได้ตระหนักถึงคอนเนคชั่นของหญิงสาวผู้สูงศักดิ์แห่งตระกูลซ่ง

“เฮ้! นี่หมอหลินจากโรงพยาบาลอันดับหนึ่งไม่ใช่เหรอ? สวัสดีครับ ผมเจียงต้าชวน ขอบคุณทักษะการรักษาที่แสนมหัศจรรย์ของคุณนะครับ ตอนนี้ผมเลยเดินได้ปกติแล้ว!”

“คุณหมอหลิน ดีใจที่ได้เจอนะคะ คุณยังจำฉันได้อยู่ไหม ครึ่งปีก่อนฉันมีปัญหาเรื่องมีลูกไม่ได้ ขอบคุณที่คุณช่วยไว้นะคะ ตอนนี้ลูกของฉันอายุได้ขวบนึงแล้ว ในที่สุดฉันก็มีคนมาสืบทอดตระกูลสักที!”

“นี่ๆหมอหลิน วันนี้ได้เจอกับคุณ ผมคงต้องขอชนแก้วกับคุณกับคุณซะแล้ว ถ้าไม่มีคุณ ผมคงมีอายุได้แค่หกสิบกว่าแล้วก็คงต้องบอกลาโลกไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมก็ยังแข็งแรงดีอยู่เลย!

ซ่งเสวี่ยเฟยยืนอึ้ง

เธอหันไปมองแขกคนสำคัญหลายคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอยังไม่ทันจะได้แนะนำ พวกเขาก็รีบวิ่งเข้าไปตรงหน้าหลินเฉินและทักทายเขาอย่างอบอุ่น

คนๆนี้ มีคอนเนคชั่นและสังคมที่ไม่ธรรมดาเลย

เขาเป็นแค่หมอตัวเล็กๆคนหนึ่ง ใครจะไปเชื่อล่ะ?

ความคิดในหัวของซ่งเสวี่ยเฟยตีกันยุ่งเหยิงไปหมด เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่า ไม่ควรประเมินชายตัวเล็กๆคนนี้ต่ำเกินไป!

หลังจากส่งเหล่าแขกคนสำคัญไปแล้ว หลินเฉินก็ยกมือขึ้นกางออกและพูดกับซ่งเสวี่ยเฟยว่า "ต้องขอโทษด้วยครับคุณหนูซ่ง พวกเขาเคยเป็นคนไข้ของผมเอง แต่พูดตามตรง ผมจำพวกเขาไม่ได้เลยจริงๆ"

ซ่งเสวี่ยเฟยยิ้มอย่างมีเลศนัย: "หมอหลิน คุณนี่ช่างเป็นเสือซ่อนเล็บจริงๆนะคะ!"

แต่เธอกลับไม่รู้ว่า หลินเฉินจำไม่ได้จริงๆ แม้ว่าคนเหล่านั้นจะเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลและมีหน้ามีตาในเจียงตงก็ตาม