บทที่ 5

สีหน้าของซ่งเสวี่ยเฟยเปลี่ยนไปในทันที: "คุณพูดว่าอะไรนะ? ผู้อำนวยการจางล่ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

จางฉางหมิงและจางเผิงเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่รู้สึกผิด: "ขอโทษจริวๆครับคุณหนูซ่ง อาการของคุณหนูเชี่ยนเชี่ยนร้ายแรงมากจริงๆ พวกเราหมดปัญญาที่จะช่วยแล้ว!"

จางเผิงพูดด้วยสีหน้าสลดใจว่า “การรักษาในช่วงแรกราบรื่นดีแท้ๆ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ลมหายใจของคุณหนูเชี่ยนเชี่ยนก็อ่อนลงในชั่วพริบตา”

“คุณหนูซ่ง นี่มันไม่ใช่เพราะฝีมือทางการแพทย์ของเราไม่ดีพอนะครับ แต่มันเป็นเพราะเราไม่สามารถฝืนชะตาได้จริงๆ!”

เพียะ!

ก่อนที่เขาจะได้อธิบายจนจบ ซ่งเสวี่ยเฟยซึ่งกำลังโกรธจัดก็ฟาดฝ่ามือออกไป

“คุณหนูซ่ง คุณ...”

จางเผิงกุมหน้าครึ่งหนึ่งที่ร้อนผ่าวเอาไว้ เขาโกรธ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรทั้งสิ้น

ร่างกายของซ่งเสวี่ยเฟยสั่นระริกด้วยความโกรธจัด: "ไอ้คนโง่เอ๊ย เมื่อกี้คุณไม่ได้เป็นคนป่าวประกาศด้วยความมั่นอกมั่นใจหรอว่าฝีมือทางการแพทย์ของคุณสามารถช่วยชีวิตน้องสาวของฉันได้แน่นอน?"

จางเผิงเปิดปากแต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ ทำได้เพียงรู้สึกขายขี้หน้า

“ผู้อำนวยการจาง ฉัน ซ่งเสวี่ยเฟยจะถามคุณอีกครั้ง ในโรงพยาบาลอันดับหนึ่งแห่งนี้ยังมีใครที่มีปัญญารักษาอีกไหม? ถ้าเกิดเชี่ยนเชี่ยนของฉันเป็นอะไรขึ้นมา คุณกับลูกชายที่โง่เขลาของคุณจะต้องรับผิดชอบ...”

ท่าทางที่ดุร้ายของซ่งเสวี่ยเฟยทำให้จางฉางหมิงและลูกชายตกใจกลัวมากจนมือและเท้าเย็นเฉียบ

เดิมดีเขาคิดว่าจะสามารถเคลมความดีความชอบอันยิ่งใหญ่และสร้างบุญคุณอันยิ่งใหญ่กับตระกูลซ่งได้

แต่การรักษาล่าช้าไป และตอนนี้ก็เกือบจะเป็นเรื่องใหญ่ถึงชีวิตแล้ว

สีหน้าของจางฉางหมิงไม่แน่นอน เขากล่าวอย่างติดๆขัดๆว่า “มันก็...มีอยู่คนหนึ่ง ให้เขาลองดูก็ได้”

"ใคร?"

“หลินเฉิน หมอหลิน!”

ซ่งเสวี่ยเฟยพลันนึกขึ้นได้ : "ใช่ ใช่ๆ ยังมีหมอหลินอยู่ รีบไปบอกหมอหลินให้มาช่วยน้องสาวของฉัน เร็วเข้า!"

จางเผิงอิจฉาอย่างมากและกล่าวว่า "หึ หลินเฉินอยู่แผนกเดียวกับผม ผมรู้ดีว่าเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง เขาน่ะไม่ไหวหรอก"

สายตาที่ดุร้ายราวกับนกฟีนิกซ์ของซ่งเสวี่ยเฟยแสดงความเยือกเย็นออกมา: "หุบปาก! ถ้าหมอที่ไม่มีปัญญาแบบคุณยังกล้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว ฉันจะดึงลิ้นหมาๆของคุณออกมา!"

สีหน้าของจางเผิงซีดเผือกเมื่อรู้ว่าในสายตาของหญิงสาวผู้สูงศักดิ์แห่งตระกูลซ่งผู้นี้ ตัวเขาจะต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงตลอดยันชั่วลูกชั่วหลาน

แต่การเห็นหลินเฉินได้รับความชมชอบ เขายอมรับมันไม่ได้เด็ดขาด

“ไม่จำเป็นต้องลำบากไปเรียกหรอก การช่วยคนที่บาดเจ็บและกำลังจะตายน่ะเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”

ในขณะนี้ หลินเฉินได้มาถึงแล้ว

เขามองไปที่ซ่งเสวี่ยเฟยและพูดด้วยเสียงเคร่งขรึมเล็กน้อย "ในเมื่อคุณเป็นพี่สาวของเด็กคนนั้น งั้นตอนนี้คุณก็ไม่ควรมัวแต่ระบายความโกรธอยู่ที่นี่ในเวลานี้"

“ตามผมมาเถอะ ในตอนที่ช่วยเธอ ผมต้องการให้คุณช่วยนิดหน่อย”

เมื่อหลินเฉินพูดเช่นนั้นโดยไม่มีเหตุผล ใบหน้าของซ่งเสวี่ยเฟยร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า หมอตัวเล็กๆคนหนึ่งจะกล้าพูดกับเธอเช่นนี้

เลขาขมวดคิ้วและกล่าวว่า "คุณหมอหลิน ช่วยกรุณาสุภาพกับคุณหนูซ่งหน่อย"

หลินเฉินได้ก้าวเดินไปทางห้องฉุกเฉินแล้ว เขาพูดโดยไม่หันกลับมามองว่า “ขอโทษที ผมเป็นคนมองที่เหตุผล ไม่ได้มองที่ตัวบุคคล”

"ถ้าทำให้พวกคุณไม่พอใจ งั้นก็ไม่ต้องให้ผมช่วยเธอก็พอ"

เลขาพูดไม่ออก เขาแทบจะระเบิดความโกรธออกมา

ซ่งเสวี่ยเฟยโบกมือเพื่อห้ามปรามเขา เธอมองไปที่แผ่นหลังของหลินเฉิน ทันใดนั้น เธอก็ตระหนักได้ว่า หลังจากถูกผู้ชายคนนี้พูดใส่เช่นนี้ เธอก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเลย

ณ ภายในห้องฉุกเฉิน

หลินเฉินสวมถุงมือและเริ่มลงมือ

เด็กสาวตัวน้อยบนเตียงผ่าตัดสีหน้าซีดจนถึงขีดสุด พร้อมกับร่องรอยสีเขียวจางๆ ลมหายใจของเธออ่อนมากจนแทบจะไม่ได้ยิน

สองพ่อลูกจางเฝ้าดูอยู่ด้านข้าง เยาะเย้ยอยู่ภายในใจ

ยังไงก็ช่วยชีวิตไว้ไม่ได้อยู่แล้ว ในตอนนี้ก็อยากจะเห็นเหลือเกินว่า หลินเฉินจะหาเรื่องใส่ตัวอย่างไรอีก

ช่างเถอะ ถึงตอนนั้นหากเด็กสาวตัวน้อยจากตระกูลซ่งเสียชีวิต ความรับผิดชอบทั้งหมดก็สามารถปัดไปให้หลินเฉินที่มาเสนอหน้าทำตัวเด่นให้แบกรับเอาไว้แทนได้

“หลินเฉิน เราได้ลองทุกวิธีที่ควรลองดูแล้ว คุณจะทำอะไรได้อีก?”

จางเผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หลินเฉินเมินเขาและพูดกับพยาบาลที่กำลังช่วยเขาอยู่ว่า "มีดผ่าตัด!"

หลินเฉินรับมีดผ่าตัดมา จากนั้นก็กรีดมันลงไปข้อมือของเด็กสาวตัวน้อยโดยไม่ลังเล

เลือดสดๆไหลออกมาทันที

จางฉางหมิงตะโกนออกมาว่า "หมอหลิน คุณกำลังทำอะไรเนี่ย? สัญญาณชีพของคนไข้แทบจะไม่เหลือแล้ว คุณยังจะทำให้เลือดไหลเพิ่มอีกหรือไง?"

เมื่อเห็นที่มือของน้องสาวมีเลือดไหลออกออกมาไม่หยุด ซ่งเสวี่ยเฟยก็ตกใจมากเช่นกัน ไม่รู้ว่าหมอหลินคิดที่จะทำอะไรกันแน่

หลินเฉินกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า: "การขับเลือดออกก็เพื่อขับพิษในร่างกายของเด็กคนนี้ออกไป"

“เดิมทีสารพิษเพียงแค่เข้าสู่บริเวณผิวหนังด้านบนเท่านั้น แค่ใช้ยาก็เพียงพอแล้ว”

“แต่เพราะพวกคุณมัวแต่ลีลา มันเลยซึมลึกเข้าไปถึงกระแสเลือดของเธอแล้ว ก็เลยทำได้แค่ขับเลือดออกมาเท่านั้น”

จางเผิงพูดด้วยความโกรธว่า "เหลวไหล คุณหนูเชี่ยนเชี่ยนจะโดนพิษได้ยังไงกัน? ถ้าเธอถูกวางยาพิษ ผมคงดูออกไปตั้งนานแล้ว"

ทันทีที่เขาพูดจบด้วยความไม่มั่นใจ แพทย์ที่กำลังเฝ้าดูอยู่ด้านข้างก็พูดออกมาว่า “เธอถูกพิษจริงๆ ดูเลือดของผู้ป่วยสิ มันกลายเป็นสีดำไปแล้ว”

ในขณะนี้ เลือดที่ไหลออกจากร่างกายของเชี่ยนเชี่ยนได้เปลี่ยนจากสีแดงสดไปเป็นสีดำสนิท ซึ่งเป็นร่องรอยของการถูกวางยาพิษอย่างชัดเจน

จางเผิงเหมือนโดนตบหน้าด้วยหลักฐานตรงหน้า เขาอับอายจนหน้าแดงราวกับก้นลิง

จางฉางหมิงขมวดคิ้วและกล่าวว่า "หลินเฉิน พิษที่อยู่ในเลือดของคุณหนูเชี่ยนเชี่ยน คุณได้ขับออกไปแล้ว"

“แต่เด็กคนนี้ยังเด็กมาก ถ้าคุณยังปล่อยให้เลือดไหลออกมาอยู่ ต่อให้สุดท้ายแล้วสารพิษจะถูกขับออกมา เธอก็อาจจะเป็นอันตรายอะไรไปก็ได้”

หลินเฉินกล่าวอย่างใจเย็น: "นั่นก็ถูก เราก็เลยต้องให้เลือดพร้อมกับกำจัดสารพิษออกไปพร้อมๆกัน"

จางฉางหมิงส่ายหัวแล้วกล่าวว่า "นี่มันเกินไปแล้ว มันไม่มีทางเป็นไปไม่ได้เลย"

ในตอนนี้ หลินเฉินมองไปที่ซ่งเสวี่ยเฟย แล้วส่งสัญญาณเป็นการบอกให้เธอยื่นข้อมือของเธอออกมา

ซ่งเสวี่ยเฟยทำตามที่เขาบอก เธอยื่นข้อมือขาวนวลของเธอออกมา เผยให้เห็นแขนสีขาวดุจหยกในทันที

“พวกคุณเป็นพี่น้องกัน กรุ๊ปเลือดของพวกคุณ ผมก็ตรวจมาแล้ว แล้วมันก็ตรงกันพอดี เลยต้องรบกวนคุณเป็นคนถ่ายเลือดให้น้องสาวของคุณ”

จางฉางหมิงต่อว่าเขา “หลินเฉิน นี่มันไร้สาระสิ้นดี ถึงคุณหนูซ่งกับคุณหนูเชี่ยนเชี่ยนมีกรุ๊ปเลือดเดียวกัน แต่คุณก็ไม่สามารถให้เขาถ่ายเลือดให้กันมั่วๆได้”

“นี่เป็นปัญหาด้านไหวพริบ ถ้าคุณยังพูดซี้ซั้วแบบนี้ ก็มีแต่จะทำให้ความดันเลือดของคุณหนูเชี่ยนเชี่ยนพุ่งสูงขึ้น ถึงตอนนั้น แม้แต่เทพพระเจ้าก็ช่วยไม่ได้”

แพทย์อาวุโสอีกท่านหนึ่งแนะนำว่า “เสี่ยวหลิน วิธีของคุณไม่ได้ผลหรอก การถ่ายเลือดมั่วๆแบบนี้มันมีที่ไหน อย่างน้อย คุณ

ต้องให้คุณหนูซ่งเจาะเลือดออกมาก่อน แล้วค่อยใช้เครื่องมือเพื่อถ่ายเลือดให้กับคุณหนูเชี่ยนเชี่ยน นี่เป็นวิธีที่รอบคอบที่สุด”

หลินเฉินได้ต่อท่อถ่ายโอนเลือดไว้กับซ่งเสวี่ยเฟยและเชี่ยนเชี่ยนเรียบร้อยแล้ว

จากนั้นจึงตอบไปอย่างไม่รีบร้อนหนึ่งประโยคว่า “ในสถานการณ์ปกติ มันก็ไม่สามารถถ่ายเลือดแบบนี้ได้จริงๆนั่นแหละ”

“แต่ตอนนี้มันไม่ใช่สถานการณ์ปกติ อาการป่วยของเด็กคนนี้จะมัวแต่ลีลาต่อไปไม่ได้แล้ว”

จางเผิงได้โอกาส จึงหัวเราะเยอะ "พูดซะดูดีเลยนะ แต่ถ้าคุณกล้าทำแบบนี้จริงๆ จะต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอน"

“และไม่ใช่แค่คุณหนูเชี่ยนเชี่ยนเท่านั้นที่อาจจะตกอยู่ในอันตราย แม้แต่คุณหนูซ่งก็อาจจะโดนหางเลขไปด้วย”

น้ำเสียงของหลินเฉินเย็นชาขึ้นมา: "ตั้งแต่เมื่อกี้นี้ คุณเอาแต่บอกให้ผมช่วยเธอ ในเมื่อคุณรู้มากขนาดนี้ ทำไมคุณไม่มาทำเองล่ะ?"

จางเผิงโดนย้อน เขากัดฟันแน่นและพูดออกมาว่า "โอเค คุณเก่งมาก ถ้างั้นผมจะคอยดูว่าคุณ เทพหมอหลินผู้ยิ่งใหญ่จะช่วยชีวิตเธอยังไง"

หลินเฉินหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา จากนั้นก็ลงมืออย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า เขาจิ้มเข็มลงไปบริเวณเส้นเลือดของเชี่ยนเชี่ยนที่มีอยู่หลายเส้น

ทันใดนั้นภาพแห่งความมหัศจรรย์ก็ปรากฏขึ้น

แต่เลือดในร่างกายของซ่งเสวี่ยเฟยไหลไปยังร่างกายของเชี่ยนเชี่ยนโดยอัตโนมัติ

เลือดที่เป็นพิษในร่างของเชี่ยนเชี่ยนถูกขับผ่านออกมาทางข้อมืออีกข้างอย่างเป็นระเบียบ

เลือดที่ไหลเข้าออกไม่มีผลกระทบใดๆแม้แต่น้อย

หลังจากได้รับการถ่ายเลือดเสริมเข้าไป สีหน้าขาวซีดของเชี่ยนเชี่ยนก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูขึ้นมา

"นี่มัน......"

ทั้งแพทย์และพยาบาลที่กำลังเฝ้าดูอยู่ด้านข้างต่างก็พากันตกตะลึงจนพูดไม่ออก

จางฉางหมิงมองไปที่หลินเฉิน ภายในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกตกตะลึงที่ไม่อาจปกปิดได้

“หมอหลิน เทคนิคที่คุณเพิ่งใช้เมื่อกี้นี้เป็น...เทคนิคกดจุดฝังเข็มผนึกเส้นเลือดที่ถูกส่งต่อกันมาอย่างลับๆของแพทย์สมัยโบราณใช่หรือเปล่า?”