60

“ตัวตนของคุณเป็นแบบนี้ใช่มั้ย ออโซลย่า!” แดเนียลปรี่เข้าจับไหล่บางเขย่าไปมาอย่างหมดความอดทน สายลับสาวมองเขาฝ่าม่านน้ำรื้นบนดวงตา เธอไม่ฟูมฟาย ตรงข้ามที่หัวใจเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ฉันเป็นยังไงหรือคะ แดน” หญิงสาวถามแผ่ว ๆ เธอไม่ได้ตั้งใจยั่วยุให้เขาโกรธ แต่สำหรับแดเนียลมันเลยจุดที่เขาจะนิ่งเฉยได้อีกต่อไป

“คุณยอมรับตัวเองไม่ใช่หรือว่าคุณมันไว้ใจไม่ได้และรักสนุก!  คุณยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้หญิงข้างถนนที่ใครอยากหอบหิ้วไปหนก็ได้ คุณไม่เคยจริงจังกับใคร อยากร่วมหลับนอนกับผู้ชายที่คุณพอใจคนไหนคุณก็ทำ!”

“แดน!...คุณดูถูกฉันมากเกินไปแล้ว”

“ผมพูดเรื่องจริง! แล้วมันเป็นยังไง มันแทงใจดำคุณมากใช่มั้ย...บอกผมให้ชัด ๆ ออโซลย่า ว่าคุณเป็นสายลับหรือโสเภณีกันแน่!”

“แดน!” อลินทิราร้องเสียงแหบแห้ง เธอเจ็บจนจุกเพราะนึกไม่ถึงว่าเขาจะบริภาษรุนแรงขนาดนี้ หญิงสาวกดเกร็งไปหมดทั้งตัวและเผลอกัดปากตัวเองซ้ำลงบนแผลจนเลือดไหล แดเนียลเองก็ผงะไปชั่วครู่แต่ทิฐิรุนแรงทำให้เขาตั้งหน้าทิ่มแทงเธอด้วยวาจาทั้งมือหนาหนักบีบไหล่บางอย่างจะให้กระดูกเธอป่นเป็นผง

“บอกผมสิ! คุณเป็นสายลับหรือโสเภณีชั้นดีกันแน่ ออโซลย่า”

“ฉันเป็นสายลับ...ฉันคือออโซลย่า”

“ถ้าอย่างนั้นผมจะให้โอกาสสุดท้ายกับคุณ...” นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์ขบกรามแน่นก่อนคลายมือให้ร่างบางเป็นอิสระ ความโกรธที่ปะทุข้างในยังไม่มอดดับมีแต่จะยิ่งโหมกระพือทุกครั้งที่คิดถึงเสียงในคลิปวีดีโอ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ล้วนไร้ความจริงใจทั้งสิ้น

“แดเนียล” หญิงสาวอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มถอดสูทออกเหือเพียงเชิ้ตขาวด้านในก่อนถลกแขนเสื้อขึ้นและแบมือทั้งสองข้าง

“ในตัวผมตอนนี้ไม่มีปืนหรืออาวุธอะไรทั้งนั้น ออโซลย่า ถ้าคุณเป็นสายลับมือหนึ่งของไซออนเนตก็ช่วยแสดงให้ผมเห็นว่าคุณสามารถทำอะไรศัตรูได้บ้าง”

ศัตรูหรือ...เขาใช้คำ ๆ นี้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ แล้วเธอล่ะ...ยังจะหลงเหลืออะไรให้วาดหวังไปมากกว่านี้ สายลับและชนสามัญย่อมเดินไปในทางคู่ขนานเช่นใด เส้นทางของเธอและเขาก็ไม่มีวันบรรจบกันก็เช่นนั้น หญิงสาวหลั่งน้ำตาออกมาอย่างตีบตัน ร่างสูงใหญ่กำยำยืนอยู่อหน้าเธอ แต่...กลับกลายเป็นปฏิปักษ์ที่พร้อมเสมอจะฟาดฟัน

“ฉันบอกคุณแล้วยังไงล่ะคะ” อลินทิรากล่าวขณะกลืนก้อนแข็งที่วิ่งมาจุกลำคออย่างยากลำบาก “ฉันเป็นแฮ็กเกอร์ ฉัน...ทำอะไรอย่างที่คุณต้องการไม่ได้หรอกค่ะ”

ในความเงียบงันหญิงสาวรับรู้ถึงเสียงลมหายใจอ่อนเบาองตัวเอง เธอยอมจำนนแล้วทุกอย่าง ไม่กล้าแม้แต่จะสบนัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงคู่นั้นด้วยซ้ำไป แต่เธอก็คิดผิดที่เลือกไม่ตอบโต้ด้วยถึงอย่างไรเขาก็ไม่คิดรอมชอมอีกแล้ว

“ออโซลย่า...ผมจะให้เวลานับจากนี้หนึ่งอาทิตย์ คุณต้องอยู่ในห้องนี้เพื่อคิดและตัดสินใจเกี่ยวกับความอยู่รอดของตัวคุณและแม่บุญธรรมของคุณ ถ้าเลือกที่จะรักษาทุกอย่างไว้ก็แค่คืนสิ่งที่คุณเอาไปให้ผม แต่ถ้าเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ คงไม่ต้องให้ผมบอกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น!”

ร่างสูงใหญ่ทิ้งคำพุดให้คิดก่อนก้าวพ้นจากประตูเหล็กกล้าที่ปิดลงโดยอัตโนมัติเหลือไว้แต่เพียงร่างแน่งน้อยที่ค่อย ๆ ก้มลงเก็บเสื้อสูทผ้าไหมบนพื้นเพื่อรับรู้กลิ่นไอที่แสนคุ้นเคยของบุรุษซึ่งจากไปแล้ว

ไม่บอกก็รู้ว่าแดเนียลกำลังโกรธจัด ทว่าหญิงสาวก็ไม่นึกโทษตัวเองในเมื่อเขาก็ยังคิดหลอกใช้ ออโซลย่า เป็นเครื่องมือสืบสาวไปถึงตัวการใหญ่ของไซออนเนต ถึงเขาไม่คาดคั้นหากตอนนี้ก็สายไปที่เธอซึ่งเป็นคนนอกจะไปปรักปรำญาติสนิทในตระกูลไพรซ์ว่าเป็นผู้ชักใยเบื้องหลังองค์กรมืดก็คงไม่มีน้ำหนักมากพอ

อลินทิรากวาดสายตาไปรอบห้องแคบ ๆ ที่ไม่มีหน้าต่างและช่างเปล่าว่างคล้ายที่คุมขังนักโทษอุกฉกรรจ์ หญิงสาวเอนร่างลงบนที่นอนอย่างอ่อนล้าก่อนใช้หลังมือเช็ดรอยเลือดกรังบนมุมปาก เธอดึงเสื้อสูทตัวนั้นขึ้นมาคลุมร่างและหลับตาเพื่อคิดถึงใบหน้าคร้ามเข้มในยามที่เขาแย้มยิ้ม

แดเนียล ไพรซ์

ไม่ว่าจะอย่างไรเธอก็คงลืมเขาไม่ได้ชั่วชีวิต

จวนครบเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่แดเนียลคาดโทษอลินทิราและกักขังเธอไว้ในห้องลับใต้ดินของคฤหาสน์ไพรซ์ นับจากวันนั้นที่ชายหนุ่มใช้อารมณ์บริภาษสายลับสาวอย่างรุนแรงเขาก็ไม่ยอมย่างกรายเข้าไปที่นั่นอีก ล่วงเข้ามาถึงวันที่ห้าซึ่งตลอดเวลาชายหนุ่มว้าวุ่นใจเป็นที่สุด เขายังคงคิดถึงแต่ออโซลย่าแต่ทำเสมือนว่าไม่รับรู้สิ่งที่คนของเขารายงานให้ฟังเกี่ยวกับพฤติกรรมของจารชนสาวซึ่งถูกคุมขังหาได้ต่างจากนักโทษ