44

แต่...พระเจ้า! วันนี้ที่เธอได้เห็นตัวตนและได้รู้จักผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริงขององค์กรที่เธอเคยทำงานให้ชนิดมอบกายถวายหัวทำให้รู้ว่า ออโซลย่า ที่แท้ก็เป็นแค่เครื่องมือชั้นดีให้กับคนกลุ่มหนึ่งซึ่งมีเงื่อนงำทับซ้อนอยู่กับผลประโยชน์มหาศาล ออโซย่า เป็นแค่เครื่องจักรสรรหาให้กลุ่มคนที่มีฉากหน้าน่าเลื่อมใส

นี่เธอทำอะไรลงไปบ้างตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานอกจากการแสวงหาเพื่อสนองศรัทธาอันหลอกลวง ไซออนเนตหลอกใช้เธอมาตลอดและก็ไม่คิดจะเก็บสายลับขององค์กรไว้ในท้ายที่สุด อลินทิราได้บทสรุปสุดท้ายในการตัดสินใจซึ่งอาจไม่จำเป็นต้องตกผลึก

เธอจะตอบแทนไซออนเนต และคิดว่าจุดจบของการเป็นจารชนไม่ว่าจะเป็นรูปแบบใดก็จะพร้อมยอมรับโดยดุษณี

อลินทิรากลับไปยังห้องของแดเนียลราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้ได้ยินเสียงเรือลำเล็กแล่นห่างออกไปแล้ว หญิงสาวปิดประตูห้องอย่างเงียบเชียบและก้าวไปที่เตียงซึ่งร่างสูงใหญ่ยังทอดกายเปลือยเปล่าอยู่บนนั้น ร่างบอบบางยืนมองชั่วครู่เพื่อเพ่งพิจารณานักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มซึ่งยังหลับใหลไม่รู้สึกตัว ชั่วขณะที่เธอเห็นคือชายหนุ่มใบหน้าคร้ามเข้มที่ดวงตาปิดสนิทใต้ปื้นคิ้วหนาดูผ่อนคลายและริมฝีปากเผยอออกน้อย ๆ ผ่อนลมหายใจโดยปราศจากความเครียดขึ้ง

อลินทิราเอียงหน้ามองและอดไม่ได้ที่จะยิ้มกับตัวเอง หญิงสาวไม่เคยเกิดความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ความรู้สึกหลงใหลที่เหลื่อมซ้อนอยู่กับความรู้สึกหวั่นหวาด เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างสูงใหญ่แม้เขามิได้ก่ายกอด  ร่างอรชรปลดปล่อยลมหายใจก่อนปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกายจนหมด จารชนสาวค่อยแทรกตัวกลับเข้าไปในอ้อมแขนหนาใหญ่และแข็งแรง เธอคิดว่ามันจะไม่รบกวนเขาทว่าแดเนียลก็รู้สึกตัวจนได้

“ซอนญ่า...คุณไปไหนมา?” ถามงัวเงียขณะปรือตาขึ้นรับภาพร่างแน่งน้อยที่เขากระชับอ้อมกอดแม้ครึ่งหลับครึ่งตื่น

“เปล่าค่ะ...ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น”

“จริงหรือ?...อืม...ผมคิดว่าคุณ...จะหนีไปแล้วเสียอีก”

“หลับเถอะนะคะ แดน...ฉันไม่ได้หนีไปไหนทั้งนั้น”

เจ้าของใบหน้าแสนหวานกระซิบราวปลอบประโลมก่อนจุมพิตบนหน้าผากชายหนุ่มด้วยความรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด แดเนียลซุกหน้าลงกับอกอิ่มก่อนจูบปลายถันสีชมพูเรื่อเบา ๆ

“เราจะอยู่กับพ่อและแม่อีกหนึ่งอาทิตย์ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณนั่งเรือเล็กเที่ยวชมเกาะแถวนี้”

“ค่ะ...แดน”

อลินทิราตอบรับผะแผ่วและมีความสุขอย่างล้นเหลือเมื่อเรียวปากหนาบนใบหน้าทรงเสน่ห์ยังฟอนเฟ้นอยู่กับร่องอกอวบอิ่ม เธอรู้สึกถึงความตื่นตัวบนร่างสูงใหญ่และนั่นทำให้จารชนสาวลืมเรื่องของใครคนหนึ่งไปชั่วขณะ

“แน่ใจนะว่าหนูจะไม่เมาคลื่นถ้านั่งเรือเล็กออกไปแบบนี้”

ยูจีเนียเอ่ยถามขึ้นขณะยืนเคียงคู่กับโฮเวิร์ดข้างกราบเรือยอชต์ซึ่งทอดสมอกลางท้องน้ำสีฟ้าครามอันเงียบสงบในเช้าที่แสงแดดอ่อนอาบไล้ร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ซึ่งกำลังปีนบันไดลงไปยังเรือลำเล็กที่มีร่างสูงใหญ่สวมเสื้อโปโลกางเกงขาสั้นยืนคอยรับอยู่ก่อนแล้ว อลินทิราเงยหน้าขึ้นไปมองบิดามารดาของแดเนียลซึ่งใกล้กันนั้นคิลเลียนและโมนิกาก็กำลังยืนมองคู่รักทั้งสองที่พร้อมออกท่องทะเล

“หนูโอเคค่ะแม่” ร่างแน่งน้อยโบกไม้โบกมือให้ทุกคนบนเรือยอชต์ทว่าก็ไม่ยอมสบตาญาติผู้น้องของแดเนียลที่มองมาอย่างไม่ยินดียินร้าย

“กลับมาให้ทันอาหารมื้อเย็นนะครับ พวกเรารออยู่ที่นี่”

คิลเลียนตะโกนไล่หลังเรือเร็วที่แดเนียลสตาร์ทเครื่องยนต์ก่อนบังคับพังงาเรือพามันทะยานห่างออกไปจากเรือยอชต์ไพรซ์

“ว่าที่พี่สะใภ้ของลูกไม่เลวเลยล่ะจ้ะ คิลเลียน...ลูกคิดอย่างแม่หรือเปล่า?”

ยูจีเนียหันมาถามบุตรชายคนกลางซึ่งยืนมองเรือของพี่ชายแล่นไกลออกไปท่ามกลางมหาสมุทรในเช้าที่ผิวน้ำเงียบสงบปราศจากคลื่น ชายหนุ่มหันมาทางมารดาและหรี่นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มลง

“อย่าบอกนะครับว่าแม่น่ะหลงเสน่ห์อาหารอิตาเลียนฝีมือซอนญ่าเข้าให้แล้ว”

“แม่แกคงหลงรักแม่สาวยูทาห์ของพี่ชายแกเข้าแล้วล่ะ ไม่มีเสน่ห์อะไรที่จะมัดใจยูจีนของฉันได้เท่าคนที่มีเสน่ห์ปลายจวัก”

โฮเวิร์ดเสริมขึ้นและโอบไหล่ภรรยาซึ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างพออกพอใจ

“แดนรีบพาซอนญ่าออกไปท่องทะเลจนไม่ยอมแตะอาหารเช้าเลยนะคะคุณ”

“แต่ผมเห็นเขาให้เชฟจัดใส่กล่องไปแล้วนะยูจีน พวกเขาคงอยากเบรกฟาสต์บนเรือน้อยที่ล่องลอยกลางทะเล”

“สุดจะโรแมนติกเลยล่ะครับ พ่อ”

คิลเลียนแทรกขึ้นด้วยรอยยิ้มแต่โมนิกากลับเหยียดปากออก หญิงสาวไม่แสดงความเห็นกระทั่งยูจีเนียและโฮเวิร์ดเดินกลับเข้าไปด้านใน

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าแดเนียลจะคบกับแม่สาวยูทาห์ของเขาไปได้อีกนานแค่ไหน”

โมนิกาโพล่งออกมาเมื่อตรงนั้นเหลือเพียงคิลเลียนที่ยังคงยืนอยู่

“ดูเขาจริงจังนะ” ชายหนุ่มออกความเห็นด้วยสีหน้ายินดีดังเดิมทว่าอีกฝ่ายกลับเบ้ปากกับญาติผู้พี่ซึ่งสำหรับเธอแล้วเขามองโลกในแง่ดีเสียเหลือเกิน