45

“คิลเลียน...นายคงไม่เคยนับซีนะว่าแดเนียลคบกับคู่ควงของเขาแต่ละคนเป็นเวลานานเท่าไหร่ แต่ฉันเคยสังเกตว่าผู้หญิงพวกนั้นอยู่กับเขาไม่เกินสามเดือน”

“แต่แดนคบกับผู้หญิงแค่ไม่กี่คนนะโมนิกา ซึ่งฉันคิดว่าครั้งนี้เขาคงลงเอยกับซอนญ่าเสียที”

“หล่อน...ก็แค่ผู้หญิงที่เขาพามา”

“เธอว่าอะไรนะ?” คิลเลียนย่นคิ้วกับคำพูดเหมือนยังไม่สิ้นสุดของญาติผู้น้อง โมนิกากลอกตาและยิ้มหยัน

“เขาพาผู้หญิงคนนั้นมาจากยูทาห์แบบไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ เขาอาจพบเธอที่ไหนสักแห่ง อาจเป็นผับบาร์ที่มีผู้หญิงอย่างว่า หรือไม่...ก็อาจพบข้างถนนก็เป็นได้ แดเนียลคงเบื่อที่จะคบกับพวกดารานางแบบแล้วกระมัง”

“แต่นี่คือการตัดสินใจของเขา”

ชาหนุ่มสรุปและมันทำให้โมนิกานิ่งอึ้ง หญิงสาวกดเก็บความเจ็บแค้นที่ไม่สามารถโน้มน้าวให้อีกฝ่ายคิดทางลบได้เอาไว้ในส่วนลึกขณะปั้นหน้าอย่างที่เธอถนัด

“เธอคงหลงเสน่ห์การทำอาหารของแม่นั่นเข้าแล้วล่ะสิ ก็แน่นอน...พวกผู้หญิงบ้านนอกน่ะถนัดเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว”

“โมนิกา...ฉันว่าเราอย่าใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้เลยจะดีกว่า ครอบครัวของเราต่างเคารพการตัดสินใจของเขาแม้ว่ามันจะถูกหรือผิดก็ตาม”

ครอบครัวนายมันงี่เง่ามากต่างหาก...โมนิกานึกในใจทว่าก็แค่นยิ้มขณะที่คิลเลียนเป็นฝ่ายผละเข้าไปภายในเรือ

“ซอนญ่า...หล่อนจะเหลือเวลาแห่งความสุขอีกไม่นานหรอก”

หญิงสาวกัดฟันพูดกับตัวเองซึ่งเป็นตัวตนอันตรายที่ไม่เคยมีใครเห็น แต่ก่อนที่จะตามคิลเลียนกลับเข้าไปก็ต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อสัญญาณโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น

เฟลรอฟ...เมื่อเห็นว่าเป็นสายของใครหญิงสาวจึงสัมผัสหน้าจอเบา ๆ เพื่อเช็ครายละเอียด คนสนิทของเธอจะไม่โทรพูดคุยแต่จะส่งข้อมูลต่าง ๆ มาให้ตรวจสอบเป็นระยะซึ่งมันก็เป็นเช่นนี้มาตลอดระยะเวลาหลายปีของการทำงานร่วมกันระหว่าง บอส และคนสนิทในองค์กรลับ เฟลรอฟเป็นนักฆ่าชาวรัสเซียซึ่งทำงานใกล้ชิด บอส มากที่สุด เขาจะเดินทางไปยังที่ต่าง ๆ เพื่อปฏิบัติการและส่งข่าวสารสำคัญกลับมาให้ทราบ

และครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาส่งข้อมูลสำคัญที่ทำให้ บอส ถึงกับผงะเมื่อหน้าจอค่อย ๆ ประมวลผลรายละเอียดเป็นภาพใบหน้าหญิงสาวซึ่งเธอไม่เคยเห็นหน้านอกจากการสั่งงานเมื่อมีบัญชาให้ปฏิบัติการโจรกรรมข้อมูล

“แม่สาวยูทาห์...ออโซลย่า!” หญิงสาวหันกลับไปยังน่านน้ำที่โอบล้อมรอบเรือยอชต์หรูอีกครั้งขณะกำโทรศัพท์ในมือแน่น ทว่าก็มองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากระยับพรายบนผิวคลื่นเล็ก ๆ สะท้อนสีเงินแวววาวใต้แสงตะวันที่เริ่มสาดส่องร้อนแรง

แดเนียลบังคับเรือเร็วแล่นออกมาไกลจนมองกลับไปไม่เห็นเรือยอชต์ไพรซ์อีก อลินทิรานั่งอยู่เคียงข้างเขาและมองไปยังแผ่นฟ้าที่โค้งตัวลงมาจรดน้ำทะเลอย่างใช้ความคิดกระทั่งได้ยินเสียงของชายหนุ่มดังขึ้นแข่งกับเครื่องยนต์เรือ

“ที่นี่คือลิกูเรีย...ลา สเปเซียเป็นเมืองที่ตั้งอยู่ระหว่างเจนัวกับปิซ่า พื้นที่แถบนี้มีเกาะแก่งที่เป็นหน้าผาชัน ดูลึกลับแต่ก็สวยงามน่าค้นหา”

อลินทิราเพียงยิ้มจาง ๆ รับคำอธิบายนั้น เธอเคยผ่านมาที่นี่จากหลาย ๆ ที่ที่จารชนอย่างเธอต้องไปเพื่อปฏิบัติภารกิจลับ ทว่าก็ไม่เห็นว่ามันไม่น่าดึงดูดใจจนกระทั่งวันนี้ วันที่เธอผ่านมาอีกครั้งกับ แดเนียล ไพรซ์ เกาะแก่งซึ่งเป็นหุบผาชันมองเห็นไกล ๆ กลับสดใสอย่างน่าประหลาด

“พ่อกับแม่คุณคงมาที่นี่บ่อยสินะคะ?”

“ท่านไปทุกที่ที่ท่านอยากไป หลังจากบริษัทผลิตเรือยอชต์ตามสั่งลำนี้เสร็จ พ่อกับแม่ของผมก็แทบไม่กลับขึ้นไปบนฝั่งเลย คงจนกว่าพวกท่านจะเบื่อทะเลนั่นล่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน”

แดเนียลพูดต่อจากนั้นขณะชะลอความเร็วกระทั่งดับเครื่องยนต์ลงสนิทและปล่อยลำเรือให้ลอยอยู่ไม่ไกลจากเกาะที่มองเห็นเป็นหน้าผาสูงชัน ร่างสูงใหญ่ผละจากพังงาเรือเพื่อหยิบกล่องกระด่ษสองสามใบขึ้นมาวางเรียงบนเบาะที่นั่งด้านหลัง อลินทิราลุกตามไปอย่างระมัดระวังด้วยเริ่มรู้สึกวิงเวียนจากการโคลงเคลงไปตามแรงคลื่นของลำเรือ หญิงสาวเห็นว่าเขาค่อย ๆ แกะกล่องเหล่านั้นอย่างพิถีพิถันและคลี่มันออกเผยให้เห็นสิ่งท่าอยู่ด้านใน

“คุณคงไม่ว่าอะไรนะที่อาหารเช้าวันนี้ผมให้เชฟจัดแบบโมร็อคกัน”

บทที่ 11

เกมวัดใจ

               

อลินทิราอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ก็เห็นอาหารหน้าตาน่าทานวางอยู่ในกล่องกระดาษบุฟลอยด์อย่างดี

“แป้งวีทผสมแป้งเซโมลินา ทานกับสตูว์เนื้อสัตว์และผักอบ...นี่เป็นอาหารดั้งเดิมแถบอัฟริกาเหนืออย่างนั้นหรือคะ?”

“มันเป็นอาหารโมร็อคกันต้นตำรับ ผมคิดว่ามันเข้ากับบรรยากาศของท้องทะเลเป็นที่สุด”

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอเลือกเมนูนี้ก็แล้วกันค่ะ”

ร่างแน่งน้อยกล่าวก่อนหยิบกล่องที่มีซี่โครงแกะออสเตรเลียอบและมันฝรั่งบดขึ้นมาสูดกลิ่นไอของอาหารเช้าอันแสนละมุน

“อืม...ฉันชอบกลิ่นนี้จังเลยค่ะ”