46

“กลิ่นพิสตาซิโอ และผมคิดว่าคุณต้องชอบนี่ด้วย...มูอัลลาเบีย (Muhallabia) พุดดิ้งข้าวกลิ่นกุหลาบ”

ชายหนุ่มยื่นกล่องขนมหวานให้หญิงสาว ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงออกถึงความสุขอย่างที่สุด ทว่าประกายตาสีน้ำเงินอมม่วงกลับสุกสว่างอย่างที่สายลับสาวไม่เคยเห็นมาก่อน อลินทิราต้องนั่งลงเมื่อรู้สึกถึงแรงคลื่นที่ล้อเข้ามากระทบใต้ลำเรือ

“ยิ่งใกล้เกาะที่หน้าผาชันมากเท่าไหร่คลื่นก็จะยิ่งแรงขึ้นเท่านั้น”

แดเนียลกล่าวขึ้นราวกับไม่ใส่ใจขณะตักอาหารในกล่องเพื่อละเลียดเข้าปากอย่างช้า ๆ  อลินทิราสังเกตเห็นชัดเจนว่าบุรุษผู้นี้ลุ่มลึกประดุจท้องน้ำเบื้องล่างที่ไม่อาจคะเนได้ หากก็มิอาจปฏิเสธว่าเขาหล่อเหลาเพียงใดและเป็นเสน่ห์มัดใจที่ทำให้เธอเริ่มกังวล

ออโซลย่า...เมื่อเธอคืนข้อมูลลับนั่นกลับไปให้เขาแล้ว หลังจากนี้เล่านักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มจะทำกับเธอเช่นไร ปลดปล่อยเธอไปหรือจะกักขังเธอไว้เพื่อปลิดลมหายใจอย่างเงียบ ๆ

หญิงสาวเอาใจแดเนียลไม่ออก เขาอาจคิดกำจัดเธอเหมือนไซออนเนตที่กำลังตามหา ออโซลย่า เพื่อปิดปากในตอนนี้

“ซอนญ่า”

“คะ” ร่างเล็กตอบรับพร้อมกับมีอาการสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกปลุกภวังค์ แดเนียลมองมาอย่างค้นหาใต้ละอองแดดสะท้อนสีแทนจัดบนใบหน้าคร้ามเข้ม

“คุณทำหน้าอย่างกับผมจะวางยาในอาหารมื้อนี้อย่างนั้นล่ะ คุณไม่ต้องกลัวหรอกนะ ผมทิ้งมันไปหมดแล้ว”

พอเขาพูดจบสายลับสาวจึงก้มลงมองกล่องอาหารเช้าในมือ เพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการตัดสินใจที่ให้เธอแทบไม่รู้สึกหิวอะไรเลยในเช้านี้ ในที่สุดหญิงสาวจึงวางกล่องอาหารลง

“แดนคะ...ฉันอยากทบทวนข้อตกลงระหว่างเรา”

จารชนสาวกล่าวได้แค่นั้นคนฟังก็มีสีหน้าแปลกเปลี่ยนไปในแทบจะทันที นี่อาจเป็นเวลาที่ดีที่สุดระหว่างเธอและเขา ทว่าอลินทิราก็ไม่อาจรอคอยโอกาสที่มีน้อยนิดให้ผ่านไปได้ เธอเห็นเขาขบกรามเบา ๆ ก่อนพูด

“บอกผม...ว่าอะไรคือสิ่งที่คุณต้องการ?”

พอแดเนียลถามอลินทิราจึงแหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าที่นกเหยี่ยวสยายปีกร่อนบนเวหาเหนือท้องทะเลกว้างใหญ่ก่อนละสายตามายังเขา

“อิสรภาพค่ะ...ฉันต้องการอิสรภาพมากที่สุดในตอนนี้”

“แต่คุณยังไม่ได้พูดถึงข้อแลกเปลี่ยนระหว่างเรานะ ซอนญ่า”

“แล้วถ้าฉันจะขอสิ่งที่ฉันต้องการก่อนคืนทุกอย่างให้คุณล่ะคะ”

แดเนียลเงียบไปชั่วอึดใจด้วยดวงตาส่องประกายก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“ผมคงต้องขอปฏิเสธข้อเสนอของคุณ ออโซลย่า”

นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มมองตามร่างแน่งน้อยที่ลุกขึ้นยืนราวกับยังคงตัดสินใจบางอย่าง แต่แล้วโดยไม่คาดคิดสายลับสาวก็ปีนขึ้นไปยืนที่บันไดท้ายเรือ

“”ซอนญ่า...นั่นคุณจะทำอะไร!” ชายหนุ่มผลุนผลันลุกขึ้นและตะโกนถามดังลั่น อลินทิราจ้องมายังเขาด้วยแววตาอันแน่วแน่

“แดเนียล ไพรซ์...ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าความแน่ใจ ในเมื่อคุณไม่ยอมรับข้อเสนอของฉัน เราก็ลองมาวัดใจกัน ถ้าฉันว่ายไปถึงเกาะนั่นก่อน คุณต้องคินอิสรภาพให้กับออโซลย่า แต่ถ้าฉันแพ้ก็จะยอมทำตามที่คุณต้องการทุกอย่างโดยไม่มีเงื่อนไข!”

“ซอนญ่า!” ร่างสูงใหญ่คำรามลั่นด้วยความตระหนกเมื่อสายลับสาวทิ้งตัวลงไปในทะเลที่คลื่นเริ่มหลากแรง เขาไม่มีเวลาคิดอะไรอีกนอกจากรีบถอดเสื้อแล้วกระโจนตามลงไปปล่อยให้เรือลอยเท้งเต้งอยู่ไม่ไกลจากหุบผาชันที่เสียดยอดขึ้นสู่ท้องฟ้าท่ามกลางมหานทีแห่งลิกูเรีย

อลินทิราออกแรงสุดชีวิตเพื่อแหวกฝ่าเกลียวคลื่นว่ายตรงเข้าไปยังเกาะเล็ก ๆ ทว่าเต็มไปด้วยเงื้อมผาสูงเบื้องหน้า หญิงสาวไม่ยอมหันไปมองและแน่ใจว่าเธอล่วงหน้ามาก่อนแบบนี้แดเนียลไม่มีวันตามทัน ถึงเขาจะเป็นนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์ที่ทั้งหล่อเหลาและมีฝีมือการต่อสู้อย่างชายอกสามศอกแต่เขาคงไม่รู้แน่ว่าเธอก็เป็นนักว่ายน้ำฝีมือฉกาจคนหนึ่งเหมือนกัน

ถึงจะเหนื่อยและล้าแค่ไหนหากแต่หัวใจดวงเล็ก ๆ ก็บอกให้เธอสู้ และเพียงเวลาไม่นานหญิงสาวก็พาตัวเองเข้าไปถึงชายหาดของเกาะเล็ก ๆ ที่เห็นชะง่อนผาเด่นชัดกลางทะเล ร่างแน่งน้อยเปียกซ่กวิ่งขึ้นไปหยุดบนหาดที่เต็มไปด้วยไม้ขึ้นรกเรื้อก่อนหันกลับไปมองภาพของเรือลำเล็กที่ลอยเคว้งห่างออกไป  ร่างบางระบายลมหายใจเหนื่อยหอบแต่ก็ยิ้มออกมาได้ในที่สุด