บทที่ 1399

ช่วงนี้เนื่องจากผู้มาเยือนจากราชสำนักยังไม่ได้ออกจากเมืองหลงหยุน ฮวงเซียวหย่งจึงยับยั้งความปรารถนาที่จะไปหาหานซานเฉียน และอยู่แต่ในจวนของเจ้าเมืองตลอดทั้งวัน แต่ด้วยนิสัยของฮวงเซียวหย่งหลายวันมานี้เขาแทบจะห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว

เช้าตรู่นั้น ฮวงเซียวหย่งออกจากจวนของเจ้าเมืองเงียบ ๆ ในความเห็นของเขา เขาปกปิดร่องรอยเป็นอย่างดี แต่คนทั้งสามจากราชสำนักล้วนอยู่ระดับโคมเจ็ด และหากพวกเขาต้องการสะกดรอยตามฮวงเซียวหย่งมันก็เป็นเพียงเรื่องง่ายดายเท่านั้น

ฮวงเซียวหย่งนึกว่าไม่มีใครสังเกตเห็นตัวเอง แต่ในความเป็นจริง การกระทำของเขาอยู่ในสายตาของคนทั้งสามของราชสำนัก

เมื่อเขามาถึงเรือนที่หานซานเฉียนอาศัยอยู่ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกแปลกไป จนสังสัยว่าตัวเองมาผิดที่หรือเปล่า ครั้งล่าสุดที่มาที่นี่ สนามหญ้าเต็มไปด้วยวัชพืช แต่ตอนนี้เขาเห็นดอกไม้ที่ผลิบาน แถมยังมีสะพานเล็ก ๆ ที่น้ำไหลผ่านราวกับฉากแห่งสวรรค์

“เจ้ามาที่นี่ทำไม?” หานซานเฉียนเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นฮวงเซียวหย่ง

“ท่านอาจารย์ ท่านสร้างทั้งหมดนี่ขึ้นมาเองหรือขอรับ? ข้าไม่ได้เจอท่านแค่สองสามวันเท่านั้น แต่ข้าเกือบจะจำสถานที่นี้ไม่ได้แล้ว” ฮวงเซียวห