เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1398
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1399
ช่วงนี้เนื่องจากผู้มาเยือนจากราชสำนักยังไม่ได้ออกจากเมืองหลงหยุน ฮวงเซียวหย่งจึงยับยั้งความปรารถนาที่จะไปหาหานซานเฉียน และอยู่แต่ในจวนของเจ้าเมืองตลอดทั้งวัน แต่ด้วยนิสัยของฮวงเซียวหย่งหลายวันมานี้เขาแทบจะห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่แล้วเช้าตรู่นั้น ฮวงเซียวหย่งออกจากจวนของเจ้าเมืองเงียบ ๆ ในความเห็นของเขา เขาปกปิดร่องรอยเป็นอย่างดี แต่คนทั้งสามจากราชสำนักล้วนอยู่ระดับโคมเจ็ด และหากพวกเขาต้องการสะกดรอยตามฮวงเซียวหย่งมันก็เป็นเพียงเรื่องง่ายดายเท่านั้นฮวงเซียวหย่งนึกว่าไม่มีใครสังเกตเห็นตัวเอง แต่ในความเป็นจริง การกระทำของเขาอยู่ในสายตาของคนทั้งสามของราชสำนักเมื่อเขามาถึงเรือนที่หานซานเฉียนอาศัยอยู่ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกแปลกไป จนสังสัยว่าตัวเองมาผิดที่หรือเปล่า ครั้งล่าสุดที่มาที่นี่ สนามหญ้าเต็มไปด้วยวัชพืช แต่ตอนนี้เขาเห็นดอกไม้ที่ผลิบาน แถมยังมีสะพานเล็ก ๆ ที่น้ำไหลผ่านราวกับฉากแห่งสวรรค์“เจ้ามาที่นี่ทำไม?” หานซานเฉียนเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นฮวงเซียวหย่ง“ท่านอาจารย์ ท่านสร้างทั้งหมดนี่ขึ้นมาเองหรือขอรับ? ข้าไม่ได้เจอท่านแค่สองสามวันเท่านั้น แต่ข้าเกือบจะจำสถานที่นี้ไม่ได้แล้ว” ฮวงเซียวห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1400
คนทั้งสามจากราชสำนักมองหน้ากันและออกจากลานบ้านโดยไม่พูดอะไรแน่นอนว่านี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาเชื่อคำพูดของหานซานเฉียน แต่พวกเขาต้องการหลักฐานเพิ่มเติม เพื่อพิสูจน์ว่าหานซานเฉียนโกหกหรือไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวตนของหานซานเฉียน ซึ่งควรค่าแก่การตรวจสอบแม้ว่าชื่อเสียงของหานซานเฉียนในเมืองหลงหยุนจะไม่ดังเท่าในหยุนเฉิง แต่มันก็ยังคงแพร่หลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาออกจากตระกูลเฉิน ฉากที่เฉินเถี่ยซินจงใจจัดขึ้น ทำให้หลายคนรู้ว่าหานซานเฉียนนั้นไร้ประโยชน์มากแค่ไหน มีคนมากมายเห็นว่าเขาออกจากตระกูลเฉินโดยถูกเยาะเย้ยและถูกทำให้อับอาย สิ่งนี้ไม่มีทางเป็นเท็จได้คนทั้งสามจากราชสำนักสืบหาตัวตนของหานซานเฉียนได้โดยไม่เสียเวลาและความพยายามมากนักเขากลายเป็นลูกเขยของตระกูลเฉินในช่วงสั้น ๆ แต่ต่อมาถูกตระกูลเฉินไล่ออก ซึ่งทำให้ทุกคนในเมืองหลงหยุนหัวเราะเยาะ เหตุผลที่เฉินเหยียนหรันแต่งงานกับหานซานเฉียน ก็เพราะนางทนการคุกคามของฮวงเซียวหย่งไม่ไหวสิ่งนี้ยังพิสูจน์ได้ว่าหานซานเฉียนไม่ได้โกหกว่าฮวงเซียวหย่งมาเพื่อสร้างปัญหาให้เขา ฮวงเซียวหย่งชอบเฉินเหยียนหรันมาหลายปี นี่ไม่ใช่ละครที่จัดฉากได้ เพราะม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1401
ยิ่งเฉินเหยียนหรันคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าจะไม่มีหลักฐานว่าสิ่งที่นางคิดนั้นถูกต้อง แต่นางก็ไม่สามารถคิดถึงคำอธิบายอื่นที่จะอธิบายคำพูดของฮวงเซียวหย่งได้แม้ว่านี่จะเป็นดึกแล้ว แต่เฉินเหยียนหรันก็สวมเสื้อผ้าเตรียมพร้อมที่จะไปที่ห้องของหานซานเฉียนสาวใช้ส่วนตัวนอนบนเตียงเล็ก ๆ ติดกำแพง นี่เป็นหน้าที่ของนางก่อนที่คุณหนูจะแต่งงานและย้ายไปอยู่ห้องร่วมกับสามี นางต้องดูแลเฉินเหยียนหรันเป็นการส่วนตัว เมื่อใดก็ตามที่นางมีความต้องการใด ๆ ในฐานะสาวใช้นางจะต้องคอยรับใช้อยู่ตลอดเวลา“คุณหนู มันดึกมากแล้ว คุณหนูจะไปที่ใดเจ้าคะ” สาวใช้ถามเฉินเหยียนหรันย่างสะลึมสะลือเฉินเหยียนหรันไม่ได้พูดอะไร หลังจากแต่งตัวแล้วนางก็รีบออกไปเมื่อสาวใช้เห็นสิ่งนี้ นางก็ทำได้เพียงสวมเสื้อผ้าด้วยความตื่นตระหนก และเดินตามเฉินเหยียนหรันไปในฐานะสาวใช้ส่วนตัว หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเฉินเหยียนหรัน นางจะไม่มีจุดจบที่ดีแน่“หานซานเฉียน เปิดประตู เปิดประตูเร็วเดี๋ยวนี้” เฉินเหยียนหรันตบประตูห้องของหานซานเฉียนแล้วตะโกนหลังจากนั้นไม่นาน สาวใช้ก็เดินเข้ามาหาเฉินเหยียนหรันด้วย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1402
“ดอกไม้จะบานในปีหน้า อย่าลืมมาดูที่ลานนี้ล่ะ” หานซานเฉียนพูดเสียงนิ่งฮวงเซียวหย่งหายใจถี่ขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงด้านที่ทรงพลังของหานซานเฉียน แม้ว่าเขาจะฆ่าคนของราชสำนักไปแล้วสามคน เขาก็ยังมีท่าทีสงบ ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่สามารถสร้างคลื่นใด ๆ ในใจของเขาได้เลย“ท่านอาจารย์ ราชสำนักจะสอบสวนเรื่องนี้อย่างแน่นอนหากคนทั้งสามนี้ไม่ได้กลับไป” ฮวงเซียวหย่งเตือนหานซานเฉียน แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหานซานเฉียนแข็งแกร่งมาก และสามารถฆ่าปรมาจารย์โคมเจ็ดคนทั้งสามนี้ได้อย่างง่ายดาย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาสามารถเป็นศัตรูกับราชสำนักได้เพราะมีเพียงตัวคนเดียว แล้วจะต่อสู้กับประเทศได้อย่างไร?“เจ้าหาคนสักสองสามคนมาปลอมเป็นพวกเขา ตราบใดที่มีคนเห็นพวกเขาออกจากเมืองหลงหยุน เรื่องนี้ก็จะไม่เกี่ยวข้องกับเมืองหลงหยุน” หานซานเฉียนกล่าว“เกรงว่าราชสำนักจะไม่เชื่อง่าย ๆ น่ะสิขอรับ” ฮวงเซียวหย่งกล่าวหานซานเฉียนเงยหน้าขึ้นมองฮวงเซียวหย่งและพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็รายงานไปว่าข้าเป็นคนฆ่าพวกเขา ด้วยวิธีนี้ เจ้าก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ”หานซานเฉียนรู้ว่าทำไมฮวงเซียวหย่งถึงเป็นกังวล เพราะทั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1403
“ตามหาหานซานเฉียน หักขาของมันซะ แล้วพากลับไปที่จวนของตระกูลเฉิน”นี่คือสิ่งที่เฉินเถี่ยซินพูดกับคนรับใช้ทุกคน เขาแน่ใจแล้วว่าหานซานเฉียนทำสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์ร้าย ดังนั้นเขาจะไม่มีวันปล่อยหานซานเฉียนไปอย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพบหานซานเฉียน เพราะหานซานเฉียนและฮวงเซียวหย่งอยู่ระหว่างทางไปยังเมืองเซียวหลิงแล้วเมืองเซียวหลิงเป็นสถานที่ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นสวรรค์สำหรับผู้ชาย ทิวทัศน์สองฝั่งแม่น้ำเยียนจือสามารถทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่หลงใหลได้ มีข่าวลือว่าครั้งหนึ่งมีเศรษฐีคนหนึ่งที่สูญเสียความมั่งคั่งในแม่น้ำเยียนจือ ก่อนจะสียชีวิตด้วยน้ำมือของผู้หญิงคนหนึ่ง อาจกล่าวได้ว่าเขาทุ่มเทกำลังสุดท้ายให้กับสาเหตุนี้ฮวงเซียวหย่งมีประสบการณ์ในการแอบไปที่เมืองเซียวหลิงหลายครั้ง และเขาก็เคยเห็นทิวทัศน์ของแม่น้ำเยียนจือหลายครั้ง มันเป็นสถานที่ที่ทำให้มนุษย์ไม่สามารถหลุดพ้นจากตัวเองได้การที่หานซานเฉียนเสนอให้ไปที่เมืองเซียวหลิงในครั้งนี้ ตามความเห็นของฮวงเซียวหย่ง หานซานเฉียนต้องมีความคิดในทางนั้นแน่ ดังนั้นเขาจึงแนะนำหานซานเฉียนให้กับร้านค้าชื่อดังหลายแห่งในแม่น้ำ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1404
ฮวงเซียวหย่งน้ำลายไหลแล้วแต่หานซานเฉียนรู้สึกอึดอัดใจมากที่ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์นี้เพราะของแบบนี้เป็นสิ่งผิดกฎหมายบนโลก จะเห็นการชักชวนลูกค้าอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ที่ได้ไหน?แต่ความงามของผู้หญิงเหล่านั้นก็ทำให้หานซานเฉียนประหลาดใจทั้งสองฟากฝั่งของแม่น้ำเยียนจือ สุ่มเข้าไปรับผู้หญิงคนไหนก็ได้ พวกนางล้วนแล้วแต่เป็นสาวงาม และมีรูปร่างต่างกัน หากพวกนางไปที่โลก ไม่รู้ว่าจะมีผู้ชายกี่คนที่ต้องตกตะลึง“อาจารย์ ผู้หญิงเหล่านี้สวยงามมากใช่ไหมขอรับ” ฮวงเซียวหย่งพูดกับหานซานเฉียนด้วยริมฝีปากแห้งผาด“ในเมื่อมีผู้หญิงจำนวนมากที่นี่ เหตุใดเจ้าถึงหมกมุ่นอยู่กับเฉินเหยียนหรันมาตั้งหลายปี?” หานซานเฉียนถามด้วยรอยยิ้ม“ท่านอาจารย์ ยังไงที่นี่ก็เป็นซ่องโสเภณี มันเป็นเรื่องปกติที่จะเล่นกับพวกนางเป็นครั้งคราว แต่จะให้พาพวกนางกลับบ้านไปเป็นภรรยาได้อย่างไร” ฮวงเซียวหย่งกล่าว“สุดท้ายแล้วชะตากรรมของคนเหล่านี้จะเป็นอย่างไร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยฮวงเซียวหย่งไม่เคยเห็นใครสนใจผู้หญิงในซ่อง และเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงเหล่านี้ในอนาคตแต่ถ้าลองคิดดูก็พอจะรู้ได้ว่า พวกนางคงจะถูกไล
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1405
“อะไรน่ะ เหตุใดถึงได้เร็วขนาดนั้น”“อสูร! เขาคือปรมาจารย์อสูร”“เหตุใดคนหนุ่มเช่นนี้ถึงเป็นปรมาจารย์อสูรได้ เขาเป็นใครกันแน่ หรือว่าเขาจะมาจากราชสำนัก!”เมื่อพยัคฆ์ปรากฏตัวข้าง ๆ ฮวงเซียวหย่ง ผู้ที่เฝ้าดูความตื่นเต้นก็ส่งเสียงอุทานปรมาจารย์อสูรเป็นบุคคลที่ได้รับความนิยมอย่างมากในราชสำนัก และตัวตนของฮวงเซียวหย่งดูเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยความลึกลับในทันทีสำหรับชายชรา แม้ว่าเขายังคงแสร้งทำเป็นสงบ แต่มือของเขาก็สั่นเล็กน้อยแล้วเพราะเขารู้ดีว่าพยัคฆ์ที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นสัตว์ร้ายเจ็ดดาว และในฐานะบุคคลระดับโคมห้า เขาจะเทียบกับสัตว์ร้ายเจ็ดดาวได้อย่างไร!คราวนี้ถึงทางตันแล้วจริง ๆชายหนุ่มคนนั้นมีสีหน้าน่าเกลียดมาก ชื่อเสียงของเขาดังมากในแม่น้ำเยียนจือ รวมถึงทั่วทั้งเมืองเซียวหลิงด้วย เขาใช้คำพูดที่รุนแรง และแสดงเจตนาฆ่าฮวงเซียวหย่ง แต่ภายใต้สถานการณ์ปัจจุบัน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะฆ่าฮวงเซียวหย่ง แม้แต่ชีวิตของเขาเองก็ตกอยู่ในอันตรายแต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวถึงปรากฏตัวในเมืองเซียวหลิง เหตุใดบุคคลเช่นนี้ถึงมาท
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1406
“เหลิ่งเอ๋อร์จะไม่มีวันยอมให้ข้าตามเช็ดก้นให้เขา ข้าเชื่อว่าเขาสามารถแก้ปัญหานี้ได้ด้วยตัวเอง” เซียวจ้านยังคงดูไม่กังวล เมื่อเทียบกับคนธรรมดาแล้ว ปรมาจารย์อสูรนั้นจัดการยากกว่าอย่างแน่นอน แต่ในความคิดของเซียวจ้าน แม้เขาจะเป็นปรมาจารย์อสูร ก็คงระดับไม่สูงนัก ดังนั้นเขาจึงคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเซียวเหลิ่งที่จะจัดการกับเรื่องนี้“นายท่าน อีกฝ่ายเป็นปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวขอรับ” คนรับใช้พูดอย่างจนปัญญาเซียวจ้านตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าหวาดกลัวแล้วพูดว่า “เจ้าพูดว่าอะไรนะ เขาเป็นปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวอย่างนั้นหรือ”“ขอรับ อสูรของเขาคือพยัคฆ์ ที่เป็นสัตว์ร้ายเจ็ดดาวไม่ผิดแน่ขอรับ และเขาก็เกี่ยวข้องกับราชสำนักด้วยขอรับ” คนรับใช้กล่าวเซียวจ้านรู้สึกหวาดกลัวอยู่ครู่หนึ่ง เมืองเซียวหลิงเป็นของตระกูลเซียว ในอีกแง่หนึ่งสามารถพูดได้ว่าทั้งเมืองเซียวหลิงมีนามสกุลเซียวแต่ในฐานะปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาว และยังเกี่ยวข้องกับราชสำนักอีก นี่คือสิ่งที่ตระกูลเซียวไม่สามารถชดใช้ได้“ปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวมาที่เมืองเซียวหลิงเมื่อใด เหตุใดตระกูลเซียวจึงไม่ได้รับข่าวใด ๆ เลย?” เซ
บทล่าสุด
