LOGINShare
บทที่ 1401
Related chapters
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1402
“ดอกไม้จะบานในปีหน้า อย่าลืมมาดูที่ลานนี้ล่ะ” หานซานเฉียนพูดเสียงนิ่งฮวงเซียวหย่งหายใจถี่ขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงด้านที่ทรงพลังของหานซานเฉียน แม้ว่าเขาจะฆ่าคนของราชสำนักไปแล้วสามคน เขาก็ยังมีท่าทีสงบ ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่สามารถสร้างคลื่นใด ๆ ในใจของเขาได้เลย“ท่านอาจารย์ ราชสำนักจะสอบสวนเรื่องนี้อย่างแน่นอนหากคนทั้งสามนี้ไม่ได้กลับไป” ฮวงเซียวหย่งเตือนหานซานเฉียน แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหานซานเฉียนแข็งแกร่งมาก และสามารถฆ่าปรมาจารย์โคมเจ็ดคนทั้งสามนี้ได้อย่างง่ายดาย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาสามารถเป็นศัตรูกับราชสำนักได้เพราะมีเพียงตัวคนเดียว แล้วจะต่อสู้กับประเทศได้อย่างไร?“เจ้าหาคนสักสองสามคนมาปลอมเป็นพวกเขา ตราบใดที่มีคนเห็นพวกเขาออกจากเมืองหลงหยุน เรื่องนี้ก็จะไม่เกี่ยวข้องกับเมืองหลงหยุน” หานซานเฉียนกล่าว“เกรงว่าราชสำนักจะไม่เชื่อง่าย ๆ น่ะสิขอรับ” ฮวงเซียวหย่งกล่าวหานซานเฉียนเงยหน้าขึ้นมองฮวงเซียวหย่งและพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็รายงานไปว่าข้าเป็นคนฆ่าพวกเขา ด้วยวิธีนี้ เจ้าก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ”หานซานเฉียนรู้ว่าทำไมฮวงเซียวหย่งถึงเป็นกังวล เพราะทั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1403
“ตามหาหานซานเฉียน หักขาของมันซะ แล้วพากลับไปที่จวนของตระกูลเฉิน”นี่คือสิ่งที่เฉินเถี่ยซินพูดกับคนรับใช้ทุกคน เขาแน่ใจแล้วว่าหานซานเฉียนทำสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์ร้าย ดังนั้นเขาจะไม่มีวันปล่อยหานซานเฉียนไปอย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพบหานซานเฉียน เพราะหานซานเฉียนและฮวงเซียวหย่งอยู่ระหว่างทางไปยังเมืองเซียวหลิงแล้วเมืองเซียวหลิงเป็นสถานที่ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นสวรรค์สำหรับผู้ชาย ทิวทัศน์สองฝั่งแม่น้ำเยียนจือสามารถทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่หลงใหลได้ มีข่าวลือว่าครั้งหนึ่งมีเศรษฐีคนหนึ่งที่สูญเสียความมั่งคั่งในแม่น้ำเยียนจือ ก่อนจะสียชีวิตด้วยน้ำมือของผู้หญิงคนหนึ่ง อาจกล่าวได้ว่าเขาทุ่มเทกำลังสุดท้ายให้กับสาเหตุนี้ฮวงเซียวหย่งมีประสบการณ์ในการแอบไปที่เมืองเซียวหลิงหลายครั้ง และเขาก็เคยเห็นทิวทัศน์ของแม่น้ำเยียนจือหลายครั้ง มันเป็นสถานที่ที่ทำให้มนุษย์ไม่สามารถหลุดพ้นจากตัวเองได้การที่หานซานเฉียนเสนอให้ไปที่เมืองเซียวหลิงในครั้งนี้ ตามความเห็นของฮวงเซียวหย่ง หานซานเฉียนต้องมีความคิดในทางนั้นแน่ ดังนั้นเขาจึงแนะนำหานซานเฉียนให้กับร้านค้าชื่อดังหลายแห่งในแม่น้ำ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1404
ฮวงเซียวหย่งน้ำลายไหลแล้วแต่หานซานเฉียนรู้สึกอึดอัดใจมากที่ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์นี้เพราะของแบบนี้เป็นสิ่งผิดกฎหมายบนโลก จะเห็นการชักชวนลูกค้าอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ที่ได้ไหน?แต่ความงามของผู้หญิงเหล่านั้นก็ทำให้หานซานเฉียนประหลาดใจทั้งสองฟากฝั่งของแม่น้ำเยียนจือ สุ่มเข้าไปรับผู้หญิงคนไหนก็ได้ พวกนางล้วนแล้วแต่เป็นสาวงาม และมีรูปร่างต่างกัน หากพวกนางไปที่โลก ไม่รู้ว่าจะมีผู้ชายกี่คนที่ต้องตกตะลึง“อาจารย์ ผู้หญิงเหล่านี้สวยงามมากใช่ไหมขอรับ” ฮวงเซียวหย่งพูดกับหานซานเฉียนด้วยริมฝีปากแห้งผาด“ในเมื่อมีผู้หญิงจำนวนมากที่นี่ เหตุใดเจ้าถึงหมกมุ่นอยู่กับเฉินเหยียนหรันมาตั้งหลายปี?” หานซานเฉียนถามด้วยรอยยิ้ม“ท่านอาจารย์ ยังไงที่นี่ก็เป็นซ่องโสเภณี มันเป็นเรื่องปกติที่จะเล่นกับพวกนางเป็นครั้งคราว แต่จะให้พาพวกนางกลับบ้านไปเป็นภรรยาได้อย่างไร” ฮวงเซียวหย่งกล่าว“สุดท้ายแล้วชะตากรรมของคนเหล่านี้จะเป็นอย่างไร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยฮวงเซียวหย่งไม่เคยเห็นใครสนใจผู้หญิงในซ่อง และเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงเหล่านี้ในอนาคตแต่ถ้าลองคิดดูก็พอจะรู้ได้ว่า พวกนางคงจะถูกไล
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1405
“อะไรน่ะ เหตุใดถึงได้เร็วขนาดนั้น”“อสูร! เขาคือปรมาจารย์อสูร”“เหตุใดคนหนุ่มเช่นนี้ถึงเป็นปรมาจารย์อสูรได้ เขาเป็นใครกันแน่ หรือว่าเขาจะมาจากราชสำนัก!”เมื่อพยัคฆ์ปรากฏตัวข้าง ๆ ฮวงเซียวหย่ง ผู้ที่เฝ้าดูความตื่นเต้นก็ส่งเสียงอุทานปรมาจารย์อสูรเป็นบุคคลที่ได้รับความนิยมอย่างมากในราชสำนัก และตัวตนของฮวงเซียวหย่งดูเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยความลึกลับในทันทีสำหรับชายชรา แม้ว่าเขายังคงแสร้งทำเป็นสงบ แต่มือของเขาก็สั่นเล็กน้อยแล้วเพราะเขารู้ดีว่าพยัคฆ์ที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นสัตว์ร้ายเจ็ดดาว และในฐานะบุคคลระดับโคมห้า เขาจะเทียบกับสัตว์ร้ายเจ็ดดาวได้อย่างไร!คราวนี้ถึงทางตันแล้วจริง ๆชายหนุ่มคนนั้นมีสีหน้าน่าเกลียดมาก ชื่อเสียงของเขาดังมากในแม่น้ำเยียนจือ รวมถึงทั่วทั้งเมืองเซียวหลิงด้วย เขาใช้คำพูดที่รุนแรง และแสดงเจตนาฆ่าฮวงเซียวหย่ง แต่ภายใต้สถานการณ์ปัจจุบัน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะฆ่าฮวงเซียวหย่ง แม้แต่ชีวิตของเขาเองก็ตกอยู่ในอันตรายแต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวถึงปรากฏตัวในเมืองเซียวหลิง เหตุใดบุคคลเช่นนี้ถึงมาท
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1406
“เหลิ่งเอ๋อร์จะไม่มีวันยอมให้ข้าตามเช็ดก้นให้เขา ข้าเชื่อว่าเขาสามารถแก้ปัญหานี้ได้ด้วยตัวเอง” เซียวจ้านยังคงดูไม่กังวล เมื่อเทียบกับคนธรรมดาแล้ว ปรมาจารย์อสูรนั้นจัดการยากกว่าอย่างแน่นอน แต่ในความคิดของเซียวจ้าน แม้เขาจะเป็นปรมาจารย์อสูร ก็คงระดับไม่สูงนัก ดังนั้นเขาจึงคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเซียวเหลิ่งที่จะจัดการกับเรื่องนี้“นายท่าน อีกฝ่ายเป็นปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวขอรับ” คนรับใช้พูดอย่างจนปัญญาเซียวจ้านตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าหวาดกลัวแล้วพูดว่า “เจ้าพูดว่าอะไรนะ เขาเป็นปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวอย่างนั้นหรือ”“ขอรับ อสูรของเขาคือพยัคฆ์ ที่เป็นสัตว์ร้ายเจ็ดดาวไม่ผิดแน่ขอรับ และเขาก็เกี่ยวข้องกับราชสำนักด้วยขอรับ” คนรับใช้กล่าวเซียวจ้านรู้สึกหวาดกลัวอยู่ครู่หนึ่ง เมืองเซียวหลิงเป็นของตระกูลเซียว ในอีกแง่หนึ่งสามารถพูดได้ว่าทั้งเมืองเซียวหลิงมีนามสกุลเซียวแต่ในฐานะปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาว และยังเกี่ยวข้องกับราชสำนักอีก นี่คือสิ่งที่ตระกูลเซียวไม่สามารถชดใช้ได้“ปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวมาที่เมืองเซียวหลิงเมื่อใด เหตุใดตระกูลเซียวจึงไม่ได้รับข่าวใด ๆ เลย?” เซ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1407
“คุกเข่าลงแล้ว เขาคุกเข่าลงจริง ๆ”“เซียวเหลิ่งก็มีวันที่คุกเข่าให้คนอื่นด้วยเช่นกันสินะ สะใจจริง ๆ”“เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงจริง ๆ ที่ตระกูลเซียวที่ยิ่งใหญ่จะยอมประนีประนอม ดูเหมือนว่าตระกูลเซียวก็ไม่ได้เก่งกาจเท่าไหร่นัก”มีเสียงกระซิบมากมายในฝูงชน และบางคนเคยเสียเปรียบให้เซียวเหลิ่งมาก่อน เมื่อก่อนพวกเขาไม่กล้าแสดงความโกรธ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งสั่งให้เซียวเหลิ่งคุกเข่า ซึ่งก็ถือว่าช่วยให้พวกเขาได้ระบายความคับข้องใจออกมาบ้างแต่คนเหล่านี้ไม่กล้าพูดเสียงดังเกินไป เพราะกลัวว่าเซียวเหลิ่งจะได้ยิน แล้วจะกลับมาแก้แค้นพวกเขาในอนาคต“พวกเราไปได้หรือยัง?” เซียวจ้านถามฮวงเซียวหย่ง“ข้าอยากจะแนะนำตระกูลเซียวสักหน่อย ว่าอาณาเขตของราชสำนักก็คืออาณาเขตของราชสำนัก แม้แต่เมืองเซียวหลิงนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ตระกูลเซียวสามารถครอบครองได้ตามใจชอบ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าเหนือหัวที่นี่ หากเจ้ากล้าผยองอีก ข้า ฮวงเซียวหย่งจะไม่ปล่อยตระกูลเซียวไปแน่” ฮวงเซียวหย่งกล่าวหากมีใครกล้าพูดเช่นนี้กับเซียวจ้าน คงได้ตายไปแล้ว แต่ตอนนี้เซียวจ้านทำได้แค่กลืนความโกรธของเขาไว้เท่านั้น"ขอบคุณที่เตือน ตระกูลเซียวจะจำประ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1408
หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อพิจารณาจากความกังวลของฮวงเซียวหย่ง ดูเหมือนว่านามสกุลไป๋หลิงจะมีความเป็นมาอะไรบางอย่าง แม้ว่าไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังตอบคำถามของฮวงเซียวหย่ง แต่นางก็มองไปที่หานซานเฉียน“หว่านเอ๋อร์เกิดมาพร้อมกับนามสกุลไป๋หลิง แต่ไม่เคยบอกชื่อจริงให้ใครฟังเลยเจ้าค่ะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กล่าวฮวงเซียวหย่งแสดงร่องรอยความตกใจอย่างชัดเจน หานซานเฉียนไม่ได้ถามเหตุผลที่ทำให้เขาประหลาดใจ แต่ถามไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ว่า “ในเมื่อเจ้าไม่เคยบอกใคร แล้วเหตุใดถึงบอกข้าล่ะ”“เพราะหว่านเอ๋อร์คิดว่าคุณชายเป็นคนดีเจ้าค่ะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เป็นคนดีอย่างนั้นเหรอฟังดูไม่ค่อยเท่าไหร่ ถ้าอยู่บนโลกมันจะมีความหมายอื่น“ฮวงเซียวหย่ง หาโรงเตี๊ยมพักผ่อน” หานซานเฉียนพูดกับฮวงเซียวหย่งฮวงเซียวหย่งพยักหน้า และสั่งให้คนพายเรือไปจอด และทั้งสามคนก็ขึ้นฝั่งด้วยกันในเวลานี้ ในตระกูลเซียว นอกเหนือจากเซียวเหลิ่งและพ่อของเขาแล้ว ยังมีชายวัยกลางคนผู้ยิ่งใหญ่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วย เขาเป็นเจ้าเมืองคนปัจจุบันของเมืองเซียวหลิง ซึ่งก็คือเซียวโต่ว น้องชายของเซียวจ้าน“ท
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1409
“เจ้าล้อเล่นกับข้ารึ? เมื่อก่อนตระกูลไป๋หลิงเคยแข็งแกร่งมากขนาดนั้นเลยหรือ?”ในโรงแรม หานซานเฉียนพูดด้วยความไม่อยากเชื่อหลังจากฟังสิ่งที่ฮวงเซียวหย่งเล่าให้ฟังเกี่ยวกับตระกูลไป๋หลิง“ท่านอาจารย์ ข้าจะล้อเล่นกับท่านได้อย่างไร แม้ว่าหลายคนจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ข้ายังจำมันได้ขึ้นใจ ด้วยเหตุนี้ พ่อของข้าจึงมักจะบอกให้ข้าถ่อมตัวเข้าไว้” ฮวงเซียวหย่งกล่าว ฮวงโหวอี้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังเมื่อตอนที่เขายังเด็กมาก จากนั้นเป็นต้นมาฮวงโหวอี้ก็มักจะใช้เรื่องนี้เป็นพื้นฐานในการเตือนเขาว่าอย่าหยิ่งผยองเกินไป ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องตาย“ในเมื่อเจ้าบอกว่าตระกูลไป๋หลิงถูกกำจัดไปแล้ว แล้วเหตุใดยังเหลือไป่หลิงหว่านเอ๋อร์อยู่อีกล่ะ บางทีนางอาจจะไม่ได้มาจากตระกูลไป๋หลิงก็ได้” หานซานเฉียนเดา“ข้าก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เรื่องการทำลายล้างตระกูลไป๋หลิงนั้นได้รับการบอกกล่าวโดยราชสำนัก และราชสำนักก็ดำเนินการหลายอย่าง และสังหารไปหมดทุกคนอย่างแน่นอน แต่สำหรับตระกูลใหญ่เช่นนี้ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่บางคนจะรอดพ้นจากการถูกตรวจพบ” ฮวงเซียวหย่งกล่าว จริง ๆ แล้วการปรากฏตัวของเด็กกำพร้าของตระกูลไป๋หลิงไม่ได้ท
Latest chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
