Share
Chapter 12. ทำหน้าที่
Related chapter
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 13. ท่านพ่อข้าไม่คิดมีอนุหรอกนะ
นางคร้านจะต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว สายตาเหลือบเห็นสาบเสื้อของเขาไม่เรียบร้อยจึงยื่นมือไปขยับจับให้เข้าที มือเรียวลูบเนื้อผ้าให้เรียบตึง แต่ลืมไปว่ามือของตนนั้นทาบอยู่กับแผงอกของเขา พลันนางรู้สึกถึงร่างที่เกร็งขึ้น มือเล็กรีบชักกลับอย่างเพิ่งนึกได้ เงยหน้าของมองเห็นดวงตาคมจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว นางรีบก้มหน้างุดแล้วหมุนตัวออกไปทันที รีบเดินเสียจนเกือบสะดุดธรณีประตู“ข้าขอตัวไปเตรียมอาหารเช้าให้นายท่านใหญ่กับฮูหยิน”“เผื่อข้าด้วย ข้าจะไปกินพร้อมท่านพ่อกับท่านแม่”“เจ้าค่ะ”หลัวเสี้ยวเวยรีบเดินกลับมาที่ครัว เห็นบ่าวคนอื่นเตรียมยกสำรับอาหารไปให้นายท่านใหญ่กับฮูหยินพอดี จึงจัดแจงเพิ่มของคุณชายใหญ่ไปอีกชุด แล้วรีบเดินไปที่เรือนของผู้ใหญ่ทั้งสอง เห็นใบหน้ามีเมตตาของทั้งสองแล้วนางก็สงบใจลงได้ ทำใจให้สงบลงและดูแลปรนนิบัติท่านทั้งสองด้วยความเต็มใจ เพราะหยางต๋าเดินไม่ค่อยสะดวก นางจึงรีบเข้าไปหวังจะช่วยประคอง แต่กลับถูกร่างของหยางเหลาหู่เข้ามาเบียดจนนางแทบกระเด็นไปด้านข้าง หลัวเสี้ยวเวยขวับมามองอย่างไม่พอใจนัก “คุณชายใหญ่!”“ทำไมต้องทำเป็นตกใจ” หยางเหลาหู่กระตุกยิ้มที่มุมปาก ก้มลงกระซิ
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 14. ลองชิมสิ
เพียงแค่เขาขยับปลายนิ้วกลับล่วงรู้ว่าต้องหยิบยื่นสิ่งใดให้ ที่สำคัญอาลี่อ่านหนังสือออกเขียนได้ แต่เก็บกดความสามารถของตนเองไว้ ด้วยความสงสัยและต้องการจับผิดนั้นทำให้เขากลายเป็นฝ่ายที่ผู้อื่นมองว่า หาเรื่อง‘กลั่นแกล้ง’อาลี่อยู่เสมอ ทำให้พี่ใหญ่หิ้วอาลี่เป็นเด็กรับใช้ข้างตัว เพื่อมิให้คนอื่นกล้ารังแก หยางกั๋วชิงรู้ว่าหยางเหลาหู่มิได้คิดอะไรกับอาลี่ ก็เหมือนกับคนอื่นๆ ที่พี่ใหญ่หิ้วกลับมาระหว่างทาง บางคนไร้บ้าน บางคนถูกปล้นชิง บางคนไม่มีที่ไป แม้แต่หมาแมวก็ยังเคยหิ้วกลับมา ทว่าคนที่ดูแลคนเหล่านั้นและสัตว์ตัวเล็กที่พี่ใหญ่หิ้วมาคือเขา เพียงเพราะอยากจับผิด เพียงเพื่ออยากพิสูจน์สิ่งที่ตนคิด กลายเป็นกักขังอีกฝ่ายด้วยไฟปรารถนา ในท่าทีเย็นชาไร้ความรู้สึก ถูกเขาปลุกเร้าจนเร่าร้อนปลดเปลื้องความต้องการที่อัดแน่น คล้ายเป็นห้วงเวลาที่เป็นตัวของตัวเองที่สุด เมื่อคลื่นพายุอารมณ์พัดผ่านจึงกลับมาเป็นอาลี่ที่นิ่งงัน ความรู้สึกอยากเอาชนะกลายเป็นต้องการปกป้องดูแล เขารู้ว่าอาลี่ไม่คิดร้ายกับเขาหรือผู้อื่น เพียงแค่มีบางสิ่งบางอย่างที่อาจเกี่ยวข้องกับบาดแผลที่เขาได้รับเมื่อ
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 15. อาจเป็นสรรค์เมตตาให้ไถ่บาปอีกครั้ง
ทว่ากลับได้ยินเสียงหวีดร้อง เท้าของเขาหนักอึ้ง ดวงตาพร่าด้วยเลือดสีสดที่ไหลเข้าตา ทั้งปวดแสบปวดร้อนใบหน้าและเนื้อตัว ร่างล้มกลิ้งไปกับโคลนตมด้านข้างถนน เขาอยู่ตรงนั้นขยับตัวไม่ไหว แม้ดวงตาจะปิดแต่หูกลับได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงเพลิงไหม้ด้านหลัง ที่ผ่านมาไม่เคยมีความสูญเสียเช่นนี้ เขาได้แต่ภาวนาให้ตัวเองได้ตายอย่างสงบ เพื่อได้ติดตามทุกคนไปชดใช้กรรมที่ตนเองก่อไว้ทว่าเช้าวันต่อมา เขากลับยังมีชีวิตอยู่ และถูกมือใหญ่ของหยางเหลาหู่หิ้วคอเสื้อเขาขึ้นจากข้างถนน “ยังไม่ตายนี่” ‘ไยเขายังไม่ตายอีก’ คราวนั้นเขาจำได้เพียงหยางเหลาหู่หิ้วคอเสื้อเขาขึ้นแล้วส่งตัวไปหลังรถม้า สติของเขาก็ดับวูบไปอีกครั้ง ต่อมาจึงรู้ว่าหยางเหลาหู่มีธุระต้องติดต่อกับคนสกุลหลัว แต่กลับมาช้าไปเพียงวันเดียว พลันเกิดเรื่องเสียก่อน หยางเหลาหู่ให้หมอมาดูแลรักษาของเขาอยู่สองหรือสามวันก่อนจะพากลับมาที่ป้อมพยัคฆ์ทมิฬแห่งนี้ กว่าบาดแผลไฟไหม้จะหายดี เขารักษาตัวนานอยู่เกือบปี กว่าร่างกายจะขยับตัวลุกเดินเหินได้ปกติก็ข้ามไปอีกปี แผลไฟไหม้ยังทิ้งร่องรอยแผลเป็นให้เขาใต้เสื้อผ้
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 16. โดยไม่รู้ตัว
หยางเหลาหู่แม้เก่งกาจในเกือบทุกด้าน แต่เรื่องสตรีนั้น ประสบการณ์การทำความเข้าใจจิตใจของผู้หญิงยังอ่อนด้อยนัก เขาใช้เวลาทุ่มเทให้กับป้อมพยัคฆ์ทมิฬจนละเลยเรื่องเหล่านี้ไปแล้ว และผู้หญิงที่เขายุ่งด้วยก็มีแต่นางคณิกา ซึ่งพวกนางล้วนแต่เอาอกเอาใจเขาทั้งสิ้น ชายหนุ่มนึกถึงภาพนางผวาขึ้นกลางดึก ท่าทางเหมือนคนหายใจไม่ออกคล้ายจมน้ำ ทำให้เขาพลอยกังวลไปด้วย แม้นางไม่ได้เป็นเช่นนั้นทุกคืน แต่...เขาอดเป็นห่วงอย่างไรเหตุผลไม่ได้ มือเรียวกำลังจะดึงประตูปิดลง แต่มือใหญ่กลับยื่นมาขวางไว้ก่อน ดวงตาที่กลั้นน้ำตาเต็มที่จ้องมองเจ้าของมือที่ยื่นมา ใบหน้าคมเข้มกับดวงตาดุดันจ้องมองนางอยู่ นางยังไม่ตื่นจากความทุกข์ระทม เผลอถลึงตาใส่อย่างหงุดหงิด หลงลืมไปว่าตอนนี้นางเป็นสาวใช้ มิใช่คนหนูหลัว โดยไม่รู้ตัว หยางเหลาหู่ยื่นมือไปใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาที่เปื้อนแก้มของหญิงสาว “เหตุใดดวงตาเจ้าจึงมีน้ำตาเช่นนี้” “อ๊ะ!” นางสะดุ้ง ยกมือขึ้นแตะแก้มของตัวเอง นางร้องไห้เมื่อใดกัน นางผงะถอยหลังแต่ร่างกายซวนเซ เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มาพาร่างนา
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 17. รับมือ
อ้าปากขึ้นยังไม่ทันจะพูดอะไร เสียงเอะอะด้านนอกทำให้อาลี่รีบขยับตัวลุกจากตักอุ่นโดยเร็ว หยางกั๋วชิ่งทำเสียงไม่พอใจในลำคอแต่ไม่เหนี่ยวรั้งไว้ เขาเพียงหรี่ตามองอย่างจับผิดแต่ไม่เอ่ยอะไร เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้า เขาจึงลุกขึ้นเดินผ่านร่างของอาลี่ไปราวกับไม่เห็นอีกกฝ่ายอยู่ในสายตา แต่รับรู้ว่าอาลี่หมุนตัวเดินตามหลังเขาออกมาจากถึงต้นเสียง “พี่ใหญ่” หยางกั๋วชิ่งส่ายหน้าไปมา เห็นลูกน้องสามสี่คนช่วยกันประคอง หยางเหลาหู่เข้ามา แต่เสียงหัวเราะเคล้าเสียงร้องเพลงไม่เป็นทำนองรวมทั้งกลิ่นสุรารสแรง ทำให้บุรุษผู้รักความสะอาดผงะไปเล็กน้อย เขายกมือขึ้นปัดปลายจมูกตนเอง เหมือนไล่กลิ่นดินโคลนที่ลอยอบอวลในเวลานี้ เห็นภาพเบื้องหน้าแล้วคงไม่ต้องถามอะไรอีก “ไยเจ้ายังไม่นอนอีก” หยางเหลาหู่หรี่ตามองน้องชายพลางส่ายหน้าไปมา ยื่นมือหมายจะลูบศีรษะหยอกล้อ แต่หยางกั๋วชิ่งกลับถอยหลังหลบ ขยับเท้าเพียงเล็กน้อยก็หลบฝ่ามือเปื้อนโคลนได้ทันเรียกเสียงหัวเราะอารมณ์ดีของชายหนุ่มได้ยิ่งนัก “ขะ...ข้าน้อย จะ...จะดูแลคุณชายใหญ่เองขะ..ขอรับ” อาลี่กลั้นยิ้มแล้วทำท่าจะเข้าไปประคองชายร่า
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 18.ไร้เดียงสาเกินไป
“คุณชายใหญ่!” หลัวเสี้ยวเวยเรียกเสียงสั่น เพียงพริบตาเขาผลักร่างนางลงนอนบนที่นอนอย่างรวดเร็ว หญิงสาวยังไม่ทันตั้งสติได้ ร่างใหญ่โตทาบทับลงมา ใบหน้าหล่อเหลาซุกซบที่ซอกคอของนาง ท่อนแขนแข็งแกร่งพาดทับหน้าอก ขาข้างหนึ่งทับร่างนาง เขาทำเหมือนนางเป็นหมอนข้างกอดก่ายอย่างไรก็ได้“คุณชายใหญ่ ท่านจะนอนทั้งอย่างนี้ไม่ได้นะเจ้าค่ะ” หญิงสาวร้องบอกพยายามผลักแขนของเขา ทว่านางไม่อาจขยับแขนของเขาออกได้เลย เพียงนางเอียงหน้ามองคนตัวโตที่นอนทับนางอยู่ กลับเห็นใบหน้าอ่อนล้าที่หลับตาพริ้มไปแล้วและลมหายใจสม่ำเสมอของเขา‘คู่หมั้น’หลัวเสี้ยวเวยรำพึงกับตนเองในใจ หากนางฉกฉวยโอกาสนี้แสดง ตัวว่าตนเองเป็นคุณหนูหลัวเสี้ยวเวย เพื่อให้ได้อยู่ที่นี่โดยมีสถานะที่ดีขึ้นไม่ใช่หญิงรับใช้อย่างที่เป็นอยู่เล่า? จะเป็นอย่างไรนะ?เห็นความอ่อนล้าบนใบหน้าของเขาแล้ว นางเผลอระบายลมหายใจเบาๆ มีประโยชน์อันใดหากเขาไม่ได้ต้องการนางอย่างแท้จริง จะไม่กลายเป็ยเวรกรรมต่อกันรึ หากเขา...มีหญิงอื่นที่รักและปรารถนารับหญิงนั้นเป็นภรรยา นางก็จะกลายเป็นมือที่สามสร้างความลำบากใจต่อผู้อื่นเข้าไปอีกกรุ่นไอจากเรือนกายของเขาทำให้นางไม่ห
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 19. ไม่ใช่อย่างที่คิด
“ไม่ใช่อย่างที่คิดนะเจ้าค่ะ” นางรีบร้อนแก้ตัว สองมือยันแผ่นอกของอีกฝ่าย แต่เขายังอ้อยอิ่งที่จะลุกขึ้นทำให้นางแทบร้องไห้อยู่แล้ว“กั๋วชิ่ง” หยางเหลาหู่เรียกเสียงเย็น คาดเดาเจตนาของอีกฝ่ายได้ไม่ยากนัก น้องชายรูปร่างบอบบางแต่สติปัญญาความเจ้าเล่ห์มีมากล้น คาดว่าความเจ้าเล่ห์นั้นจะมีมากเกินไปจนมาใช้กับพี่ชายคนนี้“ขออภัย พวกท่านค่อยๆทำ เอ๊ย! ค่อยๆพูดจากันเถิด” หยางกั๋วชิ่งใช้พัดปิดใบหน้าที่กลั้นยิ้มไม่อยู่ “ท่านพี่เหน็ดเหนื่อยมาหลายวัน พักผ่อนให้เต็มที่ ประเดี๋ยวข้าจะบอกท่านพ่อท่านแม่ให้เอง”หยางกั๋วชิ่งหมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว หลัวเสี้ยวเวยเห็นเพียงสีหน้าของอาลี่ที่นางเดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ แต่หลบสายตานางแล้วเดินตามหยางกั๋วชิ่งออกไป เมื่อในห้องไม่มีใครแล้ว นางโมโหคนตัวโตที่ยังกดทับนางอยู่ กำมือเป็นหมัดน้อยๆ ทุบรัวที่แผ่นอกของหยางเหลาหู่ มือเล็กไม่ได้ทำให้เขาสะเทือนแต่เพราะกลัวนางเจ็บจึงยอมขยับตัวออกห่าง เขานั่งปลายเตียงแล้วช่วยประคองนางขึ้นมานั่งซ้ำยังมีน้ำใจช่วยจัดแต่งเสื้อผ้าให้นาง“ทำเช่นนี้เจตนาให้ผู้อื่นเข้าใจข้าผิดอย่างนั้นรึ” นางโกรธเขาจนลืมตัวว่าตนเองมีฐานะหญิงรับใช
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 20. คนปากแข็ง
หลัวเสี้ยวเวยพูดแทรกขึ้น ยื่นถ้วยน้ำชาให้ อยู่ด้วยกันนานนับเดือน แต่นางเพิ่งได้เห็นวันนี้เขาแต่งกายราวคุณชายสูงสง่า มิได้รวบผมเป็นทรงสูงแล้วครอบด้วยเกี้ยวเกล้าเช่นทุกครั้ง แต่กลับปล่อยผมยาวสยายแล้วปักด้วยปิ่นหยก ชุดสีน้ำเงินครามขับเน้นให้เขาดูแปลกตาไป หยางกั๋วชิ่งลอบสังเกตอากัปกิริยาของพี่ชาย เขารีบมารายงาน ‘ข่าวดี’ ให้บิดามารดาทราบ ทั้งสองดีใจมาก แต่กระนั้นเขายังย้ำมิให้ทั้งสองแสดงออกมาเกินไป คนปากแข็งอย่างคุณชายหยางเหลาหู่คงไม่ยอมรับเป็นแน่“วันนี้ข้าขอยืมตัวสาวใช้คนโปรดของท่านพ่อกับท่านแม่จะได้ไหม” หยางเหลาหู่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองติดพูดประชดประชันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หญิงสาหันขวับไปมองทันที เขาไม่มีท่าทีล้อเล่นยิ่งทำให้นางสับสนและงุนงงนัก “ข้าแค่พานางออกไปข้างนอก ซื้อของจำเป็นที่ต้องใช้ จะได้ไม่ต้องเอาเสื้อผ้าท่านแม่มาใส่เช่นนี้” หยางเหลาหู่เอ่ยอย่างหงุดหงิด รู้ว่าทุกคนจับผิดเขาอยู่ แต่ยังดีที่ทุกคนสงวนท่าทีทำให้เขาไม่ต้องรับศึกหนัก “ดีจริง เช่นนั้นก็ไปเถิด” ทั้งสองแทบพูดออกมาพร้อมกัน “จะดีหรือเจ้าคะ คุณชายใหญ่เพิ่งกลับมา
Latest chapter
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 36. ตอนพิเศษ : หยางกั๋วชิ่ง-อาลี่
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 35. เจ้าไม่ใช่คนโง่
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 34.สาเหตุที่นางละเมอฝันร้าย
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 33.ย่อมเป็นข้า
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 32.ผู้ใดแต่งงาน
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 31. ถอนพิษ
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 30. เรียกชื่อข้า
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 29. ข้าบอกว่าห้ามเข้ามา
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 28. ลงมือ
