Share
Chapter 18.ไร้เดียงสาเกินไป
Related chapter
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 19. ไม่ใช่อย่างที่คิด
“ไม่ใช่อย่างที่คิดนะเจ้าค่ะ” นางรีบร้อนแก้ตัว สองมือยันแผ่นอกของอีกฝ่าย แต่เขายังอ้อยอิ่งที่จะลุกขึ้นทำให้นางแทบร้องไห้อยู่แล้ว“กั๋วชิ่ง” หยางเหลาหู่เรียกเสียงเย็น คาดเดาเจตนาของอีกฝ่ายได้ไม่ยากนัก น้องชายรูปร่างบอบบางแต่สติปัญญาความเจ้าเล่ห์มีมากล้น คาดว่าความเจ้าเล่ห์นั้นจะมีมากเกินไปจนมาใช้กับพี่ชายคนนี้“ขออภัย พวกท่านค่อยๆทำ เอ๊ย! ค่อยๆพูดจากันเถิด” หยางกั๋วชิ่งใช้พัดปิดใบหน้าที่กลั้นยิ้มไม่อยู่ “ท่านพี่เหน็ดเหนื่อยมาหลายวัน พักผ่อนให้เต็มที่ ประเดี๋ยวข้าจะบอกท่านพ่อท่านแม่ให้เอง”หยางกั๋วชิ่งหมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว หลัวเสี้ยวเวยเห็นเพียงสีหน้าของอาลี่ที่นางเดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ แต่หลบสายตานางแล้วเดินตามหยางกั๋วชิ่งออกไป เมื่อในห้องไม่มีใครแล้ว นางโมโหคนตัวโตที่ยังกดทับนางอยู่ กำมือเป็นหมัดน้อยๆ ทุบรัวที่แผ่นอกของหยางเหลาหู่ มือเล็กไม่ได้ทำให้เขาสะเทือนแต่เพราะกลัวนางเจ็บจึงยอมขยับตัวออกห่าง เขานั่งปลายเตียงแล้วช่วยประคองนางขึ้นมานั่งซ้ำยังมีน้ำใจช่วยจัดแต่งเสื้อผ้าให้นาง“ทำเช่นนี้เจตนาให้ผู้อื่นเข้าใจข้าผิดอย่างนั้นรึ” นางโกรธเขาจนลืมตัวว่าตนเองมีฐานะหญิงรับใช
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 20. คนปากแข็ง
หลัวเสี้ยวเวยพูดแทรกขึ้น ยื่นถ้วยน้ำชาให้ อยู่ด้วยกันนานนับเดือน แต่นางเพิ่งได้เห็นวันนี้เขาแต่งกายราวคุณชายสูงสง่า มิได้รวบผมเป็นทรงสูงแล้วครอบด้วยเกี้ยวเกล้าเช่นทุกครั้ง แต่กลับปล่อยผมยาวสยายแล้วปักด้วยปิ่นหยก ชุดสีน้ำเงินครามขับเน้นให้เขาดูแปลกตาไป หยางกั๋วชิ่งลอบสังเกตอากัปกิริยาของพี่ชาย เขารีบมารายงาน ‘ข่าวดี’ ให้บิดามารดาทราบ ทั้งสองดีใจมาก แต่กระนั้นเขายังย้ำมิให้ทั้งสองแสดงออกมาเกินไป คนปากแข็งอย่างคุณชายหยางเหลาหู่คงไม่ยอมรับเป็นแน่“วันนี้ข้าขอยืมตัวสาวใช้คนโปรดของท่านพ่อกับท่านแม่จะได้ไหม” หยางเหลาหู่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองติดพูดประชดประชันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หญิงสาหันขวับไปมองทันที เขาไม่มีท่าทีล้อเล่นยิ่งทำให้นางสับสนและงุนงงนัก “ข้าแค่พานางออกไปข้างนอก ซื้อของจำเป็นที่ต้องใช้ จะได้ไม่ต้องเอาเสื้อผ้าท่านแม่มาใส่เช่นนี้” หยางเหลาหู่เอ่ยอย่างหงุดหงิด รู้ว่าทุกคนจับผิดเขาอยู่ แต่ยังดีที่ทุกคนสงวนท่าทีทำให้เขาไม่ต้องรับศึกหนัก “ดีจริง เช่นนั้นก็ไปเถิด” ทั้งสองแทบพูดออกมาพร้อมกัน “จะดีหรือเจ้าคะ คุณชายใหญ่เพิ่งกลับมา
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 21.ทำหน้าตาย
“เอ๋?” คำถามของเขาทำให้นางอ้าปากค้าง “ข้าก็อยากได้เช่นกัน” เขาแสร้งทำหน้าตาย หันไปทางอื่น ได้แต่ก่นด่าตัวเองที่ไม่สงบปากตนเอง ดันพูดไปตามที่ใจคิด เห็นหน้าตาประหลาดใจของนางแล้ว เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง“ไปเลือกแบบที่ตัดสำเร็จสักสองสามชุดสิ” “ได้หรือเจ้าคะ” ถามทั้งที่ดวงตาเป็นประกายดีใจ เขาพูดถูก กว่านางจะเย็บเสร็จก็หลายวัน ถ้าได้แบบสำเร็จไปสักสองสามชุด นางไม่ต้องเอาเสื้อผ้าของฮูหยินมาใส่แบบนี้หรอก ดวงตาที่จ้องมองเขาเป็นประกายแวววับเหมือนลูกแมวน้อยที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ไยนางไม่รู้จักเก็บความรู้สึกในแววตาของนางบ้างนะ เขาบ่นในใจแล้วหันไปทางอื่นประจวบกับเถ้าแก่มองมาทางเขาพอดี เถ้าแก่รีบเดินตรงมาทักทาย “คุณชายหยางมาถึงร้านเองเช่นนี้ มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่” “ไม่มีอะไร แค่พา...คนมาซื้อของใช้” หยางเหล่าหู่ตอบไปอย่างรวดเร็ว แปลกใจที่ไม่เรียกเสี้ยวเวยว่า ‘สาวใช้’ เขากลับอยากให้นางยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช้ฐานะของสาวใช้ หลัวเสี้ยวเวยหันมาตามเสียงทักทายของเจ้าของร้าน นางแปลกใจเล็กน้อย แต่คิดไปว่าที่เขาพู
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 22. หวานล้ำ
หวานล้ำเกินคาดคิดจริงๆ ใบหน้าของหญิงสาวแดงจัด ชายตรงหน้าเคี้ยวพุทราเชื่อมอย่างใจเย็นราวกับเมื่อครู่ทำในสิ่งที่สมควรอย่างยิ่ง! “กลับได้หรือยัง” นางโมโหจนพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าโกรธที่เขาแย่งขนมจากปากของนางหรือเพราะเขาใช้ปากและลิ้นมาปล้นชิงพุทราเชื่อมไป เห็นท่าทางของนางแล้วเขาอารมณ์ดียิ่ง จับเอวของนางแล้วยกขึ้นนั่งบนหลังม้า ส่งห่อผ้าให้นางช่วยถือแล้วกระโดดขึ้นตามไปอย่างรวดเร็ว เพียงม้าก้าวไปข้างหน้า แผ่นหลังของนางก็เอนหลังมาถูกแผ่นอกของเขา พื้นที่จำกัดนางไม่อาจขยับตัวหนีได้ จึงยอมให้ตัวเองอยู่ในอ้อมอกของเขา เมื่อใกล้ชิดมาก นางรู้สึกได้ว่าแผ่นอกของเขาสะเทือน แต่มันสะเทือนพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะที่ข้างหู หยางเหลาหู่ควบม้ากลับมาอย่างอารมณ์ดี นานแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้ ทว่าเมื่อกลับมาถึงป้อมพยัคฆ์ทมิฬกลับรู้สึกได้ถึงเค้าลางแห่งปัญหา เขาลงจากหลังม้าและพาสาวใช้ตัวดีลงมาแล้วพบว่าบ่าวรับใช้ยืนรอด้วยท่าทีกระวนกระวาย “มีอะไรรึ” “นายท่านเชิญที่ห้องโถงขอรับ” “เดี๋ยวนี้?”
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 23. กำไลวงนี้
“เป็นของจริง” หยางต๋าเอ่ยพลางลูบกำไลอย่างครุ่นคิด “ท่านพ่อมองแวบเดียวก็มั่นใจเลยรึ” ลูกชายคนรองหัวเราะในลำคอยื่นมือไปขอรับกำไลวงนั้นมาดูบ้าง “ดูดีๆ ด้านในสลักชื่อสกุลหยางและสกุลหลัวไว้ด้วย” บิดาพูดแล้วก็ยกน้ำชาขึ้นจิบลอบมองหน้าลูกชายคนโตผู้ที่ต้องรับหน้าที่ทำตามคำหมั้นสัญญา “กำไลของจริงแล้วคนเล่า?” หยางกั๋วชิ่งถามตรงไปตรงมา “พี่ใหญ่ก็ฝังศพคู่หมั้นไปแล้ว จู่ๆมาปรากฏตัวอย่างนี้มันแปลกประหลาดพิกล” “ท่านพ่อเคยพบคุณหนูหลัวตั้งแต่ยังไม่ครบขวบปี คงจำนางไม่ได้เช่นกัน”คราวนี้หยางเหลาหู่หัวเราะในลำคอเบาๆ ท่าทางไม่ใส่ใจของเขาทำให้บิดากับมารดาถึงกับขมวดคิ้ว “แต่เราจะใช้เหตุผลนี้มายกเลิกคำสัญญาหมั้นหมายมิได้” มารดากล่าวออกมาหลังจากเงียบอยู่นาน “ท่านแม่อยากได้นางเป็นสะใภ้?” หยางกั๋วชิ่งถามด้วยความประหลาดใจ “ไม่ใช่เช่นนั้น” คนเป็นมารดาถลึงตาใส่ลูกชายชักซักถาม “แม่แค่รู้สึกแปลกๆ พิกล แต่ก็ไม่อยากให้บิดาเจ้าเป็นคนผิดคำพูดด้วย” หยางต๋าหันมามองภรรยาแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างไม่กล้าขึ้นเสียง
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 24. ขลาดกลัว
“อ้อ! ใช่! ข้าหมั่นเพียรไหว้พระขอพรให้คุณหนูแข็งแรง จนในที่สุดก็ฟื้นตัวได้ในเร็ววัน ทำให้ได้มาพบคู่หมั้นคู่หมายของคุณหนู” “เป็นเช่นนี้เอง” หลัวเสี้ยวเวยทำเป็นพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แล้วขอตัวเดินจากมาพร้อมกับอาลี่ที่มีสีหน้างุนงงกับเรื่องที่ได้ยิน จนทั้งสองเดินออกมาไกลแล้ว หลัวเสี้ยวเวยก็ถอนหายใจยาว “สองคนนั้นไม่ได้มาจากเมืองเยว์” “ทะ ทำไม จะ เจ้าเชื่อเช่นนั้น”อาลี่ถามอย่างแปลกใจ เขาเองแม้อยากเปิดโปงว่าสองคนนั้นไม่ใช่คุณหนูหลัวเสี้ยวเวยตัวจริง แต่คุณหนูตระกูลหลัวตัวจริงกลับไม่ยอมแสดงตัว เขาจึงไม่กล้าทำอะไรออกไป และที่สำคัญ เขายังขลาดกลัว... กลัวว่าจะถูกรังเกียจจากคนรอบข้าง เขาอ่อนแอเกินกว่าจะพูดความจริงทั้งหมดออกไปได้ “ไม่มีวัดอะไรนั้นเสียหน่อย” หลัวเสี้ยวเวยย่นจมูก “ไม่รู้ว่าสองคนนั้นมีจุดประสงค์ใดกันแน่ คุณชายใหญ่กับคุณชายรองก็ไม่อยู่ ตอนนี้เราสองคนต้องช่วยกันดูแลนายท่านกับ ฮูหยินให้มากๆ” “นะ..แน่ แน่นอน” เขารับคำ นายท่านดีกับเขามาก แม้หยางเหลาหู่เป็นคนช่วยชีวิตเขา แต่นายท่านหยางต๋าและหยางฮูหย
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 25. ร้อน!
แสงเทียนดับไปนานแล้ว บานประตูเปิดออกอย่างแผ่วเบาตามมาด้วยร่างกายสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาอย่างเงียบเฉียบ แม้อยู่ในแสงสลัวแต่ หยางเหลาหู่กลับมองเห็นร่างเล็กที่นอนขดในผ้าห่มได้อย่างดียิ่ง นึกอยากเข้าไปใกล้แต่เกรงไอเย็นของตนทำให้นางตื่นจากนิทรา ไม่คิดว่าตนเองเร่งร้อนเดินทางกลับเพราะอยากเห็นหน้านางถึงเพียงนี้ เขาถอนหายใจถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก ถูมือตนเองจนเกิดไออุ่นแล้วจึงเข้าไปนั่งข้างเตียง ร่างเล็กพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่ายดูน่าสงสาร หลายคืนที่เขาแอบเข้ามาดูนาง สิ่งใดทำให้นางฝันร้ายถึงเพียงนี้ เจ้าของร่างสูงปีนขึ้นเตียงของหญิงสาวขยับตัวเข้าไปแนบใกล้ อากาศเย็นชื้นแต่ใบหน้าหวานกลับมีเหงื่อผุดขึ้นที่กรอบหน้า เขาโน้มตัวลงใช้หลังมือเช็ดเม็ดเหงื่อออกให้อย่างเบามือ แต่กระนั้นมือที่หยาบกระด้างก็ระคายผิวเนียนละเอียด ร้อน! หลัวเสี้ยวเวยกระสับกระส่าย เปลวเพลิงโหมกระหน่ำฉีกกลางคืนให้สว่างไสว กลิ่นเนื้อไหม้คละคลุ้งในอากาศ เสียงกรีดร้อง เสียงร้องขอชีวิต “แม่! ท่านแม่!” หยางเหลาหู่ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้น เขาจับมื
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 26.ไฉนทำตัวเป็นโจรราคะ
“ท่าน!” นางฝืนทำเสียงดุข่มความเขินอายที่แผ่กระจายไปทั่วร่าง“ไฉนทำตัวเป็นโจรราคะ!” “หือ? ข้ารึ? โจรราคะที่เจ้าพูดถึง” หยางเหลาหู่กระตุกยิ้มที่มุมปาก เห็นท่าทางอวดเก่งของนางแล้วอารมณ์ดีขึ้น เขาไม่ชอบเลยที่เห็นนางอยู่ในท่าทางหวาดกลัวเช่นเมื่อคืน เมื่อใดกันที่นางยอมเปิดใจ ยอมเห็นเขาเป็นที่พึ่งพาได้ ให้เขาได้ละลายความหวาดกลัวใจของนาง “ก็สิ่งที่ท่านทำอยู่นี่จะให้ข้าเรียกว่าอะไร” มือเล็กๆ ผลักอีกฝ่ายออกแต่กลายเป็นว่านางผลักเขาไม่สำเร็จซ้ำตัวเองยังถูกเขาพลิกตัวมาอยู่ใต้ร่างของเขาอีก “เรียกว่ามีน้ำใจอย่างไรเล่า” เขาก้มมองคนที่อยู่ใต้ร่าง เพียงตั้งใจหยอกล้อนางเล่นแต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นทิวทัศน์งดงามละลานตาเช่นนี้ เพราะนางดิ้นรนขยับตัวไปมา ทำให้คอเสื้อเลื่อนหล่นเห็นไหล่ลาดและเนินอกรำไร “น้ำใจอะไรกัน” นางจ้องมองเขากลับเห็นเปลวไฟไหวระริกในดวงตาคม นางจึงหลุบตาไม่กล้าจ้องตาอีกฝ่าย “ย่องเข้าห้องหับของสตรีบ่อยละสิ” “คนอย่างข้าไม่ต้องย่องเข้าห้องสตรีหรอกนะ แค่นี้ก็มีสตรีเปิดประตูรอให้เข้าห้องนับไม่ถ้วนแล้ว”
Latest chapter
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 36. ตอนพิเศษ : หยางกั๋วชิ่ง-อาลี่
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 35. เจ้าไม่ใช่คนโง่
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 34.สาเหตุที่นางละเมอฝันร้าย
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 33.ย่อมเป็นข้า
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 32.ผู้ใดแต่งงาน
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 31. ถอนพิษ
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 30. เรียกชื่อข้า
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 29. ข้าบอกว่าห้ามเข้ามา
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 28. ลงมือ
