Share
Chapter 20. คนปากแข็ง
Related chapters
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 21.ทำหน้าตาย
“เอ๋?” คำถามของเขาทำให้นางอ้าปากค้าง “ข้าก็อยากได้เช่นกัน” เขาแสร้งทำหน้าตาย หันไปทางอื่น ได้แต่ก่นด่าตัวเองที่ไม่สงบปากตนเอง ดันพูดไปตามที่ใจคิด เห็นหน้าตาประหลาดใจของนางแล้ว เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง“ไปเลือกแบบที่ตัดสำเร็จสักสองสามชุดสิ” “ได้หรือเจ้าคะ” ถามทั้งที่ดวงตาเป็นประกายดีใจ เขาพูดถูก กว่านางจะเย็บเสร็จก็หลายวัน ถ้าได้แบบสำเร็จไปสักสองสามชุด นางไม่ต้องเอาเสื้อผ้าของฮูหยินมาใส่แบบนี้หรอก ดวงตาที่จ้องมองเขาเป็นประกายแวววับเหมือนลูกแมวน้อยที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ไยนางไม่รู้จักเก็บความรู้สึกในแววตาของนางบ้างนะ เขาบ่นในใจแล้วหันไปทางอื่นประจวบกับเถ้าแก่มองมาทางเขาพอดี เถ้าแก่รีบเดินตรงมาทักทาย “คุณชายหยางมาถึงร้านเองเช่นนี้ มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่” “ไม่มีอะไร แค่พา...คนมาซื้อของใช้” หยางเหล่าหู่ตอบไปอย่างรวดเร็ว แปลกใจที่ไม่เรียกเสี้ยวเวยว่า ‘สาวใช้’ เขากลับอยากให้นางยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช้ฐานะของสาวใช้ หลัวเสี้ยวเวยหันมาตามเสียงทักทายของเจ้าของร้าน นางแปลกใจเล็กน้อย แต่คิดไปว่าที่เขาพู
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 22. หวานล้ำ
หวานล้ำเกินคาดคิดจริงๆ ใบหน้าของหญิงสาวแดงจัด ชายตรงหน้าเคี้ยวพุทราเชื่อมอย่างใจเย็นราวกับเมื่อครู่ทำในสิ่งที่สมควรอย่างยิ่ง! “กลับได้หรือยัง” นางโมโหจนพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าโกรธที่เขาแย่งขนมจากปากของนางหรือเพราะเขาใช้ปากและลิ้นมาปล้นชิงพุทราเชื่อมไป เห็นท่าทางของนางแล้วเขาอารมณ์ดียิ่ง จับเอวของนางแล้วยกขึ้นนั่งบนหลังม้า ส่งห่อผ้าให้นางช่วยถือแล้วกระโดดขึ้นตามไปอย่างรวดเร็ว เพียงม้าก้าวไปข้างหน้า แผ่นหลังของนางก็เอนหลังมาถูกแผ่นอกของเขา พื้นที่จำกัดนางไม่อาจขยับตัวหนีได้ จึงยอมให้ตัวเองอยู่ในอ้อมอกของเขา เมื่อใกล้ชิดมาก นางรู้สึกได้ว่าแผ่นอกของเขาสะเทือน แต่มันสะเทือนพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะที่ข้างหู หยางเหลาหู่ควบม้ากลับมาอย่างอารมณ์ดี นานแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้ ทว่าเมื่อกลับมาถึงป้อมพยัคฆ์ทมิฬกลับรู้สึกได้ถึงเค้าลางแห่งปัญหา เขาลงจากหลังม้าและพาสาวใช้ตัวดีลงมาแล้วพบว่าบ่าวรับใช้ยืนรอด้วยท่าทีกระวนกระวาย “มีอะไรรึ” “นายท่านเชิญที่ห้องโถงขอรับ” “เดี๋ยวนี้?”
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 23. กำไลวงนี้
“เป็นของจริง” หยางต๋าเอ่ยพลางลูบกำไลอย่างครุ่นคิด “ท่านพ่อมองแวบเดียวก็มั่นใจเลยรึ” ลูกชายคนรองหัวเราะในลำคอยื่นมือไปขอรับกำไลวงนั้นมาดูบ้าง “ดูดีๆ ด้านในสลักชื่อสกุลหยางและสกุลหลัวไว้ด้วย” บิดาพูดแล้วก็ยกน้ำชาขึ้นจิบลอบมองหน้าลูกชายคนโตผู้ที่ต้องรับหน้าที่ทำตามคำหมั้นสัญญา “กำไลของจริงแล้วคนเล่า?” หยางกั๋วชิ่งถามตรงไปตรงมา “พี่ใหญ่ก็ฝังศพคู่หมั้นไปแล้ว จู่ๆมาปรากฏตัวอย่างนี้มันแปลกประหลาดพิกล” “ท่านพ่อเคยพบคุณหนูหลัวตั้งแต่ยังไม่ครบขวบปี คงจำนางไม่ได้เช่นกัน”คราวนี้หยางเหลาหู่หัวเราะในลำคอเบาๆ ท่าทางไม่ใส่ใจของเขาทำให้บิดากับมารดาถึงกับขมวดคิ้ว “แต่เราจะใช้เหตุผลนี้มายกเลิกคำสัญญาหมั้นหมายมิได้” มารดากล่าวออกมาหลังจากเงียบอยู่นาน “ท่านแม่อยากได้นางเป็นสะใภ้?” หยางกั๋วชิ่งถามด้วยความประหลาดใจ “ไม่ใช่เช่นนั้น” คนเป็นมารดาถลึงตาใส่ลูกชายชักซักถาม “แม่แค่รู้สึกแปลกๆ พิกล แต่ก็ไม่อยากให้บิดาเจ้าเป็นคนผิดคำพูดด้วย” หยางต๋าหันมามองภรรยาแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างไม่กล้าขึ้นเสียง
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 24. ขลาดกลัว
“อ้อ! ใช่! ข้าหมั่นเพียรไหว้พระขอพรให้คุณหนูแข็งแรง จนในที่สุดก็ฟื้นตัวได้ในเร็ววัน ทำให้ได้มาพบคู่หมั้นคู่หมายของคุณหนู” “เป็นเช่นนี้เอง” หลัวเสี้ยวเวยทำเป็นพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แล้วขอตัวเดินจากมาพร้อมกับอาลี่ที่มีสีหน้างุนงงกับเรื่องที่ได้ยิน จนทั้งสองเดินออกมาไกลแล้ว หลัวเสี้ยวเวยก็ถอนหายใจยาว “สองคนนั้นไม่ได้มาจากเมืองเยว์” “ทะ ทำไม จะ เจ้าเชื่อเช่นนั้น”อาลี่ถามอย่างแปลกใจ เขาเองแม้อยากเปิดโปงว่าสองคนนั้นไม่ใช่คุณหนูหลัวเสี้ยวเวยตัวจริง แต่คุณหนูตระกูลหลัวตัวจริงกลับไม่ยอมแสดงตัว เขาจึงไม่กล้าทำอะไรออกไป และที่สำคัญ เขายังขลาดกลัว... กลัวว่าจะถูกรังเกียจจากคนรอบข้าง เขาอ่อนแอเกินกว่าจะพูดความจริงทั้งหมดออกไปได้ “ไม่มีวัดอะไรนั้นเสียหน่อย” หลัวเสี้ยวเวยย่นจมูก “ไม่รู้ว่าสองคนนั้นมีจุดประสงค์ใดกันแน่ คุณชายใหญ่กับคุณชายรองก็ไม่อยู่ ตอนนี้เราสองคนต้องช่วยกันดูแลนายท่านกับ ฮูหยินให้มากๆ” “นะ..แน่ แน่นอน” เขารับคำ นายท่านดีกับเขามาก แม้หยางเหลาหู่เป็นคนช่วยชีวิตเขา แต่นายท่านหยางต๋าและหยางฮูหย
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 25. ร้อน!
แสงเทียนดับไปนานแล้ว บานประตูเปิดออกอย่างแผ่วเบาตามมาด้วยร่างกายสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาอย่างเงียบเฉียบ แม้อยู่ในแสงสลัวแต่ หยางเหลาหู่กลับมองเห็นร่างเล็กที่นอนขดในผ้าห่มได้อย่างดียิ่ง นึกอยากเข้าไปใกล้แต่เกรงไอเย็นของตนทำให้นางตื่นจากนิทรา ไม่คิดว่าตนเองเร่งร้อนเดินทางกลับเพราะอยากเห็นหน้านางถึงเพียงนี้ เขาถอนหายใจถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก ถูมือตนเองจนเกิดไออุ่นแล้วจึงเข้าไปนั่งข้างเตียง ร่างเล็กพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่ายดูน่าสงสาร หลายคืนที่เขาแอบเข้ามาดูนาง สิ่งใดทำให้นางฝันร้ายถึงเพียงนี้ เจ้าของร่างสูงปีนขึ้นเตียงของหญิงสาวขยับตัวเข้าไปแนบใกล้ อากาศเย็นชื้นแต่ใบหน้าหวานกลับมีเหงื่อผุดขึ้นที่กรอบหน้า เขาโน้มตัวลงใช้หลังมือเช็ดเม็ดเหงื่อออกให้อย่างเบามือ แต่กระนั้นมือที่หยาบกระด้างก็ระคายผิวเนียนละเอียด ร้อน! หลัวเสี้ยวเวยกระสับกระส่าย เปลวเพลิงโหมกระหน่ำฉีกกลางคืนให้สว่างไสว กลิ่นเนื้อไหม้คละคลุ้งในอากาศ เสียงกรีดร้อง เสียงร้องขอชีวิต “แม่! ท่านแม่!” หยางเหลาหู่ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้น เขาจับมื
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 26.ไฉนทำตัวเป็นโจรราคะ
“ท่าน!” นางฝืนทำเสียงดุข่มความเขินอายที่แผ่กระจายไปทั่วร่าง“ไฉนทำตัวเป็นโจรราคะ!” “หือ? ข้ารึ? โจรราคะที่เจ้าพูดถึง” หยางเหลาหู่กระตุกยิ้มที่มุมปาก เห็นท่าทางอวดเก่งของนางแล้วอารมณ์ดีขึ้น เขาไม่ชอบเลยที่เห็นนางอยู่ในท่าทางหวาดกลัวเช่นเมื่อคืน เมื่อใดกันที่นางยอมเปิดใจ ยอมเห็นเขาเป็นที่พึ่งพาได้ ให้เขาได้ละลายความหวาดกลัวใจของนาง “ก็สิ่งที่ท่านทำอยู่นี่จะให้ข้าเรียกว่าอะไร” มือเล็กๆ ผลักอีกฝ่ายออกแต่กลายเป็นว่านางผลักเขาไม่สำเร็จซ้ำตัวเองยังถูกเขาพลิกตัวมาอยู่ใต้ร่างของเขาอีก “เรียกว่ามีน้ำใจอย่างไรเล่า” เขาก้มมองคนที่อยู่ใต้ร่าง เพียงตั้งใจหยอกล้อนางเล่นแต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นทิวทัศน์งดงามละลานตาเช่นนี้ เพราะนางดิ้นรนขยับตัวไปมา ทำให้คอเสื้อเลื่อนหล่นเห็นไหล่ลาดและเนินอกรำไร “น้ำใจอะไรกัน” นางจ้องมองเขากลับเห็นเปลวไฟไหวระริกในดวงตาคม นางจึงหลุบตาไม่กล้าจ้องตาอีกฝ่าย “ย่องเข้าห้องหับของสตรีบ่อยละสิ” “คนอย่างข้าไม่ต้องย่องเข้าห้องสตรีหรอกนะ แค่นี้ก็มีสตรีเปิดประตูรอให้เข้าห้องนับไม่ถ้วนแล้ว”
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 27. จะทำอย่างไรดี
เมื่อไม่มีใครอื่นแล้ว ใบหน้าอ่อนหวานประดับรอยยิ้มก็เลือนหายไป มือเรียวกำเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธ “จะทำอย่างไรดี” อี้เอ๋อร์เองร้อนใจไม่แพ้หญิงสาวที่นั่งกำมือแน่นด้วยความโกรธ“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว รีบชิงลงมือก่อนจะดีกว่า”หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าหลัวเสี้ยวเวยลุกขึ้นยืน มุมปากกระตุกยิ้มแล้วหมุนตัวเดินกลับไปห้องพักของตัวเองทันที หลัวเสี้ยวเวยเตรียมอาหารในครัว จู่ๆ คุณชายใหญ่ก็อยากดื่มสุรากับคุณชายรอง เดือดร้อนให้นางต้องมาตระเตรียมสุราและกับแกล้มให้อีก ป้าอิงอู่ยังไม่ค่อยแข็งแรงนักและกินยาพักผ่อนแล้ว อยู่ที่นี่มาเกือบสองเดือน นางยังเป็นเพียงลูกมือที่คอยปรุงรสอาหารให้กลมกล่อมขึ้น อย่างไรตำแหน่งแม่ครัวเอกก็ยังคงเป็นป้าอิงอู่ ที่แม้จะมีปัญหาเรื่องรสอาหารเปลี่ยนไปบ้าง หญิงสาวประคองถาดอาหารเดินไปในห้องรับรองแขกด้านใน เดิมทีคิดว่าหยางเหลาหู่อยู่กับหยางกั๋วชิ่ง แต่นางกลับเห็นชายหนุ่มนั่งพูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกับหญิงสาวที่อ้างตัวเป็นคุณหนูหลัวเสี้ยวเวย การปรากฏตัวของนางทำให้เสียงหัวเราะหยุดไปครู่หนึ่ง หญิงสาวผู้นั้นปรายตามองแล้วส่งยิ้มอ่อนหวานเป็นมิตรให้ อี้เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ใกล้
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 28. ลงมือ
เพียงสิ้นประโยคของอี้เอ๋อร์ เหล่าบุรุษในชุดดำก็ชักกระบี่ออกมา พุ่งตรงมาทางนาง หญิงสาวผวาเฮือกพลิกตัวใช้ร่างกายตนเองปกป้องร่างของฮูหยินที่ยังไม่ได้สติ นางหลับตาแน่นรอรับความเจ็บปวดที่กำลังจะมาถึง เคล้ง!!! เสียงกระบี่หล่นกระทบพื้นและเสียงร้องอย่างเจ็บปวดเรียกสติให้หลัวเสี้ยวเวยหันไปมอง แขนข้างที่จับกระบี่ขาดกระเด็นหล่นลงพื้น เลือดสีเข้มสาดกระเซ็นพร้อมกลิ่นคาวเลือดที่คลุ้งในอากาศ หยางเหลาหู่ก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกียจคร้าน ในมือข้างขวาถือกระบี่เปื้อนเลือด ส่วนอีกข้างกุมลำคอของหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าหลัวเสี้ยวเวย “ฉิวเตี๋ย!” อี้เอ๋อร์ตะโกนเรียกอย่างตกใจ ยามนี้ใบหน้ามีไฟโทสะคุกรุน “ฉิวเตี๋ย? ชื่อของเจ้าสินะ” หยางเหลาหู่เลิกคิ้วแล้วออกแรงบีบลำคอของหญิงสาวแรงขึ้นอีกนิด สีหน้าของหญิงผู้นั้นเจ็บปวดยิ่ง เขาใช้เพียงมือข้างเดียวก็ทำให้นางไม่อาจดิ้นรนต่อต้านได้แล้ว “เป็นแม่นางฉิวเตี๋ยแห่งหอนางแอ่นนี่เอง” หยางกั๋วชิ่งเอ่ยแสร้งทำน้ำเสียงตื่นเต้น ทั้งที่เขาระแคะระคายเรื่องนี้มาตั้งแต่เห็นนางเข้ามาแล้ว เขาเดินเข้ามาพร
Latest chapter
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 36. ตอนพิเศษ : หยางกั๋วชิ่ง-อาลี่
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 35. เจ้าไม่ใช่คนโง่
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 34.สาเหตุที่นางละเมอฝันร้าย
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 33.ย่อมเป็นข้า
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 32.ผู้ใดแต่งงาน
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 31. ถอนพิษ
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 30. เรียกชื่อข้า
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 29. ข้าบอกว่าห้ามเข้ามา
ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์ Chapter 28. ลงมือ
