บทที่ 15 ชิงลงมือก่อน

เยี่ยนเว่ยฉือดึงขากางเกงของซ่างกวนซีพลางพูดอย่างจนใจ “องค์รัชทายาท ดูบาดแผลตามตัวของท่าน หากไม่รีบรักษา ท่านอาจตายได้เลยนะ”

ซ่างกวนซีกัดฟันแล้วพูดว่า “เจ้าไม่ต้องยุ่ง!”

“ไม่ให้ข้ายุ่งแล้วจะให้ใครยุ่งเล่า? หากท่านตายไป ข้าจะใช้อำนาจของใครเล่า?” เยี่ยนเว่ยฉือไม่ได้ปิดบังความคิดของตัวเองแม้แต่น้อย

ซ่างกวนซีจนใจ การเสียเลือดจำนวนมาก อีกทั้งยังมีบาดแผลอักเสบทำให้เขาเริ่มมีไข้สูงขึ้นเรื่อย ๆ

เขาต้องการการรักษาบาดแผลโดยด่วน

แต่ไม่มีใครในวังที่สามารถไว้ใจได้ หมอในสำนักหมอหลวงยิ่งแล้วใหญ่

ซ่างกวนซีมองเยี่ยนเว่ยฉือ พลางคิดว่าสตรีผู้นี้รู้วิธีใช้พิษ หรือนางอาจมีทักษะทางการแพทย์จริง ๆ?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงพูดว่า “เจ้ารักษาแค่บาดแผลที่ร่างกายช่วงบนก็พอ ส่วนช่วงล่าง...เจ้าไม่ต้องยุ่ง”

เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “นี่พี่ชาย ให้ข้าหากระจกทองเหลืองให้ท่านไปส่องก้นดูไหมเล่า? ถูกตีจนเป็นแผลช้ำเลือดขนาดนั้น ไม่รู้ว่าท่านทนเจ็บได้อย่างไร ไหนจะดันทุรังนั่งรถม้ามาอีก ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลตรงร่างกายส่วนบนหรือส่วนล่างก็ต้องรักษาให้หมด ไม่เช่นนั้นหากปล่อยไว้แผลจะเน่าจนมีหนอนไต่ยั้วเยี้ยเต็มตัว ถึงตอนนั้นคง…”

“หุบปาก!” ตอนนี้ซ่างกวนซีรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด เขาเป็นโรคกลัวความสกปรกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งได้ฟังเยี่ยนเว่ยฉืออธิบาย เขาก็รู้สึกไม่สบายใจยิ่งกว่าถูกฆ่าเสียอีก

เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มเมื่อเห็นดังนั้นและพูดว่า “เอาล่ะ ๆ ข้าไม่แกล้งให้ท่านกลัวแล้วก็ได้ ตราบใดที่ยังมีข้าอยู่ ข้าไม่ยอมให้ร่างกายของท่านถูกพวกหนอนรุมทึ้งหรอก เพราะร่างกายของท่านเป็นของข้า!”

เยี่ยนเว่ยฉือยักคิ้วให้ซ่างกวนซี ท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยของนางทำให้ซ่างกวนซีรู้สึกเหมือนตนเป็นสาวน้อยที่ถูกหยอกล้อ

เมื่อเห็นว่าเขายังคงอึดอัดใจ เยี่ยนเว่ยฉือก็กลอกตาแล้วพูดว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ข้าจะหันหลัง ส่วนท่านก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วนอนคว่ำบนตั่ง หากข้าทำแผลที่หลังกับก้นของท่านเสร็จแล้ว ข้าจะออกไป จากนั้นท่านค่อยใส่กางเกงให้เรียบร้อย”

ซ่างกวนซีมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างตกใจพลางตวาดด้วยความโมโห “เจ้า…เจ้าพูดจาไม่คิดเช่นนี้ได้อย่างไร!”

สตรีผู้นี้มาจากที่ใดกันแน่? นางเป็นคุณหนูจากจวนโหวไม่ใช่หรือ? เหตุใดนางถึงได้ปากไวนึกอยากจะพูดอะไรก็พูดเช่นนี้?!

เยี่ยนเว่ยฉือทำหน้าบูดบึ้งและพูดว่า “ท่านนี่ขี้โมโหเสียจริงนะ แต่พี่สาวคนนี้น่ะ…”

ซ่างกวนซีมองนาง พลางสงสัยว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรอีก

เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มตาหยี ทันใดนั้นนางก็โบกมือ พาเอากลิ่นหอมอันหอมหวานคละคลุ้งไปทั่วทั้งปากและจมูกของซ่างกวนซี

จากนั้นก็ได้ยินเยี่ยนเว่ยฉือพูดต่อ “พี่สาวคนนี้น่ะ ถนัดนักในการรักษาคนดื้อรั้น!”

ซ่างกวนซีรู้สึกเวียนหัวอย่างรุนแรง สุดท้ายเขาก็สูญเสียการทรงตัวและล้มหงายหลังลงไป

ทว่าเยี่ยนเว่ยฉือมือหูตาไว รีบประคองอีกฝ่ายและวางเขาลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว

“เจ้า...เจ้าใช้พิษอีกแล้ว!” ซ่างกวนซีกัดฟัน เขาอยากจะเตะเยี่ยนเว่ยฉือออกไปใจแทบขาด

เยี่ยนเว่ยฉือใช้ผ้าม่านเก่า ๆ มัดแขนขาของซ่างกวนซีไว้กับโครงเตียงพลางพูดพึมพำ “ใครใช้ให้ท่านไม่เชื่อฟังเล่า ไม่เชื่อฟังไม่พอ ทั้งยังมีภูมิต้านทานพิษอีก ข้าไม่เคยเจอผู้ป่วยที่จัดการได้ยากเช่นนี้มาก่อนเลย”

นางรู้ดีว่าผลของพิษในตัวซ่างกวนซีสามารถคงอยู่ได้เพียงชั่วระยะเวลาสั้น ๆ ดังนั้นนางจึงต้องควบคุมเขาให้ได้โดยเร็วที่สุด

ซ่างกวนซีต่อต้านไม่ได้แล้ว แต่อดไม่ได้ที่จะสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเยี่ยนเว่ยฉือ

คุณหนูจวนโหวไปเรียนรู้ทักษะด้านการแพทย์และการใช้พิษมาจากที่ไหน? จริงสิ นางยังชันสูตรศพได้ด้วย

ซ่างกวนซีมองนางอย่างสงสัย ในใจก็คิดว่าหากอีกประเดี๋ยวนางคิดจะฆ่าเขา เขาจะชิงลงมือก่อนแน่นอน

ทว่าซ่างกวนซีกังวลมากจนเกินไป เยี่ยนเว่ยฉือจะอยากฆ่าเขาไปทำไม? อย่างมากหากนางได้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเขาก็อาจจะคิดอกุศลก็เท่านั้น

ผิวพรรณขาวเนียน กล้ามเนื้อแน่นดูแข็งแรงแต่ไม่กำยำเกินไป หน้าท้องมีส่วนโค้งนูนชัดเจน ประกอบกับบาดแผลกระดำกระด่างตามร่างกาย

มองไปตรงไหนก็มีแต่ความงดงามที่ถูกกระทำอย่างทารุณ

เยี่ยนเว่ยฉือกลืนน้ำลายเสียงดังจนเสียงนั้นทำให้ซ่างกวนซีรู้สึกรำคาญมากยิ่งขึ้น

“มองอะไร! เดี๋ยวข้าก็จิ้มลูกตาเสียนี่! ห้ามมอง!”