เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 145 วางแผนเล่นงานอีกครั้ง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-04 17:01:02บทที่เกี่ยวข้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 146 ไปพบหยางอวิ๋นเฟิง
บทสนทนาระหว่างทั้งสองนั้นสั้นและเรียบง่ายแต่นั่นก็ทำให้เยี่ยนเว่ยฉือรู้แจ้งในฉับพลันเป๊าะ!เยี่ยนเว่ยฉือดีดนิ้วแล้วพูดว่า “คิดออกแล้ว!”“คิดออกแล้ว? เจ้าคิดอะไรออกรึ?” อวี๋เฟยเหยียนถามอย่างตื่นเต้นเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มตาหยีและพูดว่า “ข้าไม่บอกท่านหรอก! ฮิ ๆ!”อวี๋เฟยเหยียนอยากรู้มาก จึงรีบอ้อนถาม “โอ้ อย่าเป็นเช่นนี้สิ เจ้าต้องบอกข้า เจ้าไม่บอกแล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันปลอดภัย? หากมันไม่ปลอดภัยแล้วข้าปล่อยให้เจ้าทำ ศิษย์พี่ใหญ่ก็จะมาหักขาข้าเอาน่ะสิ!”เยี่ยนเว่ยฉือกล่าว “ข้าบอกท่านก็ได้ แต่ท่านต้องพาข้าไปพบคนผู้หนึ่งก่อน”“คน? ใครกัน?”เยี่ยนเว่ยฉือกล่าวต่อ “ก็เจ้ากรมขุนนาง หยางอวิ๋นเฟิงอย่างไรเล่า”……ณ กรมขุนนางข่าวการซ่างกวนซีมายังกรมขุนนางแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วราวกับไฟป่าขุนนางบุ๋นบู๊ทั่วแคว้นต้าหลีสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการเข้ายึดอำนาจกรมขุนนางแห่งนี้ควบคุมการเลื่อนขั้นและโยกย้ายขุนนางทั้งหมด และทำแหน่งเจ้ากรมขุนนางก็มีความสำคัญมากที่สุดในบรรดาหกกรมการที่ซ่างกวนซีทำให้เจ้ากรมขุนนางตกมาอยู่ใต้อาณัติได้รวดเร็วปานสายฟ้านั้น ทำให้ขุนนางทั้งหลายอดไม่ได้ที่จะคิดถึง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 147 ผู้จัดการงานแห่งกรมโยธา
ซ่างกวนซีเหลือบมองนางอย่างจนใจ เขารู้ว่าจุดประสงค์ของเยี่ยนเว่ยฉือนั้นไม่ใช่การกินอาทานอาหารอย่างแน่นอนแต่นางฉลาดและรู้ว่าในสถานกาณ์นั้น ๆ ควรพูดอะไรซ่างกวนซียื่นมือออกไปจิ้มหว่างคิ้วของเยี่ยนเว่ยฉือ “เจ้านี่ตะกละนักนะ!”เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม จากนั้นก็เอียงศีรษะมองไปที่หยางอวิ๋นเฟิง “ท่านคือใต้เท้าหยางสินะ พวกเรากำลังจะไปทานอาหารกันที่ร้านฉือหลี่เซียง ใต้เท้าอยากไปด้วยกันหรือไม่?”หยางอวิ๋นเฟิงไม่กล้าไป อย่างน้อยเขาก็คงไม่กล้าร่วมโต๊ะเดียวกันกับอวี๋เฟยเหยียน เพราะอาจทำให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ได้หยางอวิ๋นเฟิงยิ้มและพูดว่า “กระหม่อมมิกล้า กระหม่อมยังมีงานราชการที่ต้องจัดการ ฉะนั้นกระหม่อมขอไม่รบกวนเวลาทานอาหารของพวกท่านพ่ะย่ะค่ะ”เยี่ยนเว่ยฉือกะพริบตาแล้วพูดว่า “ใต้เท้าหยาง ท่านไม่ทานมื้อเที่ยงหรือ? เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ในกรมขุนนางก็ไม่ทานอาหารด้วยอย่างนั้นรึ?”หยางอวิ๋นเฟิงอธิบายว่า “เจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่สามารถกลับบ้านไปกินข้าวได้ แน่นอนว่าที่กรมก็มีโรงครัวเป็นของตัวเอง ในช่วงที่ยุ่งกับงานราชการ พวกเขาจึงทานอะไรนิดหน่อยจากที่นี่พ่ะย่ะค่ะ”“โอ้ ที่กรมนี้ก็มีพ่อบ้านด้วยหรือ?” เยี่ยน
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 148 หักขาเสียข้างหนึ่ง
เยี่ยนเว่ยฉือตอบว่า “องค์รัชทายาทโปรดวางใจ ข้าไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามหรอก อย่างน้อยคราวนี้ข้าก็ไม่ไปปรากฏตัวแถว ๆ จวนของซ่างกวนหลีแล้ว”ซ่างกวนซีเห็นว่านางพยายามเก็บเป็นความลับ เขาจึงไม่ถามต่อเขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบและเริ่มคาดเดาแทน“กรมโยธาถือเป็นกรมที่มีความสำคัญต่อราชสำนัก เจ้าไม่สามารถแฝงตัวเข้าไปได้ แม้แต่ข้าก็เข้าไปแทรกแซงไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นหากเจ้าคิดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการซ่อมแซมจวนของซ่างกวนหลี ก็จะสามารถลงมือได้จากภายนอกเท่านั้น”หลังจากที่ซ่างกวนซีพูดจบ เขาก็มองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือ เมื่อเขาเห็นดวงตาของเยี่ยนเว่ยฉือเบิกกว้างเล็กน้อย เขาก็รู้ว่าการคาดเดาของตนนั้นถูกต้องซ่างกวนซีหัวเราะเบา ๆ “การที่เจ้าถามเกี่ยวกับบุคคลที่รับผิดชอบการจัดซื้อ ดูเหมือนว่าเจ้าวางแผนที่จะเริ่มลงมือจากวัสดุก่อสร้างเป็นอย่างแรกสินะ”แม้กรมโยธาจะมีช่างฝีมือภายในกรมเป็นจำนวนมาก แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสะสมวัสดุก่อสร้างจำนวนมากเอาไว้ดังนั้นคราวนี้เพื่อซ่อมแซมที่ประทับขององค์ชายรอง กรมโยธาจะต้องออกไปซื้อวัสดุมาอย่างแน่นอนดวงตาของเยี่ยนเว่ยฉือเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินเช่นนั้นอวี๋เฟยเหยียนที่อย
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 149 ยอดฝีมือย่อมมีกลยุทธ์ของตนเอง
นางพยักหน้าและสุ่มหาร้านเพื่อถามราคา “ท่านอา ไม้สนหนามนี้ขายอย่างไรหรือ?”คนผู้นั้นตอบอย่างสุภาพ “ไม้ท่อนดิบนี้ราคาท่อนละสามร้อยอีแปะ ไม้แปรรูปจะราคาท่อนละห้าร้อยอีแปะ แม่นางอยากได้แบบไหนล่ะ?”นางเห็นว่าไม้ท่อนดิบ มันถูกตัดแบ่งออกมาจากต้นไม้ใหญ่ที่ถูกตัดโค่นโดยยังไม่ได้ผ่านขั้นตอนใด ๆ ส่วนไม้แปรรูปนั้นถูกลอกเปลือกออกแล้ว มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า อีกทั้งยังผ่านการแช่น้ำและตากแห้งแล้วอีกด้วยกล่าวง่าย ๆ ก็คือหากนำไม้ดิบกลับไปก็จะต้องจัดการแปรรูปต่อถึงสองครั้งแต่ไม้ท่อนสี่เหลี่ยมนั้นสามารถนำมาใช้งานได้เลยอีกทั้งยังมีราคาต่างกันถึงสองร้อยอีแปะนางหันไปมองอวี๋เฟยเหยียนและถามว่า “หากเป็นกรมโยธา พวกเขาจะซื้อแบบไหนไปหรือ?”อวี๋เฟยเหยียนตอบว่า “แน่นอนว่าต้องเป็นไม้ท่อนสี่เหลี่ยม กรมโยธาก็มีเงินไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้น ที่กรมโยธาก็ไม่ได้มีพื้นที่มากพอสำหรับการแช่และตากไม้ให้แห้ง”นางพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงเข้าใจเยี่ยนเว่ยฉือมองไปที่เถ้าแก่แล้วพูดว่า “ข้าต้องการไม้ท่อนสี่เหลี่ยมหนึ่งพันท่อน แต่ข้ามีเงื่อนไข”หนึ่งพันท่อน นั่นเท่ากับเงินห้าร้อยตำลึงเชียวนะ นับว่าเป็นการเจรจากา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 150 เสี่ยวอวี๋ลงมือเพียงหนึ่งแต่ได้ถึงสอง
เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะแห้ง ๆ และเปลี่ยนเรื่อง “โอ้ นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นก็คือ ท่อนไม้เหล่านี้ไม่อาจแช่ไว้นานเกินไปได้ มิเช่นนั้นจะใช้เวลากว่าครึ่งเดือนในการทำให้แห้ง และกรมโยธาคงจะไม่ซื้อไปแน่ ท่านไปบอกเถ้าแก่ทีว่าให้แช่เพียงคืนเดียว วันรุ่งขึ้นค่อยนำออกมากองไว้ก็ใช้ได้แล้ว อย่าลืมเตือนพวกเขาด้วยว่าหลังจากแช่ไม้ของพวกเราเสร็จแล้วให้เปลี่ยนน้ำด้วย!”อวี๋เฟยเหยียนตอบรับอย่างว่าง่าย……ยามค่ำคืน ณ จวนองค์รัชทายาทซ่างกวนซีนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะอาหาร รอให้เยี่ยนเว่ยฉือและอวี๋เฟยเหยียนกลับมาทานอาหารด้วยกันทว่าหลังจากอุ่นอาหารมาสามครั้งแล้วก็ยังไม่มีใครมาซ่างกวนซีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด สิ่งที่เขาหงุดหงิดไม่ใช่การที่เยี่ยนเว่นฉือออกไปตั้งแต่เช้าและกลับมามืดค่ำ แต่เขารู้สึกหงุดหงิดว่าเหตุใดตนถึงไม่ตามไปด้วยอันที่จริง เขาเองก็อยากรู้มากเหมือนกันว่าเยี่ยนเว่ยฉือคิดจะทำอะไรกันแน่แต่เขาไม่สามารถก้มหน้าเดินตามเยี่ยนเว่ยฉือต้อย ๆ เหมือนลูกสุนัขได้เพราะเขาไม่ได้ว่างเหมือนอวี๋เฟยเหยียน“องค์รัชทายาท นี่ก็ดึกแล้ว เสวยไปก่อนดีหรือไม่เพคะ?” จางมามาโน้มน้าวซ่างกวนซีพยักหน้าและกำลัง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 151 ละครเรื่องนี้ข้าต้องออกโรงเอง
เยี่ยนเว่ยฉือมองไปที่อวี๋เฟยเหยียนด้วยดวงตาเบิกกว้าง “ท่านหักขาของเขาจริง ๆ หรือ?”อวี๋เฟยเหยียนส่ายหัวแล้วพูดว่า “เปล่า ๆ ข้าดูจังหวะที่เหมาะสมตอนที่เขาลงจากรถม้า จากนั้นก็ขว้างหินไปบริเวณนั้น เขาก้าวพลาดไปเหยียบก้อนหินจนข้อเท้าพลิกล้มลงกับพื้น และแขนของเขาก็หักด้วยเช่นกัน จิ๊…โชคร้ายเสียจริง!”มุมปากของเยี่ยนเว่ยฉือกระตุก “รู้สึกผิด...กับท่านใต้เท้าผู้นี้จริง ๆ วันไหนสักวันส่งของขวัญไปเยี่ยมเขาหน่อยเถิด”“ไม่ต้องห่วง ศิษย์พี่ใหญ่ได้เตรียมการไว้แล้ว อีกสองสามวันเมื่อเรื่องเสร็จสิ้นเขาจะได้รับยาดีที่ใช้ในกองทัพ รับรองไม่มีผลข้างเคียงอย่างแน่นอน”เยี่ยนเว่ยฉือรู้ดีว่ายารักษาแผลภายนอกที่นายทหารใช้ในกองทัพนั้นมีประสิทธิภาพอย่างมาก และไม่สามารถเทียบได้กับยารักษาแผลภายนอกทั่วไปเพื่อที่จะลงโทษซ่างกวนหลี ทำได้เพียงต้องเสียสละผลประโยชน์ส่วนตนเพื่อเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่กว่าเท่านั้น!เมื่อคิดได้เช่นนั้น เยี่ยนเว่ยฉือก็พูดว่า “ข้าอิ่มแล้ว ตอนนี้ว่าจะไปที่ตลาดค้าไม้เพื่อรอเหยื่อมาติดกับ!”นางไม่รู้ว่าหลิวเฉา ผู้จัดการงานประจำกรมโยธาจะไปซื้อของเมื่อไหร่ นางจึงทำได้แค่นั่งเฝ้าอยู่ทุกวันอวี๋เ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 152 กระต่ายตื่นตูม
“เอ๋? เจ้าเนี่ยนะ?” อวี๋เฟยเหยียนกำลังจะโต้กลับ แต่เยี่ยนเว่ยฉือก็ขัดจังหวะเสียก่อน “คำพูดของคุณชายเย่นั้นถูกต้องแล้ว”จริง ๆ แล้วอวี๋เฟยเหยียนไม่มีคุณสมบัติในการเป็นนักแสดงเลย สิ่งที่สำคัญคือเขาดูตรงไปตรงมาและไม่เหมือนคนที่จะเอาเปรียบใครได้พูดจาก็ไม่รื่นหู ซ้ำยังเอาใจคนอื่นไม่เป็นเมื่ออวี๋เฟยเหยียนได้ยินสิ่งที่เยี่ยนเว่ยฉือพูด เขาก็อารมณ์เสียทันที “โอ้ ก็ได้ ๆ เช่นนั้นเจ้าก็ไปแทน อย่ามัวแต่ชักช้า ข้าผู้นี้ไม่เชี่ยวชาญในการหลอกลวงใครเขาหรอก หึ!”……ณ ตลาดค้าไม้ครึ่งชั่วยามต่อมา ทั้งสามคนก็มาถึงตลาดค้าไม้เย่เทียนซูและเยี่ยนเว่ยฉือทำการตั้งแผงขายของ ในขณะที่อวี๋เฟยเหยียนนั้นมีหน้าที่อีกอย่างหนึ่งเขาต้องจัดการใช้กลยุทธ์รอซ้ำยามเปลี้ยเมื่อไรก็ตามที่เห็นหลิวเฉาจากกรมโยธาธิการพาคนมาซื้อของ เขาก็จะคิดหาทางล่อให้พวกเขาไปที่นั่นทว่าหนึ่งวันผ่านไป พวกเขาทั้งสามกลับไม่ได้อะไรเลยเมื่อกลับมาถึงจวนองค์รัชทายาทในตอนค่ำ เยี่ยนเว่ยฉือก็ดูเหนื่อยล้าและอิดโรยอีกครั้งเมื่อเห็นว่านางลำบาก ซ่างกวนซีจึงพูดว่า “หากไม่ได้ผลก็ช่างเถอะ การรอให้เหยื่อมาติดเบ็ดมันต้องอาศัยโชคด้วย”เยี่ยนเว่ยฉ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 153 ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาช่างดียิ่ง
ซ่างกวนซีมองไปยังท่าทางตกตะลึงและตั้งท่าป้องกันของเยี่ยนเว่ยฉือ เขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ข้าไม่สนใจเจ้าหรอก แค่ไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้โอดครวญของเจ้า มันรบกวนการพักผ่อนของข้า”เยี่ยนเว่ยฉือเบะปากนางรู้ดีว่าซ่างกวนซีต้องการจะทายาให้ นางจึงเลิกทำท่าเสแสร้งแต่นางไม่กล้าถอดชุดสีขาวด้านในออก นางแค่นอนลงบนเตียงแล้วถกเสื้อขึ้นเผยให้เห็นแผ่นหลังส่วนล่างซ่างกวนซีเดินไปที่ตั่งเตี้ย หลุบตาลงพลางขมวดคิ้วมากยิ่งกว่าเดิมในทันทีนั่นปะไร มีรอยช้ำขนาดใหญ่ ไม่แปลกที่นางจะรู้สึกปวด โชคดีที่ไม่กระทบไปถึงกระดูกสันหลังส่วนเอวซ่างกวนซีถอนหายใจพลางเทยาดองลงบนฝ่ามือ ค่อย ๆ ถูกเพื่อกระจายความร้อน จากนั้นก็ใช้มือทั้งสองข้างทาบบนหลังส่วนล่างของเยี่ยนเว่ยฉือ แล้วนวดด้วยแรงปานกลาง“อ๊า…” มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นซ่างกวนซีหยุดชะงักแล้วถามว่า “เจ็บหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือส่ายหัวและพูดทั้งน้ำตา “ปะ...เปล่า ครั้งนี้ไม่ได้เจ็บ แต่รู้สึกสบาย...องค์รัชทายาท ท่านช่างฝีมือดีจริง ๆ!”ซ่างกวนซีถอนหายใจอย่างจนใจ “ข้าต่อสู้ในสนามรบมาตั้งแต่อายุสิบสี่ เจ็บปวดมาทุกรูปแบบแล้ว ยาดองที่ข้าใช้ทามากกว่าเหล้าข้าวที่เ
บทล่าสุด
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 220 เกิดเพลิงไหม้
อวี๋เฟยเหยียนซึ่งอยู่ในความมืดขมวดคิ้วและพูดว่า "บังเอิญถึงเพียงนี้เชียว? มีเพลิงไหม้เกิดขึ้นที่นี่ในขณะที่เรากำลังจะมาตรวจสอบงั้นรึ?"ซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า "ดูเหมือนว่าจะมีคนเคลื่อนไหวเร็วกว่าพวกเรา และได้จัดฉากให้ข้ากระโจนเข้าไปร่วมวงด้วย"ใบหน้าของอวี๋เฟยเหยียนเต็มไปด้วยความกังวล "ถ้าอย่างนั้นคนผู้นี้ก็ต้องไม่ธรรมดาอย่างมาก ถึงขั้นทำให้เยี่ยนเว่ยฉือไปซื้อปิ่นปักผมโดยบังเอิญได้"ซ่างกวนซีส่ายหัวแล้วพูดว่า "การที่เยี่ยนเว่ยฉือไปโรงรับจำนำเป็นความบังเอิญจริง ๆ ทว่าปิ่นปักผมคู่นั้นถูกเตรียมไว้นานแล้ว นางได้กลายเป็นชายาองค์รัชทายาท ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่ซื้อเครื่องประดับ คนที่อยู่เบื้องหลังเพียงแค่รอเวลาที่เหมาะสมและนำปิ่นนั้นมาขายให้นางก็เท่านั้น”“เช่นนั้นมันจะเกี่ยวข้องกับเจ้าของโรงรับจำนำหรือไม่?” อวี๋เฟยเหยียนถามซ่างกวนซีขมวดคิ้วและตอบว่า "ถ้าอย่างนั้น เราต้องดูว่าเจ้าของโรงรับจำนำยังมีชีวิตอยู่หรือไม่"“ศิษย์พี่ ดูสิ เจียงโม่มาแล้ว” อวี๋เฟยเหยียนชี้ไปที่เจียงโม่หัวหน้าหน่วยตรวจสอบที่นำคนมาช่วยดับไฟเจียงโม่พาคนมาช่วยดับไฟ และต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงทำให้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 219 ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
“ยังอยู่ในห้องของข้า” เยี่ยนเว่ยฉือตอบตามความจริง“เอามันมาให้ข้า เจ้าเก็บสิ่งนี้ไว้ไม่ได้!” ซ่างกวนซีพูดอย่างจริงจังเยี่ยนเว่ยฉืออยากจะบอกว่าการใส่สิ่งนี้ไว้ในสร้อยข้อมือของนางปลอดภัยกว่าการวางไว้ที่อื่นแต่เนื่องจากซ่างกวนซีต้องการมัน นางจึงไม่มีเหตุผลที่จะไม่ให้เยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกลับไปเอา"เยี่ยนเว่ยฉือแกล้งกลับเข้าไปในห้องเพื่อหยิบของ แต่จริง ๆ แล้วนางไปเดินเล่นหลังจากนั้นไม่นาน นางก็กลับมาที่ห้องตำราและยื่นปิ่นปักผมอีกอันให้กับซ่างกวนซีหลังจากที่ซ่างกวนซีได้ปิ่นปักผม รูม่านตาของเขาก็หดตัวลงและพูดด้วยความประหลาดใจ "นี่คือ... ปิ่่นหางหงส์! ยังเหลืออยู่ในโลกนี้ได้อย่างไร?"อวี๋เฟยเหยียนก้าวไปข้างหน้าและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น?"ซ่างกวนซีหยิบปิ่นปักผมมาตรวจสอบอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พูดด้วยความตกใจ "มันเป็นขนหงส์สีทองจริง ๆ! นี่คือสมบัติที่ฝังไปพร้อมร่างเสด็จแม่ของข้า!"ตอนที่เขาดูภาพวาดเมื่อครู่ เขาไม่สามารถบอกวัสดุหรือสีได้ แต่ตอนนี้เขามีมันอยู่ในมือแล้ว และซ่างกวนซีก็จำที่มาของปิ่นปักผมนี้ได้ทันที!“หา?!” อวี๋เฟยเหยียนและเยี่ยนเว่ยฉ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 218 มีใครเคยเห็นเจ้าปักปิ่นนี้บ้าง
เยี่ยนเว่ยฉือสะดุ้งเล็กน้อย อวี๋เฟยเหยียนจริงจังเช่นนี้ หรือว่าซ่างกวนซีจะโกรธอีกแล้ว?เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างรู้สึกผิด “ข้าแค่ไปตกปลาเอง หากองค์รัชทายาทไม่ชอบ พรุ่งนี้ข้าไม่ไปแล้วดีหรือไม่?"อวี๋เฟยเหยียนพูดอย่างจนใจ "มันไม่เกี่ยวกับเรื่องตกปลา เจ้ารีบตามมาเถอะ ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง"เยี่ยนเว่ยฉือถามอย่างร้อนใจ "ท่านจะไปด้วยหรือไม่?"หากมีคนนอกอยู่ด้วย อย่างน้อยซ่างกวนซีก็จะไม่ลงมือกับนาง!อวี๋เฟยเหยียนไม่รู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือกำลังคิดอะไรอยู่แน่นอนว่าเขาต้องไป เขายังต้องหาทางแก้ไขปัญหานี้ร่วมกันเขาจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้าจะไปกับเจ้า”เยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตามอวี๋เฟยเหยียนไปห้องตำราหลังจากเข้ามาในห้องตำรา ซ่างกวนซีไม่ได้อ้อมค้อม และส่งกระดาษให้เยี่ยนเว่ยฉือดูเยี่ยนเว่ยฉือเพียงเหลือบมองก็รู้ว่าภาพวาดนั้นคืออะไรนางพูดด้วยความประหลาดใจ "ไม่จริงน่า คนจากบ่อนพนันเจอจวนองค์รัชทายาทเร็วขนาดนี้เลยหรือ?"ซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า "เจ้าเคยเห็นรูปนี้หรือไม่? รู้หรือไม่ว่าทางบ่อนกำลังตามหาปิ่นนี้อยู่ ปิ่นนี้... เป็นของเจ้าหรือเปล่า?"คำถามหนึ่งชุดทำให้เยี่ยนเว่ยฉือรู้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 217 เรื่องสำคัญ
เยี่ยนเว่ยฉือเข้าใจว่าฉินเซียงหรูต้องการบอกว่าการร่วมรักระหว่างสามีภรรยานั้นสอดคล้องกับกฎแห่งธรรมชาติและธรรมชาติของมนุษย์ดังนั้นนางไม่จำเป็นต้องอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานมากนักเยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้าช้า ๆ บ่งบอกว่าตนเข้าใจเพราะถึงอย่างไรนางก็เป็นคนยุคใหม่ ถึงแม้ตอนนั้นจะน่าอาย แต่เรื่องที่จบแล้วก็ถือว่าแล้วกันไปตอนนี้ดูเหมือนว่าคนที่ปล่อยวางไม่ได้ก็คือซ่างกวนซี ไม่อย่างนั้นเหตุใดเขาถึงไม่กล้ามาทานอาหารเย็นเล่า?ทว่าเยี่ยนเว่ยฉือเดาผิด สาเหตุที่ซ่างกวนซีไม่กลับมาทานอาหารเย็นกับนางก็เพราะมีเรื่องสำคัญต้องจัดการซ้ำยังเป็นเรื่องที่ยุ่งยากไม่น้อยด้วย……ณ ห้องตำราซ่างกวนซีกำลังมองภาพวาดในมือและอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเขาถามอวี๋เฟยเหยียน “เจ้าแน่ใจหรือว่าปิ่นปักผมในภาพนี้เป็นของเว่ยฉือ? เหตุใดข้าถึงรู้สึกคุ้น ๆ?”อวี๋เฟยเหยียนตอบว่า “ศิษย์พี่ใหญ่เคยเห็นมาก่อนหรือ? ปิ่นที่ท่านเคยเห็นคงเป็นของพี่สะใภ้ ปิ่นนี้เป็นปิ่นคู่”ภาพวาดนี้เป็นภาพที่อันกั๋วกงส่งมอบแด่ฮ่องเต้คังอู่เมื่อตอนเข้าเฝ้าว่าราชการเช้าของวันนี้ฮ่องเต้คังอู่ไม่ได้ปิดบังเหล่าขุนนาง แต่กลับพิมพ์ภาพวาดนี้ออกมาและมี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 216 คนฉลาด
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองก็มาถึงแม่น้ำเสี่ยวเหลียงที่ค่อนข้างห่างไกลอีกครั้งวันนี้แตกต่างจากเมื่อวาน เพราะฉินเซียงหรูพบว่าเยี่ยนเว่ยฉือได้นำกระถางกำยานออกมาด้วยฉินเซียงหรูถามอย่างสงสัย “สิ่งนี้คืออะไรหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือตอบว่า “บริเวณริมน้ำนี้ยุงชุมนัก สิ่งนี้เอาไว้ไล่ยุงน่ะ”ฉินเซียงหรูค่อย ๆ สูดลมหายใจลึก พลางพยักหน้าแล้วพูดว่า “กลิ่นช่างสดชื่น ดูเหมือนว่าวันนี้ข้าจะได้ปลากลับไปอย่างเต็มอิ่มอีกแล้ว!”ฉินเซียงหรูตกปลาอย่างเงียบ ๆ ส่วนเยี่ยนเว่ยฉือก็อ่านตำราแพทย์ที่นำติดตัวมาด้วยอย่างเงียบ ๆ เช่นกันบางครั้งที่ปลาติดเบ็ด เยี่ยนเว่ยฉือก็จะปรบมือและส่งเสียงไชโยโห่ร้องยกยออย่างเต็มที่ทั้งสองตกปลากันจนถึงตอนเย็นอีกครั้งสิ่งที่แตกต่างจากครั้งก่อนคือคราวนี้หลังจากข้องใส่ปลาเต็ม ฉินเซียงหรูไม่ได้รีบเก็บข้าวของเดินทางกลับ แต่ตะโกนไปทางป่าว่า “ชิงโจว ออกมาเอาของสิ!”ชิงโจว?เยี่ยนเว่ยฉือมองไปยังป่าด้วยความสับสน และแน่นอนว่าครู่ต่อมาชิงโจวก็ออกจากป่ามายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสองด้วยรอยยิ้ม“ขอทำความเคารพชายารัชทายาทและคารวะท่านหมอฉิน”ฉินเซียงวางมือเท้าเอวแล้วยิ้ม “โอ้ ข้าก็ว่าเห
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 215 เจ้าไม่ให้อิสระข้า ข้าก็จะทำให้เจ้าต้องบริสุทธิ์ต่อไป
ซ่างกวนซีสะดุ้งเบา ๆ ขณะนั้นก็เข้าใจทันทีว่าฉินเซียงหรูหมายถึงอะไรที่แท้ฉินเซียงหรูก็รู้เจตนาของเขาอยู่แล้วฉินเซียงหรูต้องการบอกว่าการที่เขามีความรู้สึกต้องการอย่างแรงกล้ากับเยี่ยนเว่ยฉือในครั้งนี้ทำให้เกิดการกระตุ้นความร้อนภายในและสลายพิษเย็นไปได้ไม่แน่ว่าครั้งต่อไปอาจรู้สึกไม่เหมือนเดิมแม้จะมีครั้งต่อไป แต่ครั้งต่อไปที่ว่าก็อาจจะไม่มีความรู้สึกนั้นแล้วว่ากันตามตรง ล้วนเป็นเพราะยังไม่ได้สมหวัง เลยยิ่งโหยหามากขึ้นเรื่อย ๆแต่หากสำเร็จดั่งหวังไปแล้ว ก็ไม่อาจรู้ได้ว่าอารมณ์ที่พลุ่งพล่านนั้นจะหายไปและหลงเหลือแต่ความรู้สึกเบื่อหน่ายหรือไม่?เมื่อคิดได้เช่นนั้น ซ่างกวนซีก็รีบพูดว่า “ไม่มีทางหรอก!”ฉินเซียงหรูพูดอย่างขบขัน “ไม่มีทางอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ริมฝีปากของซ่างกวนซีขยับ แต่เขาพูดไม่ออก เขาหมายจะพูดว่าความสนใจที่เขามีให้เยี่ยนเว่ยฉือนั้นไม่มีทางลดน้อยลงแต่เหตุใดต้องบอกฉินเซียงหรูเรื่องนี้ด้วย หากจะพูดก็ควรพูดกับเยี่ยนเว่ยฉือสิเมื่อเห็นเช่นนั้น ฉินเซียงหรูก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาท แม้ท่านจะมั่นใจว่าไม่มีทาง แต่ท่านก็ต้องคำนึงถึงความรู้สึกของแม่นางเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 214 นี่คือชาอะไร
“ช่วย...” ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตะโกนขอความช่วยเหลือจนจบประโยค ซ่างกวนซีก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าเอง”ฉินเซียงหรูถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนัก เขาจับกรอบประตูด้วยมือข้างหนึ่งและใช้มืออีกข้างมือตบหน้าอกของตัวเอง “องค์รัชทายาท หลอกกันเช่นนี้ ถึงตายได้เลยนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพิ่งสูญเสียชีวิตสามปีให้กับท่าน ไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่นะพ่ะย่ะค่ะ! เฮ้อ!”ซ่างกวนซีขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”ฉินเซียงหรูที่เห็นคราบน้ำบนรองเท้าของซ่างกวนซีก็รู้ว่าเขายืนอยู่ในลานเป็นเวลานานจนเนื้อตัวของเขาเปื้อนน้ำค้างไปหมดแล้วฉินเซียงหรูเม้มปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาทไม่ต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อว่าราชกิจหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“เรื่องราวยังไม่ชัดเจน ข้าไม่มีอารมณ์ไปเข้าเฝ้าหรอก!”ซ่างกวนซีกล่าวอย่างตรงไปตรงมาฉินเซียงหรูอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขัน พลางขยับหลีกทางหลบไปข้าง ๆ แล้วพูดว่า “เช่นนั้น เชิญองค์รัชทายาทเข้ามาเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ซ่างกวนซีเดินเข้าไปในห้องของฉินเซียงหรูฉินเซียงจุดตะเกียงน้ำมัน และจุดเตาเผาดินแดงขนาดเล็ก จากนั้นก็เริ่มต้มชาเมื่อเห็นเช่นนั้น ซ่างกวนซีก็พูดว่า “ไม่ต้องต้มชา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 213 ทักษะด้านการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม
“ท่านอย่าเข้าไป!” ฉินเซียงหรูเอื้อมมือไปคว้าอวี๋เฟยเหยียน แต่คว้าได้เพียงชายเสื้อ ทำให้ห้ามไว้ไม่ทันจากนั้นเขาก็เห็นอวี๋เฟยเหยียนผลักประตูด้วยความกระวนกระวายใจเสียงดังตึงตังทำให้บุรุษและสตรีบนเตียงแข็งค้างอยู่กับที่อวี๋เฟยเหยียนคาดไม่ถึงว่าเขาจะได้เห็นซ่างกวนซีจับเยี่ยนเว่ยฉือกดลงในท่านั้นแม้ทั้งสองคนจะแต่งตัวมิดชิด แต่ท่าทางของพวกเขา...ทำให้คนที่เห็นจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนซ่างกวนซีหันไปมองอวี๋เฟยเหยียนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยไฟลุกโชนไม่รู้ว่าโมโหเพราะถูกรบกวนหรือโมโหเพราะไม่ได้เติมเต็มความปรารถนา!อวี๋เฟยเหยียนเองก็แข็งตัวอยู่กับที่ หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาฝืนใจพูดออกมา “ศะ...ศิษย์พี่ใหญ่ ตะ...ตัวท่านละลายแล้วหรือ?”นี่มันคำถามบ้าอะไรกัน!!เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกอายและโกรธมาก นางผลักซ่างกวนซีด้วยกำลังทั้งหมดและรีบออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองเมื่อเห็นนางวิ่งออกไป ฉินเซียงหรูก็ส่ายหัวอย่างยินดีบนความทุกข์ของคนอื่น “จิ๊ ๆ ๆ ที่แท้ซ่างกวนซีก็ยังบริสุทธิ์อยู่นี่เอง! ฮ่า ๆ ๆ!”ขณะเดียวกันซ่างกวนซีก็ลุกขึ้นนั่ง เขามองไปที่อวี๋เฟยเหยียนซึ่งยังยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม พลา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 212 เรียนรู้ที่จะมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง
เมื่อเห็นความดื้อรั้นของเขา เยี่ยนเว่ยฉือจึงพูดว่า “เช่นนั้นหากท่านไม่อ่าน ข้าก็จะอธิบายให้ฟัง”อธิบาย? อธิบายอะไร? ซ่างกวนซีเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความยากลำบากเยี่ยนเว่ยฉือสงบจิตสงบใจและกล่าวว่า “ท่าร่วมประเวณีท่าแรกเรียกว่าตาแปะเข็นรถ หลังจากทั้งสองถอดอาภรณ์ออกหมดแล้ว ให้บุรุษเริ่ม…”“หยุดพูด!” เมื่อซ่างกวนซีได้ยินเสียงใสเหมือนระฆังเงินของเยี่ยนเว่ยฉือ กล่าวถึงเรื่องน่าอายในห้องหอนั่น กลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาเลยทว่าเยี่ยนเว่ยฉือกลับประหลาดใจที่ได้พบว่า “โอ้ องค์รัชทายาท ท่านหน้าแดงแล้วนี่ ท่านร้อนรึ? ท่านรู้สึกร้อนแล้วใช่หรือไม่?”ซ่างกวนซีไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาจริง ๆ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้นเยี่ยนเว่ยฉือที่เห็นว่าได้ผล นางก็เริ่มพูดอย่างไม่หยุดหย่อนทันที โดยพรรณนาถึงเนื้อหาในตำราอย่างสมจริงท่าบางท่าที่ยากจะอธิบาย นางก็พยายามสาธิตท่าทางเหล่านั้นด้วยตัวเองโชคดีที่นางใส่เสื้อผ้ามิดชิด จึงไม่ถึงกับมองไปแล้วทิ่มแทงสายตาอะไรมากนักแต่ถึงกระนั้น ก็ไม่สามารถต้านทานภาพที่จินตนาการขึ้นในหัวได้เลยทุกครั้งที่เยี่ยนเว่ยฉืออธิบายท่าทาง ในหัวขอ
