เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 111 ตัดทางหนีทีไล่
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 112 น้ำมันตุงมากมายจริง ๆ ด้วย
จี้อู๋รู้สึกว่าบุคคลตรงหน้าดูคุ้นเคยแปลก ๆ ราวกับเคยพบเจอที่ไหนมาก่อนแต่ให้คิดในครู่เดียวย่อมจำไม่ได้ จึงไม่ได้คิดมาก เอ่ยถามว่า “ท่านเป็นเจ้าของโรงงานใช่หรือไม่?”เย่เทียนซูรีบพยักหน้า “บิดาข้าเป็นเจ้าของ ข้าเป็นเพียงทายาท ท่านก็มาดูโรงงานเช่นกันหรือ? น่าเสียดาย ที่นี่ขายไปแล้วในราคาห้าพันตำลึง”“ห้าพันตำลึง?” จี้อู๋พิจารณาขนาดของโรงงาน แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “ขออภัยที่พูดตรง ๆ ที่นี่พื้นที่ไม่กว้างขวางมากนัก อาคารเหล่านี้ก็ทรุดโทรมไม่น้อย เหตุใดถึงขายแพงเช่นนี้?”“ท่านไม่เข้าใจ ข้าขายที่ดินพร้อมทั้งอาคาร วัสดุ และคนงาน ที่ไม่ต้องพูดถึงเลยคือ น้ำมันตุงในโรงงานของข้ามีมูลค่ามหาศาล ถึงแม้ไม่ได้เปิดโรงงาน แค่ขายน้ำมันตุงให้ทางการก็ได้กำไรมากโข หากไม่ใช่เพราะบิดาของข้าป่วยหนัก ต้องการเงินรักษาจำนวนมาก ข้าก็ไม่ยอมขายหรอก!” เย่เทียนซูเม้มริมฝีปาก สายตาแสดงให้เห็นว่าจี้อู๋ช่างไม่รู้ของดีจี้อู๋ยิ้ม “คุณชายเย่อย่าได้โกรธเคือง เมื่อครู่ท่านกล่าวว่าในโรงงานมีน้ำมันตุงอยู่มาก ไม่ทราบว่าพอจะให้ข้าดูได้หรือไม่? หากเป็นเช่นที่ท่านว่า นายท่านของข้ายินดีจ่ายเพิ่มอีกหนึ่งพันตำลึงเพื่อซื้อที่นี่”
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 113 แท้จริงแล้วเจ้าเป็นใครกันแน่?
เย่เทียนซูขมวดคิ้ว “นี่… เป็นเพียงสัญญาปากเปล่า เกรงว่า...”จี้อู๋เข้าใจทันที กล่าวว่า “ก่อนเที่ยงวันพรุ่งนี้ พ่อบ้านของข้าจะนำตั๋วเงินเจ็ดพันตำลึงมาเพื่อทำการซื้อขาย ณ ที่นี้ ไม่ผิดคำพูดแน่นอน”หกพันตำลึงสำหรับซื้อโรงงาน หนึ่งพันตำลึงเป็นค่าชดเชยการผิดสัญญาของผู้ซื้อคนก่อนเย่เทียนซูได้ยินจำนวนเงินนี้ก็แสดงสีหน้าละโมบทันที ตาเป็นประกาย ตอบว่า “เช่นนั้นท่านจงจำคำพูดตนเองให้ดี หากเลยเที่ยงวันไปแล้ว ข้าต้องขายให้ที่นี่แก่คนอื่นแล้วนะ”“ไม่โป้ปดแน่!”เย่เทียนซูยิ้ม “ขอบคุณนายท่าน เช่นนั้นท่านเดินทางดี ๆ!”จี้อู๋พยักหน้า พาคนของตนเดินกลับไปยังรถม้าด้วยความยินดีเมื่อเห็นรถม้าขับออกไปไกล กระทั่งลับหายไปจากสายตาเยี่ยนเว่ยฉือและซ่างกวนซีจึงค่อย ๆ เดินออกมาเย่เทียนซูเข้ามาใกล้ ยิ้มแย้ม “ศิษย์พี่ การแสดงของข้ายอดเยี่ยมหรือไม่?”เย่เทียนซูม้วนผมของตน ยิ้มเย้ายวนทำให้เยี่ยนเว่ยฉืออดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากซ่างกวนซีชินกับท่าทางของเขาแล้ว ไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ แต่กลับสงสัยเรื่องโกดังเก็บของเมื่อครู่ จึงถามว่า “เจ้าหาน้ำมันตุงมาจากไหนมากมายเช่นนี้?”เย่เทียนซูชี้ไปที่เยี่ยนเว่ย
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 114 กำจัดภัยเงียบ
ผู้ชายคนนี้ นางอุตส่าห์ช่วยเหลือเขาอย่างเหน็ดเหนื่อย เขากลับยังสงสัยเคลือบแคลงในตัวนาง“เห้อ ชีวิตพระชายาช่างยากเย็น น่าเบื่อหน่ายเสียจริง!” ถ้อยคำของเยี่ยนเว่ยฉือดึงดูดความสนใจของเย่เทียนซูเย่เทียนซูหัวเราะ “ฮ่า ๆ แม่นางน้อย เจ้าว่าอย่างไรนะ?”เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะเจื่อน ๆ “ไม่มี ไม่มีอะไร!” เมื่อกล่าวจบ เยี่ยนเว่ยฉือก็ก้าวเดินตามซ่างกวนซีไป…… บนรถม้าผู้ที่หลอกลวงไร้ความยินดี แต่ผู้ที่ถูกหลอกลวงกลับมีความสุขอย่างยิ่งเมื่อจี้อู๋ขึ้นรถม้าก็เล่าสิ่งที่ตนได้พบเห็นแก่สององค์ชายทราบ ซ่างกวนหลีและซ่างกวนเจวี๋ยฟังอย่างตั้งใจจากนั้นเขาก็ฉีกแขนเสื้อของตน จุดไฟให้ทั้งสองดูเมื่อเห็นแขนเสื้อที่ติดไฟในทันที ซ่างกวนหลีก็ตบต้นขาดังฉาด “ทำได้เยี่ยม!”ซ่างกวนเจวี๋ยก็กล่าวด้วยความยินดี “อาศัยโรงงานทำร่มกระดาษนี้ ไม่เพียงแต่เสด็จพี่รองจะสามารถอธิบายเรื่องนั้นได้แล้ว ยังสามารถอธิบายต่อเสด็จพ่อได้อีกด้วย”ซ่างกวนหลีพยักหน้า “ถูกต้อง แต่บัดนี้ยังติดปัญหาอยู่เรื่องหนึ่ง”“ปัญหาอะไร?”ซ่างกวนหลีเม้มริมฝีปาก ดูเหมือนลำบากใจที่จะเอ่ยซ่างกวนเจวี๋ยมองด้วยความสงสัยซ่างกวนหลียิ้ม “เรื่องนี้ ข
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 115 ทวงคืนองค์รัชทายาท
ซ่างกวนเจวี๋ยได้ยินดังนั้น รีบประจบประแจงว่า “ใช่แล้ว ใช่แล้ว เสด็จพี่รองฉลาดเฉลียวกว่าใคร ข้ากลับคิดแผนการไม่ออกเลย!”ซ่างกวนหลียิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เจ้ายังเยาว์เกินไป ไปกันเถอะ ไม่มีเรื่องน่าหนักใจแล้ว พวกเราไปที่พักผ่อนคลายกันที่หอหงซิ่วเถอะ!”…… ค่ำคืนนั้น ที่จวนผิงอี้โหวโครม! เพล้ง! ปัง!ในลานด้านหลังจวนผิงอี้โหว ได้ยินเสียงทุบทำลายข้าวของดังไม่ขาดสายบรรดาหญิงรับใช้และนางกำนัลต่างเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าขัดขวาง“เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกัน?” ผิงอี้โหวอย่างเยี่ยนหานซานและท่านหญิงหมิงหยาง รีบวิ่งเข้ามาจากลานด้านหน้าเฉิงเอ๋อร์เห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปหา รายงานว่า “นายท่าน ฮูหยิน โปรดเข้าไปดูคุณหนูด้วยเถิดเจ้าค่ะ นับตั้งแต่คุณหนูกลับมาจากตลาด จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายโกรธเสียที บะ… บ่าวเองก็ห้ามไม่ได้!”“โกรธหรือ? โกรธอะไร? ไม่ใช่ว่าข้าให้ตั๋วเงินไปแล้วหรอกหรือ?” ท่านหญิงหมิงหยางงุนงงผิงอี้โหวได้ยินดังนั้น จึงถามว่า “ตั๋วเงิน? ตั๋วเงินอะไร?”ท่านหญิงหมิงหยางถอนหายใจ “อ้อ วันนี้ซูเอ๋อร์เห็นสร้อยข้อมือสองคู่ จึงบอกว่าต้องการเงินสองพันตำลึง แม้ว่าจะแพงไปหน่อย แต่เพ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 116 ปล่อยให้นางอวดดีไม่ได้
ท่านหญิงหมิงหยางจับมือของเยี่ยนชิงซูแล้วพานางเข้าไปในห้องจากนั้นนางก็พูดปลอบด้วยความรักและจริงใจ “ซูเอ๋อร์ พ่อของเจ้าจะทำร้ายเจ้าได้อย่างไร? องค์รัชทายาทอาจมีสถานะสูงส่ง แต่เขาไม่มีตระกูลมารดาคอยสนับสนุนและอยู่ในเมืองหลวงอย่างโดดเดี่ยว เขานั่งตำแหน่งนี้ได้อีกไม่นานหรอก”เยี่ยนชิงซูทำหน้ามุ่ยและแค่นเสียงเย็น ราวกับนางไม่สนใจว่าซ่างกวนซีจะเป็นองค์รัชทายาทหรือไม่ สิ่งเดียวที่นางสนใจคือรูปลักษณ์ของซ่างกวนซีเท่านั้นเมื่อเห็นเช่นนั้น ท่านหญิงหมิงหยางก็กล่าวต่อ “ส่วนเรื่องร่างกายของเขา ตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาได้รับพิษประหลาดเข้าไปมากมาย แม้ฝ่าบาทจะทรงใช้ความพยายามทั้งหมดของคนทั้งแคว้น ก็ไม่สามารถถอนพิษให้เขาได้อย่างสมบูรณ์ ทำได้เพียงระงับพิษไว้เท่านั้น คนเช่นนี้ตายได้ทุกเมื่อ หากเจ้าแต่งงานกับเขาจะไม่กลายเป็นหม้ายตั้งแต่ยังสามเอาหรือ?”“แต่ก็เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าเขาดูดีมากเลยนี่เจ้าคะ!" เยี่ยนชิงซูเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ “เขาไม่เพียงแค่ดูดีมากเท่านั้น แต่เขายัง…อ่อนโยนและเอาใจใส่เยี่ยนเว่ยฉือถึงเพียงนั้นอีกด้วย!...ฮึ่ย!”เยี่ยนชิงซูขยำผ้าเช็ดหน้าในมือ สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความอิจฉาริษ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 117 กลับไปนอนที่ห้อง
ท่านหญิงหมิงหยางทำสีหน้าชั่วร้าย นางพูดพร้อมเผยรอยยิ้มอันน่ากลัว “ข้าอยากให้ชีวิตแต่งงานของนางไม่มีความสุข”“หา? นี่…”ก่อนที่เยี่ยนหานซานจะเอ่ยห้าม ท่านหญิงหมิงหยางก็พูดด้วยความโกรธ “ทำไม? เป็นห่วงนางรึ? อย่าบอกนะว่าท่านยังคิดถึงนางหญิงสารเลวเยวี่ยฉงหรงนั่นอยู่!”เยี่ยนหานซานรีบมาโอบฮูหยินด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและพูดปลอบใจในเวลาเดียวกัน “ดูสิ ดู ๆ ฮูหยินพูดอะไรน่ะ? ในใจข้ามีฮูหยินเพียงคนเดียวเท่านั้น!”ขณะที่เยี่ยนหานซานพูด เขาก็ดันนางไปทางเตียงนอนท่านหญิงหมิงหยางมองท้องฟ้าแล้วพูดยั่วเย้าว่า “นายท่าน ยังไม่มืดเลย”เยี่ยนหานซานยิ้มและพูดว่า “กลัวอะไร ซูเอ๋อร์กำลังจะแต่งงาน เจ้ากับข้าก็เหลือหงเอ๋อร์เป็นลูกชายเพียงคนเดียว ถึงตอนนั้นคงจะเหงาแย่ พวกเรารีบมีน้องให้ซูเอ๋อร์กับหงเอ๋อร์สักคนสองคนดีกว่า จะได้มีลูกเต็มบ้านและครอบครัวอบอุ่น!”ใบหน้าของท่านหญิงหมิงหยางแดงเล็กน้อย สุดท้ายนางก็อาศัยความแข็งแกร่งของเยี่ยนหานซาน ท่องไปยังแดนสวรรค์ด้วยกัน……ณ จวนองค์รัชทายาท“ฮัดชิ่ว!” เยี่ยนเว่ยฉือที่กำลังนั่งอยู่ในห้องตำราส่งเสียงจามรบกวนซ่างกวนซีที่นั่งทำงานอยู่ ทั้งยังดึงความสนใจหว่านฉิงที่
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 118 เร่าร้อนเป็นที่สุด
“นี่ ๆ ๆ องค์รัชทายาท ช้าก่อน ท่านจะรีบไปไหนเนี่ย!” เยี่ยนเว่ยฉือเกือบล้มหน้าคะมำซ่างกวนซีลากนางเข้าไปในห้องนอนโดยปราศจากคำอธิบาย จากนั้นก็เอื้อมมือไปปิดประตูเยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าอากาศรอบตัวเริ่มร้อนระอุและคลุมเครือขณะที่นางกำลังสับสน ซ่างกวนซีก็ชี้ไปที่ตั่งเตี้ย ๆ ข้างเตียงแล้วพูดว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้านอนตรงนี้”เยี่ยนเว่ยฉือมองเตียงใหม่ที่แสนกว้างขวาง จากนั้นก็มองไปที่ตั่งเล็กแคบ ๆ สุดท้ายก็หันไปมองซ่างกวนซี ดวงตากลมโตของนางกะพริบด้วยความสับสนซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า “ฟังไม่รู้เรื่อง?”มุมปากของเยี่ยนเว่ยฉือกระตุก ไม่ใช่ว่านางฟังไม่รู้เรื่อง นางแค่...ไม่เข้าใจนิดหน่อย“องค์รัชทายาทนอนกับข้าแล้วรู้สึก...อึดอัดมากเลยหรือ?” เยี่ยนเว่ยฉืออดไม่ได้ที่จะถามซ่างกวนซีขมวดคิ้ว ไม่ใช่เพราะเขาอึดอัด แต่เพราะใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวต่างหากวิชาสหัสเหมันต์ควรถูกนำมาใช้ช่วยชีวิต ไม่ใช่เพื่อช่วยให้เขาระงับความปรารถนาของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าเยี่ยนเว่ยฉือที่ทำสีหน้าไม่รู้ความและไร้เดียงสา ราวกับไม่รู้ตัวว่าท่าทางที่งดงามนี้น่าหลงใหลเป็นที่สุดเขาไม่ใช่คนตายด้านทั้งยัง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 119 อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าแตะต้องเจ้า
โดยเฉพาะซ่างกวนซีที่ถามอย่างหมดคำจะพูด “พูดอะไรของเจ้า? เหตุใดข้าต้องถอดเสื้อผ้าด้วย!”เยี่ยนเว่ยฉือส่ายขวดยาในมือ กะพริบตาแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาททิ้งสมองไว้ในอ่างตอนที่อาบน้ำรึ? เมื่อครู่ข้าก็เพิ่งบอกว่าข้าไปหยิบยา และนั่นก็เป็นยาที่จะเอามาทาให้ท่าน ซึ่งแน่นอนว่าตอนทายาก็ต้องถอดเสื้อผ้าอย่างไรเล่า!”ซ่างกวนซีพูดไม่ออกชั่วขณะ เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “บังอาจนัก!” กล้าดีอย่างไรถึงมาว่าเขาไม่มีสมอง?เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม ก้าวไปดึงข้อมือของซ่างกวนซีแล้วเดินไปที่โต๊ะนางคุ้นชินกับความปากร้ายแต่ใจดีของซ่างกวนซีแล้ว“เอาล่ะ ๆ นี่ไม่ใช่วันแรกที่ข้าทำตัวอวดดีเสียหน่อย ท่านควรจะชินได้แล้ว มา ถอดเสื้อผ้า!”เยี่ยนเว่ยฉือหยิบขวดยาขึ้นมาและรอให้ซ่างกวนซีเปลื้องผ้าซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า “แผลภายนอกก็หายดีหมดแล้ว เหตุใดข้าต้องยาทาอีก?”เยี่ยนเว่ยฉือกระพริบตาแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ก็เพื่อห้ามเลือดและลดการอักเสบ แต่ตอนนี้ใช้ลบรอยแผลเป็น เพื่อความสวยงามอย่างไรเล่า!”“ลบรอยแผลเป็นรึ?” ซ่างกวนซีพูดอย่างจนใจ “ข้าไม่จำเป็นต้องลบรอยแผลเป็นหรอก”เขาอยู่ในสนามรบมมาตลอดทั้งปีและมีรอยแผลเป็นบนร่างกายนับไม
บทล่าสุด
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 220 เกิดเพลิงไหม้
อวี๋เฟยเหยียนซึ่งอยู่ในความมืดขมวดคิ้วและพูดว่า "บังเอิญถึงเพียงนี้เชียว? มีเพลิงไหม้เกิดขึ้นที่นี่ในขณะที่เรากำลังจะมาตรวจสอบงั้นรึ?"ซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า "ดูเหมือนว่าจะมีคนเคลื่อนไหวเร็วกว่าพวกเรา และได้จัดฉากให้ข้ากระโจนเข้าไปร่วมวงด้วย"ใบหน้าของอวี๋เฟยเหยียนเต็มไปด้วยความกังวล "ถ้าอย่างนั้นคนผู้นี้ก็ต้องไม่ธรรมดาอย่างมาก ถึงขั้นทำให้เยี่ยนเว่ยฉือไปซื้อปิ่นปักผมโดยบังเอิญได้"ซ่างกวนซีส่ายหัวแล้วพูดว่า "การที่เยี่ยนเว่ยฉือไปโรงรับจำนำเป็นความบังเอิญจริง ๆ ทว่าปิ่นปักผมคู่นั้นถูกเตรียมไว้นานแล้ว นางได้กลายเป็นชายาองค์รัชทายาท ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่ซื้อเครื่องประดับ คนที่อยู่เบื้องหลังเพียงแค่รอเวลาที่เหมาะสมและนำปิ่นนั้นมาขายให้นางก็เท่านั้น”“เช่นนั้นมันจะเกี่ยวข้องกับเจ้าของโรงรับจำนำหรือไม่?” อวี๋เฟยเหยียนถามซ่างกวนซีขมวดคิ้วและตอบว่า "ถ้าอย่างนั้น เราต้องดูว่าเจ้าของโรงรับจำนำยังมีชีวิตอยู่หรือไม่"“ศิษย์พี่ ดูสิ เจียงโม่มาแล้ว” อวี๋เฟยเหยียนชี้ไปที่เจียงโม่หัวหน้าหน่วยตรวจสอบที่นำคนมาช่วยดับไฟเจียงโม่พาคนมาช่วยดับไฟ และต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงทำให้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 219 ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
“ยังอยู่ในห้องของข้า” เยี่ยนเว่ยฉือตอบตามความจริง“เอามันมาให้ข้า เจ้าเก็บสิ่งนี้ไว้ไม่ได้!” ซ่างกวนซีพูดอย่างจริงจังเยี่ยนเว่ยฉืออยากจะบอกว่าการใส่สิ่งนี้ไว้ในสร้อยข้อมือของนางปลอดภัยกว่าการวางไว้ที่อื่นแต่เนื่องจากซ่างกวนซีต้องการมัน นางจึงไม่มีเหตุผลที่จะไม่ให้เยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกลับไปเอา"เยี่ยนเว่ยฉือแกล้งกลับเข้าไปในห้องเพื่อหยิบของ แต่จริง ๆ แล้วนางไปเดินเล่นหลังจากนั้นไม่นาน นางก็กลับมาที่ห้องตำราและยื่นปิ่นปักผมอีกอันให้กับซ่างกวนซีหลังจากที่ซ่างกวนซีได้ปิ่นปักผม รูม่านตาของเขาก็หดตัวลงและพูดด้วยความประหลาดใจ "นี่คือ... ปิ่่นหางหงส์! ยังเหลืออยู่ในโลกนี้ได้อย่างไร?"อวี๋เฟยเหยียนก้าวไปข้างหน้าและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น?"ซ่างกวนซีหยิบปิ่นปักผมมาตรวจสอบอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พูดด้วยความตกใจ "มันเป็นขนหงส์สีทองจริง ๆ! นี่คือสมบัติที่ฝังไปพร้อมร่างเสด็จแม่ของข้า!"ตอนที่เขาดูภาพวาดเมื่อครู่ เขาไม่สามารถบอกวัสดุหรือสีได้ แต่ตอนนี้เขามีมันอยู่ในมือแล้ว และซ่างกวนซีก็จำที่มาของปิ่นปักผมนี้ได้ทันที!“หา?!” อวี๋เฟยเหยียนและเยี่ยนเว่ยฉ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 218 มีใครเคยเห็นเจ้าปักปิ่นนี้บ้าง
เยี่ยนเว่ยฉือสะดุ้งเล็กน้อย อวี๋เฟยเหยียนจริงจังเช่นนี้ หรือว่าซ่างกวนซีจะโกรธอีกแล้ว?เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างรู้สึกผิด “ข้าแค่ไปตกปลาเอง หากองค์รัชทายาทไม่ชอบ พรุ่งนี้ข้าไม่ไปแล้วดีหรือไม่?"อวี๋เฟยเหยียนพูดอย่างจนใจ "มันไม่เกี่ยวกับเรื่องตกปลา เจ้ารีบตามมาเถอะ ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง"เยี่ยนเว่ยฉือถามอย่างร้อนใจ "ท่านจะไปด้วยหรือไม่?"หากมีคนนอกอยู่ด้วย อย่างน้อยซ่างกวนซีก็จะไม่ลงมือกับนาง!อวี๋เฟยเหยียนไม่รู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือกำลังคิดอะไรอยู่แน่นอนว่าเขาต้องไป เขายังต้องหาทางแก้ไขปัญหานี้ร่วมกันเขาจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้าจะไปกับเจ้า”เยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตามอวี๋เฟยเหยียนไปห้องตำราหลังจากเข้ามาในห้องตำรา ซ่างกวนซีไม่ได้อ้อมค้อม และส่งกระดาษให้เยี่ยนเว่ยฉือดูเยี่ยนเว่ยฉือเพียงเหลือบมองก็รู้ว่าภาพวาดนั้นคืออะไรนางพูดด้วยความประหลาดใจ "ไม่จริงน่า คนจากบ่อนพนันเจอจวนองค์รัชทายาทเร็วขนาดนี้เลยหรือ?"ซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า "เจ้าเคยเห็นรูปนี้หรือไม่? รู้หรือไม่ว่าทางบ่อนกำลังตามหาปิ่นนี้อยู่ ปิ่นนี้... เป็นของเจ้าหรือเปล่า?"คำถามหนึ่งชุดทำให้เยี่ยนเว่ยฉือรู้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 217 เรื่องสำคัญ
เยี่ยนเว่ยฉือเข้าใจว่าฉินเซียงหรูต้องการบอกว่าการร่วมรักระหว่างสามีภรรยานั้นสอดคล้องกับกฎแห่งธรรมชาติและธรรมชาติของมนุษย์ดังนั้นนางไม่จำเป็นต้องอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานมากนักเยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้าช้า ๆ บ่งบอกว่าตนเข้าใจเพราะถึงอย่างไรนางก็เป็นคนยุคใหม่ ถึงแม้ตอนนั้นจะน่าอาย แต่เรื่องที่จบแล้วก็ถือว่าแล้วกันไปตอนนี้ดูเหมือนว่าคนที่ปล่อยวางไม่ได้ก็คือซ่างกวนซี ไม่อย่างนั้นเหตุใดเขาถึงไม่กล้ามาทานอาหารเย็นเล่า?ทว่าเยี่ยนเว่ยฉือเดาผิด สาเหตุที่ซ่างกวนซีไม่กลับมาทานอาหารเย็นกับนางก็เพราะมีเรื่องสำคัญต้องจัดการซ้ำยังเป็นเรื่องที่ยุ่งยากไม่น้อยด้วย……ณ ห้องตำราซ่างกวนซีกำลังมองภาพวาดในมือและอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเขาถามอวี๋เฟยเหยียน “เจ้าแน่ใจหรือว่าปิ่นปักผมในภาพนี้เป็นของเว่ยฉือ? เหตุใดข้าถึงรู้สึกคุ้น ๆ?”อวี๋เฟยเหยียนตอบว่า “ศิษย์พี่ใหญ่เคยเห็นมาก่อนหรือ? ปิ่นที่ท่านเคยเห็นคงเป็นของพี่สะใภ้ ปิ่นนี้เป็นปิ่นคู่”ภาพวาดนี้เป็นภาพที่อันกั๋วกงส่งมอบแด่ฮ่องเต้คังอู่เมื่อตอนเข้าเฝ้าว่าราชการเช้าของวันนี้ฮ่องเต้คังอู่ไม่ได้ปิดบังเหล่าขุนนาง แต่กลับพิมพ์ภาพวาดนี้ออกมาและมี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 216 คนฉลาด
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองก็มาถึงแม่น้ำเสี่ยวเหลียงที่ค่อนข้างห่างไกลอีกครั้งวันนี้แตกต่างจากเมื่อวาน เพราะฉินเซียงหรูพบว่าเยี่ยนเว่ยฉือได้นำกระถางกำยานออกมาด้วยฉินเซียงหรูถามอย่างสงสัย “สิ่งนี้คืออะไรหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือตอบว่า “บริเวณริมน้ำนี้ยุงชุมนัก สิ่งนี้เอาไว้ไล่ยุงน่ะ”ฉินเซียงหรูค่อย ๆ สูดลมหายใจลึก พลางพยักหน้าแล้วพูดว่า “กลิ่นช่างสดชื่น ดูเหมือนว่าวันนี้ข้าจะได้ปลากลับไปอย่างเต็มอิ่มอีกแล้ว!”ฉินเซียงหรูตกปลาอย่างเงียบ ๆ ส่วนเยี่ยนเว่ยฉือก็อ่านตำราแพทย์ที่นำติดตัวมาด้วยอย่างเงียบ ๆ เช่นกันบางครั้งที่ปลาติดเบ็ด เยี่ยนเว่ยฉือก็จะปรบมือและส่งเสียงไชโยโห่ร้องยกยออย่างเต็มที่ทั้งสองตกปลากันจนถึงตอนเย็นอีกครั้งสิ่งที่แตกต่างจากครั้งก่อนคือคราวนี้หลังจากข้องใส่ปลาเต็ม ฉินเซียงหรูไม่ได้รีบเก็บข้าวของเดินทางกลับ แต่ตะโกนไปทางป่าว่า “ชิงโจว ออกมาเอาของสิ!”ชิงโจว?เยี่ยนเว่ยฉือมองไปยังป่าด้วยความสับสน และแน่นอนว่าครู่ต่อมาชิงโจวก็ออกจากป่ามายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสองด้วยรอยยิ้ม“ขอทำความเคารพชายารัชทายาทและคารวะท่านหมอฉิน”ฉินเซียงวางมือเท้าเอวแล้วยิ้ม “โอ้ ข้าก็ว่าเห
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 215 เจ้าไม่ให้อิสระข้า ข้าก็จะทำให้เจ้าต้องบริสุทธิ์ต่อไป
ซ่างกวนซีสะดุ้งเบา ๆ ขณะนั้นก็เข้าใจทันทีว่าฉินเซียงหรูหมายถึงอะไรที่แท้ฉินเซียงหรูก็รู้เจตนาของเขาอยู่แล้วฉินเซียงหรูต้องการบอกว่าการที่เขามีความรู้สึกต้องการอย่างแรงกล้ากับเยี่ยนเว่ยฉือในครั้งนี้ทำให้เกิดการกระตุ้นความร้อนภายในและสลายพิษเย็นไปได้ไม่แน่ว่าครั้งต่อไปอาจรู้สึกไม่เหมือนเดิมแม้จะมีครั้งต่อไป แต่ครั้งต่อไปที่ว่าก็อาจจะไม่มีความรู้สึกนั้นแล้วว่ากันตามตรง ล้วนเป็นเพราะยังไม่ได้สมหวัง เลยยิ่งโหยหามากขึ้นเรื่อย ๆแต่หากสำเร็จดั่งหวังไปแล้ว ก็ไม่อาจรู้ได้ว่าอารมณ์ที่พลุ่งพล่านนั้นจะหายไปและหลงเหลือแต่ความรู้สึกเบื่อหน่ายหรือไม่?เมื่อคิดได้เช่นนั้น ซ่างกวนซีก็รีบพูดว่า “ไม่มีทางหรอก!”ฉินเซียงหรูพูดอย่างขบขัน “ไม่มีทางอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ริมฝีปากของซ่างกวนซีขยับ แต่เขาพูดไม่ออก เขาหมายจะพูดว่าความสนใจที่เขามีให้เยี่ยนเว่ยฉือนั้นไม่มีทางลดน้อยลงแต่เหตุใดต้องบอกฉินเซียงหรูเรื่องนี้ด้วย หากจะพูดก็ควรพูดกับเยี่ยนเว่ยฉือสิเมื่อเห็นเช่นนั้น ฉินเซียงหรูก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาท แม้ท่านจะมั่นใจว่าไม่มีทาง แต่ท่านก็ต้องคำนึงถึงความรู้สึกของแม่นางเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 214 นี่คือชาอะไร
“ช่วย...” ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตะโกนขอความช่วยเหลือจนจบประโยค ซ่างกวนซีก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าเอง”ฉินเซียงหรูถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนัก เขาจับกรอบประตูด้วยมือข้างหนึ่งและใช้มืออีกข้างมือตบหน้าอกของตัวเอง “องค์รัชทายาท หลอกกันเช่นนี้ ถึงตายได้เลยนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพิ่งสูญเสียชีวิตสามปีให้กับท่าน ไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่นะพ่ะย่ะค่ะ! เฮ้อ!”ซ่างกวนซีขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”ฉินเซียงหรูที่เห็นคราบน้ำบนรองเท้าของซ่างกวนซีก็รู้ว่าเขายืนอยู่ในลานเป็นเวลานานจนเนื้อตัวของเขาเปื้อนน้ำค้างไปหมดแล้วฉินเซียงหรูเม้มปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาทไม่ต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อว่าราชกิจหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“เรื่องราวยังไม่ชัดเจน ข้าไม่มีอารมณ์ไปเข้าเฝ้าหรอก!”ซ่างกวนซีกล่าวอย่างตรงไปตรงมาฉินเซียงหรูอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขัน พลางขยับหลีกทางหลบไปข้าง ๆ แล้วพูดว่า “เช่นนั้น เชิญองค์รัชทายาทเข้ามาเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ซ่างกวนซีเดินเข้าไปในห้องของฉินเซียงหรูฉินเซียงจุดตะเกียงน้ำมัน และจุดเตาเผาดินแดงขนาดเล็ก จากนั้นก็เริ่มต้มชาเมื่อเห็นเช่นนั้น ซ่างกวนซีก็พูดว่า “ไม่ต้องต้มชา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 213 ทักษะด้านการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม
“ท่านอย่าเข้าไป!” ฉินเซียงหรูเอื้อมมือไปคว้าอวี๋เฟยเหยียน แต่คว้าได้เพียงชายเสื้อ ทำให้ห้ามไว้ไม่ทันจากนั้นเขาก็เห็นอวี๋เฟยเหยียนผลักประตูด้วยความกระวนกระวายใจเสียงดังตึงตังทำให้บุรุษและสตรีบนเตียงแข็งค้างอยู่กับที่อวี๋เฟยเหยียนคาดไม่ถึงว่าเขาจะได้เห็นซ่างกวนซีจับเยี่ยนเว่ยฉือกดลงในท่านั้นแม้ทั้งสองคนจะแต่งตัวมิดชิด แต่ท่าทางของพวกเขา...ทำให้คนที่เห็นจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนซ่างกวนซีหันไปมองอวี๋เฟยเหยียนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยไฟลุกโชนไม่รู้ว่าโมโหเพราะถูกรบกวนหรือโมโหเพราะไม่ได้เติมเต็มความปรารถนา!อวี๋เฟยเหยียนเองก็แข็งตัวอยู่กับที่ หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาฝืนใจพูดออกมา “ศะ...ศิษย์พี่ใหญ่ ตะ...ตัวท่านละลายแล้วหรือ?”นี่มันคำถามบ้าอะไรกัน!!เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกอายและโกรธมาก นางผลักซ่างกวนซีด้วยกำลังทั้งหมดและรีบออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองเมื่อเห็นนางวิ่งออกไป ฉินเซียงหรูก็ส่ายหัวอย่างยินดีบนความทุกข์ของคนอื่น “จิ๊ ๆ ๆ ที่แท้ซ่างกวนซีก็ยังบริสุทธิ์อยู่นี่เอง! ฮ่า ๆ ๆ!”ขณะเดียวกันซ่างกวนซีก็ลุกขึ้นนั่ง เขามองไปที่อวี๋เฟยเหยียนซึ่งยังยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม พลา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 212 เรียนรู้ที่จะมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง
เมื่อเห็นความดื้อรั้นของเขา เยี่ยนเว่ยฉือจึงพูดว่า “เช่นนั้นหากท่านไม่อ่าน ข้าก็จะอธิบายให้ฟัง”อธิบาย? อธิบายอะไร? ซ่างกวนซีเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความยากลำบากเยี่ยนเว่ยฉือสงบจิตสงบใจและกล่าวว่า “ท่าร่วมประเวณีท่าแรกเรียกว่าตาแปะเข็นรถ หลังจากทั้งสองถอดอาภรณ์ออกหมดแล้ว ให้บุรุษเริ่ม…”“หยุดพูด!” เมื่อซ่างกวนซีได้ยินเสียงใสเหมือนระฆังเงินของเยี่ยนเว่ยฉือ กล่าวถึงเรื่องน่าอายในห้องหอนั่น กลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาเลยทว่าเยี่ยนเว่ยฉือกลับประหลาดใจที่ได้พบว่า “โอ้ องค์รัชทายาท ท่านหน้าแดงแล้วนี่ ท่านร้อนรึ? ท่านรู้สึกร้อนแล้วใช่หรือไม่?”ซ่างกวนซีไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาจริง ๆ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้นเยี่ยนเว่ยฉือที่เห็นว่าได้ผล นางก็เริ่มพูดอย่างไม่หยุดหย่อนทันที โดยพรรณนาถึงเนื้อหาในตำราอย่างสมจริงท่าบางท่าที่ยากจะอธิบาย นางก็พยายามสาธิตท่าทางเหล่านั้นด้วยตัวเองโชคดีที่นางใส่เสื้อผ้ามิดชิด จึงไม่ถึงกับมองไปแล้วทิ่มแทงสายตาอะไรมากนักแต่ถึงกระนั้น ก็ไม่สามารถต้านทานภาพที่จินตนาการขึ้นในหัวได้เลยทุกครั้งที่เยี่ยนเว่ยฉืออธิบายท่าทาง ในหัวขอ
