LOGINShare
บทที่ 112 น้ำมันตุงมากมายจริง ๆ ด้วย
Related chapters
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 113 แท้จริงแล้วเจ้าเป็นใครกันแน่?
เย่เทียนซูขมวดคิ้ว “นี่… เป็นเพียงสัญญาปากเปล่า เกรงว่า...”จี้อู๋เข้าใจทันที กล่าวว่า “ก่อนเที่ยงวันพรุ่งนี้ พ่อบ้านของข้าจะนำตั๋วเงินเจ็ดพันตำลึงมาเพื่อทำการซื้อขาย ณ ที่นี้ ไม่ผิดคำพูดแน่นอน”หกพันตำลึงสำหรับซื้อโรงงาน หนึ่งพันตำลึงเป็นค่าชดเชยการผิดสัญญาของผู้ซื้อคนก่อนเย่เทียนซูได้ยินจำนวนเงินนี้ก็แสดงสีหน้าละโมบทันที ตาเป็นประกาย ตอบว่า “เช่นนั้นท่านจงจำคำพูดตนเองให้ดี หากเลยเที่ยงวันไปแล้ว ข้าต้องขายให้ที่นี่แก่คนอื่นแล้วนะ”“ไม่โป้ปดแน่!”เย่เทียนซูยิ้ม “ขอบคุณนายท่าน เช่นนั้นท่านเดินทางดี ๆ!”จี้อู๋พยักหน้า พาคนของตนเดินกลับไปยังรถม้าด้วยความยินดีเมื่อเห็นรถม้าขับออกไปไกล กระทั่งลับหายไปจากสายตาเยี่ยนเว่ยฉือและซ่างกวนซีจึงค่อย ๆ เดินออกมาเย่เทียนซูเข้ามาใกล้ ยิ้มแย้ม “ศิษย์พี่ การแสดงของข้ายอดเยี่ยมหรือไม่?”เย่เทียนซูม้วนผมของตน ยิ้มเย้ายวนทำให้เยี่ยนเว่ยฉืออดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากซ่างกวนซีชินกับท่าทางของเขาแล้ว ไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ แต่กลับสงสัยเรื่องโกดังเก็บของเมื่อครู่ จึงถามว่า “เจ้าหาน้ำมันตุงมาจากไหนมากมายเช่นนี้?”เย่เทียนซูชี้ไปที่เยี่ยนเว่ย
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 114 กำจัดภัยเงียบ
ผู้ชายคนนี้ นางอุตส่าห์ช่วยเหลือเขาอย่างเหน็ดเหนื่อย เขากลับยังสงสัยเคลือบแคลงในตัวนาง“เห้อ ชีวิตพระชายาช่างยากเย็น น่าเบื่อหน่ายเสียจริง!” ถ้อยคำของเยี่ยนเว่ยฉือดึงดูดความสนใจของเย่เทียนซูเย่เทียนซูหัวเราะ “ฮ่า ๆ แม่นางน้อย เจ้าว่าอย่างไรนะ?”เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะเจื่อน ๆ “ไม่มี ไม่มีอะไร!” เมื่อกล่าวจบ เยี่ยนเว่ยฉือก็ก้าวเดินตามซ่างกวนซีไป…… บนรถม้าผู้ที่หลอกลวงไร้ความยินดี แต่ผู้ที่ถูกหลอกลวงกลับมีความสุขอย่างยิ่งเมื่อจี้อู๋ขึ้นรถม้าก็เล่าสิ่งที่ตนได้พบเห็นแก่สององค์ชายทราบ ซ่างกวนหลีและซ่างกวนเจวี๋ยฟังอย่างตั้งใจจากนั้นเขาก็ฉีกแขนเสื้อของตน จุดไฟให้ทั้งสองดูเมื่อเห็นแขนเสื้อที่ติดไฟในทันที ซ่างกวนหลีก็ตบต้นขาดังฉาด “ทำได้เยี่ยม!”ซ่างกวนเจวี๋ยก็กล่าวด้วยความยินดี “อาศัยโรงงานทำร่มกระดาษนี้ ไม่เพียงแต่เสด็จพี่รองจะสามารถอธิบายเรื่องนั้นได้แล้ว ยังสามารถอธิบายต่อเสด็จพ่อได้อีกด้วย”ซ่างกวนหลีพยักหน้า “ถูกต้อง แต่บัดนี้ยังติดปัญหาอยู่เรื่องหนึ่ง”“ปัญหาอะไร?”ซ่างกวนหลีเม้มริมฝีปาก ดูเหมือนลำบากใจที่จะเอ่ยซ่างกวนเจวี๋ยมองด้วยความสงสัยซ่างกวนหลียิ้ม “เรื่องนี้ ข
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 115 ทวงคืนองค์รัชทายาท
ซ่างกวนเจวี๋ยได้ยินดังนั้น รีบประจบประแจงว่า “ใช่แล้ว ใช่แล้ว เสด็จพี่รองฉลาดเฉลียวกว่าใคร ข้ากลับคิดแผนการไม่ออกเลย!”ซ่างกวนหลียิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เจ้ายังเยาว์เกินไป ไปกันเถอะ ไม่มีเรื่องน่าหนักใจแล้ว พวกเราไปที่พักผ่อนคลายกันที่หอหงซิ่วเถอะ!”…… ค่ำคืนนั้น ที่จวนผิงอี้โหวโครม! เพล้ง! ปัง!ในลานด้านหลังจวนผิงอี้โหว ได้ยินเสียงทุบทำลายข้าวของดังไม่ขาดสายบรรดาหญิงรับใช้และนางกำนัลต่างเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าขัดขวาง“เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกัน?” ผิงอี้โหวอย่างเยี่ยนหานซานและท่านหญิงหมิงหยาง รีบวิ่งเข้ามาจากลานด้านหน้าเฉิงเอ๋อร์เห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปหา รายงานว่า “นายท่าน ฮูหยิน โปรดเข้าไปดูคุณหนูด้วยเถิดเจ้าค่ะ นับตั้งแต่คุณหนูกลับมาจากตลาด จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายโกรธเสียที บะ… บ่าวเองก็ห้ามไม่ได้!”“โกรธหรือ? โกรธอะไร? ไม่ใช่ว่าข้าให้ตั๋วเงินไปแล้วหรอกหรือ?” ท่านหญิงหมิงหยางงุนงงผิงอี้โหวได้ยินดังนั้น จึงถามว่า “ตั๋วเงิน? ตั๋วเงินอะไร?”ท่านหญิงหมิงหยางถอนหายใจ “อ้อ วันนี้ซูเอ๋อร์เห็นสร้อยข้อมือสองคู่ จึงบอกว่าต้องการเงินสองพันตำลึง แม้ว่าจะแพงไปหน่อย แต่เพ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 116 ปล่อยให้นางอวดดีไม่ได้
ท่านหญิงหมิงหยางจับมือของเยี่ยนชิงซูแล้วพานางเข้าไปในห้องจากนั้นนางก็พูดปลอบด้วยความรักและจริงใจ “ซูเอ๋อร์ พ่อของเจ้าจะทำร้ายเจ้าได้อย่างไร? องค์รัชทายาทอาจมีสถานะสูงส่ง แต่เขาไม่มีตระกูลมารดาคอยสนับสนุนและอยู่ในเมืองหลวงอย่างโดดเดี่ยว เขานั่งตำแหน่งนี้ได้อีกไม่นานหรอก”เยี่ยนชิงซูทำหน้ามุ่ยและแค่นเสียงเย็น ราวกับนางไม่สนใจว่าซ่างกวนซีจะเป็นองค์รัชทายาทหรือไม่ สิ่งเดียวที่นางสนใจคือรูปลักษณ์ของซ่างกวนซีเท่านั้นเมื่อเห็นเช่นนั้น ท่านหญิงหมิงหยางก็กล่าวต่อ “ส่วนเรื่องร่างกายของเขา ตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาได้รับพิษประหลาดเข้าไปมากมาย แม้ฝ่าบาทจะทรงใช้ความพยายามทั้งหมดของคนทั้งแคว้น ก็ไม่สามารถถอนพิษให้เขาได้อย่างสมบูรณ์ ทำได้เพียงระงับพิษไว้เท่านั้น คนเช่นนี้ตายได้ทุกเมื่อ หากเจ้าแต่งงานกับเขาจะไม่กลายเป็นหม้ายตั้งแต่ยังสามเอาหรือ?”“แต่ก็เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าเขาดูดีมากเลยนี่เจ้าคะ!" เยี่ยนชิงซูเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ “เขาไม่เพียงแค่ดูดีมากเท่านั้น แต่เขายัง…อ่อนโยนและเอาใจใส่เยี่ยนเว่ยฉือถึงเพียงนั้นอีกด้วย!...ฮึ่ย!”เยี่ยนชิงซูขยำผ้าเช็ดหน้าในมือ สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความอิจฉาริษ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 117 กลับไปนอนที่ห้อง
ท่านหญิงหมิงหยางทำสีหน้าชั่วร้าย นางพูดพร้อมเผยรอยยิ้มอันน่ากลัว “ข้าอยากให้ชีวิตแต่งงานของนางไม่มีความสุข”“หา? นี่…”ก่อนที่เยี่ยนหานซานจะเอ่ยห้าม ท่านหญิงหมิงหยางก็พูดด้วยความโกรธ “ทำไม? เป็นห่วงนางรึ? อย่าบอกนะว่าท่านยังคิดถึงนางหญิงสารเลวเยวี่ยฉงหรงนั่นอยู่!”เยี่ยนหานซานรีบมาโอบฮูหยินด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและพูดปลอบใจในเวลาเดียวกัน “ดูสิ ดู ๆ ฮูหยินพูดอะไรน่ะ? ในใจข้ามีฮูหยินเพียงคนเดียวเท่านั้น!”ขณะที่เยี่ยนหานซานพูด เขาก็ดันนางไปทางเตียงนอนท่านหญิงหมิงหยางมองท้องฟ้าแล้วพูดยั่วเย้าว่า “นายท่าน ยังไม่มืดเลย”เยี่ยนหานซานยิ้มและพูดว่า “กลัวอะไร ซูเอ๋อร์กำลังจะแต่งงาน เจ้ากับข้าก็เหลือหงเอ๋อร์เป็นลูกชายเพียงคนเดียว ถึงตอนนั้นคงจะเหงาแย่ พวกเรารีบมีน้องให้ซูเอ๋อร์กับหงเอ๋อร์สักคนสองคนดีกว่า จะได้มีลูกเต็มบ้านและครอบครัวอบอุ่น!”ใบหน้าของท่านหญิงหมิงหยางแดงเล็กน้อย สุดท้ายนางก็อาศัยความแข็งแกร่งของเยี่ยนหานซาน ท่องไปยังแดนสวรรค์ด้วยกัน……ณ จวนองค์รัชทายาท“ฮัดชิ่ว!” เยี่ยนเว่ยฉือที่กำลังนั่งอยู่ในห้องตำราส่งเสียงจามรบกวนซ่างกวนซีที่นั่งทำงานอยู่ ทั้งยังดึงความสนใจหว่านฉิงที่
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 118 เร่าร้อนเป็นที่สุด
“นี่ ๆ ๆ องค์รัชทายาท ช้าก่อน ท่านจะรีบไปไหนเนี่ย!” เยี่ยนเว่ยฉือเกือบล้มหน้าคะมำซ่างกวนซีลากนางเข้าไปในห้องนอนโดยปราศจากคำอธิบาย จากนั้นก็เอื้อมมือไปปิดประตูเยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าอากาศรอบตัวเริ่มร้อนระอุและคลุมเครือขณะที่นางกำลังสับสน ซ่างกวนซีก็ชี้ไปที่ตั่งเตี้ย ๆ ข้างเตียงแล้วพูดว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้านอนตรงนี้”เยี่ยนเว่ยฉือมองเตียงใหม่ที่แสนกว้างขวาง จากนั้นก็มองไปที่ตั่งเล็กแคบ ๆ สุดท้ายก็หันไปมองซ่างกวนซี ดวงตากลมโตของนางกะพริบด้วยความสับสนซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า “ฟังไม่รู้เรื่อง?”มุมปากของเยี่ยนเว่ยฉือกระตุก ไม่ใช่ว่านางฟังไม่รู้เรื่อง นางแค่...ไม่เข้าใจนิดหน่อย“องค์รัชทายาทนอนกับข้าแล้วรู้สึก...อึดอัดมากเลยหรือ?” เยี่ยนเว่ยฉืออดไม่ได้ที่จะถามซ่างกวนซีขมวดคิ้ว ไม่ใช่เพราะเขาอึดอัด แต่เพราะใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวต่างหากวิชาสหัสเหมันต์ควรถูกนำมาใช้ช่วยชีวิต ไม่ใช่เพื่อช่วยให้เขาระงับความปรารถนาของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าเยี่ยนเว่ยฉือที่ทำสีหน้าไม่รู้ความและไร้เดียงสา ราวกับไม่รู้ตัวว่าท่าทางที่งดงามนี้น่าหลงใหลเป็นที่สุดเขาไม่ใช่คนตายด้านทั้งยัง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 119 อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าแตะต้องเจ้า
โดยเฉพาะซ่างกวนซีที่ถามอย่างหมดคำจะพูด “พูดอะไรของเจ้า? เหตุใดข้าต้องถอดเสื้อผ้าด้วย!”เยี่ยนเว่ยฉือส่ายขวดยาในมือ กะพริบตาแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาททิ้งสมองไว้ในอ่างตอนที่อาบน้ำรึ? เมื่อครู่ข้าก็เพิ่งบอกว่าข้าไปหยิบยา และนั่นก็เป็นยาที่จะเอามาทาให้ท่าน ซึ่งแน่นอนว่าตอนทายาก็ต้องถอดเสื้อผ้าอย่างไรเล่า!”ซ่างกวนซีพูดไม่ออกชั่วขณะ เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “บังอาจนัก!” กล้าดีอย่างไรถึงมาว่าเขาไม่มีสมอง?เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม ก้าวไปดึงข้อมือของซ่างกวนซีแล้วเดินไปที่โต๊ะนางคุ้นชินกับความปากร้ายแต่ใจดีของซ่างกวนซีแล้ว“เอาล่ะ ๆ นี่ไม่ใช่วันแรกที่ข้าทำตัวอวดดีเสียหน่อย ท่านควรจะชินได้แล้ว มา ถอดเสื้อผ้า!”เยี่ยนเว่ยฉือหยิบขวดยาขึ้นมาและรอให้ซ่างกวนซีเปลื้องผ้าซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า “แผลภายนอกก็หายดีหมดแล้ว เหตุใดข้าต้องยาทาอีก?”เยี่ยนเว่ยฉือกระพริบตาแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ก็เพื่อห้ามเลือดและลดการอักเสบ แต่ตอนนี้ใช้ลบรอยแผลเป็น เพื่อความสวยงามอย่างไรเล่า!”“ลบรอยแผลเป็นรึ?” ซ่างกวนซีพูดอย่างจนใจ “ข้าไม่จำเป็นต้องลบรอยแผลเป็นหรอก”เขาอยู่ในสนามรบมมาตลอดทั้งปีและมีรอยแผลเป็นบนร่างกายนับไม
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 120 องค์รัชทายาทใจเย็นก่อน
“แตะ...แตะต้องข้า?” ดวงตากลมโตของเยี่ยนเว่ยฉือกะพริบปริบ ๆ ดูเหมือนนางจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ซ่างกวนซีพูด“ไม่เข้าใจรึ? เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าได้สัมผัสมันเอง!” ทันทีที่ซ่างกวนซีพูดจบ เยี่ยนเว่ยฉือก็รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนขณะที่นางกำลังจะมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้ชัดเจน นางก็ถูกอุ้มขึ้นมาแล้ว“ว้าย! องค์รัชทายาท นี่ท่านทำอะไรเนี่ย?!” ทายาให้อยู่ดี ๆ เหตุใดจู่ ๆ คนผู้นี้ถึงได้อุ้มนางเล่า?ซ่างกวนซีวางนางไว้บนเตียงโดยไร้ซึ่งคำอธิบายใด ๆ จากนั้นเขาก็โน้มตัวทาบทับลงมาอย่างฉับพลันลมหายใจของเยี่ยนเว่ยฉือเริ่มติดขัดในทันที แม้นางจะหัวช้าแค่ไหน แต่นางก็เข้าใจสายตาคุกคามของซ่างกวนซีนี่มันแย่สุด ๆ!นางเพียงแค่ทายาให้ซ่างกวนซีก็เท่านั้น เขาจะเนรคุณนางเช่นนี้ได้อย่างไร?เยี่ยนเว่ยฉือรีบวางมือบนหน้าอกของซ่างกวนซีและพูดตะกุกตะกัก “อะ…องค์รัชทายาท…จะ...ใจเย็นก่อน!”ซ่างกวนซีโต้กลับด้วยความโกรธ “เจ้าจะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไรในเมื่อเจ้าลูบ ๆ คลำ ๆ ข้าเช่นนี้? เยี่ยนเว่ยฉือ เจ้าจะยั่วข้าแล้วปฏิเสธอยู่ร่ำไปเยี่ยงนี้จนถึงเมื่อไร?”“องค์รัชทายาท ข้าเปล่านะ ข้า...ข้ามีเจตนาดีหวังจะทายาให้ท่าน ไม่
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 430 รินชาขอขมา
ซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหานาง "เต๋อซ่วนกงกงอุตส่าห์มาทั้ง ๆ ที่ฝนตก มิเช่นนั้นข้าคงมิให้เจ้าต้องลำบากมาด้วยตนเอง"พูดอีกอย่างก็คือ วันนี้ที่ให้เกียรติก็เพราะเห็นแก่ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮา และยิ่งไม่ใช่เพื่อองค์หญิงเหวินหลิงเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มให้องค์หญิงเหวินหลิง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า วางมือของตนเองบนมือของซ่างกวนซี แล้วนั่งลงด้วยกันจากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยว่า "เอาล่ะ ข้ามาแล้ว องค์หญิงมีอะไรอยากทำอยากพูดก็รีบทำรีบพูดเถิด ตอนนี้ข้ายังอารมณ์ดีอยู่!"องค์หญิงเหวินหลิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธนางเป็นแก้วตาดวงใจของฝ่าบาทและฮองเฮา เสด็จพี่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูนาง ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อนแต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือทำอะไรกับนาง สำนักหมอหลวงทั้งสำนักก็ยังจนปัญญานางคันคะเยอจนแทบจะทนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน แทบจะข่มตานอนไม่หลับสตรีให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากที่สุด นางไม่กล้าเกาแรง ๆ กลัวผิวหนังจะถลอก ได้แต่อดทนไว้ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นอกจากกินยานอนหลับแล้วก็แทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับ องค์หญิงเหวินหลิงก็ข่มความไม่พอใจ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 429 ขอโทษถึงที่
ความจริงแล้วซ่างกวนซีไม่ได้พูดโกหก เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนนอนหลับไปแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกไม่สบายตัวเพราะสวมเสื้อตัวนอก จึงดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองตลอดเวลาท่านอนของนางก็ไม่ดี พลิกตัวไปมาในขณะที่ซ่างกวนซีใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน ทำให้เขาเป็นคนนอนไวดังนั้นเยี่ยนเว่ยฉือจึงทำให้เขาไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนด้วยความจนใจ ซ่างกวนซีจึงลุกขึ้นมาช่วยเยี่ยนเว่ยฉือถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วรอจนกระทั่งนางหลับสนิท จึงได้นอนพักไปครู่หนึ่งเขาไม่ได้นอนหลับสบาย คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือก็คงจะนอนไม่หลับเช่นกันดังนั้นก่อนจะไปประชุมราชสำนักในวันนี้ ซ่างกวนซีจึงสั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ไปรบกวนการพักผ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจากนั้นเขาก็บ่นออกมาลอย ๆ ว่า "ถูกเด็กคนนั้นทำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืน" บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจผิดไปคิดว่าพระชายาของพวกเขา ถูกองค์รัชทายาททำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืนจึงเป็นที่มาของบทสนทนาเมื่อครู่นี้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าซ่างกวนซีพูดจาไม่ระวังปาก ช่างเหลวไหลสิ้นดี!เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรเลย พูดราวกับว่านางเคยชินเสียแล้ว น่ารังเกียจ!ดังนั้นเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นออกจากห้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 428 ช่างหวานล้ำ! ใช้ชีวิตร่วมกัน
ซ่างกวนซีไม่เคยฝากความหวังไว้กับผู้อื่นการต่อสู้เพียงลำพังมาหลายปี ทำให้เขาเคยชินกับการแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือที่ทั้งโกรธแค้นและมุ่งมั่น เขาก็รู้สึกว่าบางเรื่อง ควรจะเรียนรู้ที่จะแบ่งปันเรื่องน่ายินดีเมื่อพูดออกไป สองคนร่วมยินดีปรีดาเรื่องเศร้าเมื่อพูดออกไป ทั้งสองก็สามารถร่วมแบ่งปันความทุกข์ทำให้ความหวานยิ่งหวานขึ้น ทำให้ความขมลดลงครึ่งหนึ่งซ่างกวนซีลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเยี่ยนเว่ยฉือ เขาวางคางไว้บนหูของนาง พูดอย่างอ่อนโยน "ได้ เจ้าช่วยข้า พวกเราจะร่วมกัน ล้างมลทินให้เสด็จแม่ ร่วมกันตามหาน้องสาว"เยี่ยนเว่ยฉือโอบกอดซ่างกวนซีตอบ แล้วพูดต่อ "พวกเราจะร่วมกันถอนพิษให้ท่าน ร่วมกันฉลองวันเกิดอีกหลาย ๆ ปี ร่วมกันกินบะหมี่อายุยืนอีกหลาย ๆ ชาม ใช้ชีวิต…ร่วมกัน"ใช้ชีวิต… ร่วมกัน?ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนเต้นรัว ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน กำลังโอบกอดหัวใจที่เคยเย็นชาของเขาทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคำพูดของเยี่ยนเว่ยฉือที่แท้เมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน... สามารถทำเรื่องต่าง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 427 นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน
"เป็นนางที่ช่วยพวกท่านไว้หรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามต่อซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "นางเป็นคนดีมาก นางมัดน้องสาวของข้าไว้แนบอก แบกลูกสาวตัวน้อยของนางไว้บนหลัง แล้วก็จูงมือข้า พยายามหลบหนี แต่นางเป็นเพียงสตรี ทั้งยังต้องดูแลเด็กถึงสามคน จะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน? แม้ว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว ก็ยังถูกพวกมือสังหารไล่ตามทัน มือสังหารถือหน้าไม้ ดูท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต นางส่งน้องสาวคืนให้ข้า ให้ข้าอุ้มนางแล้ววิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับมามอง ส่วนนางก็พาลูกสาวตัวน้อยของนาง ถ่วงเวลาพวกมือสังหาร""แต่พวกมือสังหารเห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้า พวกเขาถูกฮูหยินผู้นั้นรั้งตัวไว้ ไม่สามารถไล่ตามมาได้ จึงยิงหน้าไม้มาที่ข้า ลูกธนูดอกแรกยิงพลาด ไม่ได้คร่าชีวิตข้า เพียงแต่เฉี่ยวแขนของข้าไป เมื่อเห็นว่าลูกธนูดอกที่สองกำลังจะพุ่งเข้าใส่หน้าอก ฮูหยินผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามา โอบกอดข้าแล้วกลิ้งลงไปจากเนินเขาด้วยกัน หลบการโจมตีที่ถึงชีวิตได้""แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านหนีรอดมาได้หรือไม่? ทุกคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?" เยี่ยนเว่ยฉือถามด้วยความเป็นห่วงซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "หลังจากกลิ้งลงมาจา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 426 เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ศาลาไป๋หยาง
เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่า เรื่องเลวร้ายจะต้องเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นแน่แต่มันเกี่ยวอะไรกับความตะกละ?นางรออย่างใจเย็นให้ซ่างกวนซีพูดต่อไป“เสด็จแม่ทรงทราบว่า ในวังหน้าวังหลัง มีคนมากมายที่ไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีที่ยืน ต่างก็หาวิธีที่จะกำจัดพวกเราให้พ้นทาง เพื่อจะได้เข้ามายึดครองตำแหน่งของเรา ดังนั้นตอนที่ไป พวกเราจึงปิดบังกำหนดการเดินทางตลอดทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืน มิได้เปิดโอกาสให้ใครลงมือได้เลย แต่ระหว่างทางกลับ ก็บังเอิญเจอกับเทศกาลตวนอู่ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า”ซ่างกวนซีถอนหายใจ จับมือเยี่ยนเว่ยฉือแน่นขึ้นเขาพูดต่อ “ในวันคล้ายวันเกิดทุกปี เสด็จแม่จะผูกด้ายมงคลให้ข้าด้วยพระองค์เอง และต้มบะหมี่อายุยืนให้ข้าหนึ่งชาม แม้ว่าเสด็จพ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่ มีขุนนางมาร่วมงานกันมากมาย แต่สิ่งที่ข้าชอบที่สุด ก็คือบะหมี่อายุยืนที่เสด็จแม่ทำด้วยพระองค์เอง ก็เพราะบะหมี่อายุยืนชามนี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเราแม่ลูกต้องแยกจากกันตลอดกาล”จากคำบรรยายของซ่างกวนซีขบวนเสด็จของฮองเฮากลับวังหลวง ใช้เวลาเดินทางสองวันหนึ่งคืนในช่วงเย็นของวันตวนอู่ พวกเขาเดินทางมา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 425 ซ่างกวนซีเผยความในใจ
ซ่างกวนซีคาดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะถามคำถามเช่นนี้ออกมาชั่วขณะหนึ่งสมองของเขาแทบจะหยุดทำงานเด็กคนนี้...ช่างทำให้คนไปไม่เป็นเก่งเสียจริงการยั่วเย้าคนโดยไม่แสดงออก นับว่าเป็นเสน่ห์ที่สะกดหัวใจที่สุดกระมัง?ซ่างกวนซีอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นปิ่นหางหงส์ ก็พลันตระหนักถึงภาระหน้าที่บนบ่าและวันตายที่ไม่อาจรู้ได้เขาไม่อยากดึงเยี่ยนเว่ยฉือเข้ามาในวังวนนี้แต่ก็ไม่อยากผลักไสนางออกไปโดยง่ายช่างเถอะ ทนอีกหน่อยแล้วกันบางทีพรุ่งนี้เขาอาจจะหามัจฉาทองคำจิ่วหยางเจอก็ได้?ซ่างกวนซีจับมือเยี่ยนเว่ยฉือขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า “เว่ยฉือ ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า”“ขอโทษ?” เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงซ่างกวนซีพยักหน้า “วันเทศกาลตวนอู่ ข้าไม่ควรจะทำอาหารที่เจ้าอุตส่าห์เตรียมอย่างตั้งใจพัง ข้าผิดเอง”ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ฝ่าบาทไม่ได้ชดเชยให้ข้าในวันรุ่งขึ้นแล้วหรือ ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว”ซ่างกวนซีดึงนางลงไปนอนด้วยกัน โอบกอดนางเบา ๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่ข้าไม่กินอะไรในวันตวนอู่ ก็เพราะว่าเมื่อสิบหกปีก่อน เป็นเพราะความตะกละของข้าเอง ทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องสิ้นพระชนม์ และทำให้น้องสาวที่เพิ่งเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 424 จะทำต่อหรือไม่?
ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ เห็นหน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น และเห็นว่านางหน้าแดงจนถึงลำคอเพราะความเขินอายเขารู้สึกได้ถึงร่างกายของนางที่สั่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมที่เย้ายวนจากร่างของนางประตูแห่งร่างกาย เชิญเขาเข้าไปเป็นแขกเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่?ซ่างกวนซีกำมือแน่น อดไม่ได้ที่จะถามตามความต้องการของเยี่ยนเว่ยฉือ "เช่นนั้น... ข้าต้องเคาะประตูอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองซ่างกวนซี ดวงตาเผยความขุ่นเคืองเล็กน้อยนี่ต้องให้นางสอนด้วยหรือ?ก่อนหน้านี้... ก่อนหน้านี้ที่ใต้เตียงในหอวสันต์อนันตกาล เขา... เขาก็ทำได้ดีนี่นาเยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็ถูกซ่างกวนซีจับคางไว้ซ่างกวนซีจับใบหน้าของนางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวลง จุมพิตลงไปเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นระริก ราวกับหัวใจของนางที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นส่ำหลังจากจูบอย่างแผ่วเบา ซ่างกวนซีก็เงยหน้าขึ้น มองนางอย่างอ่อนโยน "เช่นนี้หรือ?"ฟืด…เยี่ยนเว่ยฉือสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายแทบจะละลายสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นเดี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 423 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ แล้วปากเล่า?
แม้ว่าท่าทางของซ่างกวนซีจะดูดุร้ายแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะสิ่งที่นางกังวลก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยซ่างกวนซีไม่ได้ระแวงนาง ไม่ได้รู้สึกว่านางเป็นปีศาจ และไม่ได้โลภอยากได้กำไลข้อมือของนางเขาแค่กังวลว่านางจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพราะของล้ำค่าอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติถึงชีวิตเยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีนิ่งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฝ่าบาท ท่านช่างดีเหลือเกินเพคะ!”ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนี “พูดจาดี ๆ ก็ไม่ได้ผล ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใช้ก็คือไม่อนุญาต!”เยี่ยนเว่ยฉือปีนขึ้นไปหาซ่างกวนซีทันที เข้าไปใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช้ต่อหน้าคนอื่น ใช้เฉพาะต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น”การเข้าใกล้อย่างกะทันหัน ทำให้ซ่างกวนซีเอนหลังโดยไม่รู้ตัว เกือบจะหงายตกจากเตียงเยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางลนลานของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คิดในใจว่า ‘ข้ายังนึกว่าเขาเก่งกาจ ที่แท้ก็แค่เสือกระดาษ ฮึ รู้จักแต่ขู่ข้า!’เยี่ยนเว่ยฉือผูกเชือกที่กระโปรงไปด้วย มองเขาอย่างขี้เล่นไปด้วยซ่างกวนซีถูกสายตาที่แฝงไปด้วยความเย้าหยอกนั้นมองจนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 422 เผยความในใจกันเถอะ
ซ่างกวนซีซ่างกวนซียื่นมือออกไป ลูบคลำกำไลนั้นเบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถเก็บของทุกอย่างไว้ในกำไลนี้ได้?"เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฝ่าบาท ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อย ๆ อธิบายให้ท่านฟัง ดีหรือไม่?"ซ่างกวนซีลังเลเล็กน้อย "ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าก็จะพูดจาเหลวไหลอีก!"เยี่ยนเว่ยฉือพองแก้ม "ถ้าข้าพูดโกหก ท่านก็มัดข้าอีกครั้งสิ พูดด้วยท่าทางเช่นนี้... มันน่าอายเกินไป"เยี่ยนเว่ยฉือไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าร่างกายของนางจะหลุดออกมาจากเสื้อตัวในแม้ว่าจะเคยนอนเตียงเดียวกับซ่างกวนซีหลายครั้งแล้ว แต่ในความทรงจำของนาง นางก็สวมเสื้อผ้าครบถ้วน ไม่เคย... ไม่เคยเปิดเผยเรือนร่างต่อเขาซ่างกวนซีเห็นท่าทางน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็แก้สายรัดเอวที่ข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือออกเยี่ยนเว่ยฉือได้รับอิสระก็รีบดึงสาบเสื้อเข้าหากัน แล้วหลบไปที่มุมเตียงซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเด็กสาวคนนี้ ตอนหลับก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง โผเข้าหาอ้อมกอดเขาตอนตื่นกลับระแวดระวัง ป้องกันตัวราวกับจะผลักไสคนให้ออกไปให้ไกลไม่รู้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอ
