เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 115 ทวงคืนองค์รัชทายาท
บทที่เกี่ยวข้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 116 ปล่อยให้นางอวดดีไม่ได้
ท่านหญิงหมิงหยางจับมือของเยี่ยนชิงซูแล้วพานางเข้าไปในห้องจากนั้นนางก็พูดปลอบด้วยความรักและจริงใจ “ซูเอ๋อร์ พ่อของเจ้าจะทำร้ายเจ้าได้อย่างไร? องค์รัชทายาทอาจมีสถานะสูงส่ง แต่เขาไม่มีตระกูลมารดาคอยสนับสนุนและอยู่ในเมืองหลวงอย่างโดดเดี่ยว เขานั่งตำแหน่งนี้ได้อีกไม่นานหรอก”เยี่ยนชิงซูทำหน้ามุ่ยและแค่นเสียงเย็น ราวกับนางไม่สนใจว่าซ่างกวนซีจะเป็นองค์รัชทายาทหรือไม่ สิ่งเดียวที่นางสนใจคือรูปลักษณ์ของซ่างกวนซีเท่านั้นเมื่อเห็นเช่นนั้น ท่านหญิงหมิงหยางก็กล่าวต่อ “ส่วนเรื่องร่างกายของเขา ตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาได้รับพิษประหลาดเข้าไปมากมาย แม้ฝ่าบาทจะทรงใช้ความพยายามทั้งหมดของคนทั้งแคว้น ก็ไม่สามารถถอนพิษให้เขาได้อย่างสมบูรณ์ ทำได้เพียงระงับพิษไว้เท่านั้น คนเช่นนี้ตายได้ทุกเมื่อ หากเจ้าแต่งงานกับเขาจะไม่กลายเป็นหม้ายตั้งแต่ยังสามเอาหรือ?”“แต่ก็เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าเขาดูดีมากเลยนี่เจ้าคะ!" เยี่ยนชิงซูเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ “เขาไม่เพียงแค่ดูดีมากเท่านั้น แต่เขายัง…อ่อนโยนและเอาใจใส่เยี่ยนเว่ยฉือถึงเพียงนั้นอีกด้วย!...ฮึ่ย!”เยี่ยนชิงซูขยำผ้าเช็ดหน้าในมือ สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความอิจฉาริษ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 117 กลับไปนอนที่ห้อง
ท่านหญิงหมิงหยางทำสีหน้าชั่วร้าย นางพูดพร้อมเผยรอยยิ้มอันน่ากลัว “ข้าอยากให้ชีวิตแต่งงานของนางไม่มีความสุข”“หา? นี่…”ก่อนที่เยี่ยนหานซานจะเอ่ยห้าม ท่านหญิงหมิงหยางก็พูดด้วยความโกรธ “ทำไม? เป็นห่วงนางรึ? อย่าบอกนะว่าท่านยังคิดถึงนางหญิงสารเลวเยวี่ยฉงหรงนั่นอยู่!”เยี่ยนหานซานรีบมาโอบฮูหยินด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและพูดปลอบใจในเวลาเดียวกัน “ดูสิ ดู ๆ ฮูหยินพูดอะไรน่ะ? ในใจข้ามีฮูหยินเพียงคนเดียวเท่านั้น!”ขณะที่เยี่ยนหานซานพูด เขาก็ดันนางไปทางเตียงนอนท่านหญิงหมิงหยางมองท้องฟ้าแล้วพูดยั่วเย้าว่า “นายท่าน ยังไม่มืดเลย”เยี่ยนหานซานยิ้มและพูดว่า “กลัวอะไร ซูเอ๋อร์กำลังจะแต่งงาน เจ้ากับข้าก็เหลือหงเอ๋อร์เป็นลูกชายเพียงคนเดียว ถึงตอนนั้นคงจะเหงาแย่ พวกเรารีบมีน้องให้ซูเอ๋อร์กับหงเอ๋อร์สักคนสองคนดีกว่า จะได้มีลูกเต็มบ้านและครอบครัวอบอุ่น!”ใบหน้าของท่านหญิงหมิงหยางแดงเล็กน้อย สุดท้ายนางก็อาศัยความแข็งแกร่งของเยี่ยนหานซาน ท่องไปยังแดนสวรรค์ด้วยกัน……ณ จวนองค์รัชทายาท“ฮัดชิ่ว!” เยี่ยนเว่ยฉือที่กำลังนั่งอยู่ในห้องตำราส่งเสียงจามรบกวนซ่างกวนซีที่นั่งทำงานอยู่ ทั้งยังดึงความสนใจหว่านฉิงที่
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 118 เร่าร้อนเป็นที่สุด
“นี่ ๆ ๆ องค์รัชทายาท ช้าก่อน ท่านจะรีบไปไหนเนี่ย!” เยี่ยนเว่ยฉือเกือบล้มหน้าคะมำซ่างกวนซีลากนางเข้าไปในห้องนอนโดยปราศจากคำอธิบาย จากนั้นก็เอื้อมมือไปปิดประตูเยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าอากาศรอบตัวเริ่มร้อนระอุและคลุมเครือขณะที่นางกำลังสับสน ซ่างกวนซีก็ชี้ไปที่ตั่งเตี้ย ๆ ข้างเตียงแล้วพูดว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้านอนตรงนี้”เยี่ยนเว่ยฉือมองเตียงใหม่ที่แสนกว้างขวาง จากนั้นก็มองไปที่ตั่งเล็กแคบ ๆ สุดท้ายก็หันไปมองซ่างกวนซี ดวงตากลมโตของนางกะพริบด้วยความสับสนซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า “ฟังไม่รู้เรื่อง?”มุมปากของเยี่ยนเว่ยฉือกระตุก ไม่ใช่ว่านางฟังไม่รู้เรื่อง นางแค่...ไม่เข้าใจนิดหน่อย“องค์รัชทายาทนอนกับข้าแล้วรู้สึก...อึดอัดมากเลยหรือ?” เยี่ยนเว่ยฉืออดไม่ได้ที่จะถามซ่างกวนซีขมวดคิ้ว ไม่ใช่เพราะเขาอึดอัด แต่เพราะใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวต่างหากวิชาสหัสเหมันต์ควรถูกนำมาใช้ช่วยชีวิต ไม่ใช่เพื่อช่วยให้เขาระงับความปรารถนาของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าเยี่ยนเว่ยฉือที่ทำสีหน้าไม่รู้ความและไร้เดียงสา ราวกับไม่รู้ตัวว่าท่าทางที่งดงามนี้น่าหลงใหลเป็นที่สุดเขาไม่ใช่คนตายด้านทั้งยัง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 119 อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าแตะต้องเจ้า
โดยเฉพาะซ่างกวนซีที่ถามอย่างหมดคำจะพูด “พูดอะไรของเจ้า? เหตุใดข้าต้องถอดเสื้อผ้าด้วย!”เยี่ยนเว่ยฉือส่ายขวดยาในมือ กะพริบตาแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาททิ้งสมองไว้ในอ่างตอนที่อาบน้ำรึ? เมื่อครู่ข้าก็เพิ่งบอกว่าข้าไปหยิบยา และนั่นก็เป็นยาที่จะเอามาทาให้ท่าน ซึ่งแน่นอนว่าตอนทายาก็ต้องถอดเสื้อผ้าอย่างไรเล่า!”ซ่างกวนซีพูดไม่ออกชั่วขณะ เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “บังอาจนัก!” กล้าดีอย่างไรถึงมาว่าเขาไม่มีสมอง?เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม ก้าวไปดึงข้อมือของซ่างกวนซีแล้วเดินไปที่โต๊ะนางคุ้นชินกับความปากร้ายแต่ใจดีของซ่างกวนซีแล้ว“เอาล่ะ ๆ นี่ไม่ใช่วันแรกที่ข้าทำตัวอวดดีเสียหน่อย ท่านควรจะชินได้แล้ว มา ถอดเสื้อผ้า!”เยี่ยนเว่ยฉือหยิบขวดยาขึ้นมาและรอให้ซ่างกวนซีเปลื้องผ้าซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า “แผลภายนอกก็หายดีหมดแล้ว เหตุใดข้าต้องยาทาอีก?”เยี่ยนเว่ยฉือกระพริบตาแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ก็เพื่อห้ามเลือดและลดการอักเสบ แต่ตอนนี้ใช้ลบรอยแผลเป็น เพื่อความสวยงามอย่างไรเล่า!”“ลบรอยแผลเป็นรึ?” ซ่างกวนซีพูดอย่างจนใจ “ข้าไม่จำเป็นต้องลบรอยแผลเป็นหรอก”เขาอยู่ในสนามรบมมาตลอดทั้งปีและมีรอยแผลเป็นบนร่างกายนับไม
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 120 องค์รัชทายาทใจเย็นก่อน
“แตะ...แตะต้องข้า?” ดวงตากลมโตของเยี่ยนเว่ยฉือกะพริบปริบ ๆ ดูเหมือนนางจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ซ่างกวนซีพูด“ไม่เข้าใจรึ? เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าได้สัมผัสมันเอง!” ทันทีที่ซ่างกวนซีพูดจบ เยี่ยนเว่ยฉือก็รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนขณะที่นางกำลังจะมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้ชัดเจน นางก็ถูกอุ้มขึ้นมาแล้ว“ว้าย! องค์รัชทายาท นี่ท่านทำอะไรเนี่ย?!” ทายาให้อยู่ดี ๆ เหตุใดจู่ ๆ คนผู้นี้ถึงได้อุ้มนางเล่า?ซ่างกวนซีวางนางไว้บนเตียงโดยไร้ซึ่งคำอธิบายใด ๆ จากนั้นเขาก็โน้มตัวทาบทับลงมาอย่างฉับพลันลมหายใจของเยี่ยนเว่ยฉือเริ่มติดขัดในทันที แม้นางจะหัวช้าแค่ไหน แต่นางก็เข้าใจสายตาคุกคามของซ่างกวนซีนี่มันแย่สุด ๆ!นางเพียงแค่ทายาให้ซ่างกวนซีก็เท่านั้น เขาจะเนรคุณนางเช่นนี้ได้อย่างไร?เยี่ยนเว่ยฉือรีบวางมือบนหน้าอกของซ่างกวนซีและพูดตะกุกตะกัก “อะ…องค์รัชทายาท…จะ...ใจเย็นก่อน!”ซ่างกวนซีโต้กลับด้วยความโกรธ “เจ้าจะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไรในเมื่อเจ้าลูบ ๆ คลำ ๆ ข้าเช่นนี้? เยี่ยนเว่ยฉือ เจ้าจะยั่วข้าแล้วปฏิเสธอยู่ร่ำไปเยี่ยงนี้จนถึงเมื่อไร?”“องค์รัชทายาท ข้าเปล่านะ ข้า...ข้ามีเจตนาดีหวังจะทายาให้ท่าน ไม่
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 121 ตอนนี้เข้าใจแล้วรึยัง
เยี่ยนเว่ยฉือไม่รู้ว่าซ่างกวนซีจะทำอะไร แต่สิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้องตอนนี้นางจิตใจไม่สงบเป็นอย่างมาก แต่การที่คนสองคนแนบชิดกัน อีกทั้งนางก็อยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยเช่นนี้ จะให้นางใจเย็นอย่างไร??นางมองซ่างกวนซีอย่างประหม่า เห็นเขาเหยียดนิ้วเรียวยาวไปแต้มขี้ผึ้งขึ้นมาแล้วค่อย ๆ ถูบนไหล่ของเยี่ยนเว่ยฉือเขาถามเสียงทุ้ม “ตอนนี้...เจ้าเข้าใจแล้วหรือยัง?”“ขะ...เข้าใจอะไร?” เยี่ยนเว่ยฉือสับสนนิ้วของซ่างกวนซีค่อย ๆ เลื่อนลงมาตามไหล่เรียบเนียนของนาง ไล่ไปที่กระดูกไหปลาร้าของนางแล้วลูบเบา ๆ “เช่นนี้เล่า เข้าใจหรือไม่?”เยี่ยนเว่ยฉือกล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น “องค์รัชทายาท ทะ...ท่านโปรดพูดให้ชัดเจนกว่านี้หน่อยสิ วะ...ว่าข้าควรเข้าใจอะไร?”ซ่างกวนซีจนใจ ที่เขาจนใจนั้นไม่ใช่เพียงเพราะความหัวช้าของเยี่ยนเว่ยฉือ แต่ยังเป็นเพราะปฏิกิริยาของตัวเองด้วยหากเยี่ยนเว่ยฉือยังไม่เข้าใจอีก เขาก็จะทนไม่ไหวแล้ว!นิ้วของซ่างกวนซีที่เปื้อนขี้ผึ้งเนื้อเนียน ยังคงเคลื่อนช้า ๆ ไปตามกระดูกไหปลาร้าของเยี่ยนเว่ยฉือ และหลังจากนั้นไม่นาน มันก็เคลื่อนมาถึงขอบกางเกงชั้นในของเยี่ยนเว่ยฉือซ่างกวนซีถามเสียงท
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 122 ความอันตรายอันเย้ายวน
ปึง!ประตูถูกเปิดออกด้วยแรงจากฝ่ามือ กระแทกชวนหงเข้าอย่างแรง“โอ๊ย——” ยังไม่ทันที่นางจะกรีดร้องจนสิ้นเสียง ชวนหงก็ถูกประตูกระแทกจนหมดสติและเลือดกำเดาสีแดงสดไหลลงมาอาบหน้าของนางในทันทีเสียงความวุ่นวายที่ดังอึกทึกทำให้พ่อบ้านจางกับจางมามา รวมไปถึงซูเค่อและหว่านฉิงที่อยู่ตรงเรือนด้านนอกต่างก็ได้ยินกันหมดจางมามาไม่ยอมให้สาวใช้ทั้งสองเข้ามา พาเพียงแค่พ่อบ้านจางเข้าไปตรวจสอบในเรือนคนชราทั้งสองมีสายตาที่หลักแหลม เมื่อพวกเขาเห็นประตูห้องเปิดอยู่และเห็นซ่างกวนซีนั่งอยู่ในห้อง ส่วนชวนหงนอนอยู่ในเรือน พวกเขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจางมามาตะโกนไปทางประตู “พวกเจ้าสองคนมัวยืนเหม่ออะไรอยู่ ไม่รีบแบกนางกลับไปอีก?”ซูเค่อและหว่านฉิงมองหน้ากัน จากนั้นก็รีบก้าวไปแบกชวนหงออกไปทั้งสองปฏิบัติตามโดยไม่ได้ถามอะไรแม้แต่คำเดียวหลังจากคนอื่น ๆ ไปกันหมดแล้ว จางมามาก็ก้าวไปปิดประตูโดยไม่พูดอะไรซ่างกวนซีถอนหายใจ แม้เขาจะรำคาญชวนหงจนระบายอารมณ์ออกไป แต่ก็สามารถระงับความว้าวุ่นของเขาได้เขายิ้มเจื่อนด้วยความละอาย “นี่ข้าเป็นอะไรเนี่ย? โตจนป่านนี้แล้วแท้ ๆ หรือว่าข้าอยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวมานานเกินไป?”
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 123 อย่าถามซี้ซั้ว
“ท่านรัฐทายาท ท่านกำลังตามหาองค์รัชทายาทหรือขอรับ ตอนนี้พระองค์ไปที่เรือนด้านหน้าแล้วขอรับ” พ่อบ้านจางกล่าวอวี๋เฟยเหยียนพยักหน้า จากนั้นหันไปมองผ้าห่มแล้วพูดด้วยความสับสน “เกิดอะไรขึ้น? จะซักผ้าห่มรึ? ศิษย์พี่ใหญ่ของข้าคงไม่ได้ฉี่รดที่นอนหรอกนะ ฮ่า ๆ ๆ!”พ่อบ้านจางคุ้นชินกับนิสัยชอบหยอกล้อของอวี๋เฟยเหยียนแล้วเขาจึงทำเพียงแค่หัวเราะและพูดว่า “เฮอะ ๆ ๆ ปกติขอรับ ปกติ!”อวี๋เฟยเหยียนกะพริบตา อีกฝ่ายหมายถึงอะไร เหตุใดเขาถึงฟังไม่เข้าใจ?พ่อบ้านจางไม่มีเวลาอธิบายมากนัก เขาจึงรีบกล่าวขอตัวจากไปอวี๋เฟยเหยียนเกาหัว “หมายถึงอะไรกัน?”อวี๋เฟยเหยียนเงยหน้ามองท้องฟ้า เป็นเวลาชั่วครู่หนึ่งที่เขาจำไม่ได้ว่าวันนี้เป็นวันอะไรแต่จะเป็นวันอะไรก็ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือวันนี้เป็นวันที่ซ่างกวนหลีนัดซื้อโรงงานทำร่มกระดาษน้ำมันของตระกูลเย่……เมื่ออวี๋เฟยเหยียนมาถึงเรือนด้านหน้า ก็เห็นซ่างกวานซีกำลังรับประทานอาหารเช้าเพียงลำพังเขามองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความสับสน จากนั้นจึงหันไปมองที่เรือนแล้วถามว่า “เยี่ยนเว่ยฉือเล่า?”ซ่างกวนซีตอบเสียงเรียบ “ยังไม่ตื่น”อวี๋เฟยเหยียนพยักหน้าและพูดว่า “เช่นนั้
บทล่าสุด
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 373 สองพี่น้องล้างพร้อมกัน
สายตาของเยี่ยนเว่ยฉือมองข้ามไหล่ของหานอวี่เฟยไปยังรถม้าที่อยู่หน้าประตูจวนรัชทายาท ยกยิ้มเย็นกล่าวว่า “ตกลงกันแล้วว่าคนของทั้งสองฝ่ายต้องลองทั้งหมด เหตุใดท่านหญิงอิ๋นตางยังซ่อนใครไว้ในรถม้าอีกคน?”หานอวี่เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย หันไปมองข้างหลัง แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “นางไม่ใช่คนของอ๋องจ่างซิ่น”“แต่นางเป็นคนที่เจ้าพามาใช่หรือ?” เมื่อเยี่ยนเว่ยฉือพูดจบ ก็เดินตรงไปยังรถม้าหานอวี่เฟยก็ไม่ได้ห้ามปราม คนเยอะถึงเพียงนี้ เยี่ยนเว่ยฉือจะหาเรื่องเยี่ยนชิงซูได้หรือ?เยี่ยนเว่ยฉือมาถึงข้างรถม้า กล่าวว่า “น้องรอง มาถึงหน้าประตูแล้ว ไม่ลงมาคารวะพี่สาวหน่อยหรือ?”เยี่ยนชิงซูเปิดม่านรถอย่างไม่เต็มใจ กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ข้ามาหาพี่หญิงอวี่เฟย ไม่ได้มาหาเจ้า”“จะมาหาข้าหรือไม่ ตอนที่เจ้าเจอข้าก็ควรจะทำความเคารพมิใช่หรือ? ข้าคือพระชายาองค์รัชทายาท! หรือเจ้าคิดจะล่วงเกินผู้สูงศักดิ์?”เยี่ยนเว่ยฉือเอามือสองข้างกอดอก มองเยี่ยนชิงซูอย่างหยิ่งผยอง ท่าทางราวกับหากอีกฝ่ายไม่ทำความเคารพ นางก็จะไม่ยอมแน่นอนว่าเยี่ยนชิงซูไม่อยากทำความเคารพ แต่คนมากมายมองอยู่ หากนางล่วงเกินผู้สูงศักดิ์โดยพลการ นี่ก็เท่ากั
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 372 นางต้องได้รับข่าวอะไรมาแน่
เยี่ยนเว่ยฉือไม่พูดพร่ำทำเพลง สั่งโดยตรงว่า “พ่อบ้านจาง ไปเชิญหมอหลวงมา”พ่อบ้านจางรีบรับคำสั่งจากไปรอจนกระทั่งฉินเซียงหรูบดเถาเหลยกงจนเป็นผงเสร็จ หมอหลวงก็มาถึงพอดีฉินเซียงหรูส่งผงยาให้หมอหลวง หมอหลวงดูแล้วพยักหน้ากล่าวว่า “เป็นเถาเหลยกงจริง ๆ”หานอวี่เฟยหัวเราะเยาะ “นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะมีจริง ๆ งั้นก็ได้ ลองตอนนี้เลยสิ”อวี๋เฟยเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ พูดอย่างไม่พอใจว่า “ข้าว่านะท่านหญิงอิ๋นตาง เจ้าฟังคนไม่รู้เรื่องหรืออย่างไร? พี่สะใภ้ข้าพูดไปแล้วว่าพวกเราไม่เคยสัมผัสปิ่นหางหงส์ ถึงจะสัมผัสเถาเหลยก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร เจ้าบุกมาหาเรื่องก็เพื่อดูว่าพวกเรามีเถาเหลยกงหรือไม่ ตอนนี้ก็เห็นแล้ว ยังไม่ไปอีก?”“ใครบอกว่าข้ามาดูว่าพวกเจ้ามียาหรือไม่? ข้ามาดูพวกเจ้าทดสอบต่างหาก”หานอวี่เฟยยกยิ้มเย็น หันไปมองเยี่ยนเว่ยฉือ กล่าวต่อว่า “การใช้น้ำเถาเหลยกงทดสอบผู้คน จุดประสงค์ไม่ใช่แค่การประลอง แต่ที่สำคัญกว่าคือการหาโจรขุดสุสาน พวกเจ้าทดสอบกันเอง จะทำให้คนเชื่อได้อย่างไร? แน่นอนว่าต้องให้ข้าทดสอบพวกเจ้า แล้วพวกเจ้าค่อยทดสอบข้า! ใครก็ได้ ยกอ่างน้ำมา!”ด้านหลังมีคนยกอ่างน้ำที่ผสมผงเถาเหลยกงมาหา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 371 ไม่ถูกเปิดโปงหรอกหรือ
“จะลองอะไรกัน? ถึงจะลอง พวกเราเป็นคนของจวนรัชทายาท ก็ต้องให้พระชายาองค์รัชทายาทบันทึกด้วยตนเอง ไม่ใช่บันทึกในชื่อของเจ้า!” เสียงของอวี๋เฟยเหยียนดังมาจากข้างหลังของเยี่ยนเว่ยฉือทุกคนหันไปตามเสียง ก็เห็นเขาพาฉินเซียงหรูเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผยหานอวี่เฟยขมวดคิ้วมองเขา พูดอย่างไม่พอใจว่า “รัฐทายาทอวี๋ ท่านนี่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจริง ๆ!”อวี๋เฟยเหยียนเท้าสะเอวมองหานอวี่เฟย กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ใช่ แล้วอย่างไร? ไม่ได้หรือ? เก่งจริงก็กัดข้าสิ!”“ท่าน! ท่านมันรนหาที่ตาย!” หานอวี่เฟยโกรธจนกัดฟัน แต่ก็รู้ว่าไม่อาจลงมือกับอวี๋เฟยเหยียนได้ถึงแม้พ่อของทั้งสองจะเป็นอ๋องที่มีบรรดาศักดิ์สองอักษร ซึ่งมีศักดิ์ฐานะเท่าเทียมกันแต่อวี๋เฟยเหยียนเป็นถึงรัฐทายาท ในขณะที่นางเป็นเพียงแค่ท่านหญิงหากลงมือกับอวี๋เฟยเหยียนจริง ๆ ข้อหาล่วงเกินผู้สูงศักดิ์ก็คงหนีไม่พ้นหานอวี่เฟยแค่นเสียงเย็นชา กล่าวว่า “ดี ในเมื่อพวกเจ้าอยากลองเอง ก็ลองดูสิ ข้าจะคอยดูอยู่ตรงนี้ ดูซิว่าพวกเจ้าจะเอาอะไรมาลอง”ฉินเซียงหรูที่อยู่ข้าง ๆ ยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือไปหยิบเถาเหลยกงที่ตากแห้งออกมาต้นหนึ่ง กล่าวว่า “พระชายารัชทายาทได้ส
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 370 แขกไม่ได้รับเชิญ
“อ่า ไม่! ไม่ ๆ ๆ คำถามนี้ดี คำถามนี้ดีมาก!” อวี๋เฟยเหยียนถอนหายใจโล่งอก จากนั้นก็รีบยกย่องซ่างกวนซีทันที“แน่นอนว่าศิษย์พี่ใหญ่ต้องเป็นคนทำอยู่แล้ว ข้าและท่านหมอฉินจะมีความสามารถในการจดจำได้แม่นยำเช่นนั้นได้อย่างไร จำไม่ได้แล้วว่าเมื่อวานเจ้าทำอาหารอะไรบ้าง เฮ้อ ศิษย์พี่คนนี้ปากแข็งแต่ใจอ่อน หลังจากทำลายข้าวของเมื่อวาน ตอนกลางคืนกลับไปคงจะโทษตัวเองน่าดู วันนี้ถึงได้ทำเช่นนี้!”เยี่ยนเว่ยฉือเม้มปาก พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “อ้อ เช่นนั้นเมื่อวานเขา… ทำผิดจริง ๆ น่ะสิ! ฮึ่ม!”อวี๋เฟยเหยียนยิ้มตาหยี “เช่นนั้นวันนี้เขาก็ชดเชยแล้ว พี่สะใภ้ก็ยกโทษให้เขาเถอะ!”เยี่ยนเว่ยฉือทำปากยื่น “ข้าไม่ใช่คนใจแคบเช่นนั้นหรอก ข้าขึ้นชื่อเรื่องอารมณ์มั่นคง ใครกันจะเหมือนเขา เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่เห็นแก่ที่ต้นตอของเรื่องมีเหตุผล ผู้ใหญ่อย่างข้าก็จะไม่ถือสาคนใจแคบแล้วกัน!”อวี๋เฟยเหยียนถอนหายใจโล่งอก “ดีแล้ว ดีแล้ว ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี!”“ไม่ง่ายดายเช่นนั้น อย่างน้อยพวกท่านก็ต้องบอกข้าว่าอดีตฮองเฮาทรงสิ้นพระชนม์อย่างไร วันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”เยี่ยนเว่ยฉืออยากจะทำความเข้าใจซ่างกวนซีให้มากขึ้น เพื่อที่ตั
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 369 ไอหยา ใครทำอาหาร?
เมื่อเยี่ยนเว่ยฉือมาถึงลานหน้า ก็พบว่าชายฉกรรจ์สามคนของจวนรัชทายาทกำลังล้อมวงอยู่หน้าโต๊ะซ่างกวนซีนั่งตัวตรง มองนางอย่างใจเย็นอวี๋เฟยเหยียนยิ้มแหย อย่างกระอักกระอ่วนฉินเซียงหรูลูบจมูก ยิ้มอย่างมีความหมาย‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น?’เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกงงงวย“พระชายาที่ไหนตื่นสายป่านนี้ เจ้าไม่หิวหรือ?” คำพูดของซ่างกวนซีไม่ค่อยดีนัก แต่โทนเสียงกลับอ่อนโยนเขายื่นมือไปหาเยี่ยนเว่ยฉือ “มาทานอาหารเร็ว!”“โอ้!” เยี่ยนเว่ยฉือเดินไปนั่งข้าง ๆ ซ่างกวนซีภายใต้สายตาของคนทั้งสามทันทีที่นั่งลง นางก็พบว่าอาหารวันนี้ไม่ธรรมดานี่… อาหารหกอย่างกับน้ำแกงหนึ่งอย่าง ไม่ใช่อาหารเดียวกันกับที่นางทำเมื่อวานนี้หรอกหรือ?ยังมีขนมผิงวันเกิดรูปร่างแปลกประหลาด ที่ถูกทำขึ้นมาใหม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบอีกหรือ?“นี่… นี่คือ?” เยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีอย่างสงสัยซ่างกวนซีขมวดคิ้ว “พวกเขาสองคนทำ บอกว่าเมื่อวานไม่ได้ทานอาหารเหล่านั้น รู้สึกเสียดาย วันนี้ก็เลยรบเร้าไคจือและซ่านเย่ทำขึ้นมาใหม่ เจ้าลองชิมดู หมูสามชั้นอบบ๊วย รสชาติถูกต้องหรือไม่?”เยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนถามอย่างไม่เชื่อว่า “รัฐท
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 368 แน่ใจในความรู้สึก
จนกระทั่งลมหายใจของเด็กสาวในอ้อมแขนสม่ำเสมอ นอนหลับสนิท ซ่างกวนซีถึงได้สติกลับคืนมาจากอาการประหม่าเมื่อครู่เขาอุ้มเยี่ยนเว่ยฉือในท่าเจ้าหญิง เดินตรงไปที่เตียงจากนั้นก็วางนางลงบนเตียงอย่างเบามือมองดูใบหน้าแดงปลั่งของนาง ซ่างกวนซีอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลง อยากจะลิ้มลองจูบเมื่อครู่ที่หยุดอยู่แค่ริมฝีปากอีกครั้งทว่าตอนที่ปลายจมูกของคนทั้งสองสัมผัสกัน ความขัดแย้งในใจของซ่างกวนซีก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งเขาไม่สามารถใกล้ชิดกับเยี่ยนเว่ยฉือมากเกินไปได้ เพราะไม่สามารถให้คำมั่นสัญญาตลอดชีวิตกับนางได้เขาไม่กล้าที่จะร่วมเรียงเคียงหมอนกับเยี่ยนเว่ยฉือ ด้วยกลัวว่าพิษกู่เย็นบ้านี่จะส่งผลเสียต่อสุขภาพของเยี่ยนเว่ยฉือชีวิตของเขาเต็มไปด้วยโศกนาฏกรรม โซ่ตรวน ภาระ และความไม่แน่นอนเขาจะทนดึงหญิงสาวที่เขาชอบใจเข้าสู่วังวนเช่นนี้ได้อย่างไร?เขามั่นใจในความรักของตนเอง เพียงแต่ไม่มั่นใจในโชคชะตาของตนเองก็เท่านั้นซ่างกวนซีถอนหายใจ จุมพิตที่เต็มไปด้วยความรักประทับลงกลางหน้าผากของเยี่ยนเว่ยฉือใช่ บางทีอาจจะเป็นตอนที่นางจูบเขาเมื่อครู่ ทำให้เขายืนยันความรู้สึกของตนเองได้แล้วเขาชอบนางมาก แม้ว่านาง…
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 367 สามสิ่งที่บุรุษไม่พึงกระทำ
เมื่อเห็นว่าเยี่ยนเว่ยฉือกำลังจะหงายหลัง ซ่างกวนซีก็คว้าเอวของนางไว้โดยสัญชาตญาณ โอบนางไว้แน่นเยี่ยนเว่ยฉือนั่งลงได้มั่นคงอีกครั้ง จู่ ๆ ก็ยกยิ้ม “เป็นอย่างไร เอวข้าคอดดีใช่หรือไม่?”นี่… นี่มันคำถามอะไรกัน?ซ่างกวนซีรู้สึกว่าหายใจติดขัดเล็กน้อย เหตุใดหลังจากเมานางถึงเป็นเช่นนี้?เยี่ยนเว่ยฉือฮึดฮัดในลำคอ ทำปากยื่น บ่นต่อ “มีภรรยาเอวคอด ขาเรียว ผิวขาวสวยเช่นนี้ ท่านไม่ทะนุถนอมไม่พอ ยังดุข้าอีก ทำตัวเช่นนี้สมควรเป็นลูกผู้ชายหรือ? ช่าง…ช่าง…”ซ่างกวนซีพูดต่อโดยไม่รู้ตัว “ทำลายของดี!”“ใช่! คำนี้แหละ! ซ่างกวนซี ข้าจะบอกท่านไว้ สุภาพบุรุษไม่ควรทำตัวเช่นท่าน ลูกผู้ชายอกสามศอก สิ่งแรกคือ ไม่ควรโกรธง่าย นี่แสดงว่าท่านใจแคบ สอง ไม่ควรพูดพล่อย นี่แสดงว่าท่านไม่รู้จักคิด สาม ข้อสามสำคัญที่สุด…”ยังไม่ทันที่เยี่ยนเว่ยฉือจะพูดจบ ซ่างกวนซีก็ถามด้วยความอยากรู้ “สามคืออะไร?”เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มตาหยี “สาม คือไม่ควรแสดงความกำหนัดโดยไม่เลือกที่เลือกทาง นี่แสดงว่าท่านไม่มี… ทักษะชีวิตคู่”พรวด!หากตอนนี้ซ่างกวนซีมีน้ำอยู่ในปาก คงจะพ่นใส่หน้าเยี่ยนเว่ยฉือไปแล้วยายเด็กแก่แดด กล้าพูดอะไรเช่นนี้ออ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 366 โถมตัวเข้าใส่เขาโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง!
“ใครกันทำตัวเหลวไหลเช่นนี้?!” ซ่างกวนซีมองไปที่ประตูอย่างประหลาดใจผลปรากฏว่าเห็นเยี่ยนเว่ยฉือหน้าแดงก่ำ เดินเข้ามาด้วยฝีเท้ามั่นคงซ่างกวนซีลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหานางด้วยความสงสัย “เยี่ยนเว่ยฉือ เจ้ากล้ามาก! ถึงกับกล้า…”“ใช่! ข้ากล้ามาก แล้วทำไม?” เยี่ยนเว่ยฉือตาปรือ แต่คำพูดกลับแข็งกร้าวสิ่งนี้ทำให้ซ่างกวนซีประหลาดใจเล็กน้อยเห็นเพียงเยี่ยนเว่ยฉือเดินโซเซมาหาเขา พูดเสียงดังว่า “มีคำกล่าวว่าสอนลูกต่อหน้าคนอื่น ตักเตือนภรรยาลับหลัง… อ่า ไม่ใช่ ตักเตือนสามีลับหลัง วันนี้ข้าจะสอนท่านถึงหลักการใช้ชีวิตเอง”เยี่ยนเว่ยฉือเดินเข้าไปหาซ่างกวนซีอย่างฮึกเหิม แต่ก้าวพลาด เท้าซ้ายสะดุดเท้าขวา ทำให้ทั้งร่างโถมเข้าไปหาซ่างกวนซีเมื่อเห็นดังนั้น ซ่างกวนซีก็เบิกตากว้าง สัญชาตญาณทำให้เขายื่นมือออกไปรับแต่เนื่องจากแรงเฉื่อยของเยี่ยนเว่ยฉือมากเกินไป ทำให้เขาก็ถอยหลังไปหลายก้าวโชคดีที่ข้างหลังเป็นเก้าอี้ ซ่างกวนซีนั่งลงไปอย่างแรง ใช้มือยันโต๊ะไว้ได้ ทำให้ไม่ล้มลงไปในขณะเดียวกัน เยี่ยนเว่ยฉือก็นั่งคร่อมอยู่บนตักของเขาซ่างกวนซีขมวดคิ้วมองนาง ถามว่า “เจ้าดื่มสุรามารึ?”บนร่างกายของนางเจือก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 365 บุกเข้ามาตอนกลางดึก?
“เฮ้อ ก็ได้ ๆ คราวนี้ข้าใจกว้าง จะไม่ถือสา! ไม่ต้องขอโทษข้าแล้ว! ฮึ่ม!” เยี่ยนเว่ยฉือพูดปลอบใจตัวเอง หยิบกาน้ำชาบนโต๊ะ เตรียมจะดื่มน้ำดับกระหายแต่พอหยิบขึ้นมาก็พบว่ากาน้ำชาว่างเปล่า ทำให้หงุดหงิดมากขึ้นทันที“ไคจือ ซ่านเย่!” เยี่ยนเว่ยฉือตะโกนพอดีกับที่ไคจือถือกาน้ำชาเข้ามา ยิ้มตอบว่า “พระชายากระหายน้ำหรือเพคะ? มีชาดอกสายน้ำผึ้งที่ต้มใหม่ ๆ ช่วยดับกระหายได้ พระชายาจะลองชิมดูหรือไม่เพคะ?”ไคจือรีบรินชาให้เยี่ยนเว่ยฉือหนึ่งแก้วกลิ่นชาหอมอบอวล ทำให้เยี่ยนเว่ยฉืออดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว“เอ๊ะ หอมจัง ในนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ดอกสายน้ำผึ้งนะ?”ไคจือตอบว่า “ได้ยินจากจางมามาว่าเป็นชาดอกไม้ที่ท่านหมอฉินต้ม อาจจะใส่สมุนไพรอื่นด้วยกระมังเพคะ?”เยี่ยนเว่ยฉือยกขึ้นมาดมที่จมูก รู้สึกเพียงแต่กลิ่นหอมอบอวล ชวนให้หลงใหลเล็กน้อยนางยิ้ม “ของของฉินเซียงหรูต้องเป็นของดีแน่ ๆ”พูดจบ นางก็ดื่มชาจนหมดจอกตอนแรกที่ดื่มเข้าไปจะขมปร่า ตอนที่กลืนลงคอจะหวาน หลังจากขมแล้วรสหวานจะตีตื้นขึ้น หอมละมุนติดปาก“เป็นชาที่ดีจริง ๆ!” เยี่ยนเว่ยฉือพอใจกับรสชาตินี้มากที่สำคัญคือไม่รู้ด้วยเหตุใด หลังจากดื่มชาแก้ว
