Home / รักโบราณ / ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท / บทที่ 100 จะทำให้เจ้าอับอาย!

Share

บทที่ 100 จะทำให้เจ้าอับอาย!

Author: โม่เชียนซาง
เยี่ยนชิงซูมองไปที่คนหาบเร่และพูดว่า “ไม่ว่านางจะเสนอเงินเท่าไหร่ ข้าจะให้เป็นสองเท่า!”

“หา? เอ่อ…” คนหาบเร่มีสีหน้าลำบากใจ เห็นได้ชัดว่าเขาเองก็อยากได้เงิน แต่เขาก็รู้สึกไม่ดีที่จะต้องฝ่าฝืนกฎที่ว่าใครมาก่อนได้ก่อน

เยี่ยนเว่ยฉือที่ได้ยินเช่นนั้นกลับยิ้มออกมา “โอ้ จริงรึ? เช่นนั้นเกรงว่าวันนี้เจ้าคงได้กระเป๋าฉีกเป็นแน่”

เยี่ยนเว่ยฉือมองคนหาบเร่และพูดว่า “ข้าเพิ่งเจรจาราคากับเขาไปว่าสร้อยข้อมือสองเส้นนี้ข้าจะจ่าย...หนึ่งพันตำลึง!”

‘หนึ่งพันตำลึง?’

ดวงตาของคนหาบเร่เบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

สร้อยข้อมือสองเส้นนี้มีมูลค่าแค่สิบตำลึงเองนะ!

รอยยิ้มหยันบนริมฝีปากของเยี่ยนชิงซูแข็งทื่อในทันที

จากนั้นนางก็มองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยวและแค่นเสียงเย็น “ไร้สาระ แค่สร้อยข้อมือสองเส้นมันจะราคาถึงพันตำลึงได้อย่างไร?”

เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “จะคุ้มค่าหรือไม่นั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งของ แต่ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของข้า หากข้าชอบก็ถือว่าคุ้มค่าเงิน”

เยี่ยนชิงซูยิ้มเย็นพลางพูดว่า “อย่าทำเป็นหน้าใหญ่ไปหน่อยเลย เจ้าไม่มีเงินติดตัวสักแดงเดียวด้วยซ้ำ”

สถานการณ์อันลำบากของจวนองค์รัชทายาทได้เป็นที่
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter
Comments (9)
goodnovel comment avatar
Nichaphat
สนุกมากๆ ค่ะ
goodnovel comment avatar
อาภรณ์ เมืองแก้ว
ไม่ต่อแล้วใช่มั้ยคะ จะได้เลิกเข้ามาดู
goodnovel comment avatar
Mam Phatcharin
รออยู่นะคะ เลิกอัพเดทซะงั้น
VIEW ALL COMMENTS

Related chapters

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 101 เรื่องนี้ยังแก้ไขได้หรือไม่

    ประชาชนผู้เฝ้ามองต่างก้มลงคารวะพร้อมเพรียงกันซ่างกวนซีกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ไม่ต้องมากพิธี รีบกันลุกขึ้นเถิด ข้าเพียงพาพระชายาออกมาเดินเล่นเท่านั้น”“องค์รัชทายาท? ท่านคือองค์รัชทายาทหรือ?!” เยี่ยนชิงซูร้องถามด้วยความประหลาดใจพลางก้าวเข้ามาใกล้เยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางที่ไม่อาจเชื่อสายตาของนาง พร้อมทั้งได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ถือมารยาท จึงรู้ว่านางตกตะลึงอย่างแท้จริงหรือว่า… เยี่ยนชิงซูไม่เคยเห็นองค์รัชทายาทมาก่อน?เยี่ยนเว่ยฉือเดาถูกต้อง เยี่ยนชิงซูไม่เคยพบเห็นซ่างกวนซีมาก่อนซ่างกวนซีออกศึกนานสิบปี ไม่เคยกลับเมืองหลวงเลยวันนั้นที่เขาเข้าวังร่วมงานเลี้ยง ยังไม่ทันได้พบปะผู้ใด ก็ถูกดึงเข้าไปพัวพันกับเรื่องราววุ่นวายเสียแล้วต่อมาเมื่อมีการพิจารณาคดีองค์รัชทายาท ก็ไม่ใช่เรื่องที่คุณหนูเยี่ยนชิงซูจากตระกูลขุนนางจะได้เข้าไปเฝ้าชมดังนั้นเยี่ยนชิงซูจึงไม่เคยได้เห็นองค์รัชทายาทมาก่อนเยี่ยนเว่ยฉือเห็นแววตาของเยี่ยนชิงซูที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและความเหลือเชื่อ ก็อดที่จะยิ้มอย่างภาคภูมิใจไม่ได้นางหระโจนเข้ากอดแขนซ่างกวนซีอย่างไม่เกรงใจ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า “องค

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 102 แย่แล้ว! ปิ่นปักผมหายไป

    เยี่ยนเว่ยฉือเก็บตั๋วเงินของตนเอง แล้วส่งตั๋วเงินสองพันตำลึงที่เยี่ยนชิงซูทิ้งไว้ให้กับพ่อค้าแผงลอย“นี่ นี่คือกำไรของท่าน แต่เพื่อความปลอดภัย ข้าขอแนะนำให้ท่านเก็บเงินนี้ไว้แล้วรีบไปจากที่นี่เสียก่อน เพราะคนของจวนผิงอี้โหวนั้นขึ้นชื่อเรื่องไร้สัตย์ที่สุด!”เยี่ยนเว่ยฉือยังจำเรื่องที่บิดาของนางเป็นหนี้นางห้าร้อยตำลึงได้อยู่พ่อค้าแผงลอยกล่าวขอบคุณอย่างมากมาย แล้วรีบคว้าตั๋วเงินวิ่งหนีไป แม้กระทั่งแผงลอยก็ทิ้งไว้…… หลังจากโกงเงินเยี่ยนชิงซูได้สองพันตำลึงแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือก็กลับจวนองค์รัชทายาทพร้อมกับซ่างกวนซีอย่างมีความสุขระหว่างทางซ่างกวนซีไม่ได้ถามเรื่องเงินกับนางอีกประการแรก เยี่ยนเว่ยฉือหลบเลี่ยง เห็นได้ชัดว่าไม่อยากพูดประการที่สอง ซ่างกวนซีรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องกังวลประการที่สาม ในหัวของซ่างกวนซีคิดถึงแผนการที่เยี่ยนเว่ยฉือเสนอให้ร่มกระดาษน้ำมันเขาต้องวางแผนให้ดี ว่าจะใช้ร่มกระดาษน้ำมันอย่างไร เพื่อเล่นงานซ่างกวนหลี…… ค่ำคืนนั้น ณ จวนองค์รัชทายาทหลังจากทุกคนกลับจวนแล้ว ซ่างกวนซีไม่ได้อยู่ทานอาหารเย็น แต่กลับเข้าไปในห้องตำรา แล้วเริ่มวางแผนส

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 103 ปรนนิบัติไม่ห่างกาย

    เสียงหัวเราะแผ่วเบาของจางมามาดังขึ้น “น้ำอุ่นเตรียมพร้อมแล้วเพคะ พระชายาสามารถไปอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์ได้แล้ว”“อืม รู้แล้ว เจ้าไปพักผ่อนเถิด”จางมามาได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้จากไปทันที แต่กลับเอ่ยด้วยสีหน้ากังวล “พระชายา คืนนี้จะไม่เสด็จไปยังเรือนซวงหานหรือเพคะ? หม่อมฉันเพิ่งเห็นมาว่าหว่านฉิงยังคงถวายงานอยู่เคียงข้างองค์รัชทายาท”เยี่ยนเว่ยฉือเลิกคิ้วมองจางมามา แล้วก็เห็นจางมามาขยิบตาถี่ ๆเยี่ยนเว่ยฉือเข้าใจทันที จางมามาไม่ได้มาเตรียมน้ำอุ่น แต่มาแจ้งข่าวแก่นางต่างหากเยี่ยนเว่ยฉืออดหัวเราะไม่ได้ คิดว่าจางมามาเป็นผู้มีอารมณ์ขันยิ่งนักตัวหว่านฉิงนั้นนางมิได้ใส่ใจ เพราะนางและซ่างกวนซีต่างก็รู้ดีว่าบรรดาหญิงงามทั้งสี่นั้นล้วนมิใช่คนดีแต่เมื่อไตร่ตรองดูแล้ว หากนางไม่ไป อาจทำให้บรรดาหญิงงามทั้งสี่สงสัยเอาได้แต่หากนางไป กลับจะทำให้แผนการของซ่างกวนซีราบรื่นยิ่งขึ้นคิดได้ดังนั้น เยี่ยนเว่ยฉือจึงพยักหน้า “ดึกดื่นเพียงนี้องค์รัชทายาทยังไม่บรรทม เช่นนั้นข้าจะไปดูเขาสักหน่อยแล้วกัน”สิ้นเสียง เยี่ยนเว่ยฉือก็ก้าวไปยังเรือนซวงหาน……ในขณะเดียวกัน ซ่างกวนซีก็กำลังเขียนอะไรบางอย่างอยู่ในห้อ

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 104 เตรียมการแสดง

    เสียงลมหายใจเย็นยะเยือกของซูเค่อดังขึ้น ร่างกายทรุดลงกับพื้นโดยพลัน “หม่อมฉัน… หม่อมฉัน… หม่อมฉันคารวะพระชายาเพคะ”ชวนหงตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป คล้ายกับลืมไปชั่วขณะว่าควรจะตอบสนองอย่างไรซูเค่อเห็นดังนั้นจึงรีบฉุดชายกระโปรงของนาง เป็นเชิงบอกให้นางคุกเข่าชวนหงจึงได้สติ คุกเข่าลงตาม “หม่อมฉันคารวะพระชายา”เยี่ยนเว่ยฉือประสานสองแขนไว้ที่หน้าอก ยิ้มแย้มถาม “ดึกดื่นเช่นนี้ เจ้าทั้งสองไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่ และไม่ได้พักผ่อน มาซุ่มอยู่ที่มุมกำแพงเช่นนี้ทำไมกัน?”ซูเค่อตอบด้วยความประหม่า “พระชายาโปรดอภัย หม่อมฉัน… หม่อมฉันเป็นห่วงหว่านฉิง นางยังอ่อนประสบการณ์ อาจถวายงานองค์รัชทายาทมิดีพอ จึงออกมาดูเพคะ”เยี่ยนเว่ยฉือเยาะเย้ย “กลัวอะไรเรื่องยังอ่อนประสบการณ์กันเล่า? องค์รัชทายาททรงรู้ก็พอแล้ว เรื่องระหว่างชายหญิง อำนาจอยู่ในมือของบุรุษ เจ้าทั้งสองว่าจริงหรือไม่?”ทั้งสองก้มหน้าลงอย่างประหม่า ไม่มีใครกล้ารับคำเยี่ยนเว่ยฉือกล่าวต่อ “ข้าได้ยินจากจางมามาว่า เจ้าทั้งสองนั้นปฏิบัติงานคล่องแคล่ว งานต่าง ๆ ก็ทำได้ดี ข้าคิดว่าจะให้พวกเจ้ามาเป็นนางกำนัลรับใช้ส่วนตัวในจวน ไม่ต้องทำงานหนักอย่างการค

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 105 การแสดงต้องทำให้สมจริง!

    เยี่ยนเว่ยฉือติดตามซ่างกวนซีออกจากห้องตำราไปยังห้องบรรทมข้างเคียงชวนหงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงก้าวตามไปเมื่อไม่มีผู้ใดอยู่ในห้องตำราแล้ว หว่านฉิงจึงเดินไปยังแท่นจุดเทียน ดับเทียนเล่มแล้วเล่มเล่า จากนั้นก็ปิดประตูหน้าต่าง แล้วออกจากห้องตำราไปนางปฏิบัติตนอย่างเรียบร้อย ไม่ได้มีท่าทีที่ล่วงเกินใด ๆ เลย หลังออกจากห้องตำราแล้ว ก็กลับไปยังห้องคนรับใช้ ไม่ว่าดูอย่างไรก็เป็นหญิงสาวที่สุภาพเรียบร้อยอยู่ในขนบเสมอ…… อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เยี่ยนเว่ยฉือตามซ่างกวนซีมาถึงห้องบรรทมแล้ว ก็สั่งให้ชวนหงเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง “รออยู่ที่นี่ ฟังให้ชัดว่าข้าถวายงานองค์รัชทายาทอย่างไร เมื่อข้าเรียกเจ้า เจ้าถึงค่อยเข้ามา เข้าใจหรือไม่?”ชวนหงเม้มริมฝีปาก ใบหน้าแดงก่ำ “เพคะ หม่อมฉันรับทราบแล้ว”ปากบอกว่าเชื่อฟัง แต่ในใจกลับคิดอย่างขุ่นเคืองว่า ‘เรื่องถวายงานบุรุษ ข้ามีหรือจะสู้เจ้าไม่ได้? องค์รัชทายาทเพียงได้ลิ้มลองข้าสักครา ก็จะไม่มีวันแตะต้องสตรีหยาบช้าเช่นเจ้าอีกแน่ ฮึ!’ปัง!เยี่ยนเว่ยฉือปิดประตู เดินไปหาซ่างกวนซีด้วยรอยยิ้มซ่างกวนซีส่ายหน้าด้วยความจนใจ กระ

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 106 ถวายงานอาบน้ำ

    หากไม่อาจยืนยันการเคลื่อนไหวของซ่างกวนซีได้ ใครเล่าจะกล้าลงมือโดยพลการ?ซ่างกวนซีไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เห็นว่าถ้อยคำของเยี่ยนเว่ยฉือก็ไม่ไร้เหตุผลเสียทีเดียวเช่นนั้น…ร่วมมือสักหน่อยก็แล้วกันซ่างกวนซีลุกขึ้นยืน กางแขนออก “ถอดเสื้อที”เยี่ยนเว่ยฉือตะลึงเล็กน้อย ชี้ไปที่จมูกตนเอง “ให้… ข้าถอดหรือ?”ซ่างกวนซีมองนาง “เจ้าไม่ได้ต้องการจะแสดงละครหรอกหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือบ่นพึมพำ “ข้าพูดให้คนที่อยู่หน้าประตูได้ยิน เราเพียงแค่ทำเสียงให้สมจริง ไม่จำเป็นต้องทำอะไรกันจริง ๆ เสียหน่อย”ซ่างกวนซีจ้องมองนางอย่างสงบ ใบหน้าแสดงออกถึงความหนักแน่น “การแสดงต้องทำให้สมจริง! มิเช่นนั้นก็อย่าทำเสียดีกว่า!”เยี่ยนเว่ยฉือจนใจ จึงเดินไปหา เอื้อมมือไปดึงสายคาดเอวของซ่างกวนซีซ่างกวนซีไม่เคยสัมผัสร่างกายของผู้อื่นกระนั้นเขาก็รู้สึกว่า บริเวณเอวของตนเองนั้นไวต่อการสัมผัสที่สุดแม้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะดึงสายคาดเอวผ่านเสื้อผ้าหลายชั้น ทั้งยังดึงอย่างลวก ๆ เขาก็รู้สึกจักจี้ยุบยิบจนทนไม่ไหว เริ่มหายใจติดขัดเมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือออกแรงดึงสายคาดเอวมากขึ้น ซ่างกวนซีจึงกดมือนางไว้ “คนโง่!”เยี่ยนเว่ยฉือตะลึงเ

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 107 นางเป็นเพียงเสือกระดาษ

    ซ่างกวนซีจับข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือที่กำลังเช็ดตัวให้ ดวงตาคมกริบจ้องมองนางอย่างแน่วแน่ เอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า “เจ้ายั่วเย้าและเร่าร้อน ถูกตาต้องใจข้ายิ่งนัก”ยั่วเย้าและเร่าร้อนงั้นหรือ?พูดถึงเรื่องใดกัน?ขณะที่เยี่ยนเว่ยฉือกำลังงุนงง ก็พบว่าสายตาของซ่างกวนซีมิได้มองที่ใบหน้าของนาง แต่กลับมองไปที่… หน้าอกของนาง?เยี่ยนเว่ยฉือจึงเหลียวมองไปตามสายตาของซ่างกวนซี พบว่าความเปียกชุ่มอันเนื่องจากผ้าชุบน้ำผืนนั้น ทำให้เนื้อผ้าที่ปกคลุมอยู่บริเวณหน้าอกของนางแทบจะกลายเป็นใยโปร่งใสผ้าแพรสีแดงอยู่ข้างใน ความงามอันเย้ายวนที่ผ้าแพรนั้นปิดบังไว้ไม่มิดได้ปรากฏชัดเจนต่อหน้าต่อตา“กรี๊ดดด…” เยี่ยนเว่ยฉือร้องออกมาอีกครั้งนางกำลังจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกซ่างกวนซีจับข้อมือไว้ขณะที่นางพยายามดิ้นรน ร่างกายกลับถูกดึงลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างรวดเร็วเสียงน้ำกระเพื่อมดังขึ้น เยี่ยนเว่ยฉือที่ฝีเท้าไม่มั่นคงถูกฉุดให้ตกลงไปในอ่างอาบน้ำ“กรี๊ด! องค์รัชทายาท! ท่านจะทำอะไร!”เยี่ยนเว่ยฉือดิ้นรนอย่างยากลำบากในอ่างอาบน้ำ แต่ก็รู้สึกถึงฝ่ามือที่ช้อนไว้ใต้รักแร้ของนาง ยกร่างนางขึ้นมาพิงไว้ที่ขอบอ่างเยี่ยนเว่ยฉือลืมตา

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 108 ราตรีสวาทคืนแล้วคืนเล่า

    ชวนหงนึกในใจว่า ‘เสียงดังขนาดนี้เชียว องค์รัชทายาทดูองอาจหาญกล้าสมชายชาตรี ไม่เห็นเป็นเช่นข่าวลือที่ว่าไร้สมรรถภาพเลย ข้าว่าข่าวลือข้างนอกล้วนเป็นเพียงเรื่องไร้สาระทั้งสิ้น หวังว่าต่อจากนี้ไปพระชายาจะหมดแรงไปเสีย ข้าจะได้เข้าไปปรนนิบัติแทน!’ชวนหงครุ่นคิดฝันหวานอยู่คนเดียวขณะนั้นเอง ทหารองครักษ์คนหนึ่งในจวนองค์รัชทายาทเดินผ่านประตูเรือนซวงหาน แล้วโยนก้อนหินก้อนเล็ก ๆ เข้าไปในเรือนก้อนหินนั้นรัศมีวงโค้งแม่นยำทีเดียว ตกอยู่แทบเท้าของชวนหงชวนหงก้มมองดู แล้วมองไปตามทิศทางที่ก้อนหินกลิ้งมา เงยหน้าขึ้นมององครักษ์คนนั้นชวนหงพยักหน้าเล็กน้อย องครักษ์จึงเข้าใจ รีบเดินจากไปสิ้นเสียงกลองสามยาม หว่านฉิงที่นอนหลับสนิทถือผ้าเช็ดตัว เดินไปยังลานด้านหลังท่าทางเหมือนจะไปเข้าห้องน้ำแต่ปลายทางของนางกลับไม่ใช่ห้องน้ำ แต่เป็นประตูหลังที่ใช้สำหรับเทน้ำทิ้งในลานด้านหลังก๊อก… ก๊อกก๊อก!เสียงเคาะประตูหนึ่งยาวสองสั้นได้รับการตอบรับจากภายนอกอย่างรวดเร็วเสียงชายหนุ่มถามจากนอกประตูว่า “พบอะไรบ้าง?”หว่านฉิงกระซิบบอก “องค์รัชทายาททรงเขียนรายงานทางทหารทุกวัน ส่วนใหญ่เป็นการจัดเตรียมการกระจายเบี้

Latest chapter

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 430 รินชาขอขมา

    ซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหานาง "เต๋อซ่วนกงกงอุตส่าห์มาทั้ง ๆ ที่ฝนตก มิเช่นนั้นข้าคงมิให้เจ้าต้องลำบากมาด้วยตนเอง"พูดอีกอย่างก็คือ วันนี้ที่ให้เกียรติก็เพราะเห็นแก่ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮา และยิ่งไม่ใช่เพื่อองค์หญิงเหวินหลิงเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มให้องค์หญิงเหวินหลิง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า วางมือของตนเองบนมือของซ่างกวนซี แล้วนั่งลงด้วยกันจากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยว่า "เอาล่ะ ข้ามาแล้ว องค์หญิงมีอะไรอยากทำอยากพูดก็รีบทำรีบพูดเถิด ตอนนี้ข้ายังอารมณ์ดีอยู่!"องค์หญิงเหวินหลิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธนางเป็นแก้วตาดวงใจของฝ่าบาทและฮองเฮา เสด็จพี่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูนาง ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อนแต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือทำอะไรกับนาง สำนักหมอหลวงทั้งสำนักก็ยังจนปัญญานางคันคะเยอจนแทบจะทนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน แทบจะข่มตานอนไม่หลับสตรีให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากที่สุด นางไม่กล้าเกาแรง ๆ กลัวผิวหนังจะถลอก ได้แต่อดทนไว้ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นอกจากกินยานอนหลับแล้วก็แทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับ องค์หญิงเหวินหลิงก็ข่มความไม่พอใจ

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 429 ขอโทษถึงที่

    ความจริงแล้วซ่างกวนซีไม่ได้พูดโกหก เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนนอนหลับไปแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกไม่สบายตัวเพราะสวมเสื้อตัวนอก จึงดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองตลอดเวลาท่านอนของนางก็ไม่ดี พลิกตัวไปมาในขณะที่ซ่างกวนซีใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน ทำให้เขาเป็นคนนอนไวดังนั้นเยี่ยนเว่ยฉือจึงทำให้เขาไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนด้วยความจนใจ ซ่างกวนซีจึงลุกขึ้นมาช่วยเยี่ยนเว่ยฉือถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วรอจนกระทั่งนางหลับสนิท จึงได้นอนพักไปครู่หนึ่งเขาไม่ได้นอนหลับสบาย คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือก็คงจะนอนไม่หลับเช่นกันดังนั้นก่อนจะไปประชุมราชสำนักในวันนี้ ซ่างกวนซีจึงสั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ไปรบกวนการพักผ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจากนั้นเขาก็บ่นออกมาลอย ๆ ว่า "ถูกเด็กคนนั้นทำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืน" บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจผิดไปคิดว่าพระชายาของพวกเขา ถูกองค์รัชทายาททำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืนจึงเป็นที่มาของบทสนทนาเมื่อครู่นี้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าซ่างกวนซีพูดจาไม่ระวังปาก ช่างเหลวไหลสิ้นดี!เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรเลย พูดราวกับว่านางเคยชินเสียแล้ว น่ารังเกียจ!ดังนั้นเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นออกจากห้อง

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 428 ช่างหวานล้ำ! ใช้ชีวิตร่วมกัน

    ซ่างกวนซีไม่เคยฝากความหวังไว้กับผู้อื่นการต่อสู้เพียงลำพังมาหลายปี ทำให้เขาเคยชินกับการแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือที่ทั้งโกรธแค้นและมุ่งมั่น เขาก็รู้สึกว่าบางเรื่อง ควรจะเรียนรู้ที่จะแบ่งปันเรื่องน่ายินดีเมื่อพูดออกไป สองคนร่วมยินดีปรีดาเรื่องเศร้าเมื่อพูดออกไป ทั้งสองก็สามารถร่วมแบ่งปันความทุกข์ทำให้ความหวานยิ่งหวานขึ้น ทำให้ความขมลดลงครึ่งหนึ่งซ่างกวนซีลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเยี่ยนเว่ยฉือ เขาวางคางไว้บนหูของนาง พูดอย่างอ่อนโยน "ได้ เจ้าช่วยข้า พวกเราจะร่วมกัน ล้างมลทินให้เสด็จแม่ ร่วมกันตามหาน้องสาว"เยี่ยนเว่ยฉือโอบกอดซ่างกวนซีตอบ แล้วพูดต่อ "พวกเราจะร่วมกันถอนพิษให้ท่าน ร่วมกันฉลองวันเกิดอีกหลาย ๆ ปี ร่วมกันกินบะหมี่อายุยืนอีกหลาย ๆ ชาม ใช้ชีวิต…ร่วมกัน"ใช้ชีวิต… ร่วมกัน?ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนเต้นรัว ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน กำลังโอบกอดหัวใจที่เคยเย็นชาของเขาทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคำพูดของเยี่ยนเว่ยฉือที่แท้เมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน... สามารถทำเรื่องต่าง

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 427 นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน

    "เป็นนางที่ช่วยพวกท่านไว้หรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามต่อซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "นางเป็นคนดีมาก นางมัดน้องสาวของข้าไว้แนบอก แบกลูกสาวตัวน้อยของนางไว้บนหลัง แล้วก็จูงมือข้า พยายามหลบหนี แต่นางเป็นเพียงสตรี ทั้งยังต้องดูแลเด็กถึงสามคน จะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน? แม้ว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว ก็ยังถูกพวกมือสังหารไล่ตามทัน มือสังหารถือหน้าไม้ ดูท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต นางส่งน้องสาวคืนให้ข้า ให้ข้าอุ้มนางแล้ววิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับมามอง ส่วนนางก็พาลูกสาวตัวน้อยของนาง ถ่วงเวลาพวกมือสังหาร""แต่พวกมือสังหารเห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้า พวกเขาถูกฮูหยินผู้นั้นรั้งตัวไว้ ไม่สามารถไล่ตามมาได้ จึงยิงหน้าไม้มาที่ข้า ลูกธนูดอกแรกยิงพลาด ไม่ได้คร่าชีวิตข้า เพียงแต่เฉี่ยวแขนของข้าไป เมื่อเห็นว่าลูกธนูดอกที่สองกำลังจะพุ่งเข้าใส่หน้าอก ฮูหยินผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามา โอบกอดข้าแล้วกลิ้งลงไปจากเนินเขาด้วยกัน หลบการโจมตีที่ถึงชีวิตได้""แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านหนีรอดมาได้หรือไม่? ทุกคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?" เยี่ยนเว่ยฉือถามด้วยความเป็นห่วงซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "หลังจากกลิ้งลงมาจา

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 426 เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ศาลาไป๋หยาง

    เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่า เรื่องเลวร้ายจะต้องเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นแน่แต่มันเกี่ยวอะไรกับความตะกละ?นางรออย่างใจเย็นให้ซ่างกวนซีพูดต่อไป“เสด็จแม่ทรงทราบว่า ในวังหน้าวังหลัง มีคนมากมายที่ไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีที่ยืน ต่างก็หาวิธีที่จะกำจัดพวกเราให้พ้นทาง เพื่อจะได้เข้ามายึดครองตำแหน่งของเรา ดังนั้นตอนที่ไป พวกเราจึงปิดบังกำหนดการเดินทางตลอดทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืน มิได้เปิดโอกาสให้ใครลงมือได้เลย แต่ระหว่างทางกลับ ก็บังเอิญเจอกับเทศกาลตวนอู่ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า”ซ่างกวนซีถอนหายใจ จับมือเยี่ยนเว่ยฉือแน่นขึ้นเขาพูดต่อ “ในวันคล้ายวันเกิดทุกปี เสด็จแม่จะผูกด้ายมงคลให้ข้าด้วยพระองค์เอง และต้มบะหมี่อายุยืนให้ข้าหนึ่งชาม แม้ว่าเสด็จพ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่ มีขุนนางมาร่วมงานกันมากมาย แต่สิ่งที่ข้าชอบที่สุด ก็คือบะหมี่อายุยืนที่เสด็จแม่ทำด้วยพระองค์เอง ก็เพราะบะหมี่อายุยืนชามนี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเราแม่ลูกต้องแยกจากกันตลอดกาล”จากคำบรรยายของซ่างกวนซีขบวนเสด็จของฮองเฮากลับวังหลวง ใช้เวลาเดินทางสองวันหนึ่งคืนในช่วงเย็นของวันตวนอู่ พวกเขาเดินทางมา

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 425 ซ่างกวนซีเผยความในใจ

    ซ่างกวนซีคาดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะถามคำถามเช่นนี้ออกมาชั่วขณะหนึ่งสมองของเขาแทบจะหยุดทำงานเด็กคนนี้...ช่างทำให้คนไปไม่เป็นเก่งเสียจริงการยั่วเย้าคนโดยไม่แสดงออก นับว่าเป็นเสน่ห์ที่สะกดหัวใจที่สุดกระมัง?ซ่างกวนซีอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นปิ่นหางหงส์ ก็พลันตระหนักถึงภาระหน้าที่บนบ่าและวันตายที่ไม่อาจรู้ได้เขาไม่อยากดึงเยี่ยนเว่ยฉือเข้ามาในวังวนนี้แต่ก็ไม่อยากผลักไสนางออกไปโดยง่ายช่างเถอะ ทนอีกหน่อยแล้วกันบางทีพรุ่งนี้เขาอาจจะหามัจฉาทองคำจิ่วหยางเจอก็ได้?ซ่างกวนซีจับมือเยี่ยนเว่ยฉือขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า “เว่ยฉือ ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า”“ขอโทษ?” เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงซ่างกวนซีพยักหน้า “วันเทศกาลตวนอู่ ข้าไม่ควรจะทำอาหารที่เจ้าอุตส่าห์เตรียมอย่างตั้งใจพัง ข้าผิดเอง”ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ฝ่าบาทไม่ได้ชดเชยให้ข้าในวันรุ่งขึ้นแล้วหรือ ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว”ซ่างกวนซีดึงนางลงไปนอนด้วยกัน โอบกอดนางเบา ๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่ข้าไม่กินอะไรในวันตวนอู่ ก็เพราะว่าเมื่อสิบหกปีก่อน เป็นเพราะความตะกละของข้าเอง ทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องสิ้นพระชนม์ และทำให้น้องสาวที่เพิ่งเ

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 424 จะทำต่อหรือไม่?

    ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ เห็นหน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น และเห็นว่านางหน้าแดงจนถึงลำคอเพราะความเขินอายเขารู้สึกได้ถึงร่างกายของนางที่สั่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมที่เย้ายวนจากร่างของนางประตูแห่งร่างกาย เชิญเขาเข้าไปเป็นแขกเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่?ซ่างกวนซีกำมือแน่น อดไม่ได้ที่จะถามตามความต้องการของเยี่ยนเว่ยฉือ "เช่นนั้น... ข้าต้องเคาะประตูอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองซ่างกวนซี ดวงตาเผยความขุ่นเคืองเล็กน้อยนี่ต้องให้นางสอนด้วยหรือ?ก่อนหน้านี้... ก่อนหน้านี้ที่ใต้เตียงในหอวสันต์อนันตกาล เขา... เขาก็ทำได้ดีนี่นาเยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็ถูกซ่างกวนซีจับคางไว้ซ่างกวนซีจับใบหน้าของนางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวลง จุมพิตลงไปเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นระริก ราวกับหัวใจของนางที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นส่ำหลังจากจูบอย่างแผ่วเบา ซ่างกวนซีก็เงยหน้าขึ้น มองนางอย่างอ่อนโยน "เช่นนี้หรือ?"ฟืด…เยี่ยนเว่ยฉือสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายแทบจะละลายสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นเดี

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 423 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ แล้วปากเล่า?

    แม้ว่าท่าทางของซ่างกวนซีจะดูดุร้ายแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะสิ่งที่นางกังวลก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยซ่างกวนซีไม่ได้ระแวงนาง ไม่ได้รู้สึกว่านางเป็นปีศาจ และไม่ได้โลภอยากได้กำไลข้อมือของนางเขาแค่กังวลว่านางจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพราะของล้ำค่าอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติถึงชีวิตเยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีนิ่งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฝ่าบาท ท่านช่างดีเหลือเกินเพคะ!”ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนี “พูดจาดี ๆ ก็ไม่ได้ผล ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใช้ก็คือไม่อนุญาต!”เยี่ยนเว่ยฉือปีนขึ้นไปหาซ่างกวนซีทันที เข้าไปใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช้ต่อหน้าคนอื่น ใช้เฉพาะต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น”การเข้าใกล้อย่างกะทันหัน ทำให้ซ่างกวนซีเอนหลังโดยไม่รู้ตัว เกือบจะหงายตกจากเตียงเยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางลนลานของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คิดในใจว่า ‘ข้ายังนึกว่าเขาเก่งกาจ ที่แท้ก็แค่เสือกระดาษ ฮึ รู้จักแต่ขู่ข้า!’เยี่ยนเว่ยฉือผูกเชือกที่กระโปรงไปด้วย มองเขาอย่างขี้เล่นไปด้วยซ่างกวนซีถูกสายตาที่แฝงไปด้วยความเย้าหยอกนั้นมองจนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงก

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 422 เผยความในใจกันเถอะ

    ซ่างกวนซีซ่างกวนซียื่นมือออกไป ลูบคลำกำไลนั้นเบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถเก็บของทุกอย่างไว้ในกำไลนี้ได้?"เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฝ่าบาท ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อย ๆ อธิบายให้ท่านฟัง ดีหรือไม่?"ซ่างกวนซีลังเลเล็กน้อย "ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าก็จะพูดจาเหลวไหลอีก!"เยี่ยนเว่ยฉือพองแก้ม "ถ้าข้าพูดโกหก ท่านก็มัดข้าอีกครั้งสิ พูดด้วยท่าทางเช่นนี้... มันน่าอายเกินไป"เยี่ยนเว่ยฉือไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าร่างกายของนางจะหลุดออกมาจากเสื้อตัวในแม้ว่าจะเคยนอนเตียงเดียวกับซ่างกวนซีหลายครั้งแล้ว แต่ในความทรงจำของนาง นางก็สวมเสื้อผ้าครบถ้วน ไม่เคย... ไม่เคยเปิดเผยเรือนร่างต่อเขาซ่างกวนซีเห็นท่าทางน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็แก้สายรัดเอวที่ข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือออกเยี่ยนเว่ยฉือได้รับอิสระก็รีบดึงสาบเสื้อเข้าหากัน แล้วหลบไปที่มุมเตียงซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเด็กสาวคนนี้ ตอนหลับก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง โผเข้าหาอ้อมกอดเขาตอนตื่นกลับระแวดระวัง ป้องกันตัวราวกับจะผลักไสคนให้ออกไปให้ไกลไม่รู้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status