ตอนที่ 4.  มนุษย์นก

แค่คำพูดเรียบๆง่ายแต่อ่อนโยนของพี่ทศ ทำให้ทำนบน้ำตาของสีฝุ่นที่เก็บกักมาตลอดทั้งวันพังทลายลง เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดกลั้น สะอึกสะอื้นไม่อาย เมื่ออยู่กับคนที่เธอรู้สึกว่าเปิดใจคุยได้ทุกเรื่องแบบนี้ เป็นอันว่าเข้าใจกันได้โดยไม่ต้องพูด ไม่มีปัญหาขาดจานกระดาษหรือช้อนส้อมพลาสติกอะไรนั่นจริงๆหรอก

            “พี่เป็นห่วง คิดว่าฝุ่นคงรู้สึกแย่แน่ๆ ก็เลย อยากให้มีพื้นที่ลี้ภัยนิดนึงน่ะ” ชายหนุ่มบุคลิกนุ่มนวลพูดพลางยื่นกล่องกระดาษทิชชู่ให้ “ผ้าเช็ดหน้าก็มีนะ ซักสะอาดเรียบร้อย แต่พี่กลัวฝุ่นหาว่าพี่หลุดมาจากยุคบ้านทรายทอง”

            หญิงสาวขำพรืดออกมาอย่างสุดกลั้นจนน้ำมูกไหลออกมาเต็มกระดาษ ชายหนุ่มรุ่นพี่หัวเราะเอ็นดูแล้วก็หยิบกระดาษทิชชู่เพิ่มให้อีก เสียงหัวเราะที่ตามมาหลังจากนั้น ทำให้สีฝุ่นคลายความรู้สึกแย่ๆลงไปได้มากทีเดียว

            “ทีหลัง มีอะไรก็มาหาพี่ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ อย่าคิดว่าเป็นคนอื่น” พี่ทศว่า ขณะกำลังขับรถออกจากหน้าสวนสาธารณะ ใกล้เวลาแล้ว ทั้งคู่ต้องรีบกลับไปเข้างานเลี้ยงให้ทันก่อนที่เจ้านายจะมา

            สีฝุ่นอมยิ้ม ภูเขาลูกโตที่ทับอกอยู่เหมือนถูกทลายลงไปเมื่อครู่ “ขอบคุณค่ะพี่ทศ พี่ทศดีกับฝุ่นมาตลอดเลย จริงๆฝุ่นคิดถึงตอนที่ทำอยู่พัสดุกับพี่บ่อยๆนะคะ พอคนน้อย เรื่องวุ่นวายก็น้อย เหนื่อยกับงานยังดีกว่าเหนื่อยกับความหลากหลายของคน”

            “อื้ม” ชายหนุ่มตอบ “พี่ก็ชอบ...ตอนนั้น แต่สีฝุ่นชอบงานสำนักพิมพ์ใช่ไหม ฝุ่นเขียนบทความเก่งมาก พี่เห็นงานแต่ละชิ้นออกมาดีๆตลอดเลย ถ้าฝุ่นรู้สึกไม่ดีที่ต้องมาทำงานทุกวัน เรารับงานไปฟรีแลนซ์ก็ได้นี่ เจ้านายเขาเห็นฝีมือเราแล้ว เขาไว้ใจมีงานต่อเนื่องแน่นอนไม่ต้องเป็นห่วงเลย บางที การที่เราอยู่ที่ไหนแล้วมีความสุข สบายใจมากกว่า มันอาจจะเป็นคำตอบก็ได้” คำพูดเหล่านั้นล้วนเต็มไปด้วยข้อความแห่งความปรารถนาดี แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ ที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกวาบในใจแปลกๆ เธอแอบชำเลืองมองหน้าหนุ่มรุ่นพี่ ในกรอบแว่นตาสีเงินนั้น ดวงตาอบอุ่นมองตอบกลับมาสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง เธอเห็นแววประหม่าในนั้น แต่ก็คิดว่าตัวเองอาจคิดมากไปเอง

            ก็จริง เรื่องงาน เธอเคยคิดบ่อยๆเรื่องทำงานที่บ้าน แต่เหตุผลที่ทำให้มีแรงตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านทุกวันมันไม่ใช่เรื่องงาน จะให้ทำยังไงได้ แค่คิดถึงหน้าพี่นภขึ้นมาหัวใจก็พองโตเต็มอก เลือดสูบฉีดอบอุ่นขึ้นมาทันที เออ จริงด้วย แตงกวาบอกว่าพี่นภมีเรื่องอะไรสักอย่างจะประกาศนี่นา หวังว่าคงไม่...

            “ฝุ่นครับ คืนนี้ หลังงานเลี้ยงจบ พี่ขอขับรถไปส่งได้ไหม” จู่ๆพี่ทศก็พูดขึ้นมา น้ำเสียงของเขาประหม่าปนตื่นเต้น ความรู้สึกแปลกๆนี้ทำให้สีฝุ่นรู้สึกใจคอไม่ดีและกลับมาอึดอัดอีกครั้ง เธอพยายามบอกตัวเองว่า คงไม่ใช่อย่างที่คิด แต่เมื่อหันไปมองหน้าชายหนุ่มอ่อนโยนคนที่กำลังขับรถกลับเข้าตึกมันก็ยิ่งตอกย้ำ แก้มของเขาแดงเรื่อ เมื่อจอดรถแล้วหันมาสบตากับเธอในความมืดสลัวของอาคารจอดรถชั้นสอง

            “นะ พี่จะรอ คืนนี้ขอพี่ขับรถไปส่ง พี่มีเรื่องสำคัญอยากบอกฝุ่นมานานแล้ว”

ที่ห้องจัดเลี้ยงชั้นสอง ดูเหมือนพนักงานส่วนใหญ่พากันเตรียมเสื้อผ้าสวยๆหล่อๆมาเปลี่ยนเพื่อเตรียมเข้างาน งานขอบคุณซัพพลายเออร์สำหรับบริษัทนี้ เป็นงานใหญ่รองจากงานปีใหม่ มักจัดขึ้นในช่วงกลางปี สีฝุ่นไม่ค่อยได้ใส่ใจนักเพราะงานนี้ไม่ได้อยู่ในความรับผิดชอบของส่วนงานเธอ เสื้อผ้าหน้าผมมายังไงก็ไปอย่างงั้น เพราะแต่เดิมก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

            พอรถจอดสนิท สีฝุ่นหันมายิ้มไวๆให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่ “ขอบคุณมากนะคะพี่ทศ” เธอว่าแล้วรีบก้าวลงจากรถก่อนที่ฝ่ายตรงข้ามจะพูดอะไรออกมาอีก และวางแผนในใจว่า จะร่วมงานแค่พอให้เจ้านายเห็นหน้าแล้วรีบหลบออกจากงานไม่ให้ใครรู้ หนีกลับบ้านก่อนที่พี่ทศจะพยายามมาพูดอะไรแปลกๆอีก

            สีฝุ่นเดินเข้าตึก กำลังจะเปิดประตูกระจกเข้าไปในงาน แต่ก็เกิดนึกขึ้นได้ว่าเมื่อตอนที่เดินออกมาจากออฟฟิศชั้นสี่ เธอไม่ได้หยิบออกมาทั้งกระเป๋าและวรรณกรรมกากีฉบับหนังสือที่เจ้านายให้มาอ่าน ยังอ่านค้างครึ่งไว้เมื่อช่วงเย็น จึงเดินเลี้ยวไปกดปุ่มลิฟต์ขึ้น

            ประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวร่างท้วมก้าวเข้าไปในลิฟต์ และรู้สึกได้ว่ามีอีกสามคนเดินตามเข้ามา เป็นพนักงานในแผนกอื่นที่จะขึ้นไปชั้นสาม

            เมื่อประตูลิฟต์ปิด เธอก็ได้ยินสามคนด้านหลังกระซิบกับ “ใช่ป่ะวะ”

            “ชัวร์ ป็อกกี้กล้วยช็อกโกแลต” แล้วทั้งสามก็หัวเราะกันคิกคัก สีฝุ่นหน้าชา แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง

            ลิฟต์กระตุกนิดหนึ่งตรงชั้นสอง ไฟตกวูบ สาวสามคนด้านหลังร้อง อุ๊ย ว้ายกันเบาๆ คนหนึ่งพูดขึ้น “สงสัยลิฟต์หนักอ่ะแก บรรทุกน้ำหนักเกิน” แล้วก็หัวเราะกันคิกคักอีก

            สีฝุ่นหันไปมองช้าๆ ปากสั่น รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ ทั้งสามเห็นหน้าสีฝุ่นก็พากันตกใจ หลบตาวูบวาบ

            ลิฟต์เปิดอีกครั้งที่ชั้นสาม สามคนนั้นรีบเดินออกไปจากลิฟต์ สีฝุ่นหันหน้าเข้าด้านใน หลับตา สูดหายใจเข้าแล้วถอนใจยาว เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นภาพในกระจกเงาด้านใน ปรากฏภาพ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คิ้วเข้ม ตาคม เปลือยท่อนบน นุ่งโจงกระเบนสีแดงปักดิ้นทองเป็นประกายแวววาว ที่น่าตื่นตะลึงที่สุดคือที่ด้านหลังของเขามีปีกนกสีน้ำตาลอ่อนขนาดใหญ่งอกออกมาจากผิวเนื้อด้วย

            พี่นภเหรอนั่น ! นี่... แค่งานเลี้ยงบริษัท ต้องจัดเต็มขนาดนี้เลยเหรอ เธอคิด หลับตาปี๋ แล้วสะบัดหน้า ลืมตามองกระจกอีกรอบ คราวนี้ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่สีฝุ่นแอบชอบมานานในชุดทำงานปกติยืนมองหน้าเธองงๆอยู่ “สีฝุ่น เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายเหรอ” เสียงก้องกังวานของพี่นภทำเธอสะดุ้ง

            หญิงสาวรีบส่ายหน้าดิก หายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันที ชั่วเวลาแค่ไม่กี่นาทีตั้งแต่ลานจอดรถจนมาถึงนี่ มีสิ่งแปลกๆที่มากระทบความรู้สึกเธอมากจนแปรปรวนไปหมด ทำอะไรไม่ถูกแล้ว 

            “เปล่าคะ ไม่เป็นไร ฝุ่นโอเค”

            ชายหนุ่มพยักหน้า “อืม ดีแล้วละ เข้มแข็งไว้นะ เรื่องคลิปเมื่อบ่าย ไอ้คนทำมันก็เกินไปจริงๆ ไม่รู้จักเห็นใจคนอื่นเขาเสียบ้าง ถ้ารู้ตัวนะ พี่จะเล่นมันให้หนักเลย”

            หญิงสาวอมยิ้ม นึกดีใจที่พี่นภก็แคร์เธอด้วยเธอนึกพลางอยากให้ออฟฟิศอยู่สักชั้น 25 จะได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้นานอีกสักหน่อย “ช่างมันเถอะค่ะพี่นภ  เดี๋ยวพรุ่งนี้คนก็ลืม”

            ประตูลิฟต์เปิดออกนภเดินออกไปที่ออฟฟิศสำนักพิมพ์ สีฝุ่นรีบตามเข้าไป ที่โต๊ะตัวเอง หยิบกระเป๋าสะพาย กุลีกุจอจะเดินออกมาให้ทันพี่นภที่เดินลิ่วกลับไปที่ลิฟต์ก่อนแล้ว

            เธอกำลังจะเอ่ยปากเรียกไว้ แต่ประตูลิฟต์เปิดอีกครั้ง จูน สาวสวยแผนกการตลาดชะโงกหน้าออกมาพอดี “พี่นภ อยู่นี่จริงด้วย จูนก็เดินตามหา”

            สีฝุ่นใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นชายหนุ่มในดวงใจของเธอยิ้มสว่างไสวเต็มหน้า “พี่ลืมของเลยกลับมาเอาที่โต๊ะ จะไปแล้วจ้ะ” ยังอุตส่าห์หันมาเรียกสีฝุ่น “เอ้า สีฝุ่น มาสิ กดลิฟต์รอเนี่ย”

            หญิงสาวร่างอวบที่ใจเหี่ยวฟีบเหลือนิดเดียวยืนนิ่งขาตาย บรรยากาศออร่าสีชมพูเต็มลิฟต์ขนาดนั้นขืนเข้าไปใกล้กว่านี้ใจคงพังยับไปยิ่งกว่านี้อีก “ไม่เป็นไรค่ะพี่ ฝุ่นจะไปเข้าห้องน้ำก่อน ไปกันก่อนเลยค่ะ”

            สีฝุ่นถอนหายใจยาวหลังลิฟต์ปิดลง เธอตัดสินใจเดินลงบันไดแทนลงลิฟต์ กระจกผนังตรงบันไดที่เคยใช้เป็นจุดพักสายตา