ตอนที่ 3. พี่ทศ

เมื่อนึกถึงว่าพรุ่งนี้เช้า ต้องเข้าประชุมวางแผนงานสำหรับเดือนหน้า ช่วงบ่ายสีฝุ่นจึงเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือที่ได้รับมอบหมาย ไม่ได้อ่านไลน์หรือสนใจมือถือ คอมพิว เตอร์ก็ไม่ได้เปิด เลยไม่รู้ว่ามีคนแอบทำคลิปล้อเลียนและ แชร์เรื่องเปิ่นของเธอไปทั่วโซเชียลเนตเวิร์ค ประกอบกับคุณเปี๊ยก เจ้านายใหญ่เดินเข้าๆออกๆออฟฟิศทั้งบ่าย เลยทำให้แตงกวา เพื่อนที่สนิทสนมที่สุดในที่ทำงานนี้และคอยเป็นต้นทาง เป็นสัญญาณนิรภัย ไม่กล้าลุกเดินมาบอกที่โต๊ะด้วย

เวลาล่วงมาถึงห้าโมงเย็น เมื่อคุณเปี๊ยก เจ้านายใหญ่ประกาศ

“เอ้า นี่ ทุกคน อย่าลืมนะ งานขอบคุณซัพพลายเออร์เริ่มคืนนี้ ทุ่มตรง ใครหิวตอนนี้ก็หาอะไรรองท้องไปก่อน อย่าลืมนะ ห้ามพลาด ท้ายงานมีจับสลากชิงรางวัลด้วย” เดินออกจากออฟฟิศไป

ตอนนั้นเอง สีฝุ่นที่เพิ่งอ่านกากีไปได้สองเวอร์ชั่นครึ่ง เหลือแค่ฉบับหนังสือที่เจ้านายย้ำนักย้ำหนา ว่าห้ามยับ ห้ามขาด ห้ามหาย ห้ามเปื้อน ก็เงยหน้าขึ้นมาถอนหายใจยาว หากระดาษใกล้มือที่สุดมาคั่นไว้แล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจเหยียดแขนขึ้นสุดมือ เอี้ยวซ้าย เอี้ยวขวา

            แล้วเธอก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าคนเกือบทั้งออฟฟิศราว 20 กว่าชีวิตกำลังมองมาที่เธอ

เมื่อหันไปสบตาใครก็พากันหลบตา กลั้นหัวเราะ มีแค่แตงกวาคนเดียวที่ทำหน้าไม่สบายใจ รีบลุกจากโต๊ะเดินจ้ำเท้าเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

“ฝุ่น นี่แกไม่ได้อ่านไลน์เหรอวะ ฉันส่งมาเป็นร้อยข้อความแล้วมั้ง” แตงกวากระซิบกระซาบร้อนรน

“ทำไม มีอะไรเหรอแตงกวา” สีฝุ่นเห็นเพื่อนหน้าตาเคร่งเครียดก็พลอยวิตกไปด้วย หรือนี่เธอจะไปทำอะไรผิดพลาดมาอีกนะ “เกี่ยวกับฉันเหรอ”

เพื่อนสาวทำท่าลำบากใจ คว้าข้อมือสีฝุ่น เดินออกจากออฟฟิศเข้าไปในห้องน้ำบริษัท แล้วเปิดคลิปจากแอพติ๊กต่อกที่ตอนนี้แชร์กันไปทั่วทั้งบริษัท ทั้งในอินสตราแกรม ทวิตเตอร์ เฟซบุ๊ก

คลิปนั้นเป็นคลิปหน้าการ์ตูนสำเร็จล้อเลียนสีฝุ่น สาวอวบผมหน้าม้าที่มีจมูกหมู หูหมู และกีบเท้าเหมือนหมู กำลังจ้องคอมพิวเตอร์ มือขวากดคลิกฝากล่องขนมกล่องหนึ่งจากทั้งหมดที่วางบนโต๊ะกองพะเนิน

มีเอคเฟคทำเป็นรูปหมูเลิ่กลั่กเหงื่อแตก รอบปากเต็มไปด้วยเศษอาหาร ตาจ้องหน้าจอคอมพ์ กีบเท้ากดคลิกที่กล่องขนมรัวเร็ว พูดด้วยเสียงบีบเล็กแหลม “เจ้านายขา คอมพ์หนูเป็นอะไรก็ไม่รู้ค่ะ กดยังไงก็ไม่ติด”

แล้วก็มีเสียงเจ้านายพูดขึ้นมา “เลิกคลิกได้แล้วอีหมูอ้วน นั่นไม่ใช่เมาส์ นั่นมันกล่องป็อกกี้!“

ภาพหมูอ้วนสาวผมหน้าม้าทำท่าสะดุ้งโหยง หน้าซีดเผือด วิญญาณออกจากร่าง แล้วภาพก็ซูมไปที่กล่องป็อกกี้รสกล้วยช็อกโกแลตจนเต็มหน้าจอ

สีฝุ่นตัวร้อน หน้าตาร้อนผ่าวไปหมด น้ำตารื้นขึ้นมาคลอตา หายใจไม่ทั่วท้อง นานมากแล้วที่เธอไม่ได้เจอการรังแกล้อเลียนเห็นเป็นตัวตลกแบบนี้ นานมากแล้ว เธอนึกว่ามันจะจบสิ้นไปแล้วตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เจ็บปวดทุกครั้งเวลาที่มีคนเรียก อีอ้วน อีหมูตอน หรือแม่พังสีฝุ่น เธอนึกว่าตอนนี้โตแล้ว อยู่ในวัยทำงานแล้ว คนที่เป็นผู้ใหญ่แล้วคงไม่มีใครรังแกกันแบบนี้อีกแล้ว แต่ในที่สุดเธอก็เจออีก

แตงกวาทำท่ากระวนกระวายและโมโหแทน “ไม่รู้ใครทำ แต่งานตัดต่อไวขนาดนี้สงสัยพวกฝ่ายศิลป์สักคนแน่ๆ ฝุ่น แกอย่าเครียดนะ ฉันเอามาให้แกดูก่อนว่ามันมีคนทำแบบนี้ ฉันจะหาตัวมันมาให้ได้ ให้มันลบคลิป ให้มันมาขอโทษแก มันต้องคนในนี้แหละ ไม่งั้นจะรู้เรื่องเมื่อบ่ายได้ไง”

สีฝุ่นกลั้นไม่ไหว สะอื้นออกมาเบาๆ น้ำตาร่วงเผาะ แต่ก็รีบปาดออกไวๆ “เออ ขอบคุณมากแตงกวา แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็โดนแบบนี้มาตลอดนั้นแหละ ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว จะไปโทษใครได้วะ ก็ฉันก็อ้วนเหมือนหมูจริงๆนี่หว่า อีกอย่าง จะไปลบยังไงไหว ป่านนี้คนแชร์ คนดูดไปโพสกันแล้วไม่รู้เท่าไหร่ ช่างมันเหอะแก คนลืมง่ายจะตาย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ลืมหมดแล้ว”

ปากพูดไปอย่างนั้นทั้งที่ใจสั่น แตงกวาขยับเข้ามาบีบมือเพื่อน “ป่ะ ไปเก็บของกัน ยังมีเวลาอีกพักใหญ่กว่าจะเริ่มงานเลี้ยงขอบคุณซัพพลายเออร์ เราออกไปเดินเล่นที่อื่นกันก่อนไหม เผื่อแกจะสบายใจขึ้น”

“อืม ฉันไม่เป็นไรจริงๆ” สีฝุ่นสูดหายใจเข้า ยิ้มเต็มหน้า “ดูดิ หายละ เพื่อนแกเข้มแข็ง”

            แตงกวาพยักหน้า “ดีแล้ว งั้น ฉันหิว ว่าจะออกไปหาชาไข่มุกกินหน่อย แกเอาไหม เดี๋ยวซื้อมาเผื่อ”

ในรอยยิ้มซ่อนความเศร้าไว้มิดชิด แตงกวาเอ๋ย เพิ่งเห็นคลิปตัวเองถูกทำให้หน้าเป็นหมู มีเศษอาหารติดเต็มปากท่าทางตะกละแบบนั้น ใครมันจะไปมีกะใจกินอะไรลงอีกล่ะเวลานี้ แต่นั่นก็แค่ในความคิด จะเอาความไม่สบายใจมาให้เพื่อนไปอีกทำไม “ไม่เอาดีกว่า แกไปเหอะ เดี๋ยวฉันรอข้างบน”

สีฝุ่น สาวอวบผู้จิตใจอ่อนไหว ทนซ่อนความรู้สึกย่ำแย่ได้แค่เพียงเพื่อนลับสายตาไปเท่านั้น เธอรู้ตัวว่า น่าจะต้องการเวลาเยียวยาตัวเองอย่างน้อยสักครู่ ก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่แคร์ เดินกลับเข้าไปในออฟฟิศได้ ออฟฟิศที่เธอเคยคิดว่ามีแต่คนที่ดี น่ารัก และจะไม่มีใครทำร้ายรังแกเธออีก

เธอนึกถึงห้องสมุดบริษัทที่อยู่ตรงชั้นสอง จำได้ว่าปิดตอนหกโมงครึ่ง จึงตรงไปที่นั่นเพื่อหาที่หลบภัย อย่างที่เธอเองก็ทำเสมอสมัยเรียน พวกที่ชอบแกล้ง รังแก ล้อเลียนไม่มีใครชอบเข้าไปอ่านหนังสือในห้องสมุดกันหรอก มันเงียบ สงบ และมีเพื่อนที่ดีกับเธอเสมอ รอคอยอยู่บนตู้ บนชั้น ทั้งในนิยาย ในวรรณคดีโบราณ ในนิทาน หนังสือภาพสำหรับเด็ก ไม่มีหนังสือเล่มไหนเคยปฏิเสธเธอ

แต่แล้ว เมื่อเดินมาถึงห้องสมุด สีฝุ่นก็แทบจะร้องไห้โฮออกมา ที่หน้าห้องแขวนป้ายปิดเอาไว้ นั่นก็หมายความว่า ถ้าเธอจะไปไปหมกตัวหลบในส้วมที่ไหนสักแห่ง ก็จำต้องตากหน้ากลับไปนั่งที่โต๊ะ รอให้ถึงเวลาปาร์ตี้คืนนี้ ทั้งที่ตอนนี้เธออยากจะพุ่งตัวหนีออกไปนอกโลก ไม่อยากพบอยากเจอใคร และไม่อยากอยู่ที่นี่อีก

หน้าตาของเธอคงน่าเกลียดพิลึกตอนที่คิดว่าน้ำตากำลังจะไหลออกมาอีกรอบ

เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง “สีฝุ่น มาอยู่นี่เอง พี่เดินตามหาอยู่ตั้งนาน”

เสียงนั้นคุ้นหู เป็นเสียงที่เธอรู้จักดี สีฝุ่นปั้นหน้าสดชื่นอย่างเร่งด่วนอีกครั้งก่อนหันไปหา “อ้าว พี่ทศ หาฝุ่นเหรอคะ มีอะไรให้ฝุ่นช่วยหรือเปล่าคะ”

พี่ทศ เป็นรุ่นพี่แผนกพัสดุ ตอนเข้ามาทำงานปีแรกๆ ตำแหน่งงานที่แผนกพัสดุขาดคนทำงาน ทำให้สีฝุ่นต้องมาช่วยพี่ทศทำงานอยู่เกือบสองปี พอได้พนักงานใหม่ที่เหมาะสมแล้ว เธอจึงมีโอกาสได้ไปทำที่ส่วนสำนักพิมพ์ พี่ทศแก่กว่าเธอสิบปี ชายหนุ่มอายุ 35 ที่ดูเรียบๆ เงียบๆ แต่ใจดี ใจเย็น และไม่เคยมีปัญหากับใคร คนอื่นมักพูดกันว่า ถ้าใครทำให้พี่ทศโกรธได้ คนนั้นคงเลวเอามากจริงๆ สีฝุ่นเองก็รู้สึกผูกพันและได้รับความเมตตาจากทศมากเสียจนเธอรู้สึกเหมือนทศเป็นพี่ชายคนหนึ่ง

“คือ จานกระดาษกับมีด ส้อม พลาสติก ที่จะใช้ในปาร์ตี้คืนนี้มันไม่พอน่ะ พี่จำร้านที่เราเคยไปซื้อกันตอนนั้นไม่ได้ ฝุ่นไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยได้ไหม รีบไปรีบมาน่าจะกลับมาทันงานเริ่ม”

สีฝุ่นกำลังอยากจะหาที่ลี้ภัยอยู่แล้ว จึงค่อนข้างโล่งอกตอนที่เดินตามพี่ทศไปขึ้นรถ ปิดประตู รู้สึกได้ถึงพื้นที่ปลอดภัยในนั้นจนหายใจยาวๆออกมาได้ครั้งหนึ่งก่อนที่รถจะค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากตึกไป

รถยนต์ของพี่ทศขับออกมาเรื่อยๆ จนเลี้ยวเข้าไปจอดที่หน้าสวนสาธารณะเล็กๆแห่งหนึ่งใกล้ที่ทำงาน สีฝุ่นใจลอยจนไม่ทันสังเกต จนชายหนุ่มรุ่นพี่พูดขึ้น “พี่เห็นคลิปแล้วละ”