Chapter 2. ซินหราน

“พี่อู่เฉียง”

            เสียงใสเรียกทำให้ชายหนุ่มได้สติ ปีนี้เขาอายุยี่สิบหกแล้ว อู่เฉียงพยักหน้ารับเป็นเชิงบอกนางว่า ‘อร่อย’ หญิงสาวจึงยิ้มกว้างออกมาได้ หลายปีมานี่ นางเป็น ‘สิ่งมีชีวิต’ เดียวที่ทำให้พรรคเพลิงอัคนีสดใส บนเกาะแห่งนี้มีคนอยู่มากก็จริง เฉพาะที่พรรคมารแห่งนี้มีเพียงเด็กคนเดียวที่เติบโตมาอย่าง ‘ปกติ’ นางไม่ใช่นักฆ่า ไม่มีวรยุทธ ไม่มีพิษ  นางเป็นหญิงสาวแสนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น และหากก้าวเท้าออกจากเกาะแห่งนี้ไป ไม่รู้ว่านางจะใช้ชีวิตภายนอกได้อย่างไร

            เด็กหญิงคนหนึ่งถูกเรียกขานว่า ‘ซินหราน’ ผ่านมาถึงเวลานี้เป็นครบแปดปีแล้ว ภายนอกผู้อื่นมองว่านางโง่งม ไม่ทันเล่ห์กลใด แต่ก็ไม่เคยมีใครกล้ารังแกนาง แม้กระทั้งสตรีที่อยู่ข้างกายจอมมารแห่งพรรคเพลิงอัคนี หากไม่เพราะผ่านคืนฝันร้ายนั้นมาแล้ว นางคงตื่นตระหนกหวาดกลัวกับผู้คนในพรรคเพลิงอัคนีไม่น้อย บางคนรูปร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์บนภาพวาดในวัดที่นางเคยเห็น แต่เมื่อเติบโตขึ้น นางจึงรู้ว่าคนเหล่านี้แม้มีใบหน้าดุร้าย โหดเหี้ยมอำมหิต แต่ในส่วนลึกแล้วจิตใจดีนัก อย่างน้อย พวกเขาดีกับนาง เอ็นดูนางเหมือนนางเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง

            คนต่างหากที่น่ากลัว นางกลัวคนปกติธรรมดา พวกหน้าเนื้อใจเสือ คนเหล่านั้นฆ่าบิดามารดาและคนในหมู่บ้านอย่างไร้ความปราณี

            นางจึงใช้ชีวิตอย่างสงบในสถานที่ที่ใครต่อใครลำลือว่าโหดร้าย  เป็น ‘ซินหราน’ สัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่ ‘อู่เฉียง’ อุ้มกลับมา เขาประกาศว่านางคือ ‘น้องสาวบุญธรรม’ แต่อู่เฉียงเองเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกซื้อตัวมาเลี้ยงแบบนักฆ่า ฝึกฝนจนได้รับตำแหน่งเป็นองครักษ์จอมมาร องครักษ์ที่นับว่ามีฝีอมือได้รับการคัดเลือกมีอยู่สามคนก็คือ อู่เฉียง,อู่ชิง,อู่ยิน    ทั้งสามเป็นเด็กกำพร้าที่ต่างที่มาแต่ถูกส่งมาด้วยจุดหมายเดียวกัน      ทั้งสามจึงสนิทสนมกันดุจพี่น้อง เมื่ออู่เฉียงประกาศว่าซินหรานคือน้องสาวบุญธรรมของเขา อู่ชิงกับอู่ยินก็ต้องยอมรับนางด้วยเช่นกัน

            “สายแล้ว เจ้ายังไม่ไปรับใช้ท่านจอมมารอีกรึ” อู่เฉียงเตือน

            “ข้าไปมาแล้ว ประเดี๋ยวจะยกน้ำชาไปให้นายท่านที่ห้องอักษร” 

นางยิ้มแย้ม ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวที่ต้องเข้าไปรับใช้ราชันจอมมาร  แม้นางจะอยู่ที่นี่ในฐานะน้องสาวบุญธรรมของอู่เฉียง แต่นางมิได้อยู่กินอย่างไร้ประโยชน์ งานการใดๆ ที่ควรทำ พ่อบ้านจูโหย่งเจาเป็นคนเข้มงวด ไม่ว่าจะการชงชาหรือฝนหมึกล้วนฝึก ทุกครั้งที่ทำผิดพลาดนางจะถูกเคาะมือเป็นการทำโทษ แต่นางไม่เคยร้องไห้หรือโกรธแค้น สิ่งที่พ่อบ้านสั่งสอนล้วนนับว่าเป็นประโยชน์กับนางมาก แต่เดิมนางอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ไม่เคยเรียนรู้กฏระเบียนธรรมเนียมใดๆ เมื่องานที่นางได้รับมอบหมายไม่มีสิ่งใดผิดพลาด พ่อบ้านก็จะทำหน้ายุ่งยากเพื่อหาเรื่องมาตำหนินางอีก แต่นางกลับเห็นเป็นเรื่องสนุกชวนขบขันเสียมากกว่า

            ส่วนพ่อครัวเจี่ยนมีฝีมือการปรุงอาหารเป็นเลิศ เคยได้ยินว่าเป็นพ่อครัวในวังหลวงมาก่อน แต่เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี้นั้นมีเรื่องเล่าปากต่อปากมากมายนัก พ่อครัวเจี่ยนเอ็นดูนางมาก วิชาความรู้ในครัวสั่งสอนนางราวกับศิษย์เอก กระนั้นนางยังไม่มั่นใจว่าตนเองทำอาหารได้รสดีนัก มักนำมาให้อู่เฉียง อู่ชินและอู่ยิน รวมทั้งคนอื่นๆ ชิมอยู่เสมอ

            “เช่นนั้นก็รีบไปเถอะ”

            “อืม” ซินหรานพยักหน้ารับ ขนมเปี๊ยะในถาดหายวับไปกับตา  หญิงสาวเผยรอยยิ้มสดใส กอดถาดไม้ที่ว่างเปล่าแล้วหมุนตัวกลับ

            “ประเดี๋ยวก่อน”

            ซินหรานได้ยินเสียงอู่ยินเรียกก็หมุนตัวกลับมา ชายหนุ่มล้วงมือไปในอกเสื้อหยิบของบางสิ่งแล้วยื่นให้หญิงสาว

            “เจ้าไม่ได้ออกไปข้างนอก ข้าเลยซื้อมาให้” อู่ยินยื่นถุงเล็กๆ ส่งให้ ซินหรานยื่นมือไปรับอย่างประหลาดใจ นางลอบมองสีหน้าของอู่เฉียงเล็กน้อย เห็นเขาไม่มีท่าทีอะไร นางจึงเปิดออกดู พบว่าข้างในเป็นลูกปัดหลากสีและหลายรูปแบบ 

            “เห็นเจ้าชอบทำเครื่องประดับเอง ข้าเลยซื้อมาฝาก” นี่เขายอมควักเงินออกมาให้นางเลยนะ อู่ยินยกมือขึ้นกอดอกมองดูรอยยิ้มที่สดใสของหญิงสาวเบื้องหน้า 

            “ขอบคุณพี่อู่ยินมาก” นางรับมาด้วยความตื่นเต้น แม้อยู่ที่นี่อาหารการกิน เสื้อผ้าหรือที่อยู่อาศัยไม่ได้ลำบากอะไร นางเป็นหญิงย่อมมีความอยากได้เครื่องประดับบ้าง แต่เพราะนางเจียมตนว่าตนเป็นเพียงสาวใช้ จึงมักทำอะไรๆ ใช้เองเสมอ

            “รีบไปได้แล้ว”

            อู่เฉียงเตือนอีกครั้ง ซินหรานหันไปแลบลิ้นใส่แล้วรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสามจึงเห็นเพียงแผ่นหลังของนาง และผมเปียที่แกว่งไปมา

            “ปีนี้นางอายุสิบหกแล้วไม่ใช่หรือ? ยังถักผมเปียเป็นเด็กอยู่เลย”

            “นางเป็นสาวใช้ ต้องรวบผมให้เรียบร้อย” อู่เฉียงเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ มองขนมเปี๊ยะที่แย่งชิ้นสุดท้ายมาครอบครองได้ในมือ

            “ปีนี่นางอายุสิบหกแล้วนะ” อู่ชิงยื่นมือไปจับไหล่สหาย เขารู้ดีว่าในสายตาของอู่เฉียงมิได้มองซินหรานเช่นพี่ชายมองน้องสาวมานานแล้ว

            “แต่นางเป็นสตรีของท่านจอมมาร” อู่เฉียงรู้สึกถึงความขมฝาดที่ต้องตระหนักถึงความจริงในเรื่องนี้ แม้นางไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ไม่ใช่คนในครอบครัว แต่นางเสมือนเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวให้เขารู้ว่าเขายังมีความเป็นมนุษย์หลงเหลืออยู่

            นั่นคือเงื่อนไขที่จอมมารเหิงหยางเซิงยอมให้นางอยู่ที่นี่ และให้เขารับนางเป็นน้องสาวบุญธรรม

            ซินหรานล้างไม้ล้างมือจนมั่นใจว่าสะอาด เช็ดมือจนแห้งสนิทแล้วยกถาดกาน้ำชาที่พ่อบ้านจูโหย่งเจาเตรียมไว้ให้แล้ว ชายชราวัยหกสิบที่ร่างกายกระฉับกระเฉง ดวงตาเรียวคู่นั้นมองเห็นร่างเล็กก้าวเร็วๆ มาทางเขาแล้วก็ส่ายหน้าไปมาระอาใจ พร่ำสอนเท่าไหร่นางก็ทำเหมือนจะไม่จดจำเอาเสียเลย

            “มาแล้วเจ้าค่ะ”

ซินหรานฉีกยิ้มกว้าง รู้ดีนางต้องโดนดุเป็นแน่ แต่นางอาศัยตัวเองโดนตำหนิจนชินจึงได้แต่ยิ้มและรับฟังถ้อยคำเหล่านั้น อย่างไรพ่อบ้านจูโหย่งเจาเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี ไม่ว่านางจะทำสิ่งใดผิดแค่ไหน อย่างมากก็แค่ถูกตำหนิไม่เคยลงโทษนางรุนแรงสักคราเดียว

            “ไปได้แล้ว” หลังจากบ่นพอให้นางรู้ตัวความผิดที่ล่าช้าแล้วก็เดินนำมาที่ห้องอักษรของท่านเหิงหยางเซิง ก่อนมือเหี่ยวย่นจะผลักบานประตูเข้าไป พ่อบ้านจูเหลียวมองหญิงสาวเล็กน้อย เห็นนางทิ้งท่าทีซุกซนมาเป็นสำรวมใบหน้าไร้รอยยิ้มแล้ว เขาจึงเอ่ยปากส่งเสียงไปก่อนผลักบานประตูเข้าไป

            แม้ซินหรานจะอยู่ที่นี่ด้วยฐานะหญิงรับใช้ แต่นางรับใช้เพียงท่านเหิงหยางเซิงเพียงผู้เดียว แม้ท่านเหิงจะมีหญิงงามนางบำเรอหลายคน แต่หญิงเหล่านั้นไม่มีสิทธิ์เอ่ยปากเรียกใช้นางได้ นางทำงานรับใช้อยู่ใกล้ๆ เหิงหยางเซิงจะเรียกว่าสาวใช้ข้างกายก็ไม่ผิดนัก แม้นางอยู่ที่นี่มาตั้งแต่แปดขวบ แต่นางเพิ่งได้รับใช้ใกล้ชิดเช่นนี้เมื่อสองปีที่แล้วนี่เอง

            หญิงสาวประคองถาดกาน้ำชาไปที่โต๊ะน้ำชามุมห้องอักษร นางก้มหน้ามองเพียงสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของตน แต่กระนั้นก็รู้ว่าเหิงหยางเซิงนั่งก้มหน้ากับม้วนหนังสือ พ่อบ้านจูโหย่งเจาเข้าไปกระซิบพูดคุยไม่กี่คำแล้วย้ายสายตามาทางซินหราน น้ำชาของท่านเหิงต้องชงใหม่ใช้น้ำร้อนพอดี นางฝึกชงชาตามธรรมเนียมมาหลายปี ตั้งแต่สิบขวบก็ว่าได้ คนที่กินน้ำชามากที่สุดไม่พ้นองครักษ์อย่างอู่เฉียง อู่ยินและอู่ชิง คนเหล่านี้ล้วนลิ้นพองและเคยสำลักน้ำชาที่ไม่ได้ความของนางมาแล้ว รวมทั้งตัวนางที่ถูกพ่อบ้านจูโหย่งเจาดุด่าจนเผลอทำน้ำร้อนลวกมือ

            เมื่อครั้งที่นางแค่แปดขวบ นางช่วยงานอยู่กับพ่อครัวเจี่ยนหยิบจับโน้นนี่เล็กน้อยๆ พอว่างพ่อบ้านจูโหย่งเจาสอนนางจับพู่กันเขียนชื่อตัวเอง สอนอ่านเขียน โดยไม่สนใจว่านางเป็นหญิง เพราะนางจำได้ลางๆ ว่าตอนที่นางยังอยู่กับบิดามารดานั้น บิดาพร่ำสอนว่าเป็นหญิงไม่ต้องเรียนหนังสือ เมื่อพ่อบ้านจูโหย่งเมตตาสอนให้นางอ่านเขียน นางจึงตั้งใจเรียนรู้ และก็อีกนั้นและ นางฝึกเขียนชื่อตัวเองได้ นางก็ฝึกเขียนชื่ออู่เฉียงเป็นชื่อที่สอง แม้ลายมือเรียกได้ว่าระดับเดียวกับไก่เขี่ย แต่นางวิ่งเอาไปอวดอู่เฉียง อู่ชิงกับอู่ยินเห็นเข้าบ่นน้อยใจที่นางไม่เขียนชื่อให้พวกเขาบ้าง นางจึงกลับมาฝึกฝนอีก แม้ไม่มีกระดาษกับหมึก นางก็ใช้กิ่งไม้ขีดบนพื้นดิน