Chapter 9. ที่แท้นางเป็นคนโปรดของท่านจอมาร

“เอาปลาแห้งไปด้วย”  

พ่อครัวเจี่ยนหน้าบึ้งตึงแต่จิตใจดี ไม่ต่างจากพ่อบ้านจูงโหย่งเจานัก แม้ไม่ใช่หน้าที่ของเขาแต่เห็นนางใส่ใจเรื่องเล่านี้ก็รู้สึกดี ไม่เพียงแค่ อู่เฉียง หากคนอื่นที่ออกไปปฏิบัติภารกิจตามคำสั่งของท่านจอมมาร นางย่อมช่วยจัดเตรียมเสบียงเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ให้เสมอ  

            “เจ้าค่ะ” นางยิ้มกว้างแล้วเดินไปหยิบปลาแห้งมาเพิ่มให้อู่เฉียง ปกตินักฆ่าไปมาไร้ร่องรอย ทว่าสำหรับอู่เฉียง ก่อนเดินทางเขาต้องมาบอกนางก่อนเสมอ เช่นครั้งนี้ด้วย เขาหยุดยืนมองร่างบอบบางในชุดหญิงรับใช้ นึกถึงถ้อยคำที่ฝากฝั่งให้อู่ชิงและอู่ยินช่วยดูแลซินหราน

            ‘อยู่ที่นี่คนที่จะทำอันตรายซินหรานก็มีแค่ท่านจอมมารเพียงผู้เดียว’ อู่ชิงเอ่ยพร้อมถอนหายใจเบาๆ

            ‘เจ้าก็รู้ ไม่วันนี้หรือวันหน้า อย่างไรซินหรานก็ไม่ใช่สตรีที่เจ้าจะครอบครองได้’ อู่ยินได้แต่ปลอบใจ

            อู่เฉียงได้แต่เก็บงำถ้อยคำของตนเองไว้หมดสิ้น เขารู้ แม้ท่านจอมมารไม่เคยเอ่ยอะไรออกมาอย่างชัดเจน แต่สายตาและการแสดงออกนั้น ซินหรานไม่ได้เป็นเพียงแค่สาวใช้ข้างกายเท่านั้น มีบางอย่างที่ลึกซึ้งมากนัก เป็นสิ่งที่บุรุษผู้นั้นอาจยังไม่รู้ใจตนเองก็เป็นได้

            แล้ว...หากเขาจะช่วงชิงนางมาเล่า จะทำได้ไหม?

            ชายหนุ่มยกมือสองข้างขึ้นดูแล้วกำเป็นหมัดแน่น แน่นจนเส้นเลือดปูนโปน กลับจากภารกิจลับครั้งนี้ เขาจะ...จะ...

            “พี่อู่เฉียง” 

            เสียงของหญิงสาวเรียกสติของเขากลับคืนมา รอยยิ้มของนางทำให้หัวใจที่เคยดำดิ่งในความมืดกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง ซินหรานยื่นห่อผ้าที่ใส่อาหารไว้ภายในให้เขา

            “รักษาตัวด้วย”

            “ฮืม”

            ซินหรานชินกับการพูดน้อยของอู่เฉียง เขายื่นมือมารับห่อผ้าไว้ จ้องมองใบหน้าของนางราวกับคิดอะไรอยู่แต่ไม่เอ่ยปากพูดสิ่งใด เพียงสายลมพัดผ่าน ใบไม้ปลิวว่อนในอากาศ ซินหรานยกมือขึ้นป้องดวงตามิให้ฝุ่นผงเข้าตา เมื่อลมสงบร่างของอู่เฉี่ยงพลันหายไปแล้ว

            อู่เฉียงออกเดินทางแล้ว

            หญิงสาวระบายลมหายใจบางเบา แปดปีที่ผ่านมาก็เป็นเช่นนี้เสมอมา นางไม่รู้ว่าภารกิจของอู่เฉียงและคนอื่นๆ มีอะไรบ้าง พวกเขาไม่เคยคุยเรื่องงานหรือภารกิจที่ได้รับมาต่อหน้านาง แต่นางเคยได้ยินอู่ชิงกับอู่ยินบ่นอยู่บ่อยๆ ‘อู่เฉียง’ ใจอ่อนเกินไป เขาเป็นครูฝึกเด็กๆ ที่อยู่ในหุบเขาไม่ได้ แม้ถูกจัดเป็นองครักษ์ของท่านจอมมาร แต่ถ้ามีงานภารกิจสำคัญ เขามักถูกส่งออกไปเสมอ

            คนที่นี่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นนักฆ่า แต่เมื่ออยู่รวมกันไม่มีใครพูดเรื่องเหล่านั้น นางเองก็พึงพอใจกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่นี้ ทุกคนล้วนหยอกล้อพูดคุยกันไม่ต่างจากคนในหมู่บ้านที่นางเคยจากมา นางอยู่ที่นี่ตั้งแต่แปดขวบ ความทรงจำที่หมู่บ้านเชิงเขานั้นเหลือน้อยเต็มที แต่นางยังจดจำเสียงหัวเราะและเสียงร้องเพลงของคนในหมู่บ้านได้พอๆ กับเสียงกรีดร้องโหยหวนในคืนฝันร้ายนั้น

            ซินหรานเดินกลับเข้ามาช่วยงานพ่อครัวเจี่ยน ในเมื่อนางไม่ต้องขึ้นไปรับใช้ท่านจอมมาร นางจึงอยู่แต่ในครัว

            “คืนนี้น่าจะมีฝน เจ้าเอาผ้าห่มไปเพิ่มอีกซิ”

            “ฝนจะตกหรือเจ้าคะ” นางถามพลางแหงนหน้ามองฟ้า ยังเห็นท้องฟ้ากระจ่างใส

            “มดยังย้ายรัง เจ้าไม่คิดว่าคืนนี้จะมีฝนมารึ” พ่อบ้านเจี่ยนทำเสียงดุบุ้ยปากให้ดูฝูงมดที่เดินเรียงแถวเป็นระเบียบอยู่บนพื้น

            “ข้าไม่ทันมองเจ้าค่ะ” นางหัวเราะคิกคัก จัดการล้างผลไม้เรียงใส่จานอย่างสวยงามแล้วรอให้บ่าวคนอื่นยกไป

            “ยกไปก็มิรู้ว่าจะได้กินหรือเปล่า” พ่อบ้านเจี่ยงบ่นแต่ก็เตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น

            “ถอนพิษร้อยชายนี้ไม่อาจหยุดพักดื่มน้ำกินข้าวเลยหรือเจ้าคะ”  นางถามด้วยความประหลาดใจ แม่นางจางเย่วถิงมาที่นี่เป็นครั้งที่สามแล้ว ระหว่างการถอนพิษนั้น กระทำที่ห้องฝึกตนของท่านจอมมาร  นางถูกสั่งห้ามมิให้เข้าใกล้ เดิมทีคิดว่าเพราะนางเองไร้วรยุทธ์ถ้าเข้าไปไม่ถูกจังหวะอาจรบกวนการถอนพิษได้

            พ่อครัวเจี่ยนถลึงตาใส่ แต่พอเห็นสีหน้าไร้เดียงสาของหญิงสาวแล้วก็ได้แต่โคลงศีรษะไปมา นางใช้ห้องเก็บของเล็กๆ ติดกับห้องนอนของท่านจอมมารเป็นห้องนอน นางจะไม่รู้เรื่องอะไรๆ ระหว่างชายหญิงเลยหรือ? นางเป็นเด็กกำพร้าที่เติบโตในพรรคมารอย่างนี้ เขาเองสั่งสอนนางแค่เรื่องการทำอาหาร ส่วนพ่อบ้านจูโหย่งเจาก็สอนเรื่องอ่านเขียนและการทำบัญชี คนอื่นๆ ช่วยกันเลี้ยง ทั้งงานเย็บปักถักร้อย และงานทั่วไป เรียกได้ว่านางเป็นคนเดียวที่เติบโตมาอย่าง ‘เด็กธรรมดา’ ไม่ใช่ ‘นักฆ่า’ เช่นเด็กคนอื่น

            หากพูดไปว่าซินหรานเติบโตในพรรคเพลิงอัคนี คงไม่มีใครเชื่อ เด็กสาวที่ไร้วรยุทธ์ อ่อนโยนและจิตใจดีซ้ำยังมีกลิ่นอายพิสุทธิ์เช่นนี้จะมาอยู่ในพรรคมารอันดับหนึ่ง

            แต่เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง คนในพรรคมารย่อมไม่ถือสา หากพึงพอใจต่อกันก็ย่อมมีความสัมพันธ์กันได้ แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าซินหรานไม่ใช่สตรีที่ถูกแตะต้องได้ แม้กับอู่เฉียงพี่ชายบุญธรรมของนางก็ตาม อู่เฉียงเองย่อมรู้ดีที่สุด ผู้ที่แตะต้องนางได้มีแต่ท่านจอมมารเหิงหยางเซิง

            หญิงสาวไม่รู้เลยสักนิดว่าเจ้าของใบหน้าบึ้งตึงของพ่อครัวอันดับหนึ่งในพรรคเพลิงอัคนีกำลังครุ่นคิดเรื่องของนาง นางลงมือนวดแป้งเพื่อทำขนม จำรายการอาหารที่พ่อครัวเจี่ยนกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ได้ก็ทำทุกอย่างไปตามลำดับขั้นตอน ปกติในครัวถ้าเป็นอาหารของท่านจอมมารมีแค่พ่อครัวเจี่ยนและนางเท่านั้นที่อยู่ในครัวได้ คนยกอาหารเป็นบ่าวรับใช้คนอื่น แต่มีองครักษ์อย่างอู่ชิงหรืออู่ยินคุ้มกันอาหารนำส่งทุกครั้ง

            งานในครัวเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว นางจึงเข้าไปเตรียมที่หลับที่นอนของสามคืนนี้ เพราะเคยอยู่อย่างยากลำบาก แค่นอนในห้องเก็บฟืนนางจึงไม่รู้สึกว่าเดือดร้อนอะไรนัก นางเตรียมเสื่อให้ตัวเองและหยิบเชิงเทียนเข้าไปไว้ จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็เดินเร็วๆ กลับไปที่ห้องของตนเอง หอบผ้าห่มกับหมอนและยังคล้องตะกร้าใส่อุปกรณ์เย็บปักด้วย จะว่าไปการไปนอนในห้องเก็บฟืนก็ดีไม่น้อย นั่นหมายถึงนางไม่ต้องอยู่รับใช้ท่านจอมมารที่ชอบเขมือบหญิงงามทุกคืน

            ผู้ติดตามจางเย่วถิงเห็นร่างเล็กหอบของพะรุงพะรังก็เดินเข้าไปหาหมายจะช่วยเหลือ ระหว่างสามวันสามคืนที่ผู้เป็นนายหญิงถอนพิษร้อยชายอยู่นั้น ผู้ติดตามทั้งสองไม่มีสิ่งใดต้องทำ และจำได้ว่าเด็กสาวคนนี้แม้มีฐานะเป็นหญิงรับใช้อุปนิสัยเป็นคนน่ารักไม่น้อย คอยดูแลความเป็นอยู่ของผู้ติดตามอย่างดียิ่ง

            “มิเป็นไรเจ้าค่ะ” ซินหรานรีบปฏิเสธ “พวกท่านเป็นแขก อย่าได้ลำบากเพราะบ่าวเลยเจ้าค่ะ”

            “เหตุใดเจ้าต้องไปนอนที่อื่นเล่า”

            “เรื่องนั้นบ่าวมิอาจรู้ได้ รู้แต่เป็นคำสั่งของนายท่าน”

            ผู้ติดตามสาวทั้งสองอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ปิดปากแล้วส่งยิ้มให้เด็กสาวแทน ซินหรานเห็นทั้งสองไม่ซักถามอะไรแล้วจึงรีบเดินเร็วๆ จากไป นางจึงไม่ได้ยินการสนทนาที่ดังคล้อยหลังนางแค่ไม่กี่ก้าว

            “ที่แท้นางเป็นคนโปรดของท่านจอมารเหิงหยางเซิง”

            “ประมุขของเราก็ถูกใจนางไม่น้อย” 

            “หรือต้องการนาง?”

            ผู้ติดตามทั้งสองมองหน้ากันแล้วลอบถอนหายใจ เป็นไปได้หรือนี่ ดอกไม้ขาวพิสุทธิ์กลับเบ่งบานในสถานที่ที่โสมมที่สุด

            ซินหรานกินอาหารเย็นร่วมกันผู้อื่นแล้วจัดการช่วยเก็บล้างถ้วยชามคว่ำเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ละคนแยกกันไปพักผ่อน ส่วนนางเดินไปที่ห้องเก็บฟืนที่อยู่ด้านหลังครัว

            “จุดเทียนก็ระวังด้วย เวลานอนอย่าลืมดับเทียนให้สนิท”

            “เจ้าค่ะ พ่อครัวเจี่ยน” นางส่งยิ้มทะเล้นให้ทำให้พ่อครัวเจี่ยนแสร้งขึงตาใส่ แต่นางไม่เคยรู้สึกกลัวเลยสักนิด