Chapter 4. มีคนรักย่อมมีคนชัง

ครึ่งปีก่อนหญิงสาวผู้หนึ่งที่ถูกส่งตัวมาเป็นเครื่องบรรณาการแด่ท่านจอมมาร นางเป็นที่โปรดปรานของเหิงหยางเซิงมาก คาดเดาจากการเรียกเข้าไปปรนนิบัติหลายคืนติดต่อกันนานนับเดือน แต่กระนั้นยังไม่มีสิทธิ์ได้ออกมาเดินเล่นนอกเรือนบุปผารัญจวน แต่ไม่รู้สตรีนางนั้นเอาความกล้ามาจากที่ใด เดินออกมานอกบริเวณที่กำหนดไว้ เชิดใบหน้างดงามขึ้นมองผู้อื่นด้วยสายตาหยามเหยียด

            คนที่อาศัยอยู่ในพรรคเพลิงอัคนีนี้มีหลากหลาย แต่ก่อนซินหรานเองเคยหวาดกลัวคนพวกนี้ บางคนใบหน้าอัปลักษณ์ บางคนมีรอยแผลเป็นน่ากลัว บางคนมีแขนเพียงข้างเดียว บางคนมีหกนิ้ว บางคนตัวสูงใหญ่ราวกับก้อนหินยักษ์ ทว่าเมื่อนางอยู่ไปได้เดือนเศษๆ เริ่มเข้าใจได้ดีว่า ภายใต้ความอัปลักษณ์และน่ากลัวนี้ มีจิตใจงดงามซ่อนอยู่ คนเหล่านี้รู้ว่านางผ่านเรื่องใดมา จึงคอยดูแลนางเสมอ อย่างที่รู้กันว่านางเป็นเด็กหญิงคนเดียวที่ไม่ต้องถูกส่งไปฝึกวรยุทธเพื่อเป็นนักฆ่า  เรียกว่าเป็น ‘คนปกติ’ เพียงคนเดียวที่มีอยู่ในนี้ก็ว่าได้ แต่ละคนจึงทำเหมือนประคอง ‘คนปกติ’ อย่างนางไว้ในอุ้งมือ เมื่อทุกคนดีกับนาง   นางจึงดีกับพวกเขา อาหารที่ฝึกทำนอกจากพี่อู่เฉียงและสหายร่วมสาบานแล้ว ก็เหลือมาแบ่งปันพวกเขาเช่นกัน

            แน่นอนว่ามีคนรักย่อมมีคนชัง นางมักถูกหญิงงามของท่านจอมมารรังแกอยู่บ่อยๆ แต่นางไม่เคยโต้ตอบเพราะเห็นว่าตนเองเป็นเพียงหญิงรับใช้ฐานะต่ำต้อยกว่าหญิงเหล่านั้น โดยเฉพาะหญิงงามคนนั้นที่เป็นที่โปรดปรานในเวลานี้

            ไม่คิดว่าวันนั้น นางกำลังก้มๆ เงยๆ ที่สวนดอกไม้เพื่อเก็บดอกวานโต่วฮวา (อัญชัน) ไปคั้นน้ำเอาสีน้ำเงินเข้มนั้นไปผสมกับก้อนแป้งให้ได้สีม่วงอ่อนจาง จู่ๆ นางถูกสาดน้ำเข้าใส่อ่างใหญ่ เล่นเอาเสื้อผ้าสีเขียวชุดหญิงรับใช้ของนางเปียกชุ่ม พอนางหันกลับไปมองเห็นหญิงรับใช้ของแม่นางคนงามถืออ่างในมือพร้อมสีหน้าสะใจ

            ซินหรานได้แต่ยืนมองด้วยความงุนงง ยังไม่ทันเอ่ยถามอะไร นางถูกหญิงรับใช้ข้างกายหญิงสาวผู้นั้นฟาดฝ่ามือใส่ที่แก้มซ้ายจนใบหน้าสะบัดตามแรงมือ ความเจ็บทำให้นางได้สติยกมือขึ้นกุมแก้มด้านที่เจ็บ ยังไม่ทันก้าวเท้าหนี ร่างในชุดดำของอู่เฉียงมาปรากฏขวางไว้ได้ทันเวลา เขาไปมาไร้ร่องรอยราวภูติผีวิญญาณร้าย

            “หลีกไป! ไม่เช่นนั้นข้าจะฟ้องท่านจอมมาร!”

            “หากซินหรานทำผิด สมควรส่งนางให้พ่อบ้านจูโหย่งเจาลงโทษ แม่นางไม่ควรลงมือตบตีนางเช่นนี้” อู่เฉียงที่ปกติแทบไม่ค่อยปริปากพูดจา นับว่าครั้งนี้พูดได้ยาวมาก

            “ความผิดของนางคือขวางหูขวางตาข้า เช่นนี้แล้วพ่อบ้านจูโหย่งเจาจะจัดการเช่นไร” หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างถือตัวว่าตนเองถูกเรียกใช้ไปปรนนิบัติบ่อยครั้งกว่าผู้อื่น

            อู่เฉียงเพียงแค่ปรายตามองน้องสาวบุญธรรมของตน หญิงสาวผู้นั้นไม่เอ่ยอะไรอีก เหมือนสาสะใจในการกระทำครั้งนี้แล้วหมุนตัวเดินจากไป เขาจึงลอบถอนหายใจแล้วก้าวไปดูใบหน้าของซินหราน

            “รีบใส่ยาเสีย ประเดี๋ยวจะบวมแล้วจะยิ่งระบม ถึงคราวนั้นเจ้าจะเจ็บยิ่งกว่ายามนี้”

            ซินหรานพยักหน้ารับ แขนข้างหนึ่งคล้องตะกร้าใส่ดอกไม้ มือข้างหนึ่งกุมแก้มซ้ายเพราะไม่ต้องการให้ผู้ใดมองเห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้า แต่เพราะนางผิวบาง โดนอะไรนิดหน่อยก็เห็นเป็นรอยชัดเจน  รอยฝ่ามือบนแก้มซ้ายทำให้พ่อครัวเจี่ยนเดือดดาล ถือตะหลิวไปโวยวายกับพ่อบ้านจูโหย่งเจา พ่อบ้านจูโหย่งเจาได้แต่บอกให้นางระวังตัว     นางไม่ได้พูดเรื่องนี้กับใคร และเชื่อว่าพี่อู่เฉียงก็คงไม่ทำด้วย แต่ไม่รู้เหตุใด วันถัดมาแม่หญิงคนงามถูกส่งตัวออกไปจากที่เกาะแห่งนี้

            กลายเป็นที่รู้กันว่านางไม่ใช่หญิงรับใช้ที่ใครจะแตะต้องได้     แม้นางอยู่ในฐานะหญิงรับใช้แต่คนเดียวที่นางรับใช้คือจอมมาร   เหิงหยางเซิง

            หญิงสาวหมุนตัวกลับมาเห็นร่างสูงสง่าลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ว   เขาสวมอาภรณ์สีดำขลิบแดง ผ้าคาดเอวสีเงิน เช่นเดียวกับเกี้ยวรัดผมรูปพยัคฆ์คำราม ดวงตาดำขลับมองมาหญิงสาว คล้ายจ้องและไม่จ้องมอง ใบหน้าคมเข้ม คิ้วพาดเฉียงดุจกระบี่ ท่วงท่าองอาจสง่างาม เขาหล่อเหลางดงามดุจเทพเซียน ไม่น่าเชื่อว่าคนผู้นี้คนที่โหดเหี้ยมอำมหิตที่สุดบนพิภพนี้แล้ว

            ไร้ถ้อยคำใด ร่างสูงก้าวเดินนำไปก่อน หญิงรับใช้อย่างซินหรานรีบเดินตามไปทันที นางไม่มีหน้าทีเอ่ยถามมีหน้าทีเพียงทำตาม เขาพานางเดินมาห้องคลังเก็บสมบัติ นางเข้ามาบ่อยครั้ง ก้อนทองหรือเพชรนิลจินดาเหล่านั้นไม่ได้ทำให้นางตาโตอีกแล้ว ห้องนี้นอกจากพ่อบ้านจูโหย่งเจาและท่านจอมมารแล้ว เห็นทีจะมีแค่นางที่ได้เข้ามา

            เขาเพียงปรายตามองไปยัง ‘กอง’ สิ่งของเบื้องหน้า หญิงสาวก็เข้าใจความหมายได้อย่างดี

            “ของบรรณาการจากพรรควิหคราตรี” นางเอ่ยเสียงเบา แต่กระนั้นก็ยังก้องในห้องที่อัดแน่นด้วยทรัพย์สมบัติมหาศาลนี้ นางไม่เห็นเขาพูดสิ่งใดต่อ นางจึงเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นนาย เขาเดินไปเปิดหีบใบหนึ่งแล้วหยิบสิ่งที่อยู่ด้านในส่งให้นาง

            มือเรียวรับไว้แล้วขมวดคิ้ว “หน้ากาก?”

            “เก็บไว้”

            “หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”

ให้เก็บเข้าคลังนะหรือ? พ่อบ้านจูโหย่งเจาต้องทำรายการพวกนี้ก่อนนะซิ ไม่เช่นนั้นนางช่วยแยกเก็บให้แล้ว ไม่ใช่เพียงเงินทองเพชรพลอยไข่มุกเท่านั้น ของมีค่าในนี้ยังรวมถึงโสมหายาก ยาวิเศษหลายขนาด และยาพิษที่แสนอันตราย อาวุธแปลกพิสดาร สิ่งของแปลกประหลาดอีกมาก

            “ให้เจ้าเก็บไว้” เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ไยเรื่องแค่นี้นางไม่เข้าใจ

            “ให้บ่าวหรือเจ้าคะ” นางถามย้ำอีกครั้ง หน้ากากครึ่งหน้า นางไม่รู้ว่าหน้ากากนี้ทำจากสิ่งใด แต่น้ำหนักเบา ลวดลายบนหน้ากากงดงามมากกว่าดูน่ากลัวผิดกับหน้ากากอันอื่นที่เคยเห็น เพียงแค่หน้ากากอันนี้ดูจะเล็กไปสักหน่อย น่าจะเหมาะกับสตรี

            “ข้าไม่ชอบ เจ้าเก็บไว้ก็แล้วกัน”

            “เจ้าค่ะ” นางรับมันมาไว้ในมือ นึกขึ้นได้จึงรีบเอ่ยออกไป “ขอบคุณนายท่าน”

            เหิงหยางเซิงทำเสียงเหอะในลำคอครั้งหนึ่ง ไม่เห็นสีหน้ายินดีของนางเลยสักนิด ทำให้เขาพลันหงุดหงิดอย่างไร้เหตุผล  คราวนั้นเขาไม่ได้คิดจะช่วยนางเลยสักนิด หากแต่ถ้ากระบี่ในมือไม่ได้ดื่มโลหิตคงทำให้เขาคลุ้มคลั่ง มีคนกล้าลองดีใช้ชื่อเสียงของพรรคเพลิงอัคนีปล้นฆ่าผู้อื่น เขาไม่ใคร่ใส่ใจนักหรอกหากผู้อื่นจะคิดเช่นไหร่ แต่การกล้าแอบอ้างว่าเป็นคนของพรรคเพลิงอัคนีแล้วไปทำร้ายผู้อื่นที่ไม่ใช่ศัตรูของเขา หมู่บ้านเล็กๆ นั้นไม่รู้ตัวว่านั่งทับนอนทับสินแร่ทองคำอยู่ เดิมทีแค่ไปร่วมงานประลองยุทธ แต่กลับได้ยินกลุ่มคนที่กล้าเอาชื่อเสียงของพรรคเพลิงอัคนีไปใช้ ไม่ใช่เพื่อป้ายความผิดให้เขาเพียงอย่างเดียว แต่ยังเอาผลประโยชน์ไปเป็นของตนเองอีกด้วย

            กว่าจะมาถึงหมู่บ้านเชิงเขานี้ก็ลุกเป็นไฟแล้ว ขึ้นชื่อว่าพรรคเพลิงอัคนีแล้ว การใช้ไฟเป็นจุดเด่นที่สุด คนที่ไม่ใช่คนของพรรคจึงถูกสังหารทิ้งระบายโทสะเสียเกือบหมด ดีที่องครักษ์ของเขาใจเย็นพอลากตัวคนที่เหลือรอดมาสอบปากคำ แต่ไม่คิดว่าองครักษ์คนสนิทกล้าอุ้มเด็กหญิงที่เขาบังเอิญช่วยไว้กลับมา

            “หากท่านจอมมารจะตบรางวัลให้ข้าน้อย ขอให้ข้าน้อยได้เลี้ยงเด็กคนนี้ด้วยเถิดขอรับ”

            “เจ้าต้องการ?” เขาเพียงแค่หันมามองวูบหนึ่ง แม้มืดสนิทมีเพียงแสงจากเพลิงไหม้ที่คนกลุ่มนั้นวางเพลิงเผาหมู่บ้าน ทว่าเขายังคงเห็นว่าเป็นแค่เด็กหญิงผอมกะหร่องคนหนึ่งเท่านั้น อู่เฉียงทำราวกับว่ากำลังขออนุญาตเลี้ยงสัตว์สักตัวเป็นรางวัล