Chapter 5. คนที่ทุกข์ที่สุด

พลันความคิดหนึ่งวาบเข้ามา เขาย้ายสายตากลับมามองที่อู่เฉียงซึ่งนับว่าเป็นนักฆ่าฝีมือดีที่สุดที่เขามี คนผู้นี้ไม่มีอาลัยอาวรณ์ต่อสิ่งใด หากเขาสั่งให้ตายก็ทำตามคำสั่งโดยไม่กะพริบตา มีครั้งนี้ที่เห็นเขาต้องการเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น 

            ใช่! เขาต้องการใช้เด็กหญิงคนนี้ไว้ต่อรองกับองครักษ์ข้างกายของเขาเอง

            เพื่อให้ได้ความจงรักภักดี เขารั้งตัวซินหรานให้อยู่ข้างกาย ให้นางเป็นหญิงรับใช้แต่ไม่ได้ลำบากมากนัก แต่นับวันเขากลับไม่พอใจที่เห็นรอยยิ้มของหญิงสาวมีให้ทุกคนยกเว้นเขา เหิงหยางเซิงไม่เคยรู้เลยว่าเพราะเหตุใดตนเองถึงได้รู้สึกเช่นนี้ และนับวันมันยิ่งมากขึ้นทุกที มากขึ้นจนเขาอยากจะกลืนกินนางไปทั้งตัว!

            มือเรียวแกะผมที่เกล้าเป็นทรงกลมสองลูกบนศีรษะของตนออก สางเส้นผมยาวสลวยของตนด้วยหวีไม้หอมที่อู่เฉียงซื้อมาฝากเมื่อหลายเดือนก่อน อย่าว่าแต่ออกจากเกาะเลย แค่นอกคฤหาสน์เพลิงอัคนีก็แทบนับครั้งได้ แม้ไม่ได้ถูกห้าม แต่คล้ายว่านางยุ่งเกินไปและอีกส่วนหนึ่งในใจ นางมิกล้าออกไปด้วยตนเอง

            กว่านางจะได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเผื่อพักผ่อนก็ค่อนดึกไปแล้ว เรื่องดีอีกเรื่องคือนางอาบน้ำได้ทุกวัน อาจเพราะทำงานยุ่งทั้งวัน เหงื่อซึมจนเสื้อชื้น ปรนนิบัติรับใช้ท่านจอมมารจนปิดประตูห้องนอนแล้ว นางจึงได้มีเวลาเป็นของตนเอง หลังจากสางผมตนจนเป็นที่พอใจแล้ว นางหยิบตะกร้าที่ใส่อุปกรณ์ตัดเย็บออกมา แสงเทียนสว่างไม่มากแต่ทำให้นางพอจะมองเห็นงานที่ทำค้างไว้ได้ชัดเจน กระดาษยับย่นสองแผ่นมีรูปฝ่ามือซ้ายและขวาอยู่บนนั้น นึกถึงเมื่อหลายวันก่อนนางเรียกอู่เฉียงมาพบแล้วให้เขากางมือลงบนกระดาษ

            “พี่อู่เฉียงอยู่นิ่งๆ สักประเดี๋ยวนะเจ้าคะ”

            “เจ้าจะทำอะไร”

            “วาดมือของพี่ อีกไม่นานลมเหมันต์ก็จะมาเยือนแล้ว ข้าจะเย็บถุงมือให้พี่อู่เฉียง” นางพูดพลางหยิบพู่กันจุ่มหมึกวาดรูปมือของเขาที่ทาบลงบนกระดาษ หลังมือนั้นมีแต่รอยแผลเป็น แม้เจ้าตัวบอกว่าไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่นางรู้ว่าเมื่ออากาศเย็นจัด ความเจ็บปวดเข้ามากัดกินจนปวดถึงกระดูกเลยทีเดียว

            “ไม่ต้อง...” เสียงของเขาแผ่วเบาและขาดหาย คล้ายไม่อาจเอ่ยคำโกหกได้

            “ฝีมือข้ายังไม่ดีนักแต่รับรองว่าเย็บออกมานิ้วมือครบทั้งห้านิ้วแน่นอน” นางหัวเราะคิกคักวาดมือซ้ายและขวาของเขาเสร็จเรียบร้อย  “มีเศษผ้าเหลืออยู่ พ่อบ้านจูโหย่งเจาให้ข้าไว้ใช้ทำอะไรก็ได้ หวังว่าพี่     อู่เฉียงจะไม่รังเกียจ”

            นางเงยหน้ามองเขาแต่อีกครั้ง แต่ชายหนุ่มกลับชักมือกลับแล้วหลบสายตาของนาง นางรู้ดีว่าคนอย่างอู่เฉียงตระหนี่ถ้อยคำมากเพียงใด ตรงข้ามกับอู่ชิงและอู่ยินที่หยอกล้อนางทุกครั้งที่พบหน้า

            “ข้าทำให้พี่อู่เฉียงได้แค่นี้” นางมองเส้นสีดำที่เป็นรูปมือของเขาบนกระดาษพลางถอนหายใจเบาๆ

            “หากพี่อู่เฉียงไม่พาข้ามาอยู่ที่นี่ด้วย ข้าก็ไม่รู้ว่าตนเองจะเป็นเช่นไร

            “ในสักวัน...” เขานิ่งไปครู่หนึ่ง “ในสักวันเจ้าอาจจะเกลียดข้าที่ข้าพาเจ้ามาสถานที่โหดร้ายเช่นนี้”

            “ไม่เลยเจ้าค่ะ” นางส่ายหน้าไปมา “หากวันนั้นไม่มีนายท่านและพี่อู่เฉียง ข้าคงไม่มีชีวิตมาถึงตอนนี้ ข้าอยู่ที่นี่สุขสบายดี”

            หญิงสาวถอนหายใจแผ่วเบา นางขี้ขลาดจริงๆ นางไม่มีความคิดอยากแก้แค้นเอาคืนหรือสืบค้นว่าเรื่องคืนนั้นเป็นมาอย่างไร  ยอมเป็นคนที่ผู้อื่นตราหน้าว่าขี้ขลาดตาขาว อกตัญญูไม่คิดถึงบิดามารดาผู้ล่วงลับ แต่... อย่างนางจะไปทำอะไรได้ แค่คืนไหนที่นางไม่นอนฝันร้ายถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น นับว่าเป็นคืนที่สงบสุขของนางแล้ว นางจึงละทิ้งเรื่องเหล่านั้นและใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างเรียบง่ายที่สุด

            ขณะที่นั่งคิดถึงเรื่องราวในอดีตพลางหยิบเศษผ้าออกมาเลือกดูว่าชิ้นไหนพอจะทำถุงมือกันหนาวให้อู่เฉียงได้ เสียงครางกระเส่าจากห้องนอนของท่านจอมมารเหิงหยางเซิงก็ดังขึ้น จากนั้นตามด้วยเสียงกระแทกกระทั้นของโต๊ะหรือเตียง หรือเก้าอี้ นางสุดจะคาดเดาจนกว่าจะถึงเวลาที่ต้องเข้าไปทำความสะอาด

            เมื่อหัวค่ำ ก่อนที่นางจะได้ออกมาพักผ่อน พ่อบ้านจูโหย่งเจาพาหญิงงามเข้าไปในห้องนอนของท่านจอมมาร เป็นเช่นนี้จนนางคุ้นชินแล้ว ห้องนอนของนางอยู่ติดกันเพื่อสะดวกในการเข้าไปรับใช้ แต่ไม่คิดว่าห้องนางจะได้ยินเสียง ‘กิจกรรม’ ในห้องนั้นได้ชัดเจนถึงเพียงนี้

            เสียงครวญครางจากข้างห้องทำเอานางหายใจไม่ทั่วท้อง ใช่ว่านางไร้เดียงสา ทว่าอดตั้งคำถามไม่ได้ว่า ‘กิจกรรม’ นั้นมีความสุขจริงๆหรือ? เสียงร้องนั้นทุกข์ทรมาณและสุขสมไปพร้อมกัน

            แต่คนที่ทุกข์ที่สุดคงไม่พ้นนางซินะ

            ซินหรานถอนหายใจเบาๆ คืนนี้อาจไม่มีเรื่องอะไรก็ได้ นางปลอบใจตัวเองพลางเลือกผ้าที่ต้องการได้แล้วก็นำออกมาวางไว้ แต่แสงยามค่ำคืนที่มีเพียงแสงเทียนนั้นไม่อำนวยให้นางทำงานได้ดีนัก นางเกรงตนเองจะตัดผ้าเสีย ผ้าที่ได้มาแม้จะมีมากแต่ชิ้นที่เหมาะจะทำถุงมือได้นั้นมีแค่สองชิ้นนี้เท่านั้น เพราะฝ่ามือของเขาใหญ่นัก ผ้าที่ใช้ก็ต้องชิ้นใหญ่ด้วยเช่นกัน คิดถึงมือสองข้างนั้นแล้วนางก็เผลอหัวเราะออกมา  นางเลือกผ้าที่ต้องการได้แล้วก็แยกไว้ต่างหาก พับเก็บไว้เตรียมทำถุงมือให้อู่เฉียง พลันสายตามองไปยังหีบไม้ใบหนึ่งที่นางเก็บหน้ากากแปลกประหลาดนั้นไว้ข้างใน ตั้งแต่ได้รับมานางเอาใส่ไว้ในหีบไม่กล้าหยิบมาดูอีก ไม่รู้จะอธิบายเช่นไร งดงามและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน น่าจะอธิบายถึงหน้ากากครึ่งหน้าอันนี้ได้ดีที่สุด ของบรรณาการย่อมเป็นสิ่งของล้ำค่า แต่นางกลับไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร นางได้แต่ปรายตามองกล่องใบนั้น ที่นี่ไม่มีหัวขโมย นางไม่ต้องกังวลจึงเก็บไว้ธรรมดาไม่ได้ใส่กุญแจ ดึกมากแล้วนางต้องรีบหลับนอน เพราะงานของนางเริ่มก่อนฟ้าสาง ทั้งช่วยงานในครัวของพ่อครัวเจี่ยนและงานที่พ่อบ้านจูโหย่งเจาสั่งอีก

            นางรวบผมยาวไว้ข้างหนึ่ง โน้มตัวลงดับเทียน ปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินกลับไปที่เตียงเพื่อจะเอนตัวลงนอน

            “กรี๊ด!”

            ซินหรานผวาขึ้นทั้งที่ศีรษะเพิ่งแตะหมอน เสียงกรีดร้องดังมาจากห้องนอนของท่านจอมมาร ตามด้วยเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นและเสียงอะไรสักอย่างล้มโครมคราม นางนั่งนิ่งหัวใจเต้นรัว

            “ใครก็ได้เข้ามา!”

            ไม่ใช่ ‘ใครก็ได้’ ที่จะ ‘เข้าไป’ ในห้องนอนของท่านจอมมารแห่งพรรคเพลิงอัคนี

            ซินหรานลุกพรวดพลาดขึ้นจากเตียง ก้าวเร็วๆ แค่อึดใจก็เอ่ยเสียงเบาอยู่หน้าบานประตู “บ่าวซินหรานเจ้าค่ะ”

            พูดจบนางก็ผลักบานประตูเข้าไปโดยไม่ต้องรอให้คนข้างในเอ่ยตอบ นางไม่ได้หันไปมองแต่ก็รู้ว่าร่างสูงใหญ่สวมเพียงเสื้อคลุมบางเบาหันหลังให้แล้วเดินไปที่ระเบียงของห้อง หญิงสาวที่รีบร้อนเข้ามามิได้เกล้าผมให้เรียบร้อยก่อน ซินหรานเห็นหญิงงามเปลือยกายบนเตียงใหญ่ คนงามแม้ยามร้องไห้ยังดูงดงาม ซินหรานกวาดตามองไปที่พื้นเห็นเสื้อผ้ากองอยู่ก็หยิบมาคลุมกายให้ก่อนแล้วรีบประคองออกไป ด้านนอกพ่อบ้านจูโหย่งเจารออยู่แล้ว ชายชราจึงเพียงแค่พยักหน้าให้กับบ่าวรับใช้อีกสองคนที่ยืนรออยู่มาประคองหญิงงามผู้นั้นออกไป

            “จัดการให้เรียบร้อย”

            “เจ้าค่ะ”

            ซินหรานรีบคว้าถังน้ำและผ้าขี้ริ้วเช็ดคราบปัสสาวะบนพื้นห้อง  เจ้าของห้องไม่ชอบกลิ่นสกปรกเช่นนี้นัก นางรีบทำอย่างรวดเร็วแล้วนำไปถังน้ำไปไว้ด้านนอกก่อน วิ่งเร็วๆ กลับไปที่ห้องของตน หยิบผ้าปูที่นอนผืนใหม่แล้ววิ่งเร็วๆ กลับมาจัดการดึงผ้าปูที่นอนที่มีคราบขาวขุ่นออกแล้วปูผ้าพื้นใหม่อย่างรวดเร็ว ห้องของนางเป็นห้องเก็บของจริงๆ มีของใช้ของท่านจอมมารสำรองอยู่ในตู้ที่ห้องนอนของนาง เดิมทีมันอาจเป็นห้องเก็บของใช้จริงๆ นั้นแหละ แค่ยัดเตียงนางเข้าไปซุกหัวนอนในนั้นได้