Chapter 6.คนอย่างเหิงหยางเซิงนะหรือหัวเราะ!

เป็นเช่นนี้มานานเพียงใดมิอาจรู้ได้ เหตุใดหญิงงามเหล่านั้นถึงหวาดกลัวท่านจอมมารถึงขนาดปัสสาวะราดได้นะ เดือดร้อนให้นางต้องมาเช็ดถูทำความสะอาด และสุดท้ายคือจุดกำยานหอมในห้อง นางจัดการทุกอย่างเรียบร้อยภายเค่อเดียว ซินหรานก้มตัวลงจัดหมอนให้เข้าที่อีกครั้งเพื่อความมั่นใจ เสร็จแล้วจึงเงยตัวขึ้นแล้วหันหลังให้เตียงกว้างที่สามารถนอนได้สามหรือสี่คนเลยทีเดียว ทว่านางกลับไม่รู้ว่ามีร่างสูงใหญ่ยืนซ้อนอยู่ก่อนแล้ว เมื่อนางหมุนตัวออกมาจึงปะทะกับร่างที่สวมเพียงเสื้อคลุมตัวยาว ด้วยความตกใจ นางผงะไปด้านหลังและเสียหลักหงายหลังลงบนเตียง มือเล็กยื่นไปจับสาบเสื้อของชายตรงหน้าเพื่อยึดเหนี่ยวอย่างลืมตัว

            ด้วยกำลังอันน้อยนิดของหญิงสาว ทว่าเขากลับปล่อยให้ร่างของตนโถมเข้าใส่ร่างเล็กที่หงายหลังลงบนเตียงที่เพิ่งจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเสร็จ ก่อนที่ร่างของเขาจะทาบทับร่างของนาง เขาใช้มือยันเตียงไว้ได้ก่อน ไม่เช่นนั้นคนที่อยู่ด้านล่างคงเจ็บตัวไม่น้อย

            ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นอย่างตกใจแต่ไร้เสียงหวีดร้อง ดวงตากลมโตเบิกกว้างจองมองคนที่อยู่ด้านบน ตั้งแต่นางอยู่ที่นี่มาแปดปี รับใช้ใกล้ชิดแม้กระทั่งยามที่อีกฝ่ายอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่นางไม่เคยใกล้ชิดเขามากขนาดนี้ ชายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นจอมมารเหิงหยางเซิง

            ดวงตาคมหรี่มองหญิงสาว แปลกใจที่ยามนี้บ่าวรับใช้คนนี้ดูแตกต่างจากกลางวันนัก โดยปกติใบหน้านี้มักเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใด แต่ยามนี้เขาเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของนาง สองแก้มที่แดงระเรื่อ ตลอดจนร่างกายที่สั่นน้อยๆ เส้นผมของนางคลี่สยายอยู่บนที่นอนของเขา

            ของเขา...

            ซินหรานรู้ถึงแววตาที่เปลี่ยนไปของผู้เป็นนาย นางกระถดตัวถอยออกมา ความสงบนิ่งที่เคยมียามนี้กลับไม่มีเหลือ นางเค้นถ้อยคำที่จะเอ่ยออกมาไม่ออกสักคำ หญิงสาวจึงพลิกตัวแล้วตั้งใจคลานออกมา ทว่าข้อเท้ากลับถูกคว้าไว้ก่อน นางไม่กล้าสะบัดเท้าออกจึงได้แต่เอี้ยวตัวมองมือแกร่งที่ยึดข้อเท้าของนางไว้

            “นายท่าน...บะ..บ่าว บ่าว”

            เสียงของนางสั่น แม้กระทั่งชีพจรยังเต้นแรง ในห้องที่มีเพียงแสงสลัวจากเทียนที่ตั้งอยู่ ทว่านางเห็นมุมปากของเหิงหยางเซิงยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนเป็นรอยยิ้ม ท่าทางคุกคามของเขาทำให้นางหวาดกลัว นางเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ ที่เขาจะทำอย่างไรก็ได้

            ถูกแล้ว ตั้งแต่วันที่เขาสังหารคนที่หมายจะทำร้ายนาง เขาคือเจ้าชีวิตของนางแล้ว

            “ปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่?”

            “สะ สิบ..สิบหกแล้วเจ้าค่ะ” 

ไยจู่ๆ ถามนางเช่นนี้นะ

            มือแกร่งดุจคีมเหล็กปล่อยข้อเท้าของนางออก หญิงสาวชักเท้าแล้วคลานลงไปยืนอยู่ข้างเตียง

            “ถ้า...ถ้าไม่มีสิ่งใดแล้ว บะ..บ่าว...บ่าวขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”

            นางก้มหน้านิ่งรอคอยคำพูดหรือแค่เขาส่งเสียงออกมาสักคำนางจะได้รีบวิ่งออกไป แต่ก็ยังไร้เสียงใด ทำให้นางช้อนตาขึ้นมอง นางกลับเห็นเขาเอนตัวลงนอนไม่มีท่าทีจะลุกขึ้น นางจึงถอยหลังก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว และปิดประตูอย่างเงียบเชียบที่สุด มือเรียวเลื่อนจากบานประตูมาแตะที่หน้าอกตนเอง กดแน่นบริเวณหัวใจข่มไม่ให้ใจเต้นแรงจนคนในห้องนั้นได้ยิน แล้วรีบเดินกลับห้องนอนของตัวเอง 

            ซินหรานปีนขึ้นเตียงซุกตัวในผ้าห่มผืนหนา นางเป็นคนติดผ้าห่มและกลัวความหนาว อาจเพราะผ่าน ‘คืนนั้น’ มาอย่างโหดร้าย นางมักซุกตัวเองในผ้าห่มเสมือนว่านี่คือที่ๆ นางจะนอนหลับได้ แต่คืนนี้นางซุกตัวนอนขดตัวกลมแต่ยังไม่อาจข่มให้ตัวเองหลับ

ดวงตาของเขาที่จ้องมองมานั้นราวกับจะกลืนกินนางทั้งเป็น!

            ชายหนุ่มบนเตียงกว้างพลิกตัวนอนหงาย เพราะเป็นคนฝึกยุทธ์ เขารับรู้ได้ว่าร่างของนางวิ่งกลับห้องที่อยู่ติดกับห้องนอนของเขาแล้ว   มุมปากยกยิ้มจนแทบจะกลายเป็นหัวเราะ

            หัวเราะ!

            คนอย่างเหิงหยางเซิงนะหรือหัวเราะ!

            เสียงหัวเราะของเขามักดังขึ้นระหว่างความเป็นและความตายของผู้อื่นเสมอ

            แต่ยามนี้ เขากลับระเบิดเสียงหัวเราะขบขัน ท่าทางหวาดกลัวของสัตว์เล็กๆ ตัวนั้น ไม่ใช่ซิ! ยามนี้เจ้าสัตว์สกปรกตัวนี้กลับกลายเป็นหญิงสาวที่มีผิวกายเนียนนุ่ม เส้นผมยาวสลายดุจแพรไหม ริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้นเล็กน้อย ขณะที่นอนเอนกายหัวเราะอยู่นั้น กลิ่นหอมจางที่ยังติดอยู่บนที่นอน

            อา... นางมีกลิ่นกายเช่นนี้ กลิ่นหอมจางๆ ที่ทำให้ใจสงบ

            นางมีตัวตนอยู่ข้างเขา เสมือนสายลมที่โอบล้อม มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้

            นางไม่เคยยิ้มให้เขา ไม่เคยหัวเราะ หรือแสดงความรู้สึกใดๆ ต่อหน้าเขาเลยสักนิด ผิดกับยามที่อยู่กับอู่เฉียง และคนอื่นๆ นางมักยิ้มและหัวเราะกับคนเหล่านั้น

แต่ไม่ใช่กับเขา

            เหิงหยางเซิงนึกถึงเรื่องราวเมื่อแปดปีก่อน สัตว์ป่วยตัวเล็กๆ ที่ อู่เฉียงยอมอุ้มกลับมาเกาะเพลิงอัคนีนั้น มีอาการเหม่อลอยไม่พูดจา  เป็นเช่นนั้นแต่คืนนั้นแล้ว เขายอมให้อู่เฉียงเลี้ยงสัตว์บาดเจ็บอย่างนางเพียงเพื่อใช้นางเป็นเหยื่อล่อให้อู่เฉียงยอมทำตามคำสั่งอย่างไร้เงื่อนไข  อู่เฉียงเป็นนักฆ่าฝีมือดี สั่งงานครั้งใดไม่เคยพลาด แต่ความมุทะลุดุดันและไม่เสียดายชีวิตนั้นทำให้เขารำคาญใจ เขาสู้ฝึกคนเลี้ยงคนมาตั้งหลายปี สิ้นเปลืองไปมากกว่าจะได้ ‘นักฆ่า’ และ ‘องครักษ์’ ฝีมือดีขนาดนี้ หากทำอะไรบุ่มบ่ามก็จะเอาชีวิตไปทิ้งเสียเปล่าๆ โดยใช้ประโยชน์ได้ไม่เต็มที่ การมี ‘บางสิ่ง’ ที่ทำให้คนผู้นั้นเป็นห่วง ทำให้ระวังตัวเองมากยิ่งขึ้น เขาก็ยิ่งใช้ประโยชน์จากอู่เฉียงได้มากยิ่งเช่นกัน

            ‘หากเจ้ายังไม่ยอมพูดจา เห็นทีว่าการที่อู่เฉียงช่วยเจ้ามานั้นไร้ความหมาย และหากเจ้าเป็นเช่นนี้ก็ทำให้อู่เฉียงทำงานให้ข้ามิได้ เช่นนั้นแล้วก็เปล่าประโยชน์ที่จะเก็บเขาไว้ คนที่ไร้ค่ารู้ไหมว่าจะเป็นเช่นไร...ข้าจะกำจัดมันทิ้งเช่นเดียวกับที่เคยทำให้คืนนั้น!’

            เขาเห็นแววตาไหวระริกของนาง สัตว์ตัวเล็กนั้นเริ่มสั่นสะท้าน กะพริบตาปริบๆ ปากเล็กๆ อ้าขึ้นช้าๆ พยายามเปล่งเสียงสุดกำลัง นางกลัวว่าเขาจะฆ่าอู่เฉียง

            กลิ่นกายของนางในอากาศจางไปแล้ว เขาพลิกตัวนอนคว่ำ จมูกสัมผัสผ้าปูที่นอนที่นางล้มตัวลงไปเมื่อครู่ กลิ่นนางยังติดอยู่ ชายหนุ่มเผลอสูดดมกลิ่นหอมจาง มือใหญ่ขยำผ้าปูที่นอนนั่น พลันแววตากลับมาดุร้ายเป็นประกายสีแดงดุจโลหิต หญิงงามนางบำเรอมากมายที่ปรนนับัติรับใช้รองรับอารมณ์ใคร่ของเขานั้น เขามักสัมผัสได้ถึงความสกปรกโสมมที่ซ่อนอยู่ ความรู้สึกสะอิดสะเอียนจนเผลอบีบคอหญิงสาวแน่น จนกระทั้งได้ยินเสียงร้องขอชีวิตเขาจึงปล่อยมือจากลำคอนั่น

            แม้เป็นหญิงงามแต่เมื่อความกลัวตายเข้ามาครอบครองสติ ทั้งร้องไห้ ทั้งปัสสาวะราด กี่ครั้งกี่คราวก็เป็นเช่นนี้ ซินหรานจึงจำเป็นต้องรับใช้ใกล้ชิดเขาเช่นกัน

            ทว่าการจัดนางให้นอนในห้องเก็บของนั้น เขาย่อมรู้ดีอยู่เต็มอก เขาอยากรู้นัก ยามนางได้ยินเสียงครางกระเส่าที่ดังไปถึงห้องนั้น หญิงคนนั้นจะรู้สึกเช่นไร

            แปดปีแล้ว นางไม่ใช่สัตว์ตัวเล็กๆ อีกแล้ว บัดนี้นางอายุสิบหกปี ภายใต้เสื้อผ้าเนื้อหยาบนั้นมีผิวกายเนียนนุ่มซ่อนอยู่

            ใช่! นางไม่ใช่สัตว์เล็กๆ ตัวนั้นอีกแล้ว!

            อู่เฉียงเพิ่งได้รับมอบภารกิจลับงานชิ้นใหม่ เขาเดินออกมาจากห้องอักษรของจอมมารเหิงหยางเซิงด้วยท่าทีนิ่งสงบ ยากคาดเดาความคิดที่อยู่ภายใต้ใบหน้าเย็นชา ใครเลยจะคาดคิดว่าประมุขพรรคมารของพวกเขา นอกจากห้องฝึกวิทยายุทธแล้ว ยังชอบอยู่ในห้องอักษรราวกับเป็นบัณฑิตอย่างไรอย่างนั้น เขาเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งของพรรคเพลิงอัคนี และเป็นองครักษ์ใกล้ชิดเหิงหยางเซิงที่สุด ทว่าสองปีมานี่เขาแทบไม่ได้อยู่คุ้มกันประมุขเลย มีเวลาอยู่ที่เกาะแห่งนี้แค่เดือนละไม่กี่วัน งานส่วนใหญ่ของเขากลับกลายเป็นงานที่ต้องทำนอกพื้นที่ทั้งสิ้น แม้วรยุทธ์ระดับท่านจอมมารจะไม่ต้องมีเขาเป็นองครักษ์ แต่กระนั้นเขาอดกังวลใจไม่ได้