LOGINShare
บทที่ 7
Last Updated:
2025-04-01 16:00:06“ฮึก อึก” เสียงสะอื้นไห้ของเด็กน้อยดังเป็นพัก ๆ ร่างอ้วนซึ่งตอนนี้ซุกหน้ากับบ่าลออจันทร์ มือป้อมกอดคอผู้เป็นแม่ไว้แน่นแต่ไม่วายจับหางไดโนเสาร์ไม่ยอมปล่อย
“อย่ารัดคอแม่แน่นแบบนั้นสิครับ มาให้พ่ออุ้มมา”ครามเห็นท่าลูกหมีโคอาล่ากอดต้นไม้ของลูกก็อดขำไม่ได้
“แอ้ แอ้” ไปไกล ๆ เลยนะ
มือน้อยที่กำหางไดโนเสาร์อยู่ใช้แรงฟาดตุ๊กตาไปที่ชายหนุ่มท่าทางเกรี้ยวกราด จนลออจันทร์ต้องปรามลูกน้อย
“เอ๊ะ ลลิตอย่าทำแบบนี้สิครับ”
“ฮึก แงงงงงง”หม่าม้าดุลลิตเหรอ
เสียงร้องไห้ที่เพิ่งเงียบไปกลับมาดังอีกครั้ง ลออจันทร์มองลูกน้อยอย่างอ่อนใจมือบางคอยลูบแผ่นหลังน้อย ๆ พลางโยกตัวกล่อมร่างนุ่มนิ่ม
“แม่ะ อะบูวววว” หม่าม้าอยากกลับบ้านแล้วครับ
“กลับกันเถอะ ลูกคงง่วงนอน” ครามถือของแทนลออจันทร์โอบประคองร่างสองแม่ลูกเข้าไปในลิฟต์ ลออจันทร์ไม่อยากอยู่ในอ้อมแขนแต่ก็จนใจเมื่อสองมืออุ้มลูกน้อยอยู่
รถหรูแล่นมาจอดหน้าห้องเช่าอีกครั้ง ครามช่วยขนของลงจากรถเดินตามลออจันทร์ขึ้นห้องไปท่าทีเป็นธรรมชาติไม่มีวี่แววว่าจะขอตัวกลับไปก่อน
ลออจันทร์จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ประคองลูกชายให้นอนลงบนเตียง หากแต่หนูน้อยกลับงอแงไม่ยอมผละจากร่างผู้เป็นแม่
“เอาลูกมาให้พี่อุ้มเถอะ ลออไปชงนมมาให้ลูกก่อนนะ” มือหนาเข้าไปช้อนอุ้มร่างอ่อนแรงของลลิตไว้
“ครับ ขอบคุณครับ”
ครามแนบจมูกโด่งไปที่ศีรษะน้อย ๆ สูดกลิ่นแป้งเด็กเข้าไปหลายทีโดยที่ลลิตไม่สามารถปัดป้องได้
“แอ่ะ แอ่ะ” ง่ะ ลลิตปวดหัวจังเลยหม่าม้า
ครามรับนมมาจากลออจันทร์นั่งลงบนเตียงประคองลูกน้อยไว้บนตักจ่อขวดนมไปที่ปากเล็ก
“จ๊วบ จ๊วบ” อืม เราถือเองได้น่าาา
สองมือจับขวดนมไว้เองก่อนจะดูดกลืนจนน้ำนมในขวดพร่องไปอย่างรวดเร็ว ครามมองดูลูกชายที่เริ่มตาปรือมือถือขวดนมนอนพิงร่างกับตักกว้าง
เมื่อลลิตกินนมหมดแล้วก็อุ้มพาดบ่าให้เรอออกมาก่อนจะวางที่หลับสนิทลงบนเปลที่แกว่งไปมา
“ขอบคุณคุณครามมานะครับ” ลออจันทร์ขอบคุณคนตรงหน้าที่อาสาไปส่งตนกับลูก
“ไม่เป็นไรหรอก ลลิตก็เป็นลูกพี่เหมือนกัน” ครามพูดกับคนตรงหน้าด้วยเสียงอ่อนโยน ลออจันทร์หลบสายตาอ่อนโยนก่อนจะจะขอตัวไปล้างจาน
วันนี้จะปล่อยคนขี้อายไปก่อนแล้วกัน
ในห้องนอนขนาดใหญ่ของบ้านโยธินตระกูลร่างสูงที่สวมเพียงกางเกงนอนขายาวตัวเดียวนอนหลับพักผ่อนใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มแต่งแต้มคล้ายกับอยู่ในห้วงฝันดี แต่ไม่นานก็ต้องสะดุ้งตื่นเนื่องจากเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นชื่อที่เมมไว้เป็นชื่อบอดี้การ์ดที่ถูกส่งไปดูแลลออจันทร์กับลูกชาย
“เกิดอะไรขึ้น”
“เมื่อสักครู่คุณลอออุ้มคุณหนูออกมาด้วยท่าทางเร่งรีบครับ เหมือนยืนรอแท็กซี่อยู่ พวกเราจึงต้องแสดงตัวว่าเป็นคนของท่านครับ” เสียงหนักแน่นเอ่ยรายงานผู้เป็นนาย
“อืม ยื่นโทรศัพท์ให้ลออที”
“ครับ คุณท่านอยากคุยกับคุณลออครับ” เสียงกุกกักดังขึ้นก่อนที่จะได้ยินเสียงหวานรับสาย
“อ่ะ ครับ คุณคราม” เสียงสั่นเอ่ยเรียกชื่อคนในสาย
“เกิดอะไรขึ้น”
“ฮึก ลลิตครับ ลลิตไข้สูงมากเลย ผมทำยังไงไข้ก็ไม่ยอมลดจึงอยากพาแกไปตรวจที่โรงพยาบาลครับ”
“ลลิตไม่สบายงั้นเหรอ” ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเตียงไปยังห้องแต่งตัวอย่างรวดเร็วพร้อมกับสั่งปลายสายด้วยเสียงร้อนรน
“รีบพาลลิตไปโรงพยาบาลโยธินตระกูล ให้บอดี้การ์ดของพี่พาไป”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่จะรีบตามไป” เอ่ยปลอบประโลมก่อนจะกดวางสาย คว้ากุญแจรถบึ่งไปที่โรงพยาบาลทันที
แผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลโยธินตระกูล
ครามรีบเปิดประตูเข้าไปยังห้องแผนกฉุกเฉินสายตาคมกวาดไปทั่วจนเจอกับร่างบอบบางอยู่ในชุดนอนที่ถูกคลุมทับด้วยเสื้อสูทสีดำของหนึ่งในบอดี้การ์ดที่เขาส่งไปดูแล
“ลออ ลูกเป็นยังไงบ้าง”
“คุณหมอฉีดยาลดไข้ให้แล้วครับ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว” ลออจันทร์นั่งกุมมือลูกไว้เอ่ยบอกคนที่มาใหม่เบา ๆ
“อืม ค่อยยังชั่ว” ครามพยักหน้าโน้มตัวลงหอมหน้าผากที่ยังร้อนผ่าวของลูกชาย ก่อนจะผละตัวออกห่างโทรไปสั่งการบางอย่าง
ไม่กี่นาทีต่อมาคนจำนวนหนึ่งก็เข้ามาพาตัวทารกน้อยออกไป ลออจันทร์ตกใจกับบรรดาคนที่โผล่มากะทันหัน ครามโอบร่างบางที่ผวาตามลูกน้อยใจก่อนจะเอ่ยปลอบประโลม
“ไม่มีอะไร พี่แค่จะย้ายลูกไปนอนห้องที่สบายกว่านี้” ลออจันทร์ที่ได้ยินดังนั้นจึงยินยอมเดินตามแรงจูงมือขึ้นลิฟต์ตามไปด้วย
ภายในห้องวีไอพีช่างกว้างขวาง บนเตียงนอนขนาดใหญ่มีเพียงร่างเด็กทารกนอนอยู่ทำให้เหลือพื้นที่พอให้ลออจันทร์นอนเคียงข้างเฝ้าดูลูกน้อยด้วย
บริเวณด้านข้างมีสระบอลขนาดใหญ่เพื่อเพิ่มความบันเทิงให้แก่หนูน้อยตอนตื่นมา ครามมองลออจันทร์ที่นอนตะแคงข้างมองดูลลิตที่หลับตาพริ้มอย่างเงียบ ๆ
“ลออ เรามาคุยกันหน่อยดีไหม” เสียงเรียกทำให้ลออลุกขึ้นมามองชายหนุ่มอย่างงุนงง
ครามที่นั่งโซฟาในตอนแรกย้ายร่างตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียงจ้องมองใบหน้าหวานก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“ลออ เธอย้ายมาอยู่กับพี่เถอะนะ” ครามตัดสินใจให้สองแม่ลูกย้ายมาอยู่กับตน ชายหนุ่มคิดเรื่องนี้ในขณะที่ขับรถมาโรงพยาบาล
“ตอนที่พี่รู้ว่าลลิตไม่สบายแต่พี่ไม่ได้อยู่เคียงข้างครอบครัวของพี่ในตอนนั้น พี่รู้สึกแย่มากและพี่ไม่ต้องการให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
“ได้โปรด พวกเราสามคนมาเริ่มต้นใหม่ สร้างครอบครัวของเราขึ้นมาด้วยกันเถอะนะ”มือหนาลูบไล้ใบหน้าก่อนจะโน้มไปจุมพิตกับริมฝีปากบางเบา ๆ ลออจันทร์หลับตาพริ้มรับจูบจากชายหนุ่มก่อนจะนึกถึงคนในครอบครัวของครามอีกสองคนจึงดันตัวออกอย่างรวดเร็ว ครามมองการกระทำของร่างบางอย่างไม่เข้าใจ
“แล้วคุณโรสรินกับลูกอีกคนของคุณครามล่ะครับ” เสียงร้าวรานยามเอ่ยถึงครอบครัวที่แท้จริงของคนตรงหน้า
“ฮึก ผมไม่อยากเป็นเมียน้อยและไม่อยากให้ลลิตเป็นลูกเมียน้อย เพราะงั้นคุณครามกลับไปเถอะครับ” ลออจันทร์ที่ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา
“พวกเราสองแม่ลูกอยู่ด้วยกันได้” ลออจันทร์ย้ำอีกรอบ
ครามได้ยินความในใจแม่ของลูกก็ตบหน้าผากตัวเองดัง “เพียะ” จนลออจันทร์สะดุ้งโหยงมองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“เพราะเรื่องนี้เองเหรอถึงทำให้ลออไม่ยอมย้ายไปอยู่กับพี่” ครามนึกไม่ถึงว่าเรื่องโรสรินกับอัยวาจะเป็นปมปัญหาสำคัญที่ลออจันทร์ไม่ยอมย้ายไปอยู่กับตน
“พี่หย่ากับโรสรินแล้ว” ลออจันทร์ที่ได้ยินดังนั้นก็ตกใจ ครามเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ลออจันทร์ฟังทั้งหมดรวมถึงเรื่องของอัยวาด้วย
“เรื่องในคืนนั้น พี่จำได้ว่าตัวเองนอนกับโอเมก้าชายชัด ๆ แต่พอตื่นมากลับเป็นโอเมก้าผู้หญิงซะงั้น” ครามบ่นความในใจที่กักเก็บมานาน เพราะคนในครอบครัวไม่มีใครยอมเชื่อเขาเลยสักคน
“เพราะใครกันที่แอบทิ้งพี่ไปจนทำให้โรสรินสบโอกาสสร้างเรื่องราวขนาดนี้” สายตาคาดโทษไปยังลออจันทร์ที่นั่งหน้าแดงนึกละอายใจเมื่อเรื่องราวทั้งหมดเกิดจากที่ตนตัดสินใจหนีไปก่อนที่ชายหนุ่มจะตื่น
“ขอโทษครับ” เอ่ยขอโทษเสียงเบาราวกับยุงบิน
ครามเชยคางเรียวได้รูปขึ้นมาสบตากับตนพร้อมกับพูดประโยคเดิมอีกครั้ง
“เราสามคนมาเริ่มต้นใหม่เถอะ”
“ครับ” หลับตารอคอยจูบแสนหวานอีกครั้งแต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเล็ก ๆ ที่รู้สึกตัวขึ้นมา
“แอ้ แอ่ะ แอ้” หม่าม้าอยู่ไหน ฮึก ลลิตเจ็บจังเลย
ครามและลออจันทร์ที่ไม่ทันได้สวีทกันได้แต่ยิ้มขำก่อนต่างฝ่ายจะหันไปพะเน้าพะนอร่างที่ยืดแข้งขาไปมา
เอ๊ะ ทำไมบรรยากาศมันแปลก ๆ แบบนี้
Related chapters
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 8
ย้อนกลับไปเมื่อสามอาทิตย์ก่อนท่ามกลางตึกระฟ้าสูง ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลารูปร่างกำยำสมกับเป็นอัลฟ่า ยืนมองหน้าต่างดูแสงไฟท้ายรถตรงถนนเคลื่อนที่ไปมาสายตาเหม่อลอยไร้จุดหมาย“คุณครามครับ ได้เวลาแล้วครับ” เตวิช เลขาประจำตัวเอ่ยเตือนเมื่อถึงเวลาที่นัดไว้“อืม”ร่างสูงรับคำก่อนจะเดินนำออกจากห้องทำงาน เตวิชมองร่างสูงที่เดินนำหน้า ชายหนุ่มดูแปลกไปตั้งแต่ที่เกิดอุบัติเหตุรถชนเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน หลังจากที่ครามฟื้นขึ้นมาสิ่งแรกที่ถามคือ“ลออจันทร์อยู่ที่ไหน”“ลออจันทร์?” เมื่อครามเห็นเตวิชทำหน้าฉงนก็เงียบไป ก่อนจะออกคำสั่งที่ทำให้เขาตกตะลึง“ส่งตัวอย่างดีเอ็นเอของฉันกับอัยวาไปตรวจให้เร็วที่สุด”รถหรูแล่นผ่านร้านค้ามากมายแต่ไม่อาจทำให้ชายหนุ่มสนใจได้ ครามหวนนึกความทรงจำในชาติก่อนเรื่องราวเริ่มต้นในงานเลี้ยงต้อนรับเพื่อนสนิทของคุณแม่ที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ไม่รู้ว่าเขาดื่มแอลกอฮอล์ไปมากแค่ไหนตื่น
Last Updated : 2025-04-02ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 9
ลลิตมองบรรดาคนแปลกหน้าย้ายของออกจากห้องพัก ตั้งแต่เช้าที่เขารู้สึกตัวก็ถูกครามอุ้มไว้ในอ้อมแขนแล้ว ชายหนุ่มมาคุมการย้ายสัมภาระแม่ลูกด้วยตนเองถึงแม้ว่าลออจันทร์จะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ“เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” เตวิชเดินเข้ามารายงานเจ้านายหนุ่มที่นั่งอยู่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่“อืม”พยักหน้าตอบรับก่อนจะหันไปมองลออจันทร์ที่ยังบอกลาสองตายายไม่เสร็จ“ขอบคุณยายแจ่มกับตาทดอีกครั้งนะครับที่คอยช่วยเหลือผมมาโดยตลอด”ลออจันทร์ไหว้ขอบคุณทั้งสองคนอย่างซาบซึ้ง“ตอนนี้ลออมีความสุขก็ดีแล้วล่ะ ยายเห็นหลานมีความสุขยายก็ดีใจ”ยายแจ่มมองดูลลิตในอ้อมกอดของครามอย่างเอ็นดู“ยา ยา” ยายแจ่มจ๋า อุ้มลลิตหน่อยจ๊ะมือเล็กชูมือไปทางยายแจ่มตากลมโตออดอ้อนให้หญิงชราอุ้มตน ครามประคองร่างลูกชายเข้าสู่อ้อมกอดของยายแจ่มฟอด ฟัดหอมแก้มจนแก้มนุ่มนิ่มกระเพื่อมทารกน้อยหัวเราะคิกคักชอบใจ ยายแจ่มเอ่ยลาคู่สามีภรรยาตรงหน้า“ไว้คราวหน้าพาหลานมาเยี่ยมบ่อย ๆ นะ” กล่าวลาเสร็จก็ส่งลลิตคืนสู่อ้อมออกลออเด็กน้อยมองตาแป๋วยังคงไม่เข้าใจในการก
Last Updated : 2025-04-02ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 10
“คิก คัก” ลลิตน้อยกำลังเล่นปาลูกบอลอยู่ในคอกเด็กเล่นอย่างสนุกสนานแต่หูกลับคอยเงี่ยฟังบทสนทนาที่ห่างไปไม่ไกล “ผมต้องกราบขอโทษคุณหญิงด้วยนะครับที่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง” ลออจันทร์ยกมือไหว้ขอโทษอดีตเจ้านาย ครามรีบคุกเข่าเคียงข้างผู้เป็นภรรยาพร้อมกับรับผิดชอบร่วมกัน “เรื่องนี้ผมเองก็มีส่วนผิดด้วยครับ ถ้าหากผมไม่ดื่มจนขาดสติเรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น” คุณหญิงไพลินมองดูสองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงตก โบกมืออนุญาตให้ทั้งสองลุกขึ้น “ลุกมานั่งเก้าอี้ดี ๆ เถอะ วันนี้ฉันไม่ได้จะมาต่อว่าอะไร แค่อยากมาเห็นหน้าหลานเท่านั้น” ลออจันทร์กับครามมองหน้
Last Updated : 2025-04-03ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 11 NC
“อาบน้ำป๋อมแป๋มกันครับ” ลลิตถูกลอกคราบจนตัวเปล่าเปลือยโชว์พุงอยู่อ่างอาบน้ำขนาดเล็ก ในมือถือตุ๊กตาเป็ดที่ลอยอยู่เต็มอ่าง “แอ้ อ้าย คิก คิก” หม่าม้าอาบน้ำให้ลลิตมีความสุขจังเลย อิอิ “หนูอย่าตีน้ำสิครับ อ้าวยกมือขึ้น ฮึบ” ลลิตชูมือตามผู้เป็นแม่ “เด็กดีของหม่าม้า” “คิก คิก” “ลออ ลูกอาบน้ำเสร็จรึยัง” ครามชะโงกหน้าเข้ามาถามแม่ลูกเมื่อเวลาผ่านไปสมควรแล้ว ภายในห้องน้ำมีลออจันทร์อุ้มก้อนขาวนุ่มนิ่มถูกห่อตัวด้วยผ้าสีสันสดใสกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ “ลออไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่แต่งตัวให้ลูกเอง” ครามอาสาแก้ตัวอีกร
Last Updated : 2025-04-03ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 12
“โธ่ ลลิตหนูกินอีกนิดนึงสิครับ” ลออจันทร์พยายามป้อนนมให้ลลิตแต่หนูน้อยกลับส่ายหน้าไม่ยอมดื่มจากขวดนมเอาแต่ใช้หัวดุนดันหน้าอก ลออจันทร์ได้แต่ยอมเลิกเสื้อนอนขึ้นมา ลลิตน้อยดีใจที่แม่ยอมตามใจตนปากน้อยดูดกลืนยอดถันที่บวมเต่งอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานก็คายออกแล้วร้องไห้จ้าออกมา “แงงงงง”ทำไมไม่มีน้ำนมแล้วอ่ะหม่าม้า ลออจันทร์ที่เห็นลูกร้องไห้ก็หน้าเสียทันที ตวัดสายตาคาดโทษไปหาคนที่เปิดประตูห้องน้ำออกมา ครามยิ้มเจื่อนเดินเช็ดผมเสร็จก็คลานขึ้นมาบนเตียงโฉบอุ้มร่างที่งอแงอยู่กับหน้าอกลออจันทร์มาอุ้มเอาไว้เอง “ลลิตหนูร้องไห้ทำไมครับ คนเก่ง” เอ่ยปลอบลูกเสียงอ่อนโยนแต่ลอบส่งสายตามองลออจันทร์ที่สวมแค่เสื้อนอนของตนเพียงตัวเดีย
Last Updated : 2025-04-04ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 13
“ถ้ายังเรียกผมมาด้วยเรื่องไร้สาระอีกล่ะก็ คราวหน้าได้เห็นดีกันแน่”ชายหนุ่มใบหน้าบึ้งตึงประกาศกร้าวไม่สนหัวหงอกหัวดำในห้อง เหวี่ยงประตูห้องประชุมปิดตามแรงอารมณ์“เอ่อ ท่านประธานครับ”“มีอะไรอีก” ครามถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด“คุณพิศาล ตอนนี้อยู่ในห้องท่านประธานครับ”ครามหยุดเดินไปจังหวะหนึ่งก่อนจะก้าวเดินเร็ว ๆ กลับไปยังห้องทำงานของตน ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปพบกับภาพปู่หลานเล่นกันอย่างสนุกสนาน“ลลิต ไหนเรียกปู่สิ”“ปู ปู ปู”“ฮ่าฮ่าฮ่า เก่งมากนี่รางวัลคนเก่ง” คุณพิศาลหยิบแบงก์เทามาอีกหนึ่งใบ ตอนนี้รอบตัวหนูน้อยลลิตมีแบงก์หลากสีไม่ว่าจะสีแดง สีม่วง สีเขียวเต็มไปหมด“อูวววว ปู ปู” เงินเยอะแยะไปหมดเลยฮะ คุณปู่“คุณพ่อ !!!” ครามส่งเสียงเรียกตัวการที่ทำให้เกิดประชุมผู้ถือหุ้นด่วนทำให้เขาต้องฝากลลิตไว้ให้คุณขวัญดูแล
Last Updated : 2025-04-04ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 14
“ลลิต วันนี้เราจะไปเที่ยวทะเลกัน ตื่นเต้นไหมครับ” คุณหญิงไพลินแย่งที่นั่งข้างหนูน้อยลลิตมาได้เอ่ยหยอกล้อกับทารกที่กอดตุ๊กตาตัวโปรด “ยา ยา อ้ายยย” ทะเลเหรอฮะคุณย่า “ตื่นเต้นสินะ ย่าเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน” หญิงวัยกลางคนตื่นเต้นเพราะลูกชายตัวดีโทรมาบอกตนว่าจะไปเที่ยวทะเลในวันหยุดพร้อมกับแผนการขอลออจันทร์แต่งงานอีกด้วย ทันทีที่ได้ยินลูกชายบอกคุณหญิงก็ตกใจแทบแย่ สุดท้ายตั้งสติได้ก็เอ่ยปรามลูกชายด้วยเสียงที่ไม่มั่นใจ “จะดีเหรอตาคราม แกเพิ่งหย่าหนูรินไปไม่ถึงเดือนเลยนะ” “ผมไม่สนใจสายตาคนอื่นหรอกคร
Last Updated : 2025-04-05ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 16
ตอนที่ครามเดินลงบันไดมาก็นับว่าเลยเวลาอาหารกลางวันไปมากโข คุณไพลินที่เพิ่งป้อนข้าวให้หลานชายเสร็จถลึงตาใส่ลูกชายที่เดินหน้าตาระรื่น ยิ้มกว้างแทบไม่หุบ “หม่ำ หม่ำ” คุณย่าฮะ ลลิตยังไม่อิ่มเลย “ลลิตคิดถึงพ่อไหมครับ” ครามหอมแก้มลูกที่เลอะเทอะไปด้วยอาหารเด็กอย่างไม่รังเกียจ “แอ้ แอ้” เจ้าพ่อบ้า มาให้หยุมหัวเดี๋ยวนี้นะ ทันทีที่ลลิตเห็นใบหน้าของครามก็เริ่มขยับแข้งขาอาละวาด จนครามต้องปลดลูกชายออกจากเก้าอี้เด็กมาอุ้มไว้เอง “ปาปา มามา บูววว” นี่แน่ะ นี่แน่ะ กล้ารังแกหม่าม้าเรอ
Last Updated : 2025-04-05
Latest chapter
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 38
“พ่อของคุณก่อปัญหาใหญ่โตขนาดนั้น ยังกล้ามางานนี้อีกงั้นเหรอ”ครามเอ่ยประเด็นสำคัญขึ้นมา“สงสัยว่าปัญหาที่เกิดขึ้นคงไม่มากพอ” ปราบเอ่ยขึ้นบ้าง“พวกคุณรวมหัวกันรังแกฉันเหรอ” โรสรินที่ตอนนี้ยังไม่ยอมรับความผิดของเองด่ากราดไปทั่ว“คุณจะหยุดได้หรือยังโรสริน” ครามตวาดเสียงดังจนโรสรินสะดุ้งโหยง“พี่คราม”ลออจันทร์ลูบแผ่นหลังสามีเพื่อปลอบประโลม“พวกผมขอตัวไปดูเด็ก ๆ ก่อนนะครับ” ปราบและดาหวันเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของสามีภรรยาก็เอ่ยขอตัวทันที ครามพยักหน้าขอบคุณเมื่อสองสามีภรรยาลับสายตาไปแล้ว ครามก็เอ่ยเข้าประเด็นทันที“คุณต้องการอะไรกันแน่โรสริน” เสียงทุ้มถามอย่างหนักแน่น เขาต้องจบเรื่องของโรสรินในวันนี้ให้ได้“ครามคะ เรากลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้หรือคะ” หญิงสาวเอ่ยในสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมา โรสรินยังคงรับความจริงไม่ได้ว่าเธอหย่าจาก
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 37
แชะ แชะเสียงกดชัตเตอร์ถ่ายรูปของบรรดาสำนักข่าวทั่วประเทศมารวมตัวกันในงานเปิดตัวแฟชั่นโชว์ของดีไซน์เนอร์ชื่อดังระดับประเทศ นอกจากงานนี้จะเป็นการรวมตัวของนายแบบและนางแบบแล้วยังมีนักธุรกิจชื่อดังหลายคนมาร่วมงานด้วย งานถูกจัดขึ้นในสวนดอกไม้นานาชนิดชื่อดังใจกลางเมือง ทั่วทั้งงานถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน“ยัยรินนี่แกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ”โรสรินที่อยู่บริเวณหน้างานจิบไวน์อย่างเบื่อหน่าย ร่างของโอเมก้าสาวหันไปตามเสียงเรียกก็เหยียดมุมปากขึ้นมา“เพิ่งมาถึงน่ะ ไม่เจอกันนานเลยนะจินนี่” โรสรินตวัดสายตาไปยังคนที่มาใหม่ อย่าคิดว่าเธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้าลับหลังเอาเรื่องครอบครัวเธอไปนินทาไปทั่ว“อืม ว่าแต่หล่อนไม่พาน้องอัยวามาด้วยเหรอ”เท่านั้นแหละโรสรินก็สลัดหน้ากากจอมปลอมทิ้งไป ดวงตาที่ตกแต่งอย่างดีวาวโรจน์อย่างน่ากลัว“พูดเรื่องลูกชายฉันทำไม”“อ้าว ฉันแค่คิดถึงหลานเฉย ๆ เอง” จินนี่ตอบเสียงสูง น้ำเสียงมีความเยาะเย้ยแฝงอยู่
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 36
ทันทีที่ลออจันทร์ก้าวเข้าในห้องลองชุดส่วนตัวของดาหวันก็ต้องตกตะลึงเพราะมันเหมือนยกทั้งสตูดิโอขนาดย่อมเข้ามาอยู่ในห้องกว้างขนาดใหญ่ที่แบ่งเป็นสองฝั่งอย่างเห็นได้ชัด ฝั่งหนึ่งใช้สำหรับออกแบบชุดอีกฝั่งหนึ่งอัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าหลากหลายสไตล์“ตามพี่มาทางนี้” ดาหวันเอ่ยเรียกลออจันทร์ที่ยืนตื่นตาตื่นใจกับห้องทำงานที่เขาแสนหวง ถ้าไม่ใช่ห้องทำงานห้องนี้ที่ปราบลงทุนทำเพื่อมัดใจโอเมก้าไฮโซคนนี้ล่ะก็ เขาไม่ยอมย้ายเข้ามาอยู่กินกับพ่อเลี้ยงภาคเหนือง่าย ๆ หรอก“ขายหน้าพี่ดาหวันแย่เลย” ลออจันทร์ยิ้มเขินเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำตัวขายหน้า แต่ ดาหวันกลับชอบที่เห็นลออจันทร์เป็นแบบนี้“ตามพี่มาทางนี้ดีกว่า เห็นอย่างนี้ห้องนี้ถูกออกแบบให้เป็นทางเดินลึกและแยกย่อยเป็นหลายห้อง ตอนที่เจ้าแทมแอบครูสอนพิเศษมาหลบในห้องนี้ต้องใช้เวลาหาตัวหลายนาทีกว่าจะเจอตัวแน่ะ” ดาหวันเล่าด้วยน้ำเสียงระอา ตั้งแต่ลูกชายคนนี้หายดีจากอาการตกน้ำ นิสัยที่เคยเอาแต่ใจหายไปก็จริงแต่นิสัยลิงทโ
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 35
อย่าคิดว่าครามไม่เห็นสีหน้าของลออจันทร์ตอนที่โรสรินพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะถูกหิ้วออกจากร้าน เพียงแต่เขาไม่สะดวกคุยต่อหน้าลูกชายที่ยังเล็กอยู่จึงรีบบึ่งรถกลับบ้านอย่างรวดเร็ว“แพนเค้ก พี่ลลิตมาแล้ว” ลลิตลงจากรถก็หยิบขนมสำหรับสัตว์เลี้ยงลงไปด้วย เด็กน้อยเกลือกกลิ้งไปตามสนามหญ้าโดยไม่สนใจว่าเสื้อสีขาวจะเลอะแค่ไหน หากเป็นตอนลออจันทร์ปกติล่ะก็จะต้องบ่นลูกชายแน่นอนแต่วันนี้สภาพจิตใจของลออจันทร์ไม่อยู่กับตัวจึงปล่อยผ่านไปอย่างง่ายดาย“ลออ เข้าบ้านกันเถอะ”ครามโอบร่างของลออจันทร์เข้าบ้านแต่ร่างบางกลับผงะออกอย่างตกใจ“ขอโทษครับ ผมใจลอยไปหน่อย” ลออจันทร์รีบเดินเข้าบ้านไม่สนใจครามที่เดินมาด้านหลัง“รบกวนป้าจิตคอยดูลลิตเล่นกับแพนเค้กหน่อยนะครับ” ลออจันทร์วานให้ป้าแม่บ้านดูแลลูกชายครู่หนึ่งก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน“ได้ค่ะ” ป้าจิตรับคำก่อนจะเตรียมอุปกรณ์อาบน้ำของเจ้าแพนเค้กแกไปด้วยสงสัยวันนี้คงได้อาบน้ำให้ทั้งคุณหนูลลิตและเจ้าแพนเค
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 34
“ลลิตเสร็จหรือยังครับ” ลออจันทร์ที่แต่งตัวเสร็จแล้วเดินไปเคาะประตูห้องลูกชายที่อยู่ตรงข้ามเนื่องจากห้องนอนเดิมถูกเด็กชายคีตายึดไปเพื่อความสะดวกในการให้นมตอนกลางคืน ตอนแรกลออจันทร์ค่อนข้างกังวลว่าลลิตจะไม่ยอมแต่เมื่อลองเกริ่นดูเด็กชายกลับยอมอย่างง่ายดาย “ได้สิครับ หม่าม้าจะได้ไม่เหนื่อย” “ลูกชายของหม่าม้าเก่งจังเลยครับ” ลออจันทร์ชมลูกชายจนตัวลอย ลลิตบิดตัวไปมาอย่างขวยเขินก่อนจะจ้องมองด้วยความคาดหวัง “เด็กดีต้องมีรางวัลใช่ไหมครับ” ลลิตอยากได้โมเดลหุ่นยนต์ชื่อดัง เมื่อก่อนเขาก็ไม่ได้สนใจโมเดลหุ่นยนต์หรอกเขาชื่นชอบโมเดลรถมากกว่าแต่ไปโรงเรียนทีไรแทมมาลีนชอบเอามาอวดทุกที ทุกวันคุณหนูแทมมาลีนจะหยิบโมเดลหุ่นยนต์มานอนกอดตอนกลางวันโดยไม
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 33
“เราจะไหนเหรอครับ” ลลิตน้อยที่วันนี้ถูกจับแต่งตัวด้วยชุดเอี๊ยมโดยสวมเสื้อยืดลายไดโนเสาร์ไว้ข้างในถามครามอย่างสงสัยแต่พอมองดูทิวทัศน์ที่คุ้นเคยก็โพล่งออกมา “นี่มันทางไปบริษัทของป๊ะป๋านี่ ลลิตจำได้” ลลิตมองเห็นร้านเค้กคุณม่อนที่ผ่านเป็นประจำยามไปเที่ยวเล่นบริษัทจึงนึกออก “ใช่ครับ วันนี้เราจะไปที่บริษัทกัน”ครามตอบลูกชายด้วยรอยยิ้มเลศนัย ลออจันทร์มองท่าทางของสามีแล้วนึกฉงนขึ้นมาอีกรอบ แค่ไปที่บริษัทถึงต้องพาครอบครัวทั้งสี่คนไปด้วยแถมยังกำชับให้เขาแต่งตัวดูดีเป็นพิเศษอีก “มามา”น้องคีย์ยื่นแขนมาหาลออจันทร์ด้วยท่าทางน่าสงสาร ทารกน้อยยังไม่ชินเวลาที่นั่งคาร์ซีท เด็กชายคีตาส่งสายตาอ้อนวอนไปหาพี่ชายตัวน้อยอีกด้วย “ไม่ได้นะน้องค
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 32 NC เล็กน้อย
อึก อึกแรงดูดน้องคีย์ทำให้ลออจันทร์ถึงกับนิ่วหน้า นับวันเด็กน้อยยิ่งดูดแรงขึ้นตามอายุที่เพิ่มขึ้น ตอนที่ลลิตน้อยดูดนมจากหน้าอกของลออจันทร์ไม่เจ็บเลยสักนิด ลลิตตอนเป็นทารกดูดนมด้วยแรงอันน้อยนิดเหมือนรู้ว่าการกระทำของตัวเองทำให้มารดาเจ็บ“น้องคีย์ ดูดแรงไปแล้วนะ” ลลิตเห็นแม่ตัวเองขมวดคิ้วก็ดุน้องชายแต่ที่ได้รับกลับมาคือแววตากลมแป๋วไร้เดียงสา“ยังจะดูดอีกเหรอ อีกข้างของพี่นะ” ลลิตน้อยถึงแม้ตอนนี้จะห้าขวบแล้วแต่ยังมีนิสัยที่แก้ไม่หายคือติดจุ๊บหน้าอกก่อนนอนเมื่อก่อนก็ไม่ติดขนาดนี้หรอกแต่ตั้งแต่น้องคีย์คลอดออกมาลลิตก็ยิ่งหวง ใบหน้าน่ารักบูดบึ้งเตรียมโน้มตัวไปจุ๊บหน้าอกที่ว่างอีกข้างแต่ถูกครามคว้าตัวไว้เสียก่อน“ไม่ต้องเลยครับ นั่นของพ่อทั้งหมดแหละ” ครามทำหน้าหนาตอบลลิตก่อนจะใช้จมูกฟัดพุงกลมของลูกชายจนเด็กน้อยหัวเราะคิกคักไม่หยุด“งื้อ ป๊ะป๋าไม่เอา มันจั๊กจี้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า” ลลิตนอนหัวเราะจนหมดแรงวันนี้พ่อแม่ลูกสี่คนนอนค้างที่
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 31
“น้องคีย์ คลานมาทางนี้สิ” ลลิตส่งเสียงเรียกน้องชายตัวอวบอ้วนที่ค่อย ๆ ยันตัวคลานมาที่ตนนั่งอยู่“อา อา” คีย์น้อยอายุได้แปดเดือนแล้วในขณะที่ลลิตอายุห้าขวบอย่างเป็นทางการเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนแต่ร่างกายไม่ได้ยืดขึ้นแต่อย่างใดมีเพียงคำพูดที่ฟังชัดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“เร็วเข้า ไม่งั้นพี่จะออกไปเล่นกับแพนเค้กแล้วนะ” คีย์น้อยเมื่อได้ยินว่าพี่ชายจะทิ้งตนไปเล่นกับเจ้าแพนเค้กก็ออกแรงคลานจนมาถึงจุดที่ลลิตอยู่ด้วยความเร็วสูงสุด“เก่งมากเลย น้องใครกันนะ”“อาอาอา”“พูด ลาาา ลิตตต” ลลิตพยายามให้น้องฝึกพูดชื่อตัวเอง“อาาาาา” เจ้าหนูน้อยก็เลียนเสียงเก่งเสียด้วย พยายามทำเสียงตามพี่ชายด้วยตากลมแป๋ว“ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด” ลลิตเบ้ปากเมื่อได้ยินเสียงน้องชาย“น้องเพิ่งแปดเดือนเองครับ ตอนหนูแปดเดือนก็เป็นแบบนี้แห
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 30
“ตาคราม ลออเป็นยังไงบ้าง” คุณไพลินกับคุณพิศาลมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว หญิงวัยกลางคนมาถึงก็ถามไถ่อาการของลูกสะใภ้ทันที“ตอนนี้หมอกำลังผ่าคลอดครับ” ครามนั่งหน้าห้องโดยที่กอดตัวลลิตที่คอพับคออ่อนไว้กับตัว“แม่จัดการเรื่องห้องพักไว้แล้ว ให้ลลิตไปนอนที่ห้องก่อนเถอะ”คุณไพลินเข้ามาอุ้มร่างของหลานชายไว้ก่อนจะเดินไปยังห้องพักวีไอพี“ฝากคุณแม่ด้วยนะครับ”ให้ลลิตไปนอนรอที่ห้องน่าจะดีกว่าอยู่กับเขา เมื่อเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ครามก็ยิ่งอย่างกระวนกระวายใจคุณพิศาลตบบ่าให้กำลังใจลูกชาย “แกไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ก็ได้ เป็นพ่อลูกสองแล้วนะ”“ตอนลลิตเกิดผมไม่ได้อยู่ด้วยนี่ครับ” คราวของอัยวาเขาก็ไม่ได้อยู่ด้วยเหมือนกัน ชายหนุ่มลงจากเครื่องมาดูหน้าอัยวาแค่แวบเดียวก่อนจะนั่งเครื่องเพื่อไปทำงานต่อครามนึกด่าตัวเองในใจทำไมเขาถึงไม่ย้อนเวลามาเร็วกว่านี้นะตอนลออจันทร์คลอดลลิตต้องลำบากแค่ไหน ตอนที่เขาดูแลลออจันทร์ในช่วงหลายเดือนมานี้เ
