EP 4

ในที่สุดเหมันต์ก็ตัดสินใจที่จะเข้ามาทำงานของพ่อของเขาที่บริษัท โดยมีคีรินเข้ามาทำงานด้วย ซึ่งข่าวการกลับมาสืบทอดกิจการในฐานะลูกชายเพียงคนเดียวของประธานบริษัทของเหมันต์ ก็กลายเป็นที่สนใจของคนจำนวนมากในวงการ เพราะใคร ๆก็รู้ว่าธาดา ศิริพันธุ์วงษ์เก่งกาจด้านธุรกิจขนาดไหน และตอนนี้ลูกชายเพียงคนเดียวที่จบปริญญาโทเกียรตินิยม ด้านบริหารธุรกิจ จะสามารถตามรอบพ่อของเขาได้หรือไม่

“วันนี้ดูเหมือนครูลมหนาวจะเหนื่อย ๆนะครับ ไม่สบายหรือเปล่า” นิธิ ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆที่เป็นผู้บริหารโรงเรียนอนุบาลและพ่วงตำแหน่งผ.อ.ของโรงเรียนถามคุณครูหนุ่มหน้าหวานด้วยความเป็นห่วง

“ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับผ.อ. พอดีช่วงนี้ยุ่ง ๆนิดหน่อยครับ พึ่งจะย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่ น่าจะแปลกที่เลยนอนไม่ค่อยหลับ” ครูหนุ่มยิ้มให้กับผ.อ.ก่อนจะตอบไปตามตรง

“ถ้าไม่ไหวก็ลาพักได้นะครับ ผมเป็นห่วง ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม มีแค่เด็ก ๆมาเรียนซัมเมอร์ ไม่ได้ยุ่งมากครับ”

“ขอบคุณครับ แต่ผมยังไงไหวจริง ๆครับ ขอบคุณผอ.มากนะครับที่เป็นห่วง”

การสนทนาจบลงเพียงแค่นั้น เพราะเสียงกริ่งสัญญาณดังขึ้น เป็นการส่งสัญญาณว่าได้เวลาการเรียนการสอนของเด็ก ๆแล้วครูหนุ่มและผอ.หนุ่มไฟแรง จึงแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

โรงเรียนอนุบาลแสนรัก เป็นโรงเรียนเอกชนขนาดกลาง ที่เปิดทำการเรียนการสอนตั้งแต่ชั้นเตรียมอนุบาล อายุตั้งแต่หนึ่งขวบครึ่ง จนไปถึงชั้นอนุบาล 3 มีนักเรียนในการดูแลประมาณ 40-50 คน ซึ่งโรงเรียนแห่งนี้จะมีการเรียนการสอนทัั่งภาษาไทย อังกฤษ และจีน อีกทั้งยังมีการเรียนว่ายน้ำ เทควันโด ดนตรี และกิจกรรมเสริมอีกมากมาย

ลมหนาวก็คือหนึ่งในครู ที่สอนที่นี่ โดยเขาจะรับหน้าที่ในการสอนนักเรียน ประจำชั้นอนุบาลหนึ่ง ซึ่งปีนี้ก็เข้าปี่ที่ 3 แล้ว ที่ลมหนาวได้มาเป็นคุณครูของที่นี่เพราะลมหนาวเป็นคนจิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น และรักเด็ก ดูแลเด็ก ๆทุกคนเหมือนลูกของตัวเอง ทำให้เด็ก ๆ คุณครู และทุกคน ๆที่นี่รักเขาทุกคน รวมถึง ผ.อ.หนุ่มของที่นี่ที่ดูเหมือนว่าจะให้ความสนอกสนใจ และใส่ใจคุณครูหนุ่มคนนี้เป็นพิเศษ

ช่วงเย็นของวัน ลมหนาวมีอาการไข้ขึ้น จนไม่สามารถขับรถกลับบ้านเองได้ นิธิจึงได้อาสาพาเขาไปหาหมอ ก่อนจะพาเขาไปส่งที่บ้าน และด้วยความที่ไม่อยากรบกวนหลังจากที่ส่งลมหนาวเสร็จ ผ.อ.หนุ่มก็ขอตัวกลับในทันที

“มีคนคอยรับส่งขนาดนี้ ทำไมยังจะต้องให้แม่นายขอให้ป๋าซื้อรถใหม่ให้ด้วย พึ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ไม่กี่วัน เริ่มทำตัวเป็นเปรตขอส่วนบุญแล้วหรือไง” เหมันต์เริ่มพูดจาถากถางลมหนาวทันที ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างเปิดประตูห้องมาเจอกันพอดี ซึ่งคนที่มีอาการการไข้ขึ้น ก็เอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มที่ยืนพูดจาถากถางต่อว่าตัวเองอยู่

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ พอดีผมไข้ขึ้น ขับรถไม่ไหว ผ.อ.เลยขับมาส่งให้ ถ้าอย่างนั้น ผมจะรีบเอารถไปคืนคุณท่านนะครับ”

“ใครเขาอยากได้ของที่ให้ไปแล้วคืนกัน ฉันแค่อยากจะมาเตือนนาย ว่าให้ระวังตัวไว้ให้ดี ทั้งตัวนายเองและบุญธรรมของนาย อย่ามาล้ำเส้น หรือทำตัวเป็นปลิงดูดเลือดหรือเปรตขอส่วนบุญให้มันมากเกินไป ไม่อย่างนั้น ฉันจะจัดการทั้งแม่ทั้งลูกแน่” ชายหนุ่มพูดกับคนตรงหน้าเสียงเข้ม พร้อมกับชี้หน้าคาดโทษ

“รับทราบครับ”

หนุ่มน้อยหน้าใสเอาแต่ก้มหัวปลก ๆ พร้อมกับขอโทษขอโพยเสียงสั่นอยู่อย่างนั้น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องนอนของตัวเองไปด้วยความตื่นกลัว

ในเช้าวันถัดมา อาหารเช้าก็ถูกจัดขึ้นโต๊ะตามปกติ แต่วันนี้เป็นฝีมือแม่บ้านประจำ ไม่ใช่ฝีมือ ของลมหนาว เหมือนกับทุก ๆวัน และก็ได้รับรายงานจากแม่บ้านว่า ลมหนาวมีอาการไข้ขึ้น ยังนอนซมอยู่บนเตียง จึงลุกมาทำอาหารให้ไม่ไหว ทำให้ธาดาเกิดอาการเป็นห่วงลูกเลี้ยง จนต้องตามหมอที่รักษาเขาประจำให้มาดูอาการ

“สำออย” เหมันต์พูดขึ้นมาลอย ๆในขณะที่ทั้งสามคนนั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน ทำให้ธาดาถึงกับหน้าตึงขึ้นมาเพราะคำพูดที่ผิดหูของลูกชาย

“เดี๋ยววิขึ้นไปดูลูกหน่อยดีกว่านะคะ ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง” วิภาแกล้งแสดงอาการเป็นห่วงลูกชายบุญธรรมของเธอออกมา ก่อนจะรีบลุกพรวดพราดออกไปจากโต๊ะอาหาร

“แสดงเก่งทั้งแม่ทั้งลูก” เหมันต์ยังคงลอยหน้าลอยตาพูดจาถากถาง 2 แม่ลูกต่อ

“อย่าให้มันมากเกินไปนะเจ้าเหม” คุณธาดาต้องดุลูกชายเพียงคนเดียวของเขาเสียงเข้ม แต่เหมันต์ก็หาได้กลัวไม่

ภายในห้องนอนของลมหนาว วิภาเดินเข้ามาหาลูกชายบุญธรรมของเธออย่างที่บอกกับสามี แต่เธอไม่ได้เข้ามาเพราะเป็นห่วง แต่เข้ามาดูเพียงแค่จะแสดงให้คนภายนอกได้เห็นว่าเธอรักและเป็นห่วงลูกชายบุญธรรมของเธอมาก ไม่ได้เลี้ยงแบบทิ้ง ๆขว้าง

“แกเป็นอะไรของแก ทำไมไม่ลงไปทำอาหารเช้าเหมือนทุกวัน ทำเป็นสำออยจะเป็นจะตาย”

“หนาวไม่สบายจริง ๆครับคุณแม่ ปวดเมื่อยไปทั้งเนื้อทั้งตัว ลุกไม่ไหวเลยครับ” คนป่วยบอกกับแม่บุญธรรมของเขาด้วย น้ำเสียงและท่าทางเหนื่อยอ่อน

“สำออยจริง ๆเลยนะแก แกไม่รู้รึไง ว่าแม่บ้านที่นี่มันทำอาหารไม่อร่อย ไม่ถูกปากฉัน

ฉันกินไม่ได้เลย แกรีบ ๆนอนพักให้หาย แล้วก็รีบไปทำกับข้าวให้ฉันกินเข้าใจไหม” วิภาบอกกับลูกเลี้ยงของเธอด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ขัดใจปนรำคาญ

“ครับคุณแม่ หนาวจะรีบรักษาตัวให้หาย แล้วก็รีบไปทำอาหารให้คุณแม่นะครับ”

“แค่นี้แหละ งั้นแกก็นอนพักไป เดี๋ยวฉันให้คนเอาข้าวกับยามาให้”

พูดจบวิภา ก็เดินสะบัดก้นออกจากห้องนอนของลูกชายบุญธรรมของเธอไป เพื่อออกไปแสดงความเป็นแม่ที่แสนดีต่อหน้าทุกคนต่อ ด้วยการสั่งให้แม่บ้านน้ำข้าวและยาไปให้ลูกชายของเธอบนห้อง และฝากฝังให้ดูแลลูกชายของเธอให้ดี เพราะวันนี้เธอมีธุระสำคัญที่จะต้องออกไปข้างนอก จึงไม่สามารถที่จะอยู่ดูแลลูกชายของเธอได้ ซึ่งธาดาเองก็ได้แต่ชื่นชมในความใส่ใจของภรรยาของเขาที่มีต่อลูกชายบุญธรรมของเธอ ทั้ง ๆที่ไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆของตัวเอง แต่เธอก็ดูแลอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

*******************************************************************************************